Terug verhuizen / dichterbij familie?
Een onderwerp dat voor velen misschien wel speelt of heeft gespeeld: blijven wonen in de stad waar je hebt gestudeerd en je volwassen leven hebt opgebouwd? Of terugverhuizen naar je familie (buiten de randstad)?
Het stond voor mij eigenlijk altijd wel redelijk vast dat ik in de stad wilde blijven wonen. Maar nu mijn partner en ik een jong kindje hebben, en vrienden ook kinderen krijgen, knaagt het toch steeds meer om dichterbij familie en die vrienden te gaan wonen.
Maar in deze stad heb ik ook vrienden. Die misschien wel meer van mijn gedachtengoed en leefstijl delen. Ook heb ik hier mijn werk waar ik erg van hou en dat eigenlijk alleen hier bestaat. En niet in/dichtbij geboorteregio.
Mijn partner staat voor veel open. (Komt zelf wel uit een andere regio) Maar ik weet zelf eigenlijk niet goed wat mijn voorkeur heeft.
Het is ongeveer een uur rijden naar familie en oude vrienden. Dat maakt dat je toch altijd voor langere afspraken of zelfs logeren gaat. En eigenlijk alleen in het weekend want doordeweeks na werk is geen optie met file etc.
Aan de ene kant lijkt het me leuk om elkaar vaker en makkelijker te zien. Aan de andere kant ben ik helemaal niet zo van het spontaan bij elkaar naar binnenlopen etc. Ben best wel gesteld op mijn eigen tijd/plan.
En dat het nu ook juist vaak uitgebreide bijzondere momenten zijn als je elkaar wel ziet kan ook een voordeel zijn.
Iemand hier ervaring mee?
Ik vind het maar moeilijk om te bedenken: heb ik nou eenmaal mijn eigen leven hier en is dat goed zo. Of wil ik mijn leven en dat van mijn partner en kind misschien wel liever dichterbij familie/vrienden doorbrengen?
Nu met een kindje merk je wel dat het leven toch niet meer draait om uitgaan of uren aan je hobby’s besteden. En juist meer om gezellige momenten doorbrengen met anderen / andere kinderen etc. Dus dat maakt wel dat ik soms denk: misschien is dichterbij familie/oude vrienden wonen wel wenselijk.
Ik denk dat in je verhaal best duidelijk naar voren komt wat de beste situatie is: blijven wonen in de stad ( je baan, wat meer ruimte/ vrijheid als 2 vrouwen), je hebt daar vrienden met kinderen.
En regelmatig voor een dagdeel naar de regio gaan waar je opgroeide voor familiebezoek/ vriendenbezoek.
'Ik worstel best met veel schuldgevoel over niet dichterbij mijn moeder en broer zitten. Voel ook wel veel druk om zeker mijn moeder minstens om de week te zien. Wat op dit moment vaak veel van me vraagt omdat mijn moeder dus eigenlijk niet van huis kan ivm mantelzorg. En ik dus heel regelmatig met mijn baby haar kant op ga. Wat iedere x best een onderneming is, met alle spullen.'
Praat eens met je man. Het zou voor jou fijn zijn als je zonder je kind met alle spullen een dag naar je moeder, broer etc. kon gaan voor mantelzorg. Dan kan je man een dag voor de baby zorgen. 1 keer per maand met baby, 1 keer per maand zonder baby, of een hogere frequentie bijvoorbeeld. Of je man dan 1 dag minder gaat werken of een vakantiedag neemt, kan allemaal. Het is niet allemaal jouw last.
Ik woon op 10 minuten fietsen van mijn ouders. Mijn schoonouders wonen op een half uurtje met de auto. Ik vind het beiden een prima afstand maar zou niet graag verder weg willen wonen. Ik vind het fijn dat ik regelmatig bij ze langs kan, ook voor kleinere dingen. Even samen naar de markt, een ijsje eten bij de plaatselijke ijssalon, even met kind en honden het bos in, ergens wat drinken. De kleine dagelijkse dingetjes zonder direct een halve dag samen door te brengen. Ik vind het ook ideaal met een jong kind. Ze passen regelmatig op of halen kind bijvoorbeeld van de opvang. Voor ons werkt het goed zo en ik zou niet verder van ze willen wonen, maar je band moet er wel naar zijn natuurlijk.
Hier was het precies andersom. Ik woonde dichtbij mijn ouders en mijn broer op afstand. Ik heb het nooit vervelend gevonden dat hij minder mantelzorg kon leveren dan ik. Hij deed wat hij kon aan mantelzorg en de rest deed ik. Onze gezinssituaties waren bovendien ook anders, mijn kinderen waren al aan het studeren of zaten op de middelbare school, hij had nog een baby en een peuter en kleuter. Wel hebben we gezorgd voor een huishoudhulp en later genoeg thuiszorg, zodat ik niet alles hoefde te doen (alleen boodschappen en eten koken).
Ik zou niet hebben gewild dat hij verhuisde vanwege de zorg om mijn ouders. Achteraf heeft het ook niet zo lang geduurd, mijn ouders overleden vrij kort na elkaar.
tsjor schreef op 19-05-2025 om 08:06:
'Ik worstel best met veel schuldgevoel over niet dichterbij mijn moeder en broer zitten. Voel ook wel veel druk om zeker mijn moeder minstens om de week te zien. Wat op dit moment vaak veel van me vraagt omdat mijn moeder dus eigenlijk niet van huis kan ivm mantelzorg. En ik dus heel regelmatig met mijn baby haar kant op ga. Wat iedere x best een onderneming is, met alle spullen.'
Praat eens met je man. Het zou voor jou fijn zijn als je zonder je kind met alle spullen een dag naar je moeder, broer etc. kon gaan voor mantelzorg. Dan kan je man een dag voor de baby zorgen. 1 keer per maand met baby, 1 keer per maand zonder baby, of een hogere frequentie bijvoorbeeld. Of je man dan 1 dag minder gaat werken of een vakantiedag neemt, kan allemaal. Het is niet allemaal jouw last.
Ze heeft een vrouw, geen man.
Als ik een beetje tussen de regels doorlees, krijg ik het idee dat je vooral terug wilt verhuizen door je moeder/familie. Ga eens kijken wat jij wilt! Voor jezelf en je gezin. Uit schuldgevoel terugverhuizen lijkt mij een heel slecht plan.
Om de week naar je moeder, inclusief logeren. Als je dat wilt: doen. Maar ik krijg een beetje de indruk dat het je op begint te breken. En dat zou ik ook hebben! Kijk eens even waar jij echt behoefte aan hebt. Iedere maand alleen voor een middagje op en neer kan ook prima. (Kijk even wanneer het voor je kind het prettigste reizen is en pas daar het vertrektijdstip op aan; slaapt ie goed in de auto? Dan tijdens het middagslaapje; zo niet, dan waarschijnlijk rond de lunch arriveren.)
Contact houden met je moeder en tussen je kind en je moeder kan ook op andere manier. Bel wekelijks, stuur veel filmpjes en foto’s, videobel met je kind erbij, etc.
Je schreef ook ergens dat je afspreekt met ‘die ene collega van jaren terug […] dierbare contacten kunnen zijn om te houden” Weet je dit zeker of doe je dit uit plichtsgevoel? Ik zou eens even kritisch gaan kijken van welke dingen en mensen jij écht energie krijgt. En niet dat je zulke kennissen niet meer kunt zien, maar ga eens goed kijken naar de frequentie. Misschien helpt dat ook.
Ik denk dat jij prima zit waar je nu zit. Je voelt je alleen schuldig. Misschien helpt het ook om eens te praten hierover? Met een praktijkondersteuner bijvoorbeeld.
Over schuldgevoelens zijn leuke podcasts te vinden in de Omdenken reeks. Het gaat er toch vaak om dat je vooral jezelf teleurstelt in het beeld dat je van jezelf hebt als goede dochter of goede zus, en dat het je dus eigenlijk helemaal niet zo om die ander gaat...
Dat heen en weer reizen is nu lastig, maar dat wordt makkelijker als je kind groter wordt (en anderzijds ook weer niet). Dan kun je misschien makkelijker een paar dagen bij je moeder logeren bijvoorbeeld. Als je je bezoeken niet meer zo belast met schuldgevoelens worden ze ook leuker. Zet ook eens op een rijtje voor jezelf wanneer je wel tevreden zou zijn? Elke week? Elke dag? 24/7 zorg geven? Bij haar in huis wonen? Alles voor haar doen? Een poetshulp betalen? Kunnen jullie (je broer en jij) misschien wat meer externe hulp inschakelen, bv de Zonnebloem voor iemand die af en toe langs gaat voor koffiedrinken, een hulp voor schoonmaken etc. ? Heb je al eens met je broer overlegd wat er nou echt nodig is en wat ieder van jullie kan en wil leveren en wat er dan nog mist en hoe je dat oplost?
Wat wil je moeder zelf? Klaagt ze veel dat je je weinig komt, of vindt ze het prima zo? Leeft ze haar eigen leven, is ze afhankelijk, legt ze emotionele druk? Is het uberhaupt leuk om daar te zijn of vind je het vooral een verplichting?
Er zijn zoveel aspecten aan de hele situatie die het overdenken waard zijn. Op een holletje verhuizen om je schuldgevoelens in te lossen is een heilloze weg, niemand vraagt die opoffering van je maar je legt het dan wel als een schuld bij hen op de stoep: kijk wat ik voor jullie overhad. En je doet er waarschijnlijk je kind mee te kort, en jezelf. En het is niet zo dat je het pas goed voor anderen doet als je er zelf maar vooral veel last van hebt, in tegendeel.
mantelzorg jij voor je moeder, of mantelzorgt zijn voor iemand anders, en kan ze daarom mogelijk van huis weg?
En als je verhuist, hou je dan je baan en ga je heen en weer rijden, of ga je dan een andere, minder leuke, baan zoeken?
Wat iemand hier ook aangeeft is dat je niet weet hoelang je vader nog heeft. Stel hij komt te overlijden dan heeft je moeder wellicht wel de mogelijkheid om naar jullie te komen. Is zij verder mobiel (auto, zelfstandig met OV reizen).
Daarin de vraag of ze echt nooit weg kan bij haar partner. Kan hij geen middag alleen zijn en heeft continu verzorging nodig? Dat is natuurlijk ook op te lossen met thuiszorg, dagbesteding of iemand die daarin komt ondersteunen (hulp voor mantelzorg). Mijn buurvrouw gaat bijvoorbeeld iedere week sporten en om de week naar haar zoon. En voor die momenten is er externe ondersteuning thuis voor de buurman. Dat wilde hij niet. Maar dat maakt de zorg voor haar wel draagbaar. Ook gaat ze om het jaar op ouderenreis en dan gaat hij naar een logeerplek.
Ik denk dat ook een aandachtspunt is wat jouw moeder en/of jouw schuldgevoel verwacht als je dichterbij woont. Nu is het uur reizen een belasting. Maar als je zo daar bent dan vind jij/je moeder mss wel dat je veel vaker 'effe' kunt komen. Kun jij jezelf dan begrenzen?
Ik heb beide gehad. Eerst ver weg gewoond, ook toen er kinderen kwamen. Met mijn moeder had ik niet heel veel contact, we belden zo af en toe en als ik langsging dan was het voor wat langer.
Nu woon ik dichtbij in hetzelfde dorp. Voor oppassen enzo is het superhandig en mijn ouders vinden het gezellig als de kinderen komen.
Echter, ik weet niet of we beter contact hebben. Het is vaak even tussendoor. Mijn moeder is ook niet het type van warme moeder die meeleeft. Dat heb ik inmiddels geaccepteerd en ik merk dus dat de afstand daar weinig in doet.
Wat zou jij fijn vinden? Ik denk dat je je dat goed moet afvragen. Niet de verwachtingen van iedereen of hoe het hoort, maar wat jij prima vindt.
De ouders van mijn partner wonen op 2 ½ uur rijden, maar hun hebben een warmere band met hun kinderen/ kleinkinderen.
Gaat het mantelzorgen nog lang duren bij je moeder? Hoe staat ze erin om jou kant op te verhuizen? Het is natuurlijk niet zo dat alleen de kinderen kunnen verhuizen. Als je moeder het prettig vindt of iets mist kan zij ook verhuizen.
Dolfje schreef op 19-05-2025 om 06:53:
Mij lijkt dat je beter dichter bij je werk waar je zowat dagelijks heen moet woont dan bij familie /vrienden voor die paar keer in de maand.
Dat lijkt mij nu ook. De tijd die dat bespaart!
Daarnaast: als je vrij dichtbij je werk woont, ben je ook sneller bij school of opvang om je kind op te halen als dat nodig is. Als het kdv belt dat je kind ziek is en opgehaald moet worden en jij moet een uur terugrijden en het zit dan ook nog eens tegen op de weg, dan is dat best vervelend.
