kleuter van 3 wil niet antwoorden
Mijn dochter van 3 jaar en een half antwoord meestal niet op vragen.
Ik erger mij er blauw aan.
Ze is in nieuwe situaties wel verlegen, maar kan dan na een tijdje dan wel plots een grote mond krijgen. Maar als mensen haar dan iets vragen, dan doet ze net alsof ze hen niet hoort.
Als we ergens toekomen waar er veel volk is zal ze haar eerst wegsteken achter mij. Na een tijdje begint ze dan wel tegen mij te vertellen, maar vanaf dat er iemand iets vraagt: weer hetzelfde, ze geeft geen antwoord. Ze zal ook zelden iets vertellen aan de andere mensen. Ze richt zich vooral op mij.
Ze kan ook enorm koppig zijn. neen is neen bij haar. Ze heeft ook een erg sterke wil. Als ze iets wil zal ze tot vervelends toe er blijven om vragen. Ze discussieert ook veel. bij alles wat ik vraag wil zij het anders. Als ik eerst haar broek wil aandoen, dan zal ze eerst haar pull aandoen en dan pas haar broek. Wil ik dat ze op haar stoel gaat zitten, dan zal ze eerst even naar het toilet gaan vooraleer ze op haar stoel zal zitten. 't is net alsof ze nooit eens gewoon 'ja, mama, ik zal dat doen' kan zeggen. Zeer vermoeiend.
Ik weet niet goed hoe ik het 'niet antwoorden' moet aanpakken. Negeren of haar toch verplichten om te antwoorden. 'k weet niet zeker of het uit verlegenheid is of uit koppigheid.
't is ook niet dat ze het niet hoort of dat ze afgeleid is. Ze hoort perfect wat er haar gevraagd wordt.
als ik iets vraag zal ze 75% van de keren antwoorden. Als mijn man haar iets vraagt zal ze ongeveer 50% van de keren antwoorden. Vragen mijn ouders haar iets dan 20% en vraagt iemand anders haar iets dan meestal niets.
Ze zit nu in het eerste peuter/kleuterklasje. Volgend jaar gaat ze naar het 2de kleuterklasje. In de klas speelt ze met de kindjes en is ze zelfs een leiderstype. Maar als de juf haar iets vraagt dan klapt ze meestal dicht. Als de kindjes in een cirkel moeten vertellen hoe hun weekend bv was dan zal Febe nooit iets zeggen. Ze zal zelf ook niet snel iets aan de juf vragen. We kwamen de juf laatst tegen in het ziekenhuis en Febe zei geen woord. Terwijl ze haar juf wel graag heeft.
Hebben jullie tips voor mij? Ervaringen? is dit een fase (die nu toch wel al een klein jaar duurt)?
normaal
Voor een 3 jarige vind ik dit volkomen normaal gedrag. Dus ik zou me er geen zorgen over maken en haar zeker niet 'dwingen' om antwoord te geven. Ik gaf ook wel eens namens mijn kind antwoord in zo'n situatie.
En koppig zijn is ook al een heel gebruikelijke fase voor deze leeftijd. Geef haar keuzes (wil je eerst a of b) en laat haar dingen die ze zelf (een beetje) kan, ook vooral lekker zelf doen.
Kortom: geen zorgen, dit komt heus goed allemaal.
Ik lees niets geks
Zo doen peuters.
Klinkt
Klinkt als een normale driejarige... Je hieraan ergeren is verspilde moeite.
geruststellend
Ah oef! Ben blij te lezen dat het een normaal gedrag is. Ik maakte mij alweer zorgen. Mensen kijken mij altijd zo verwijtend aan als ze niks antwoord.
Ik krijg dan reacties als: wat een eigenzinnig kind, 'is ze haar tong kwijt misschien?'. Niet leuk.
Ik zeg dan meestal dat ze wat verlegen is.
Bedankt voor jullie reacties!
Geen zorgen
Je dochter geeft 75% van de tijd antwoord? Dat vind ik al behoorlijk veel voor een driejarige.
Misschien dat het in België anders gezien wordt, dat daar meer nadruk op gehoorzaamheid en beleefdheid gelegd wordt en dat soms geen antwoord geven als respectloos gezien wordt. Hier in Nederland vinden wij dat over het algemeen gewoon normaal peutergedrag. Mijn nichtje van die leeftijd doet dat ook wel eens, dan moet ze nog even aan de situatie wennen. Ze is niet eens verlegen, maar moet toch, terwijl ze ons goed kent en ons lief vindt, even schakelen. Niks mis mee.
skik
Nog wat
Het is voor een peuter heel raar om de juf 'in het wild' tegen te komen. Ze associëren juf met school, er zijn kinderen die denken dat juf daar ook woont. Dan is het voor hen een rare situatie als ze juf ineens op een heel andere plek dan school tegenkomen en weten ze dat even niet te behapstukken. Ook helemaal normaal dus.
skik
tong kwijt
'is ze haar tong kwijt misschien?'
LoL, ik zou dan meteen 'ja' zeggen en vragen of ze misschien willen helpen zoeken ... Zo'n kind op die leeftijd al zo onder druk zetten, wat een onzin.
Normaal
Die van mij heeft het genant lang vol gehouden, kon als achtjarige nog wegdraaien. Perfectionist, als ze op haar manier geen goed antwoord kon geven zij ze liever niks.
@skik
Whahahaha ja dat klopt van die juf. Zo grappig het gezicht van mijn kind toen we juf in de AH tegenkwamen.. Maar juffrouw jij woont toch op school hahaha.
En verder inderdaad niks mis mee denk ik dat ze af en toe net doet of er niemand iets heeft gevraagd. Dat doen die kleine draken nou eenmaal 
bedankt
bedankt allemaal voor jullie reacties.
Ik erger mij nu niet zo meer aan.
Ik herhaal meestal nog 1x de vraag van de andere en vraag dan vriendelijk om te antwoorden. Maar wil ze dan nog niet antwoorden, dan laat ik het zo.
De meeste weten al dat ze meestal geen antwoord van mijn dochter krijgen en zeggen er niks meer van.
Ze zal dat wel niet heel haar leven doen zeker?! 
nou....
Toevallig overhoorde ik gisteren in het ov een gast die zijn engelstalige vriendin de hele rit stond uit te kafferen omdat ze geen antwoord had gegeven op een cruciaal moment tegen zijn vrienden. Hij verbaasde zich en vond het onbestaanbaar.
Ik had jeuk om te onderbreken met: behalve als je selectief mutisme hebt of janjurken als vrienden.
je kent dit riedeltje?
ik ben 2 en ik zeg NEE
ik ben 3 en ik doe het nie
ik ben 4 en een klier
ik ben 5 en klets als een oud wijf
ik ben 6 en prinses?
Geeft heel goed de verschillende fases weer.
Je verwacht te veel, doe het gewoon steeds voor, antwoord voor je kind als die het niet zelf doet. Gaat in de meeste gevallen gewoon over. Is je dochter toevallig groot voor haar leeftijd? Dan worden ze vaak ouder geschat en wordt er ander gedrag verwacht.
Lol
Ik ben zeven dus je wacht maar even
Ik ben acht en hou de wacht
Ik ben negen en kan al overwegen
Ik ben tien en heb het wel gezien
Ik ben elf en doe het allemaal zelf
Heldin
Annie M.G. Scmidt heeft boekjes gemaakt over Prelientje, de verlegen heldin van haar boekjes.
Ik leerde het vroeger van mijn moeder uit mijn hoofd op die leeftijd.
Ik kan het niet meer vinden, de boekjes zie je nog wel te koop, maar het gedichtje begon zo:
"Prelientje dwaalde door de stad, haar vingertje in haar mond, en als ze iemand tegenkwam dan keek ze naar de grond."
Geen zorgen
Is volgens mij heel normaal inderdaad. Nergens om je druk over te maken.
