Slaan, knijpen etc
Ons zoontje is net een maand twee jaar, en ik zit met mijn handen in het haar. Hij is ons derde kindje, de oudste is 9 en de middelste 4 jaar. Sinds een aantal weken word hij steeds lastiger. Het lijkt ook wel of het steeds erger wordt. Hij slaat, knijpt, gooit met speelgoed, pakt speelgoed af, trekt aan haren, verpest het spelen van andere kindereren en ga zo maar door! Ik durf bijna geen andere kinderen meer thuis uit te nodigen want ik schaam me dood voor zijn gedrag. Hij heeft het vooral met leeftijdsgenootjes, maar ook met kinderen van de leeftijd van mijn dochtertje, 4 jaar dus. Echt de hele dag ben ik bezig met corrigeren. Als hij iets stouts doet zetten we hem apart, een minuutje ofzo, zeggen ook dat hij stout is en laten hem sorry zeggen tegen het desbetreffende kind. Maar nog geen 30 sec later doet hij alweer iets anders wat niet mag. Ik vind het erg zielig voor mijn dochtertje want zij heeft er erg veel last van en is op haar leeftijd nog niet zo heel erg weerbaar. De oudste heeft niet zo'n last van z'n broertje, het lijkt wel of hij te oud is ofzo voor de jongste. Maar toch ook zijn gedrag met andere kinderen is echt heel vervelend en ik merk aan mezelf dat ik zo langzamerhand erg sjaggerijnig wordt en tegen de dag opzie. Frappant is dat hij op het kinderdagverblijf (2,5 dgn per week) een engeltje is en dit gedrag absoluut niet vertoont. Hij hangt erg aan mij, is altijd al erg jaloers gweest op zijn broer en zus, maar zulk gedrag is echt nieuw voor mij. Eigenlijk word ik er gewoon erg verdrietig van en schaam ik me vaak voor hem tov andere mensen. Een fatsoenlijk geprek met iemand is er niet bij, ook niet voor 2-3 minuten, want ik moet letterlijk constant achter hem aan rennen om te voorkomen dat hij iemand anders pijn doet of iets kapot maakt.
Wie herkent dit of heeft tips voor mij? Hij klimt uit de box dus dat is geen optie meer helaas (want hij valt namelijk dan heel hard eruit). Ik dacht eraan om hem in huis zijn eigen hoekje te geven waar de andere kinderen niet mogen komen en ook niet aan zijn speelgoedjes mogen komen die daar ligeen zodat hij in huis iets helemaal voor zichzelf heeft wat hij niet hoeft te delen. Het lijkt wel of hij iedereen als bedreiging ziet en het daarbij wel prima vind om zoveel aandacht te krijgrn ook al is het negatief. Maar zijn gedrag negeren vind ik heel moeilijk omdat hij steeds andere kindjes pijn doet.
Ik hoop op wat reacties, groetjes Sanne.
Sanne
Tja, 't is natuurlijk de peuterpubertijd.
Ik krijg de indruk dat jullie in een negatieve spiraal aan het komen zijn. De beste tip die ik kan geven: benadruk het positieve meer dan het negatieve. Bijvoorbeeld: je zoon doet iets dat niet mag, bijvoorbeeld pakt een speelgoedje af. Jouw reactie daarop is dat het niet mag, en hij wordt min of meer bestraft. Als je het nu eens omdraait? Je stimuleert hem om zijn actie "goed te maken", dus in dit geval het speelgoedje terug te geven. En je prijst hem daar uitgebreid voor. Dat lijkt me leuker voor jullie allebei.
Dat strafminuutje werkt kennelijk averechts bij je zoontje. Ik doe zoiets ook nauwelijks bij mijn zoontje (vrijwel 2). Als ie iets doet wat niet mag, zeg ik "neenee". Als ie stopt met het gedrag, prijs ik hem. Gaat ie door, dan neem ik hem even bij me, zeg een paar nuttige dingen en laat hem weer verder spelen.
En je weet het: kinderen kunnen bij anderen idd. engeltjes zijn. Bij moeder thuis voelen ze zich zo veilig dat ze ook wel eens donderstenen durven te zijn...
Heel goede tip van guinevere
Omdraaien, dus een kans geven om het goed te maken en dan knuffelen, prijzen etc. Vind ik een supertip, echt. Hier werkt straffen helemaal niet (dochter 2j4m). Ze wordt er hooguit nog dwarser van. Hoe rustiger ik blijf, hoe beter het is. Ze 'spiegelt' mijn emoties namelijk.
Wat hier wel heeft geholpen, maar dat heb je vast al honderd keer geprobeerd, is de actie (slaan, schoppen) veranderen in iets anders wat wel mag. "Nee, je mag het hondje niet slaan, maar je mag wel aaien, kijk zo." Dat had toch zeker in de helft van de gevallen het gewenste effect.
Verder lees ik dat je er redelijk wanhopig van wordt dat je geen gesprek kunt voeren omdat je zoontje steeds jouw aandacht opeist (met negatief gedrag). Daarvoor gaat onze dochter dus wel naar de gang. Niet eens zozeer als straf, maar omdat ik dan verder kan praten. Dochter komt dan zelf na een tijdje zeggen dat ze 'klaar' is op de gang. Soms zet ik haar dan in tien minuten tijd drie keer op de gang, maar het werkt wel. Ze doet het nu veel minder dan een paar maanden geleden. Het is echt een vorm van exclusiviteit opeisen. Ze zei het er ook gewoon bij, keek de buurvrouw woedend aan en riep: "Dat is MIJN mama!".
Het is wat he, die peuters, sterkte hoor.
Groetjes
Massi
