Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op

Hoe voorzichtig zijn jullie

Zoon is bijna 3.5 en een tamelijk voorzichtig kind. Hij rijdt al een tijdje op zo'n loopfiets en een paar maanden geleden kon hij er lekker zelf mee aan de gang. Dit weekend kwamen we erachter dat hij zichzelf ook goed kan balanceren, dus zonder zijn voeten op de grond van heuvels af in ons park.

Daar ging meneer dus, heuvel af, keer op keer, eerst met mijn man die hem een beetje hielp, later rende man er alleen naast. Ik ben gelijk 10 jaar ouder geworden want het kind zwiebert soms ongelovelijk.

Oh dat trotse gezichtje. Maar toen, de laatste keer van een iets grotere heuvel, ging het kind plat op zijn neus. Bloed onder zijn neus en in zijn mond en gillen natuurlijk. Gelukkig geen tanden los oid en alleen een schaafwondje maar toch, de schrik zat er bij ons allemaal in.

Zoon wilde niet meer op de fiets dus we gingen naar huis.

Later die dag toch terug naar het park en gelukkig ging zoon gewoon weer verder met de heuveltjes. Helemaal zonder papa wilde hij ook, en daar ging hij dan helemaal alleen.

Alles ging goed, geen ongelukken meer, maar ik vraag me af of dit eigenlijk wel verantwoord is. Vallen hoort erbij, maar toch... hoe zouden jullie het doen?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Ik zou

dan toch denken aan een helm.....
En ik neem aan dat ie niet in de buurt van auto's kan komen? En verder, beetje laten gaan mits jij kunt inschatten dat de risico's te overzien zijn. Ik probeer altijd te denken: wat is het ergste wat kan gebeuren? Als dat niet acceptabel is fluit ik mijn kinderen terug......kleine verwondingen horen er wat mij betreft gewoon bij.

Met helm

En eerlijk is eerlijk, ik zeg af en toe dat hij moet voorkomen om op toptopsnelheid te komen, bijvoorbeeld door de afdaling pas wat later in te zetten. Ik doe dat wel met enige schroom want ze moeten toch echt het vertrouwen van je krijgen, en een beetje vallen hoort daar bij. Daar leren ze ook het meest van.

Wij hadden trouwens op deze leeftijd een verschil van inzicht, steil stukje weg bij ons in de buurt was favoriet van alle kinderen. Man liet zoon daar zonder helm afdalen maar daar heb ik een stokje voor gestoken. Paar weken later is hij met helm tegen de stoeprand gegaan op die plek... niet fijn om te zien.

Maar aangezien jij in de UK woont vermoed ik dat jouw zoon toch al wel een helm op heeft.

Dus dan is mijn advies gewoon doen, af en toe wegkijken als je denkt ïueeellll... en soms vragen of het wat rustiger kan.

Poppy

Poppy

02-06-2010 om 11:08 Topicstarter

Hmm

Zoon heeft inderdaad een helm op en hij doet dit alleen in het park waar de paden wijd zijn en er geen auto's zijn. Op zich heel veilig. De steilere heuvel deden we ook niet van de top en die was heel recht, dus het zou goed moeten gaan.

Op zich is het ergste dat hij kan vallen. Ik ben niet bang voor een schaafwond ofzo maar tanden eruit of iets breken, tja, dat zou ook kunnen. Maar eigenlijk zou dat ook kunnen als hij gewoon rent.

Ik blijf het moeilijk vinden.

Tja

een ongeluk zit soms in een klein hoekje, mijn 1 na oudste zoon was al heel jong een onbesuisde klimgeit, hield soms mijn hart vast. Maar waardoor denk je dat hij op de EHBO terecht kwam met een scheur in zijn lip dat gehecht moest worden? Omdat hij van een bankje in het park viel
Ik ben meer van het tiep, laat maar gaan als het echt niet heel gevaarlijk is.

Tja

met vallen en opstaan leer je het toch??

Poppy

Poppy

02-06-2010 om 16:40 Topicstarter

Vallen en opstaan

Dus als jullie kinderen dan vallen en misschien wel botten/tanden breken voel je je dan niet schuldig? Is dat dan "oh dat hoort erbij"? Ik denk dat ik me wel ontzettend schuldig zou voelen, of dat nou geplaatst is of niet.

Toen zoon viel had ik gelijk dat "slechte moeder" gevoel.

Tijgeroog

Tijgeroog

02-06-2010 om 17:05

Eigen kind of kind van een ander

Als iemand anders zijn kind op die manier "laat" vallen zou ik zoiets hebben van tsja, hoort erbij, kan gebeuren, je kunt niet alle risico's vermijden en het zou mij ook kunnen gebeuren.
Als het bij m'n eigen kind zou gebeuren zou ik me toch wel heel erg schuldig voelen. Maar ook dan gelden bovenstaande opmerkingen natuurlijk.
En praktisch: hier gaat m'n dochtertje, 2,5 jaar, ook op d'r loopfiets steile bruggetjes af. Als ik zeg dat ze langzaam moet gaan doet ze dat heel beheerst, als ik het niet zeg vergeet ze het en gaat ze te hard. Als ik twijfel of ze het aankan loop ik er vlak naast, op zo'n manier dat ik 'r op kan vangen als dat nodig mocht zijn. (op die manier gaat ze ook alleen op bv de kabelbaan, heel goed voor m'n conditie )

Haha petal

Die kende ik nog niet.
Misschienbottenentandenbreken...
Bedoel je dat je er als omstander de neiging van krijgt om weg te kijken? Want kinderen doen de hele dag niets anders dan misschienbottentandenenz.... da's hun belangrijkste dagvulling zogezegd.

Kijk óf het is te gevaarlijk óf het is een verantwoord risico. Ik krijg nu de indruk dat jij bedoelt dat het laatste niet bestaat, dat alles te gevaarlijk is. Dat bedoel je natuurlijk niet echt, maar je kan nooit helemaal van te voren weten wanneer je kind tanden en botten gaat breken. En gegeven dat feit moet je dus in grijs gebied als ouders telkens weer keuzes maken. Het alternatief is niets doen.

Het onderwerp doet me denken aan Frank Furedi, die heeft al een paar boeken over kinderen en risico's in de moderne tijd geschreven. Bekendste heet Paranoid Parenting.

In de UK en US gaat dat ook nog wat verder dan in NL... zou het kunnen dat je wat dat betreft in een omgeving zit waar eerder ouders nalatigheid verweten wordt? Of overdrijf ik dan..

Poppy

Poppy

02-06-2010 om 20:02 Topicstarter

Rodebeuk

Het probleem is eigenlijk dat zoon een heel voorzichtig ventje is. Alles wat hij doet doet hij echt heel behoedzaam. Ik laat hem ook rustig hoog klimmen in de speeltuin etc. Ik sta er meestal wel bij maar niet verkrampt ofzo.

Ik denk dat dit de eerste keer is dat ik echt hartverzakkingen heb bij een activiteit, misschien dat het daarom wat onverantwoord voelt.

Maar ok, ik laat het los. Het hoort dus erbij. Ben blij om te horen dat jullie het allemaal niet raar vinden, dat vroeg ik me nl af, of ik voor gek verklaard zou worden omdat ik dat toeliet.

Grijs gebied

Ja Petal, dan zit je dus in het grijze gebied tussen te veel beschermen of aan te grote gevaren blootstellen, en dat kan alleen door per keer te beslissen.

Waarbij ik nog wel even wil melden dat als je écht de neiging hebt om weg te kijken en/of diep te gaan ademen, dat je dan best wel eens kunt zeggen dat ze ermee op moeten houden.

Schiet me net te binnen, dit is ook een kwestie van leeftijd. Tot 3 doen ze naar mijn idee vaak dingen binnen hun bereik. Ergens tussen 3 en 4 gingen mijn kinderen (maar dat kan bij iemand anders weer anders zijn) juist meer vallen omdat ze met hun hoofd er niet meer bij waren. Niet dat jouw zoontje dat nu al doet, maar het is wel een soort overgangsleeftijd. Weer een stapje loslaten.

En je laatste zin, of je voor gek zou worden verklaard omdat je het toeliet: dan zeg ik toch lees dat boek Paranoid Parenting. Ik geef je op een briefje dat je daar heeeeeel rustig van zult worden!

Guinevere

Guinevere

03-06-2010 om 12:58

Voorzichtig

Ik ben nu wel van het voorzichtige type. Maar dat ligt eerder aan het kind dan aan mij. Jongste zoon (3) is namelijk een ongeleid projectiel. Bovendien doet hij zijn oudere broer graag na, maar die is natuurlijk al veel vaardiger in alles en nog wat. Bij oudste hoefde ik indertijd veel minder voorzichtig te zijn, want die haalde geen stunts uit die hij niet aankon.
Jongste reed op vakantie gerust van een berghelling af met zijn loopfietsje. Dat werd dus PAF! Gelukkig viel de schade mee, maar het was een harde klap. Had net zo goed een grotere verwonding kunnen zijn en daar zit ik toch niet op te wachten. Enige sturing in risicovol gedrag zie ik persoonlijk dus wel zitten.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.