Even perplex...hoe leg ik 'niet luisteren'uit.
Gisteravond zat zoontje met papa een spelletje te doen aan de computer. Op een gegeven moment zeg ik dat hij nog 1 spelletje mag doen en dat het dan bedtijd is. Spelletje is klaar en papa zegt: zo, nu naar boven. Kind zeurt om nog een spelletje, maar wij houden voet bij stuk: het is bedtijd. Op dat moment explodeert kind: hij slaat papa recht in zijn gezicht, daarna slaat hij mij op mijn buik en begint woedend aan zijn garage te trekken en te duwen. Krijsen , gillen en brullen! Ik geloof dat ik hem nog nooit zo snel naar boven heb gedragen....
Aangezien hij zelf best onder de indruk was van het gebeuren wilde hij boven op schoot zitten en getroost worden. Hij was wel nog steeds boos en riep teksten als: ik wil alleen maar alles kapot maken en jullie slaan.
Wat er echter voor zorgde dat ik op een gegeven moment met mijn mond vol tanden zat was dit: hij vertelde me dat hij boos was omdat wij niet luisterden naar hem..... En ja, in zijn belevingswereld klopt dat idd. Hij wil nog een spelletje en wij zeggen alleen maar: hup naar boven, het is bedtijd. Ik vond het toen even heel moeilijk om hem het verschil uit te leggen tussen niet luisteren en niet luisteren. Snappen jullie een beetje wat ik bedoel? Waarom moet hij wel luisteren en wij niet? Hoe leg ik dat duidelijk uit?
Ayanna
Hoi Ayanna,
Je verhaal roert me op de een of andere manier. Je luistert! En dat stelt je voor een vraag. Ik heb niet één antwoord, wel wat overwegingen...
Zelf gebruik ik nooit het woord 'luisteren' voor wat ik van mijn kind verwacht. Dat is verwarrend.
Kijk, als hij van de comp moet dan is er een potentieel conflict. Je kunt de actie daarin bij jou leggen (afdwingen) of bij hem (luisteren)... maar er is nog een derde optie! Samen.
Bespreken dat het moeilijk is om te stoppen, uitleggen dat je hem vaker op de comp zal laten als hij er makkelijk mee ophoudt. Het is ook moeilijk, ophouden! Kijken of je samen een oplossing kunt verzinnen.
In plaats van moeten luisteren probeer ik met de kinderen te praten in termen van deugden. Ik benoem dan het positieve gedrag dat ik graag zou willen zien, en hun gedrag waaruit zichtbaar wordt dat ze dat moeilijk vinden. Bijvoorbeeld als ze ergens om zeuren, of niet willen wachten. Dan zeg ik 'je vindt het moeilijk om geduldig te zijn he?". Vaak helpt dat. Aan de comp kan je dan gewoon zeggen "je vindt het moeilijk om te stoppen he, je zou nog door willen spelen?".
Als je iets moet dan kan je even boos of verdrietig zijn. Deel uitmaken van de oplossing helpt vaak wel om dat wat soepeler te laten verlopen, dus toch wat meer de samenwerking zoeken...
Verder stel ik wel veel grenzen (soms vraag ik me af of ik te veel grenzen stel...) maar op deze manier gaat het meestal goed. Gisteren nog heb ik een nieuw stickerboek afgepakt van jongste (4,5 jaar) omdat hij ermee naar bed wilde. Ik wist dat hij anders niet zou gaan slapen. Het ging verbazend goed. Uitgelegd dat het nu niet kon, afgesproken dat hij voor het ontbijt verder zou gaan. Als ze dan protesteren ga ik daar niet tegenin, zeg ik "dus je zou graag nu willen plakken". Dat neemt vaak de wind uit de zeilen. Uiteindelijk hebben we nog heel gezellig liggen kletsen. Het was weer goed.
Misschien heb je wat aan deze overwegingen?
En terug naar de casus: hoe makkelijker hij eraf gaat, des te makkelijker kan hij er een andere keer op omdat jij weet dat je dan geen gedoe krijgt aan het eind.
Hmmm
Ik moet eerlijk zijn dat ik soms gewoon tegen zoon zeg dat ik volwassen ben en hem kan vertellen wat hij moet doen maar andersom niet.
Hier hebben we het probleem ook wel eens maar zoon is of niet zo koppig of hij heeft geleerd dat "nee" nee betekent. Ik kondig op tijd aan wanneer de TV/computer uitgaat en dan gaat hij uit. Meestal is zoon het er niet mee eens maar toch gaat de TV uit. Vaak kan ik hem met iets afleiden (wie is er eerst boven).
Rodebeuk - was jij het die het boek van Adele Faber aanraadde? Jouw methode lijkt op haar adviezen. Ik gebruik de "wens methode" wel eens en zoon doet dat zelf ook nu, bv "zullen we net doen alsof we chocola eten". Erg grappig.
Afspraken maken (en sommige dingen moeten gewoon)
Om dergelijke discussies te voorkomen probeer ik meestal afspraken te maken. Ik zou bijvoorbeeld zeggen 'nog 1 spelletje en dan stoppen we, goed?' Dan geef ik het kind op dat moment expliciet de mogelijkheid om te zeggen of hij het er mee eens is. Na dat ene spelletje kan ik zeggen dat we dat afgesproken hebben.
Bij kinderen die altijd de discussie aan gaan zet ik gewoon wat laag in. Dochter wil bv altijd 3 verhaaltjes voor het slapen gaan. Ik vind 2 genoeg. Standaard stel ik dus voor dat we er 1 doen, roept zij 3, komen we in het midden uit. Iedereen blij.
Sommige dingen moeten ook gewoon, daar is geen discussie over mogelijk, maar dan gaat het over, naar school of het kdv gaan, of geen korte broek aan mogen als het sneeuwt buiten. Maar als een kind daar over protesteert kan ik meestal redelijk makkelijk uitleggen waarom dat moet.
