Ik maak me zorgen..

Vraagje Fransien

Helpt ondersteunende gebarentaal niet bij TOS? Of zouden daarbij ook woordvindingsproblemen hebben?

Niet ter verdediging van mijzelf Krisje

Want ik vind dat ik me nergens voor hoef te schamen. Maar als ik me zorgen maak zoek ik meestal geruststelling. Dus dat ik hier nu een topic over open met vragen naar ervaringen vind ik persoonlijk niet heel raar. Ik gaf eerder ook al aan dat mijn verstand heus wel begrijpt dat de enige die mijn zorgen weg kan nemen uiteindelijk 'de tijd' is.

Natuurlijk wil ik haar niets aanpraten. Maar als je leest dat je kindje nu toch wel dit of dat zou moeten kunnen kun je dat als moeder denk ik moeilijk negeren. Bovendien ga je pas googlen als je zelf merkt dat er wellicht iets zou kunnen zijn. Ja ik weet dat ze nog heel jong is, maar wat ik eerder al zei; het zijn de kleine dingetjes bij elkaar waardoor ik me zorgen maak.

Ik vind het knap dat jij kennelijk geen zorgen had op de leeftijd van mijn dochter. Ook omdat jouw dochter net als die van mij met een spoedkeizersnee en een lage apgarscore ter wereld is gekomen. Bij jullie was het zelfs van tevoren duidelijk dat er meer aan de hand was. Daar heb ik echt diep respect voor.. mij lukt dat helaas niet.

@fransien bedankt voor je duidelijke uitleg. Maar ik begrijp uit jouw verhaal dat jouw kinderen al wel heel vroeg taalbegrip hadden. Het was meer de vertaalslag naar het spreken waar zij moeilijkheden bij hadden.

taalbegrip was inderdaad wel in orde

Klopt Loepsie, taalbegrip was wel in orde hoewel er zo nu en dan best sprake was van oostindische doofheid of desinteresse. Bij ons werkte het in zo'n geval (ik heb ook regelmatig aan mezelf getwijfeld) om te vragen of kindlief zin had in koekje/favoriete papje/drinken/favoriete fruit. Vooral oudste was daarmee erg uit haar tent te lokken, da's van jongs af aan een lekkerbekje geweest.

@Niki, met ondersteunende gebaren had oudste precies dezelfde problemen, leidde alleen maar tot frustratie. Bij de vierde heb ik het opnieuw geprobeerd maar dat leidde tot een compleet bokkend kind wat me niet meer aan wilde kijken.

Ik ben dus op zoek naar ervaringen zoals jij me die nu geeft

Gek he, ondanks dat je heus wel weet dat elk kind zich op een ander tempo ontwikkeld en er dus ook nog van alles kan veranderen, hoor je het toch liever van een moeder die het ervaren heeft.

Ik vond het heel fijn van phryne en mirreke te horen dat ook zij soortgelijke ervaringen hebben met hun toenmalige dreumessen. Dat zijn dus de geruststellingen waar ik naar op zoek ben. Want daarvan moet ik het hebben en niet van de opsommingen voor autisme symptomen bij babys waar helaas mijn dochter momenteel voor een flink deel aan voldoet...

Loepsie

"Maar als je leest dat je kindje nu toch wel dit of dat zou moeten kunnen kun je dat als moeder denk ik moeilijk negeren".

Ieder kind ontwikkelt zich in een eigen tempo. Het (in mijn ogen niet meer uit deze tijd) consultatiebureau met dat boekje maakt dat mensen dingen laat of juist vroeg vinden.

Ja er is met mijn dochter een hoop aan de hand en ik kan op slechte dagen (van mij, niet van haar) mezelf gek maken met gedachten als hoe moet dat nou later? Maar het is mijn derde en ik ben geen jonge moeder meer, dus ik zie het wel, misschien had ik me toen ik jonger was meer zorgen gemaakt. We doen ons best haar zo goed mogelijk 'af te leveren'. Googlen heb ik al lamg afgeleerd

Die lijstjes

Die lijstjes met kenmerken zouden iedereen zowat een rolberoerte kunnen bezorgen... snel weg met die dingen.
Vraag het CB om een extra afspraak tussendoor, zodat de vooruitgang goed gemonitord wordt. En verder: lekker samen genieten.

geen mooi weer verhaal

Van mij geen mooi weer verhaal. Met mijn voormalige peuter was het ook niet duidelijk en leek het ook op autisme, maar was het dat niet. Ik zal het maar niet opschrijven allemaal, elk verhaal is immers nuniek. Maar mijn ervaring is dat verschillende soorten stofwisselingsziekten, epilepsie, slecht horen en verstandelijke handicap veel overlappingen hebben. Dat is bij zo'n jong peutertje nog niet goed te zien. Autisme is het meest voorkomende en bekende, maar er kan ook wat anders aan de hand zijn. Je zal toch geduld moeten hebben hoe de ontwikkeling verder gaat.
Als jouw onderbuikgevoel niet goed blijft, zou ik toch via de huisarts naar een audiologisch centrum gaan om uit te zoeken of en wat er aan de hand is en om de juiste begeleiding te kunnen krijgen.

Die lijstjes met gemiddelden

Die lijstjes van gemiddelden zijn niet gemaakt om angst te zaaien hoewel ze dat helaas dus wel veel doen. Ik kan echt niet negeren dat ze nog niet 'daar' is waar we haar het liefst zouden willen zien op deze leeftijd.

Natuurlijk kan het zo zijn dat mijn kind gewoon wat trager is en wat meer tijd nodig heeft. Wellicht komt het zelfs door haar moeilijke start. Dat ik over een paar maanden mezelf voor de kop sla dat ik me onnodig zo'n zorgen maakte. Dat is ook waar ik op hoop. Maar voor nu zijn de zorgen er en ik merk dat het enige wat mijn zorgen een beetje afneemt de ervaringen waarbij het uiteindelijk wel goed kwam.

Het CB en haar kinderarts willen dus afwachten tot 18 maanden. Ze heeft dus nog 2.5 maand de tijd om echt wel wat meer te laten zien qua taalbegrip..

@krisje ik ben ook geen 22 meer en dit is mijn 4de kind. Juist vanwege mijn ervaringen met mijn oudere kinderen maak ik me nu zo'n zorgen..

@rafelkap ik zag in een andere topic jouw verhaal langs komen... had jij al snel door dat er iets was of kwam dat pas later in de peutertijd?

Bij

mijn zoontje werd dit pas na 2,5 jaar duidelijk. En het cb en de huisarts zagen toen nog heel erg lang 'een heel gewoon peutertje'. Ik hoorde en las ook alleen maar verhalen dat het goed kwam, maar het bleef knagen. Mijn kind maakte overigens ook goed oogcontact.
Ik zou als ik jou was niet meer naar alle lijstjes kijken maar naar je kind. Er valt nu toch niets over te zeggen. Ik hoop dat ze vooruit gaat. En maak je je over een paar maanden zorgen, vraag een verwijzing bij de huisarts naar het audiologisch centrum.
Probeer voor nu interactiviteit op een leuke manier te stimuleren met spel, voorlezen en zingen (en dan woordjes weglaten).

Goed

Ik vind het goed dat je alert bent. Echter, je hebt hier toch een "prof" bij nodig. Als het CB nu geen gehoor geeft, kan je wellicht je zorg kwijt bij de huisarts.

Wat het is

Je kunt niet in de toekomst kijken. En een al te zorgelijke houding zit jezelf in de weg maar mogelijk ook je relatie met eventuele hulpverlening.
Wat je kunt doen is je informeren over de benadering van je kind bij autisme en kijken of dat je verder helpt als je dingen tegenkomt.
Het kan nog heel wat anders zijn, misschien wel geen diagnose, gewoon een wat anders karakter dan gemiddeld.
Geef je kind wat ruimte en handel naar bevinden.
En bied jezelf aan, voorlezen, spelletjes, samen weg. Kijk of je kind genoeg rust heeft of juist meer wil ondernemen, krijg oog voor die balans.
En inderdaad, als je een goede huisarts hebt, houd die dan op de hoogte.

Een zorgenkind is beslist intensiever en energievretender ouderschap maar ook sterk motiverend.

Met mijn kinderen gaat het steeds beter. Na een moeilijke basisschooltijd zijn ze het op speciaal onderwijs steeds beter gaan doen, werden zelfstandiger en kunnen beter vertellen wat ze nodig hebben of al kunnen.

Zoon is net geslaagd voor zijn toelatingstoets voor de universiteit. Hij heeft goede begeleiding gehad en kan goed bemiddelen wat hij nodig heeft.
Dochter gaat wat rommeliger, zit weer op de HAVO, maar haalt nu goede cijfers en is in therapie voor moeilijk ervaringen thuis en op school en elders.

Het blijft een zorg maar ondertussen vergeet je niet te genieten en de momenten van plezier te beleven die er ook altijd zijn. Het kan dubbel zijn, maar jij maakt er wat van.

Informeren over benadering van je kind

Kan dat al met 15 maanden?

Ik wilde vorige week eens anoniem en vrijblijvend informatie opvragen bij een 2tal centra. Gewoon om eens te horen of het al echt zorgelijk is en of er evt al mogelijkheden zijn voor onderzoek en hoe dat onderzoek er dan uit zou komen te zien. Denk je dat ze mij te woord wilden staan? Ze drongen zo aan op gegevens.. vreselijk! Ik mocht wel eerst even uitgebreid mijn verhaal doen. Nadat ik dat gedaan had konden ze mij alleen vertellen dat ze mijn ongerustheid begrijpen maar werkelijk geen woord over ze bij jonge kindjes onderzoeken en of dat überhaupt al nodig zou zijn. Nee daarvoor moesten eerst gegevens worden doorgegeven.. bizar!

Zoals ik al eerder zei; ik zeg niet dat het het einde van de wereld zou zijn als mijn kindje autisme heeft. Ik zal net zoveel van haar houden als ik nu doe. Natuurlijk wil ik liever dat ze gewoon gezond is maar juist omdat het zoveel vormen kent maak ik me bang voor de toekomst.

AnneJ omdat ik zo weinig interactie heb met mijn kind kan ik haar niet zo goed 'peilen'. Ze kan heel erg opgaan im haar eigen wereldje maar ze kan me ook intens aankijken. Wat er dan in dat hoofdje omgaat...het is me een raadsel. Natuurlijk is dat in zekere mate altijd zo bij een dreumes, maar bij mijn andere kinderen kon ik toch wel een bepaalde richting op. Je ziet vaak toch een verwachting een vraag of een frustratie en vaak ook wel waar deze ontstaan is.

Ze is nog jong dat begrijp ik. Het kan in feite nog alle kanten op. Jammer genoeg werkt mijn gevoel niet samen met mijn verstand. En mijn moedergevoel laat me ontzettend in de steek momenteel...

Voorbereiden

https://www.balansdigitaal.nl/

https://www.autisme.nl/

Lees liever wat van deze lotgenotenverenigingen. Ze zijn namelijk nogal professioneel en kunnen je informeren vanuit het gezichtspunt van jou als ouder.

Excuses voor mijn waarschuwing, maar hulpverleners zijn ook vooral geschoold in 'kindermishandeling' en de deskundigheid op hun vakgebied laat nogal eens te wensen over of er zijn protocollen, politiek gemotiveerd, om je eerst door allerlei tijdrovende en contraproductieve trajecten te halen.
Dat wil je echt niet. Dus houd het voorlopig bij je huisarts.

En als jij op zoek bent naar een antwoord, dat waarschijnlijk gewoon meer tijd nodig heeft, en je hebt hulpverlener die dat geduld ook niet hebben maar wel een meldcode in hun hoofd heb je een probleem.
Een ontwikkelingsprobleem zonder passend antwoord kan 'mishandeling' gelabeld worden.
Een hulpverlener heeft namelijk ook graag een antwoord en dat is het vakje 'overigen'.
Weten ze het niet dan kan een onderzoek 'kindermishandeling' opgestart worden.
Of wil men je in beheer nemen en daar allerlei eisen aan gaan stellen waar jij aan moet voldoen. Want blijkbaar weet je het zelf ook niet en ze willen best helpen.

Ga mee

Misschien kun je ook letten op wat je kind wel interesseert al is het een wat obsessief gedrag. Kan fijn zijn.
Daar in mee gaan kan je kind laten voelen dat jij haar in beeld hebt en ingaat op haar wensen en benodigdheden.
In plaats dat jij haar vraagt om met jou mee te doen ga je eerst met haar meedoen.
En even rustig de tijd nemen.

18 maanden test

http://landelijknetwerkautisme.nl/signaleringslijsten/

http://landelijknetwerkautisme.nl/doc/Checklist%20Autism%20for%20Toddlers.pdf

Dit is de test voor 18 maanden. Verdiep je er eens in, en zie dat het een richtlijn is. Het is geen wiskunde. Het is ook een momentopname.

En het is ook zeker geen behandeling. Met of zonder diagnose reageer je op de behoeften van je kind. Zo goed en adekwaat mogelijk. Vaak juist met 'normale' middelen als spraak, liedjes, voorlezen, zandbak, van alles.

Dus kan best zijn dat je nog niets weet tegen die tijd. Er is iets maar je gaat er zo goed mogelijk mee om en houdt je ogen en oren open.

Daar ben ik dus al bang voor AnneJ...

Ondanks dat ik 0 ervaring heb ben ik hier dus ook zo bang voor. Dat is de reden dat ik anoniem en vrijblijvend een telefonisch consult wilde. Je zou toch denken dat de hulpverlening graag hulp wil verlenen. Maar dat blijkt dus zo goed als onmogelijk; ze willen je in het systeem labelen zonder überhaupt een consult laat staan een diagnose! Echt bizar! Ik heb het telefoongesprek ook maar afgekapt.

Ik vertrouw erop dat onze kinderarts het wel weet.. het is een 'old school' arts; heerlijk op leeftijd met de nodige ervaring, nuchter en direct.

Wat betreft mijn intuïtie; normaal kan ik daar als ervaren moeder behoorlijk op vertrouwen. Maar momenteel gaatie alle kanten op. En dan bedoel ik niet per dag maar zo'n beetje per uur. Het ene moment denk ik 'deze gedragingen kloppen niet, heb dit nog nooit zo bij een kindje gezien' of 'zie je wel, dit is precies zoals ik het gelezen heb'. Het volgende moment vraag ik een hapje van haar wafel, krijg ik het en nog een kusje ook! Dan denk ik weer er is zooo niks aan de hand! En zo blijf ik lekker piekeren en mezelf gek maken...

Wat betreft de huisarts; ik vraag me af welke toegevoegde waarde mijn huisarts zal hebben. Ongetwijfeld zal ze me doorverwijzen naar het CB of de kinderarts en zo is het cirkeltje dan weer rond...

Klopt hoor Loepsie

Voorlopig ben je prima geholpen bij de kinderarts. Hoef je verder niemand bij te betrekken. Hoe meer hulpverleners, hoe meer richtingen, allemaal een andere kant uit en dan zit je er mee.

Je moederlijke instinct weet het antwoord niet. Dat komt nog wel.

Diagnose

Mijn zoon kreeg zijn diagnose met 8 of 9 jaar. Dochter pas met 14 jaar.
Vanaf hun geboorte wist ik dat er iets bijzonders was. Het werd pas echt duidelijk toen beide kinderen naar de basisschool gingen.

Zoon kreeg de diagnose autisme, dochter eerst de diagnose 'mishandeling'. Kortweg, zeg maar.

Maar toen het woord autisme eenmaal gevallen was en ik op gang geholpen was door een goede psychologe kon ik mezelf verder scholen met literatuur en trainingen. En doordat je dan steeds meer in contact komt met mensen die er ook echt iets van weten. Maar ook met mensen die er niets van weten of mee kunnen. De kwaliteit is wisselend. Maar je pikt er uit op wat je nodig hebt.

Hoe wist je dat er iets bijzonders was?

Speelgedrag? Ontwikkeling? Wanneer gingen jouw kinderen lopen en praten en begrijpen?

Ik heb zojuist even de test gedaan die je gelinkt had voor 18 maanden. Daar zou ze dus momenteel met 15.5 maanden faliekant voor zakken. Behalve op 3 puntjes scoorde ze op de rest nee. Ze heeft dus nog 2.5 maand om het maar zo te zeggen.

Ik hou mijn hart vast..Ik zit zo in mijn angst dat ik zelfs niet meer weet wanneer de andere kinderen wat deden. Btw mijn dochter loopt wel langs maar nog niet los. Hoewel ik 'bang' ben voor de komende 2 maanden wou ik ook dat het al oktober was..

Aan jezelf werken

In plaats van allerlei informatie over kinderen te verzamelen zou ik tijd steken ook meer regie over mezelf te krijgen. Het schiet niet op, het helpt niet en is slecht voor je dochter en jouw energie. Je hebt je gezonde verstand en je moederinstinct hard nodig, maar niet op deze manier.
Formuleer dus een hulpvraag die op jou betrekking heeft: hoe kan ik rust en gezond verstand vinden -los van de inhoud - zodat ik op het 'juiste' moment iets kan doen. Bijv. Hoe houd ik tot eind van het jaar mijn zenuwen in bedwang en wanneer mag ik wel naar de kinderarts? Dat soort dingen. Je andere drie kinderen heb je ook opgevoed tot de leeftijd die ze nu hebben en bij deze vereist het kennelijk andere vaardigheden. Ik schrijf dit omdat ik van mening ben dat je zorgen een bepaalde uitstraling hebben die me niet positief lijkt. Daarmee zeg ik helemaal niets over kansberekening etc. Maar wel over :het is jammer gevoel en verstand niet hetzelfde zeggen. Dan denk ik:daar moet je dus aan werken. Maar continu zorgen maken en on red alert staan is dat in mijn optiek niet.
Dit gezegd hebbende: het lijkt mij niet eenvoudig! Maar het is wel het enige waar je invloed op hebt.
Gr Angela

Dagboekje?

Zou het kunnen helpen als je je dagelijkse zorgen en observaties elke dag even 's avonds of elke keer dat je iets 'hebt' in een dagboekje schrijft?
Dat helpt je je gedachten ordenen maar dan kun je het ook beter loslaten. Je vergeet het niet, want je hebt het zelf een 'plekje' gegeven. En dan richt je je op andere zaken.

Had ik die invloed maar op mijn gevoel Angela

Ik ben mij er van bewust dat mijn zorgen wellicht voorbarig zijn. Heb ik ook al meerdere malen gezegd.. maar ze zijn helaas niet uit de lucht komen vallen. Regie houden over je zorgen is voor het moeilijkste wat ik me kan bedenken.En bovendien; het is heus niet dat ik de hele dag huilend in een hoekje zit te observeren of mijn kind autistisch zou kunnen zijn.. life goes on, ook met mijn zorgen.

Ja ik pieker en ja ik ben behoorlijk angstig erover. ik begreep al van een aantal forumleden dat zelfs áls ze autistisch zou zijn het kan meevallen etc. Maar ik heb ook al uitgelegd wat mijn ervaringen zijn 😯

' Ik schrijf dit omdat ik van mening ben dat je zorgen een bepaalde uitstraling hebben die me niet positief lijkt'.
Ik vraag me serieus af sinds wanneer zulke zorgen een positieve uitstraling hebben?

Ik begrijp echt dat jouw adviezen goed bedoelt zijn maar de afkeurende toon ontgaat mij niet. Ik ben op zoek naar ervaringen van moeders en het liefst zonder oordeel. Dus als je advies geeft om een hulpvraag voor mezelf aan te nemen(wat ik overigens graag aanneem hoor) dan wel graag met tips en ideeën hoe ik mijn doel zou kunnen bewerkstelligen.

Niet waardevrij

Loepsie "Ik ben op zoek naar ervaringen van moeders en het liefst zonder oordeel."
Dat kan niet.
Je bent je veel te vroeg veel te druk aan het maken over zaken waar je geen invloed op hebt en waar je helemaal nooit volledige zekerheid over zult krijgen.
Ondertussen is het best mogelijk dat er wat met jouw kind aan de hand is. Maar wat precies en hoe lang dat blijft en of het erg is, daar is echt nog helemaal niks van te zeggen.
Er is geen enkele persoonlijke ervaring van een ander die jou meer zekerheid kan geven.
Zoek hulp voor jezelf zodat je de zorgen die je hebt, en die voor een deel best gewoon zijn, beter in de hand kunt houden.
Want je hebt gelijk, dit soort zorgen zijn niet positief. Hoe meer je ervan hebt, hoe negatiever. Jij hebt er zo zorgelijk veel van dat je er meer schade mee kan toebrengen dan je lief is.

Ik vraag ook niet naar ervaringen om zekerheid te krijgen

'Er is geen enkele persoonlijke ervaring van een ander die jou meer zekerheid kan geven.'
Zekerheid zeker niet. Maar wel hoop.. voor nu het enige 'wapen' tegen zorgen..

Ontwikkeling

Gelukkig wist ik weinig van kinderlijke mijlpalen hoewel ik al heel lang ook op kinderen had gepast en met kinderen opgetrokken in mijn familie en van buren.

Ik herinner me alleen de incidenten.
Ik zag een baby op de kinderopvang en die huilde en was wat gefrustreerd. Toen rolde hij zich om op de mat waar hij op lag en keek in de grote spiegel. Dat boeide hem zo dat hij zijn verdriet vergat.

Dat deed mijn zoon niet. Als hij gefrustreerd was gooide hij zich in de stress en kon zich niet kalmeren. Ik wachtte rustig tot het over was tot zoon weer kalm was. Gelukkig kwam dat niet vaak voor. Behalve dat het ook een huilbaby was. Maar dat was wel weer goed te verhelpen door hem continu te dragen.
Zoon kroop ook niet. Het was een buikschuiver tot hij ineens ging lopen.

Nou ja, meer van dat soort incidenten, maar ik weet niet meer precies hoe het met welke maand ging.

ja annej

'Zoon kroop ook niet. Het was een buikschuiver tot hij ineens ging lopen.'

Wat wil je daarmee zeggen?