Even ideetjes nodig Driejarige gaat door moeilijke periode.
Mijn 3,5 jarige heeft even een moeilijke periode. Hij is erg snel emotioneel (vandaag tranen met tuiten toen papa naar werk ging), lijkt moe, maar vroeger naar bed werkt niet en wordt om 6.15 wakker. Hij roept de hele dag over van alles en nog wat dat hij iets niet wil want "dat is voor baby's". Zoals z'n hoge stoel (die hij echt nodig heeft, want we hebben een erg hoge tafel), z'n nieuwe winterjas die hij zelf heeft uitgekozen, etc. Wil niet naar de creche, terwijl hij het dan wel weer leuk heeft daar.
Hij heeft ook weer dat hij voor geen meter luistert, maar dat is niet zo nieuw 
Ik denk dat hij zich een beetje verloren voelt. Hij heeft een oudere broer (5jr) en een zusje van 6 mnd. Ik probeer hem natuurlijk bij z'n zusje te betrekken en hij is erg gek op haar, maar volgens mij weet hij niet meer welke rol hij nu heeft in het gezin. Niet de oudste, niet de jongste, het is niet makkelijk.
Wie weet activiteiten/spelletjes of andere ideeen die hem kunnen helpen?
Mini loco?
Of is dat lastig voor hem? Samen doen? Tja.. Ik ben zelf een poosje de middelste geweest en was volgens mijn moeder weleens gefrustreerd dat ik broer net niet kon bijhouden (anderhalf jaar verschil).
Als jij of je man eens een middag met hem op stap kan gaan, is hij even De Enige, zou hem goed kunnen doen..
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Apart dingen doen
Dat doen we regelmatig. Ik alleen met hem, of ik alleen met z'n broer en hij met z'n vader.
Hij speelt veel spelletjes met z'n vader (7 families, lotto, domino, mens erger je niet, etc.). Ik doe veel legpuzzels met hem. Hij doet nu 100 stukjes met een heel klein beetje hulp van mij.
Ik heb dus niet het idee dat hij aandacht tekort komt. Maar wat het nou wel is? Frustratie zou heel goed kunnen denk ik. Hij kan nog net niet alles wat z'n broer wel kan.
Het lot van de 2e
Misschien is het een fase en is er weinig aan te doen? Met hem erover praten op een -if any- rustig moment? Maar heeft dat zin?
Mijn nr 2 is bijna 3, kleiner dus, en daar zie ik nog niet veel frustatie bij. Hij is ook veeeel relaxedter en transparanter dan zijn grote broer (ook 5), die altijd bang is om achter te blijven, minder te krijgen enz. Dus een karakteraspect zit er ook wel bij denk ik..
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Alledaags
Ik zou hem jou of je man meer laten helpen met de gewone alledaagse klusjes. Zodat hij zich nuttig voelt. Dus samen ramen wassen etc., betrekken bij het koken, bij het bladeren opvegen in de tuin, auto/fiets wassen. Laat hem zich maar groot voelen door jullie te helpen, zonder zijn grote hulp lukt het niet
Boek
Allemaal de liefste, over drie beertjes. Is vertaald uit het Engels dus niet lukken. Ik kan me voorstellen dat dat nu precies is wat hij nodig heeft. En hè oudste heeft er vast ook baat bij!
Besteld
liora, ik heb het boek besteld (you're all my favourites), in het engels natuurlijk! Dank je voor de tip. Zijn boek "guess how much I love you" ken ik al, en vind ik erg leuk.
Rafelkap
Dat is inderdaad een goed idee. Deed ik veel, is er de laatste tijd een beetje bij ingeschoten. Ik ga even wat klusjes bedenken dat hij leuk vind (hij vindt het super om ramen "schoon" te maken bijvoorbeeld).
Vertigo
Je hebt gelijk dat het veel karakter is hoor. Hij is heel emotioneel, enorm koppig en kan het zichzelf door die combinatie erg moeilijk maken. Ik moet heel vaak hem er echt uit helpen door de situatie te doorbreken. Maar soms vraag ik me af of het goed is om hem te troosten als hij door het lint gaat omdat hij gestraft is omdat hij een spel op de grond heeft gegooid of zoiets, of dat ik dan eigenlijk zijn gedrag weer goedkeur. Ik vind het zo moeilijk om hem zo ontzettend van streek te zien, dat ik misschien te snel mijn hand over mijn hart strijk. Daarna is hij vaak weer redelijk en gehoorzaam, maar wat doe ik op de lange termijn? Maar soms is hij zo hysterisch dat hij tegen het overgeven aanzit. Dan vind ik het echt heel erg moeilijk om hem niet te troosten!
Wat denken jullie daarover?
Onze dochter had dat ook, ze kon (en kan) enorm in een bui blijven hangen en dan zelfs steeds hysterischer worden. Wat begint als een gewone boze bui (omdat ze bijvoorbeeld nog niet naar huis wil als ik haar ophaal van de bso), ontaardt dan in een krijsbui waarbij ze eigenlijk geen raad meer met zichzelf weet. Helemaal overstuur. Ik word soms heel boos, vooral als ik erg moe ben. Hele foute reactie. Het beste werkt het als ik rustig blijf en haar even de ruimte geef om heel boos of verdrietig te zijn. Ik knuffel haar, praat mee (ja, vervelend is dat, he) en ze moet even niets, geen schoenen aantrekken of meelopen of wat dan ook. Intussen bedenk ik koortsachtig een oplossing. Misschien kan ik nog een rondje lopen met de baby terwijl zij haar spel afmaakt, of mag ze even op de computer als we thuiskomen. Soms koop ik haar gewoon om: als je stopt met huilen, gaan we onderweg een softijsje halen. Ik vind drie nog heel erg jong, en vier (wat dochter nu is) ook. Dan mag je best onredelijke buien hebben (die ik trouwens nog heb met 38) en getroost worden. Emoties zijn voor volwassenen al lastig, laat staan voor zulke kleintjes.
Dat niet meer op een hoge stoel willen is ook erg herkenbaar, evenals de gevoeligheid. Is het een idee om in te steken op wat hij wel wil? En heel veel complimentjes geven. Doe je vast al als ik je een beetje ken, maar prijs hem bij alles wat hij al kan en doet. Als er geen baby was geweest, was dit misschien alsnog een lastige periode geworden, want met een jaar of drie hebben ze het thuis wel gezien.
O ja, bij mijn dochter werkt buitenlucht.
Groetjes
Massi
School
ik geloof dat mijn dochter rond die leeftijd ook moeilijk was, emotioneel, boos, niet mee willen werken. Ze was toen vooral toe aan een nieuwe uitdaging maar emotioneel gezien was ze nog heel blij op de creche.
complimenten geven, mee laten helpen, zelf dingen mogen uitkiezen en hem om zijn mening vragen. Zelfvertrouwen kweken en zelfstandigheid geven en vooral zijn interesses cultiveren, dus naar de bieb boekjes uitzoeken, mijn oudste zat toen op spartelles, vond ze erg leuk (voorbereidende zwemles op spelenderwijs).
ach het is ook niet makkelijk, ben je 3,5, tussen 2 in.
Zwemmen
Hij vindt zwemmen heel leuk, maar met die spartellessen moet je er zelf bij, en dat kan niet met de baby, want die mag niet aan de zijkant van het bad (al gevraagd).
Hij gaat maandag, dinsdag en woensdagochtend naar de creche. Donderdagochtend ga ik met hem naar een family centre (veel kinderen en veel speelgoed) en vrijdagochtend mag hij kiezen.
Hij is op het moment veel bezig met leren lezen (hij gebruikt de vtech dingen die ik ooit voor z'n broer heb gekocht). Ik heb geprobeerd samen met hem te lezen, maar dat wil hij dan weer niet.
Ik besef trouwens ook dat ik het vaak veel te dramatisch maak (ja, hij heeft z'n karakter ook niet van een vreemde). Dat als hij bijvoorbeeld de afstandsbediening van de WII op de grond gooit, dat ik dan gelijk zeg dat hij de rest van de week niet meer op dat ding mag spelen. En dat is dom, want dat houd ik toch niet vol.
Mijn man zet hem altijd gelijk in de hoek als hij iets doet wat niet mag. Maar eerlijk gezegd heb ik weinig met die straf, maar een goede op de plek vervanger kan ik ook niet echt bedenken. Ik moet gewoon niet dreigen met iets morgen. Hij is nog maar 3, dus ik moet het gewoon hier en nu houden. Maar hoe doe ik dat??
Dat vind ik zo moeilijk aan ouder zijn, je wordt zo ontzettend met je eigen zwakheden geconfronteerd!
Troosten
Hier probeer ik dat wel bij zoon (7) in zo'n bui. Vaak wil ie dan wel een knuffel. Dat lijkt me niet hetzelfde als het aan de boze bui voorafgaande gedrag goedkeuren, ik draai ook niks terug van wat ik eventueel aan sancties heb uitgesproken/wat er tot woede van zoon niet mocht.
Overigens herken ik zeer het aanlopen tegen je eigen beperkingen... ik word zelf ook vaak boos als zoon boos is, terwijl het daar uiteraard alleen maar erger van wordt. Zo'n knuffel helpt ons dan allebei!
Asa
Dank je voor je reactie, fijn dat ik niet de enige ben
Ik probeer heel duidelijk te zijn in wat hij kan verwachten, en het lijkt wat beter te gaan. Even kijken hoe het morgen gaat.
Oh, en het boekje van Liora is vandaag aangekomen en heel leuk! Ik noem ze nu alledrie mijn lievelingsbeertje met de standaard reactie "ik ben geen beer!"
Ja.. natuurlijk
Herken ik dat ook - kwam mezelf vandaag paar x tegen. Omdat ik te weinig heb geslapen en een beetje overprikkeld ben door loge hier - dus om precies dezelfde redenen als zoon - was ik ongeduldig en plofte toen hij mij uit frustratie sloeg (iets lukte niet met spelen).
Dan voel ik me of ik 10 grote sprongen achteruit heb gemaakt.
Zeg wel gelijk sorrie en dan merk ik vrij snel dat het weer ok is voor hem. Maar toch.
Heb ik toch te jong mijn eerste gekregen, had ik meer aan mezelf moeten sleutelen van tevoren? Dat vraag ik me wel eens af..
(niet dat dat veel nut heeft)
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Pff
Nou ik was 29 bij de oudste, dus volgens mij heeft het bar weinig met leeftijd te maken!
Is ook zo
Mentale toestand is veel belangrijker uiteraard 
ik was trouwens 26, ahhh wat lang geleden haha
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Update
De afgelopen dagen heeft hij zich echt heel goed gedragen en bijna geen crisis gehad. (Nou ja, behalve toen zijn broer juist het playmobilzwaardje pakte waar hij mee wilde spelen. Het is niet alsof we een stuk of 50 van die dingen hebben, maar goed).
Enne Vertigo, bij jonge ouder denk ik meer aan iets van 18 ofzo. Bij 26 zit je volgens mij al bij de volwassenen hoor 
Op je verzoek
Hallo Dc,
Op je verzoek heb ik je vraag gelezen en inmiddels ook alle reacties.
Er zitten veel reacties bij die bij die als oplossing bij mij ook opkomen. Kinderen kunnen in een ontwikkelingssprongetje zitten. Met 3,5 ga je richting het kleuter zijn. De basisschool staat er een te komen....dat is best spannend. En inderdaad hij kan nog niet wat zijn ouderste broer kan maar is natuurelijk al veeeeeeeeeeeeeel groter dan een baby!
Vaak gaan die ontwikkelingssprongetjes gepaard met emotionele uitbarstingen. Veel tips zijn er al gegeven over:
- uitdagende activiteiten voor hem zoeken
- positief bekrachtigen
- boekjes lezen over het thema....
- af en toe iets met hem apart doen (vooral papa).
Ik begrijp dat je je zorgen maakt. Dat is ook heel logisch. Het is niet leuk om je kind overstuur te zien. Je denkt dan al snel heb ik wat fout gedaan. Het raakt vaak ook aan je eigen dingen. Mogelijk zit hier inderdaad een puntje.
Soms hoort het er gewoon bij...en heeft je zoon even de ruimte nodig om een nieuw evenwicht te vinden. Dan is het voor jezelf zaak om het hier zelf niet te erg door te laten raken. Kinderen voelen veel....soms meer dan je zelf denkt. Op het moment dat je er zelf rustig onder blijft is dat voor een kind geruststellend. Hij mag zich gewoon zo voelen...de wereld vergaat niet....
Wat je vaak ziet, dat hoeft bij jou niet het geval te zijn, dat is dat bepaald gedrag wat ouders ongewenst vinden of zich zorgen over maken meer/veel aandacht krijgt. Het is dan soms het beste dit gedrag een beetje te negeren omdat aandacht feitelijk een soort beloning is. Negeren betekent niet dat je zijn emoties niet serieus neemt...er wel voor hem zijn...wachten tot het wat minder wordt...en dan samen er even over praten en/of een oplossing zoeken werkt vaak wel.
Ik hoop dat je hier wat mee kunt...
Met vriendelijke groet,
Joke Bakker
Joke
Dank je voor je reactie.
De moeilijkheid die ik op het moment heb is dat mijn oogleden ongeveer op mijn knieën hangen van vermoeidheid, en dat ik merk dat het me gewoon niet altijd lukt om op de juiste manier te reageren. Ik probeer kalm te blijven, me niet al te veel uit te laten dagen, maar ik denk dat het gewoon even uitzitten is.
Vandaag wilde hij niet naar binnen en liep hij weg. Is een beetje moeilijk te negeren (soms rijden auto's hier veel te hard hun parkeerplek op, over de stoep heen). Maar ik weet dat het niet goed is om achter hem aan te rennen. Hoe los je zoiets praktisch op? En omkopen, dreigen, etc. is hij compleet immuun voor. Gelukkig is dit echt een uitwas hoor, meestal luistert hij toch wel wat beter.
Ik voel me net zoals jij, ben zo moe dat het moeilijk is om de juiste reaktie te hebben.
Maar dit gebeurde laats: zoon1 wou niet in bad, ging overal rondrennen, maar zoon2 was al in bad dus ik kon er niet achteraan... Op zich wou hij alleen maar spelen, maar ik word dan zo geïrriteerd want ik wil dat iedereen op tijd in bed ligt enz. Als ik van buiten zou kijken zou ik denken "doe nou even geduldig, niks aan de hand, wat is die 5 minuuten dan". Anyway, zoon1 kwam terug naar het bad, en ging weer wegrennen, en toen zei ik: "alsjeblieft, mammie is moe.." Nou dat maakte niks uit, behalve dat ik toen met m'n ogen dicht heel diep ging ademhalen om rustig te blijven, hij keek me aan! Maar hij werd zelf ook rustiger en ging in bad! Ik wist niet wat me overkwam
Ik doe dat nu vaak, het helpt 50% van de tijd...
Ik kan op dit onderwerp wel 50 blaadjes gaan schrijven, vind het ook zo moeilijk om je eigen beperkingen zo tegen te komen, normaal gesproken ben ik toch niet zo! (ha ha)
Hopelijk als slaap terugkomt komt anna ook terug, in the mean time blijf ik ademen...
Dit helpt waarschijnlijk niet, maar je bent niet alleen!
Groetjes
Anna
Echt wel dat dit me helpt! Gewoon even bevestiging dat het er allemaal bij hoort, en het allemaal wel weer goed komt.
Gelukkig zijn er ook nog heel veel momenten dat ik veel lol met m'n kinderen kan hebben. Maar slaap, pffoe, dat zou echt wonderen verrichten!
Jij ook heel veel sterkte!
