Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op
Massi Nissa

Massi Nissa

02-04-2010 om 14:23

Aandachtsjunkie

Onze dochter (3j4m) was altijd al duidelijk aanwezig - meestal positief. Ze zingt de hele dag, is heel beweeglijk en meestal in een prima humeur. De laatste paar weken echter word ik in ramp tempo minder tevreden. Als dochter iets wil wat niet mag of kan, zet ze het onmiddellijk op een huilen - het begint met nephuilen, maar al snel heeft ze haar knuffel, een theedoek en de halve bank doorweekt met bittere tranen. "Ik ben zo verDRIEtig!" brult ze er dan nog bij. En nog iets: ik kan geen fatsoenlijk (telefoon)gesprek meer voeren met een volwassene. Madam zeurt er dan continu doorheen: mamamamamamamama, trekt aan mijn broek, stampvoet.
Natuurlijk heb ik al geprobeerd: straal negeren (kan niet altijd, zeker niet als ik op dat moment MOET communiceren met iemand aan de telefoon of in een winkel) - in de hoek zetten (had altijd al weinig effect, nu nul komma nul) - afleiden (werkt steeds minder goed, dat was altijd mijn reddingsboei die ik nu steeds verder weg zie dobberen). Soms word ik er zo chagrijnig van dat ik echt heel boos word en tegen haar uitval - wat alleen maar tot gevolg heeft dat er nu twee boos en verdrietig zijn.
Bij mijn man doet ze dit soort dingen nauwelijks, het is voornamelijk op mij gericht. Ik zit nu een beetje in de lappenmand qua gezondheid en algemeen welzijn, kan het zijn dat ze dat aanvoelt en daarom mijn grenzen steeds opzoekt?
Wat heeft ze toch? Is het allemaal aanstelleritis? Hoort dit erbij als een driejarige erg toe is aan iets anders (school denk ik)? En de hamvraag: hoe kun je het beste reageren?
Groetjes
Massi

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Wow lijkt

mijn dochter wel zeg.
wat een fl;ashback.
mijn dochter gaat nu sinds januari naar school en het is wel enigzins afgenomen maar denk dat dat meer komt doordat ze natuurlijk grotendeels op school zit.
ze is wel handelbaarder geworden sinds ze daar is.
ze was er ook echt klaar voor.
ik heb nu weer andere dingen wat vies tegen valt.
mijn meis is nu erg beidehand aan het worden grote mond en overal tegenafzetten.
contineu iets uitvreten en dan heb ik het niet over kattekwaad.
nee gewoon al mijn kasten leeg plunderen opzoek naar chocolade of koekjes.
hierdoor heb ik best spijt van het nemen van een openkeuken.
ik kan nergens mijn aandacht op vestigen of ze staat alweer op het aanrecht.
iets wat we nooit hebben toegestaan maar het blijft aanlokkelijk voor haar.
misschien dat het komt omdat ze nu aandacht moet delen met haar broertje en natuurlijk ook veel mama momenten misloopt door school maar af en toe wordt ik er helemaal kriegel van.
maar het lijkt er wel erg op dat dit allemaal fases zijn vanwege veranderingen.
nou heel veel succes met je meiske.
groetjes sas

Same here!

Mijn dochter van 3,5 "heeft" hetzelfde als jouw meisje: brullen en gillen als iets niet mag, hele trossen bananen in de oren. als ik met een ander een gesprek wil voeren, komt ze er hoe dan ook tussendoor (thuis pakt ze dan haar trommel en gaat dan gewoon naast me zitten drummen....).
De laatste weken zit ik er nogal doorheen, (snel huilen, geirriteerd en ongeduldig) weet niet meer hoe ik moet reageren en word best vaak boos, waarna ik me weer schuldig ga voelen etc.
Nu wil ze 's avonds niet naar bed (zomertijd?????) Om half 10 ligt ze nog te zingen of te zeuren "mamaaaaaaa". totdat mijn bloed gaat koken en manlief maar eens boven gaat kijken.
Dus ja, ik lees van harte mee!
Succes en sterkte Massi!
Chris

3kidsmam

3kidsmam

02-04-2010 om 18:49

Haha, hier ook

Toen ze 3 was ging het hier precies zo. Toen begon dochterlief ook zeer regelmatig met een nephuiltje om vervolgens verder te gaan met een gigantisch drama. Inmiddels is ze bijna 5 en is dat nepgehuil gelukkig over. Ze begint nu meteen met een boos en verontwaardigd; ik word er heel verdrietig van hooooor! om vervolgens in net zo'n drama te vervallen als toen ze 3 was. Enig voordeel is nu dat de oorzaak vaak duidelijk is (moeheid na een drukke schoolweek bijvoorbeeld), dat het minder vaak voorkomt en dat er na het drama beter met haar valt te communniceren. Vaak valt ze me dan huilend in de armen en zegt wel 20 keer sorry en ik heb het niet zo bedoeld.
Middelste, die nu 3 jaar is, heeft hier gelukkig nog geen last van. Toen oudste 3 was (en nu nog steeds met een boze bui), zei ik altijd, je mag boos zijn maar schreeuwen doen we op de gang. Was ze stilletjes boos dan negeerde ik haar, of trooste haar indien ze dit toeliet (meestal niet) en zodra ze teveel lawaai ging maken, zette ik haar op de gang. Ik ging dan na een minuut er heen om te zeggen dat ze terug mocht komen als ze niet meer zo schreeuwde. Vaak werd ze dan heel verdrietig met als voordeel dat ik haar daardoor kon troosten en het vervolgens vaak over was.

Guinevere

Guinevere

02-04-2010 om 19:08

Hoogste tijd voor

Ik zou zeggen: het is de hóógste tijd voor nieuwe uitdagingen. Zit ze al op het KDV, peuterzaal? Of is er ergens in de buurt een soort pre-schoolproject (komt ze wellicht voor in aannmerking met haar etnische achtergrond, kun je mooi gebruik van maken)?
Verder kun je misschien beloven om stráks iets met haar te doen, als ze dan nu misschien even die kleurplaat (ofzo) wil maken. En natuurlijk dik, vet belonen als ze dat dan ook doet. "Oh, wat ben je geweldig, dat je helemaal zelf, stil heb zitten spelen! Wat ben je toch al groot! Kom, nu gaan we samen iets doen."

Precies het zelfde hier

Bleren als ik haar boterham in grote stukken snij, want ze wilde kleine, bleren als ik naast vriendlief op de bank ga zitten, want zij zat er al, mama wie is dat roepen terwijl ik aan het bellen ben, aankondigen dat ze iets in haar mond gaat stoppen, ik zeg dat ze het niet mag en ze doet het toch, enzovoort....

Ik zeg dat ik geen huilende kindjes kan verstaan, dus dat ze gewoon moet praten/vragen. Dat herhaal ik zo een 100 keer per dag, meestal kan ze dan wel iets normaal vragen maar de keer daarna moet ik het weer zeggen.
Ik benoem wat ik ga doen en het liefst ben ik echt bezig met klusjes, niets doen (= krant lezen) betekent geheid gezeur.
Als het te erg wordt zet ik haar op de gang met de mededeling dat ze terug mag komen als ze luistert/gestopt is met huilen, de ene keer is ze binnen 1 minuut terug de andere keer heeft ze meer tijd nodig.
EN af en toe ben ik het echt zat en ga ik lekker boodschappen doen terwijl ze bij vriendlief blijft. (bij wie ze het overigens ook doet)

Massi Nissa

Massi Nissa

02-04-2010 om 21:03

Fijn

Fijn, die herkenning. Het gekke is dat ze eigenlijk maandenlang 'zoeter' is geweest dan voorheen. Ze had het enorm druk met nieuwe uitdagingen: puzzels met heel veel stukjes, binnen de lijntjes proberen te kleuren, leren knippen, goed op haar fiets met zijwieltjes leren fietsen, al die beginnende-kleuterdingen. Die dingen doet ze nog steeds met veel plezier, maar ze zit nu duidelijk ineens in een nieuwe uitprobeerfase. Ze kijkt je ook echt belangstellend aan tussen al het drama door: hoe reageert mama? Tegelijkertijd is (of doet) ze meer ontdaan dan ooit wanneer een van ons echt boos op haar is.
Qua uitdagingen zit het wel goed, volgens mij. Ze gaat een dag per week naar het kdv. Daarnaast twee middagen naar oma, waar het ontzettend leuk is: grote achtertuin met veel speeltoestellen, twee grappige, speelse teckels, in- en uitlopend volk tussen de 4 en 92 jaar oud en als klap op de vuurpijl een oma die nooit te beroerd is om in de auto te springen en zomaar spontaan een uitje te bedenken. Verder doen wij beiden heel veel leuke dingen met haar, met name buiten de deur. Dan is ze meestal helemaal niet vervelend, behalve als we naar huis willen . Helaas zijn er ook nog veel momenten waarop ze gewoon haar zin niet krijgt, en het draait met name om haar zin krijgen en op de aandacht trekken als die op iemand anders is gericht. Het is gewoon dwarsigheid. Ik weet alleen even niet precies hoe je hier nu het verstandigst op reageert. Mijn moeder (oma) reageert er eigenlijk nauwelijks op, maar dat is voor mij zo moeilijk omdat ik steeds denk: ah bah, het wordt op deze manier zo'n kind dat anderen liever zien gaan dan komen, zo'n verwend enig kind dat haar ouders volledig in de houdgreep heeft. Ik reageer daarom waarschijnlijk nogal spastisch op dit soort buien.
Ach ja, het is buiten de buien om zo'n heerlijke griet, misschien moet ik me niet zo druk maken om iets wat vast weer een fase is.
Groetjes
Massi

Guinevere

Guinevere

02-04-2010 om 21:44

Toch

Toch zie ik weinig momenten waarop ze echt leert dat de aandacht gedeeld moet worden. Behalve die ene dag KDV, heeft ze feitelijk altijd alle aandacht voor zichzelf. Dat bevalt haar goed, dus dat wil ze vermoedelijk graag zo houden! Ik zou in jouw geval toch eens kijken of er nog een gelegenheid bij kan waarbij ze meer onder de andere kinderen is. Desnoods een speelclubje met leeftijdgenoten oid.

Kiki

Kiki

02-04-2010 om 22:39

Zeker wel herkenbaar massi

Iets minder extreem misschien.
Ik krijg ook de kriebels van dat soort buien in het openbaar en mijn zoontje kan ook zo vreselijk ondeugend zijn.
Ik bevind me in een nogal veroordelende wereld namelijk.
Ik denk ook de hele tijd door, 'ja nu is het nog schattig, maar dalijk ...'
Hij is ook dol op aandacht en weet het prima te krijgen. Hij is ook heel vrij en open naar andere mensen toe en laat ze al zijn trucjes zien.
Maar o wee als hij zijn zin niet krijgt. dan gaat hij tegenwoordig heel hard gillen, oef wat kan ik daar slecht tegen.

Massi Nissa

Massi Nissa

02-04-2010 om 22:49

Guinevere

Absoluut! Daarom denk ik ook dat ze zo aan school toe is. Bij oma moet ze trouwens wel de aandacht delen met andere oppaskinderen, oma's eigen thuiswonende zoon en pleegzoon en verder alles wat daar rondhangt (en dat is veel, haha). Maar hier thuis, tja, ze heeft hooguit concurrentie van de computer. En het maken van nummertje twee wil maar niet lukken, dus het ziet ernaaruit dat ze nog wel even alleen is. Bij het buiten spelen zoekt ze sinds kort zelf een ander kind op om mee te spelen, en dat gaat prima.
Ik zie clubjes nog niet zo zitten, daar vind ik haar echt nog te jong voor. En peutergym is er niet op mijn vrije dag.
Groetjes
Massi

Asa Torell

Asa Torell

02-04-2010 om 23:00

Massi

Ik duim al een tijdje voor die nummer twee van jullie! Ik hoop dat het gauw gaat helpen.
Zoon hier is overigens een stuk slechter geworden in het zichzelf vermaken sinds hij een zusje heeft. En al helemaal sinds hij naar school gaat. Inmiddels is hij zes dus de verandering lijkt wel blijvend te zijn... kon hij als peuter nog eindeloos rondprutsen met speelgoed en het aan zichzelf vertellen van fantasieverhalen, nu zijn alleen de tv, computer en speelafspraakjes nog goed genoeg naar zijn zin. Ook vraagt hij meer negatieve aandacht door (nep)huilbuien en bozigheid dan toen het nog een braaf peutertje was.
Kortom die enig-kind-teveel-aandacht verklaring zou ik maar gauw weer de deur uit doen als ik jou was, volgens mij heeft het er niksnadaniets mee te maken. Waar het dan wel van komt, dat vraag ik mij hier dus ook al tijden af .

Guinevere

Guinevere

03-04-2010 om 13:02

Maar asa

Maar Asa, wat voor jouw zoon opgaat hoeft toch niet te gelden voor Massi's dochter?

Asa Torell

Asa Torell

03-04-2010 om 13:44

Guinevere

Zo bedoelde ik het ook niet precies al staat het er misschien wel zo. Ik denk overigens dat het wel zou kunnen, dat Massidochter zich prima kan vermaken zolang er leeftijdsgenootjes in de buurt zijn. En dat is dus met zoon ook het geval vanaf ongeveer die leeftijd. Maar het kan natuurlijk ook wat anders zijn.
Maar vooral... ben ik allergisch voor de 'enig kind - verwend met te veel aandacht' relatie die er gelegd lijkt te worden, en die ook geheel en al in tegenstelling is met wat er over bekend is uit onderzoek.

Guinevere

Guinevere

03-04-2010 om 13:58

Maar asa -2

Maar Asa, dat heb ik toch niet gezegd? "enig kind - verwend met te veel aandacht"? Ik heb het niet over verwend gehad hoor.
Ik zeg alleen, dat een kind het dan evt. moeilijker aanleert, dat de aandacht niet continue op haarzelf gericht is. En daar kun je een kind beslist bij helpen, door haar op plekken te laten zijn waar ze af en toe wel móet wachten tot ze aan de beurt is.
Wat ik me ook nog kan voorstellen is dat Massidochter haar charmes buitenshuis heel goed en min of meer bewust weet in te zetten, en zo er zelf voor zorgt aandacht te krijgen op het gewenste moment.

Asa Torell

Asa Torell

03-04-2010 om 14:06

Guinevere - 2

Ha, en dat bedoelde ik ook al niet, dat jij iets over verwennen gezegd zou hebben. Het woord verwend gebruikte Massi zelf. Ik maakte me druk dat ze echt zou gaan denken dat het allemaal aan het enig kind zijn ligt. Ja, lekker invullen voor anderen daar ben ik goed in!
Ik vraag het me overigens ook echt af, of een kind het wachten op zijn/haar beurt kan leren op die leeftijd. Hier is er vooralsnog niks van gebleken, ik hoop dat het met de jaren komt... ook enige volwassen gezinsleden hier (beide afkomstig uit een gezin van 3) hebben er nog moeite mee .

Massi Nissa

Massi Nissa

03-04-2010 om 14:16

Hihi

Voor we bij bij Asa 24 en Guinevere 103 zijn even een paar opmerkingen: 1) dochter is welzeker verwend. Niet zozeer materieel, wel qua aandacht. En dat ligt niet alleen aan ons, maar ook aan 2) haar charmes. Ze krijgt ontstellend veel positieve aandacht van anderen, ook op straat, in de speeltuin e.d. Het is een halfbloedje, dus net even anders dan gewoon en sowieso zijn kinderen op deze leeftijd bijzonder mooi, dat denk ik tenminste altijd als ik op het kdv rondkijk. Ik vind ergens dat het ook moet kunnen, al die genegenheid naar kleine kinderen toe. Mits het geen zon-maan-en-sterrencomplex oplevert. En daar ben ik wat huiverig voor.
Ik kan trouwens ook niet goed op mijn beurt wachten (grijns). Izar, wat grappig dat je uit verveling hier komt en dan ontdekt dat er sinds jouw dochter een nieuwe dramaqueen is opgestaan .
Groetjes
Massi

Talia

Talia

03-04-2010 om 20:38

Even nog relativeren

Ik was ook vaak bezorgd dat mijn oudste (is zeven jaar enigst kind geweest) een onuitstaanbaar wicht zou worden in de ogen van anderen en ik dacht ook dat ik ervoor moest zorgen dat dat niet gebeurde. Toen ik losliet dat ik ervoor moest zorgen werd het al makkelijker (maar dat is best een heel proces). Terugkijkend vraag ik me af waar ik me druk om gemaakt heb. Oudste is wie ze is, met nukken en buien, maar ze is ook gewoon prima opgevoed en kan zich goed gedragen buitenshuis.
Je opmerking "ah bah, het wordt op deze manier zo\'n kind dat anderen liever zien gaan dan komen, zo\'n verwend enig kind dat haar ouders volledig in de houdgreep heeft" triggerde mij omdat ik ook vaak in actie schoot bij irritant gedrag omdat ik niet wilde dat ze gezien werd als verwend enig kind. Maar helaas wist mijn kind (en het jouwe waarschijnlijk ook) precies op welke knoppen ze moest drukken, want het gaat natuurlijk om aandacht. Prent jezelf in dat jouw kind nevernooitniet "zo'n kind" wordt en laat haar lekker in haar sop gaar koken bij drama. Ik weet zeker dat het dan sneller over is.

Massi Nissa

Massi Nissa

04-04-2010 om 09:22

Talia

Een bemoedigend verhaal, dank je. Ik zei al, mijn moeder doet eigenlijk niets bij huilbuien. Ik moet nog wat meer zen worden.
Groetjes
Massi

Huilen is goed

Hoe kan je het beste reageren is jouw vraag. Ik raad je aan je dochter alle ruimte te geven als ze van nephuilen omslaat in intens huilen. Blijf bij dr en zeg dat het mag. Negeer haar niet en zet haar belist niet in een andere ruimte dan voelt ze alleen maar afwijzing van haar gevoelens. Ook afleiden heeft geen zin want dan komt het er later alsnog uit.
Het huilen is echt. Geen aandachtstrekkerij of aanstelleritis. Het nephuilen is een manier om tot echt huilen te komen. Met het huilen ontlaat ze spanning. Misschien dat de spanning ontstaan is door jouw wat mindere algemeen welzijn. In het begin zal je zien dat ze heel lang en hard zal huilen maar als je dit toestaat zal je vanzelf zien dat het minder zal worden omdat ze de spanning kan ontladen en ze zal ook minder momenten aangrijpen om in huilen uit te barsten als ze iets niet kan of mag.

Asa Torell

Asa Torell

04-04-2010 om 12:47

Talia

Zoiets bedoelde ik dus ook te zeggen, in mijn tig vorige postings . En ik herken het probleem met zoon, ik heb me een tijd lang verontschuldigd voor hem tegenover andere mensen die me nauwelijks uitgelegd kregen dat ze hem juist een prima joch vonden. En ik maar bezig zijn met wat er allemaal niet aan hem deugde... alsof je dan een goede moeder bent voor een kind, niet toch.
Loslaten lukt me evengoed nog lang niet altijd maar dat heeft nu alleen nog maar met mijn eigen ergernis te maken en niet met wat anderen eventueel ooit misschien van hem zouden kunnen vinden.

uma

uma

04-04-2010 om 20:22

In het rijtje

mijn dochter past hier perfect in het rijtje
massinissa, ik heb geen oplossing voor het aandachtprobleem, lijkt me ook dat je al heel wat trucs hebt toegepast...
maar wel herkenning dus, mijn dochter is wel nog maar 2jaar en 3maanden, maar haar gedrag is met momenten onverdraagbaar. voor het minste gezeur, dat ook snel overgaat in gekrijs tot complete hysterie.
ze kreeg en krijgt veel aandacht, sowieso omdat ze die opeist en ik denk ook sowieso omdat je als ouder graag aandacht geeft (gelukkig maar), ons meisje zit nu ook in de fase dat ze alles wil meedoen, op zich fijn, maar ze kan natuurlijk nog niet alles (groenten snijden, haar potje zelf ledigen in het groot toilet...) hysterisch wordt ze als ik nog maar wil helpen.
Iets alleen doen, zonder haar erbij is onmogelijk, of ik moet uit het zicht zijn.
Aandacht vragen begint bij het opstaan en eindigt pas als ze slaapt. "mama mee" is dé meest uitgesproken zin.
ik heb het nu vooral moeilijk met haar hysterische buien, ze heeft zo'n kort lontje. Oké ik adem diep in, spreek rustig tegen haar maar vandaag had ik echt zin om haar een klets te geven (wat ik niet deed).
Niks helpt trouwens, negeren, erop in gaan, afleiden.
Moeten we de tijd raad laten brengen of toch kwaad worden elke keer ze ontsteekt? Ik ben trouwens niet graag kwaad, hou wel van rust mijn vader was onlangs op bezoek en achteraf zei hij toch dat hij zich niet kon herinneren dat ik ooit zo veel aandacht opeiste als kind, hij was er stil van, tja...

Talia

Talia

04-04-2010 om 21:25

Zen

Ik ben ook niet altijd zen, hoor. Ik heb alleen al de bevestiging dat mijn (inmiddels 11-jarige) oudste dochter helemaal niet zo'n akelig monster is geworden .
En over selectief geheugen: mijn moeder heeft daar totaal geen last van! Ze lacht in haar vuistje als ik wanhopig met mijn ogen rol om de kuren van jongste. En meldt dan vriendelijk dat ik vroeger precies zo was! En behalve begrip voor mijn moeder (hihi) levert dat me nog een beetje zen op. Zo slecht ben ik nu ook weer niet uitgepakt als volwassene, dus het gaat blijkbaar echt over!

Massi Nissa

Massi Nissa

04-04-2010 om 22:20

Jaaaa talia!

Mijn moeder heeft de grootste lol, ik schijn werkelijk precies zoals mijn dochter te zijn geweest: een vrolijke, levenslustige dramakoningin.

uma

uma

05-04-2010 om 13:38

Geheugen

tja,
ik was wel degelijk een "braveke" en een stille, mijn moeder zou het me anders nu nog verwijten...
maar het klopt zeker dat je veel vergeet!
wij hebben hier nu ook een babyzus, en ik was vergeten hoe euh babytjes zijn

Talia

Talia

05-04-2010 om 16:22

Haha massi

Leuk zeg, herkenning alom. Ik vind het zelf ook wel bijzonder om (blijkbaar) naar mezelf in miniatuur te kijken, heb jij dat ook? Noot geweten dat ik zo lastig, koppig, eigenwijs, zonder angst, sociaal, energiek en intens was. Ik ga mezelf opnieuw waarderen .

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.