Ik maak me zorgen..

Vooroordeel Triva

Sommigen meenden vroeger dat het overslaan van het kruipen een ontwikkelingsstoornis kon betekenen. Dyslexie bijvoorbeeld. Of hoogbegaafdheid. Of, misschien wel autisme.

Is een vooroordeel, ik weet het, maar dat viel op, zeg maar als incident. Als alle kinderen in je omgeving op die leeftijd kruipen maar jou kind niet, valt dat op. Ook anderen valt dat op.

Zelfreflectie en mindfulness

Wat de reden oorzaak aanleiding is, je hebt het meeste aan streven naar sturing proberen te geven aan je gevoel. Dus nee je hebt volgens mij juist niets aan steeds maar weer ervaringen van anderen, je weet genoeg om nu praktische stappen te zetten. Elke dag mediteren, afspraak maken voor over xxx maanden met kinderarts, speelgoed xxx kopen en xxxx voorlezen. Klinkt als actielijstje toch? Maar het is in mijn optiek alleen zinnig ( zo'n lijstje) als je het zelf maakt met de intentie dat je wil stoppen met elke dag zorgen maken. Dus ja dit zouden mijn praktische stappen zijn. Het is vergelijkbaar met wat ik doe als ik merk dat ik geïrriteerd of bezorgd ben over iets wat ik niet kan beïnvloeden en ik ongeduldig dreig te blijven.
Gr Angela

Zit niets bij wat ik al niet doe

En zo werkt voor de een dit en voor de ander dat..
Ik vind het juist heel fijn de ervaringen van andere moeders te horen. Het geeft me hoop en als mijn kind bij het percentage kan horen wat wel autisme heeft kan het net zo goed bij het percentage horen wat gewoon wat later in de ontwikkeling is.

Overigens begrijp ik zonder kinderachtig te doen absoluut wat je bedoeld. Maar ik heb zelf al toegegeven dat mijn zorgen nog te voorbarig zijn.
Het vliegt me af en toe gewoon naar de keel. Dit is met stip de allergrootste angst/zorg die ik ooit gehad heb en daar weet ik nu helaas even niet mee om te gaan. Ik kan alleen verder niets dan het afwachten en hopen dat het goed komt..

@AnneJ het is wel waar dat het overslaan van kruipen invloed heeft op je verdere ontwikkeling. Toen mijn nichtje erachter kwam dat ze discalculie heeft is de eerste vraag die gesteld is of ze gekropen heeft.

Kun je dat specifieker uitleggen?

'Sterker nog: het is niet de toon maar mijn woorden: ik denk/vind dat jouw zorgen een negatieve invloed op je omgang met je dochtertje kan hebben'. Ik weet niet waar je het over hebt als ik eerlijk ben? Je mag van mij als moeder van 4 kids die oprecht bezorgd is toch wel verwachten dat ik mijn emoties in bedwang hou voor de kinderen? En als je bedoeld dat ze het zou kunnen 'voelen' daar heb ik verder geen invloed op enkel op mijn gedrag.

Ik begin wel steeds meer te begrijpen want AnneJ bedoelde; ik kan mijn zorgen echt beter voor me houden als dit de conclusie is die nu getrokken wordt.

Geen hoop maar vertrouwen

Loepsie, je hebt niks aan hoop.
Je moet vertrouwen dat het goed komt, ook als je kind niet perfect is.
Dat vertrouwen ontwikkelen is iets waar je zelf aan moet werken. Ik denk dat het verstandig is als je hulp inroept voor jezelf om aan dat vertrouwen te werken.
Vooralsnog heb je hier en van je kinderarts allemaal hoopvolle berichten gekregen. Berichten die zeggen dat er niks te zeggen is. Dat het nog niks hoeft te betekenen. Dat je eerder echt niet gewenst bent bij de kinderarts omdat die toch werkelijk nog niks kan betekenen. Maar het is niet genoeg voor je.
Aan dat ongenoegen moet je wat doen.
Dat ligt bij jou. Niet bij je kind.

Mijn hemel

"Toen mijn nichtje erachter kwam dat ze discalculie heeft is de eerste vraag die gesteld is of ze gekropen heeft."
Jemig. Wat een lariekoek.

Hoop doet leven

En hoop geeft ook vertrouwen dat het goed komt.

@AnneJ bedankt voor de tips. Ik hoop ze niet nodig te hebben. Het zou echt fijn zijn als ik over een poosje deze topic kan uppen met goed nieuws...

@Mlavel kruipen heeft direct te maken met ruimtelijk inzicht verkrijgen dus zo gek vond ik het zelf nog niet klinken.

Een beetje relativeren

"@Mlavel kruipen heeft direct te maken met ruimtelijk inzicht verkrijgen dus zo gek vond ik het zelf nog niet klinken."
Nee. Daar is geen enkel bewijs voor.
Ik begrijp nu wat beter waarom je je zo'n zorgen maakt. Kennelijk heb je een vooropgezet idee over hoe ontwikkeling zou moeten verlopen en kun je weinig met situaties die anders verlopen.
Nogmaals: help je kind door jezelf te laten helpen. Leer relativeren.
Kinderen ontwikkelen zich op heel veel verschillende manieren. Je kunt het zo gek niet verzinnen of het hoort bij de normalen. Zoals niet kruipen bijvoorbeeld.
Je kunt het eigenlijk zo gek niet verzinnen of het kan bij een normale ontwikkeling horen.
Ook de ontwikkeling die jouw dochter doormaakt.

Geduld

Als de kinderarts er bij 18 maanden nog geen soep van kan koken en adviseert af te wachten zou ik dat ook gewoon doen. Je kunt wel aangeven wat ze wel en (nog) niet kan, maar daar kun je vaak geen eenduidige conclusies uit trekken. Het wordt met de tijd wel duidelijk. En het klinkt iet als een levensbedreigende zaak waar een kind noodzakelijk voor behandeld zou moeten worden met medicatie of zoiets.
Als het al behandeling nodig heeft is het in het gewone leven met de dagelijkse dingen, ontwikkelen met wat extra aandacht. Een beetje als een studieobject. Je ziet wat maar het is een puzzeltje, geen drama.

Ik werkte ooit op een afdeling met complexe psychiatrische problematiek. Op een dag bedacht de afdelingsneuroloog bij een moeilijke patient om de medewerkers te vragen of deze patient 'imponeerde' als dement? wie weet wat je met intuitie soms kunt bereiken.
Maar ik kon wel vertellen wat er mankeerde en goed en fout liep in het gedrag en wat deze patient daarbij nodig had, maar het woord 'dement' zou je mij niet horen zeggen. Uiteindelijk werd deze patient opgenomen in een psychiatrische voorziening voor chronisch zieken.
Na een jaar bleek ze een hersentumor te hebben die op het moment van opname nog te klein was om met de, toenmalige, apparatuur te kunnen ontdekken. Met de tijd werd het pas zichtbaar.

Nou denk ik niet dat jou kind een tumor heeft oid, daar gaat het niet over. Maar sommige 'beelden' worden pas met de tijd duidelijker. En dan wacht je en je blijft erbij, maar je kunt er niet op vooruit lopen.

Geef je kind de ruimte om zich zo goed mogelijk te ontwikkelen. Al komt er een diagnose dan is dat ook wat je doet. Hetzelfde.

Mocht het CB een advies uitbrengen, met jouw zorgen kun je daar overigens op wachten dat men er wat van gaat vinden, dan geef je aan dat je het overlegt met de kinderarts.
Je wil niet dat allerlei mensen de regie over gaan nemen.
Je hebt al een verwijzing. Want reken maar dat men ook graag jou helpt als er iets is en daar zijn allerlei bemoeizuchtige types mee bezig.
Alleen als de kinderarts dat verstandig vind.

knop

Ik snap het wel. Het valt niet uit te leggen waar precies die zorg in zit. De aan en uit knop van je nietpluisgevoel kan je nu eenmaal niet vinden.
Ik was na elk bezoek aan het cb en de huisarts weer even gerust gesteld (ik dacht ook soms dat ik gek was), maar dat duurde dan maar 1 dag.
Moeders hebben vaak een hele goede antenne, al heb je natuurlijk altijd moeders die in elk kuchje onheil zien. Maar het is niet je eerste kind.

Toch is het wel goed om geen ervaringsverhalen te horen van andere kinderen, 'waar wat mee was' en gewoon met je kind aan de slag te gaan, in je hoofd met het idee dat als je straks niet gerust bent je gaat zorgen dat ze onderzocht gaat worden op het audiologisch centrum. Vergelijken heeft totaal geen zin. Ieder kind is anders. Er kan zoveel aan de hand zijn en er kan ook niets aan de hand zijn. En voor 'onheil' kan je je echt niet wapenen. Ik heb al zo vaak mijn verwachtingen naar beneden toe bij moeten stellen. Maar ik heb het ook overleefd

Ik volg het advies van de kinderarts

M Lavell feit blijft dat ze zich ook niet ontwikkelt volgens de gemiddelden. Bedoel we kunnen van alles over die lijstjes roepen maar ze zijn ook niet uit de dikke duim gezogen. Natuurlijk is mijn dochter nog jong en kan het allemaal nog komen en dat is dus precies waar ik op hoop. Maar bepaalde mijlpalen kun je als gezond opgroeiend kind(net als het kruipen) simpelweg niet overslaan; op je naam reageren bijvoorbeeld.

@rafelkap precies wat je zegt er is helaas geen aan en uit knop. Ik wou echt dat die er was. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik er (te) dik bovenop zit ivm haar moeilijke start. En dan zul je altijd maar net zien dat het allemaal pas veel later komt etc.

Ik moet wel zeggen dat ik teleurgesteld ben in mijn eigen 'antenne'. Ik kan van mezelf niet eens zeggen dat mijn gevoel meer neigt naar 'pluis' of naar 'niet pluis'. Zoals ik eerder aangaf dat verandert zowat per uur. Tis binnen in mij eigenlijk een soort strijd tussen angst en 'hoop dat het nog komt'. Die klote angst heeft mijn beeld zo vertroebelt. Vanmorgen zei ze trouwens random 'mama'. Ik begon diep in mijn geheugen te graven hoevaak mijn zoontjes dat ook alweer zeiden voor ze de betekenis wisten. Ik weet gewoon he-le-maal niks meer.

Ik wil trouwens niemand voor het hoofd stoten door mijn angsten hier neer te pennen. Ik denk dat we het unaniem eens zullen zijn als ik zeg dat iedereen het liefst een gezond kindje grootbrengt.

Precies wat je zegt AnneJ was ik dus na gisteren al van plan. Ik laat de bal voorlopig bij haar kinderarts. Ik zal mezelf echt moeten remmen want mij kennende zal ik door wanhoop snel naar hulp willen grijpen.

boek

Dit is trouwens een goed boek dat ik je kan aanraden:
Beginnende communicatie Auteur: L. van den Dungen

of deze

Praten doe je met zijn tweeën, van Pepper/Weitzman, allebei bij de Dikke Man

Geen gekke vraag

Ik heb niet het idee dat ze niet goed hoort. Ook omdat ze vanuit de tuin aangesnelt komt als haar favoriete liedjes op tv zijn. Ik ga toch alsnog vragen om een gehoortest om alles uit te sluiten..

Ik begrijp het echt niet zo goed

Je zorgen zitten in je hoofd dus dat lijkt me een intern probleem. Objectief gezien lees ik toch echt helemaal niets geks. Je dochter doet sommige dingen wel heel goed, en andere misschien wat minder. Maar kom op, 15 maanden, dan hoeven ze echt niet veel te kunnen. Zelfs mijn vlotte prater zei toen alleen nog maar papa, mama en auto of zo. Vanaf 18 maanden ging ze dan wel in sneltreinvaart qua praten, maar lopen kon ze toen pas een halve maand.
De late prater zei helemaal niets op die leeftijd, en als vreemden haar aanspraken keek ze volledig door hen heen met nul reactie. Reageren op haar naam deed ze ook niet volgens mij, ze was vooral bezig met haar eigen ding, klimmen en dingen demonteren.
15 maanden is nog een baby en de ontwikkeling gaat heel snel. Dat moet je toch ook gezien hebben bij je andere kinderen?

Het zijn niet de losse dingetjes maar alles bij elkaar

Natuurlijk maak ik me niet druk om dat ze nog geen woordjes zegt. Heb ik ook al een paar keer gezegd. Maar mijn dochter begrijpt dus ook nog helemaal niets. Dus waar is de bal/papa dat soort simpele opdrachtjes begrijpt ze nog niet.

Ik ben me er echt van bewust dat ze nog jong is. Als ze nou alleen al reageerde op haar naam bijv of naar dingen wees of het leuk vond naar kindjes te kijken dan waren de zorgen denk ik weer minder. Mijn dochter haar eigen 'ding' bestaat uit speelgoed tollen, dingetjes in haar mond stoppen. Bij haar is het én én én waardoor ik me zorgen maak.

Je hebt het mis

Loepsie “Bedoel we kunnen van alles over die lijstjes roepen maar ze zijn ook niet uit de dikke duim gezogen. ”
Dat zijn ze wel. Er is iets heel wonderlijks aan kinderen en dat is dat ze zich allemaal anders ontwikkelen. Er is geen pijl op te trekken een geen voorspelling van te maken. De lijstjes die er zijn, zijn hele ruwe indicaties die eigenlijk ook weer helemaal niks betekenen. Enige voorspellende waarde is er niet.
Ze zijn in ieder geval niet bedoeld als een meetlat, een niveau dat gehaald moet worden. Het is een indicatie, meer niet. Kinderen die de beschrijvingen nog niet halen zijn niet per definitie mislukt. Er zijn heel veel kinderen die de beschrijvingen niet halen en die toch achteraf een normale ontwikkeling doormaken.
Je wilde graag hopen dat het nog goed komt, maar het zorgelijke aan jouw zorgen is dat je je gedraagt alsof je zeker weet dat het helemaal fout is en zelfs alsof het enige dat je tevreden zal stellen, de bevestiging is dat het mis is.
Help jezelf van je vooringenomenheid af. Als je dat niet alleen lukt, roep dan hulp in. Wacht ondertussen proactief de ontwikkeling van je kind af (natuurlijk stimuleer je haar wel maar je maakt je geen zorgen als dat geen effect lijkt te hebben).
Er is niemand die van jouw kind nu al kan beweren hoe ze zich in de toekomst zal ontwikkelen. Alles kan anders worden.
Waar je voor op moet passen is dat je dochter zich gaat gedragen naar jouw verwachtingen. Jij verwacht dat er iets mis is. Als zij die verwachting van jou overnemen, dan zal ze zich blijvend gedragen alsof er iets mis is.

Wauw wat een misplaatste opmerking

'zelfs alsof het enige dat je tevreden zal stellen, de bevestiging is dat het mis is'.

Wauw nog even en ik haal hier zowaar een beschuldiging van een munchhausen by proxysyndroom uit. Je hebt overduidelijk mijn reacties niet allemaal gelezen. Anders was je meerdere malen tegengekomen dat het enige wat ik hier kom doen mijn gemoedsrust halen is. Jammer weer zo'n opmerking die kant nog wal slaat...

Ok dus jij vind de schema's en lijstjes duidelijk verzonnen..wij verschillen daarin van mening..maar ik heb aldoor gezegd dat ik WEET dat sommige kindjes later zijn en dat ik HOOP dat mijn dochter daar ook bij hoort. Uit de grond van mijn hart zelfs. Ik snap werkelijkwaar niet dat jij me vooringenomenheid toeschrijft. Dat is zo ongeveer het enige wat ik NIET ben. Momenteel ben ik vooral bang en onzeker...

Intuitie

Mijn intuitie bleek achteraf wel degelijk te kloppen bij oudste. Ook al schoof ik het lang van me af (wat wist ik nou van kinderen toen....). Uiteindelijk ontwikkelt hij zich behoorlijk goed. Mensen merken het niet.
Bij jongste wist ik ook gelijk wat voor een vlees ik in de kuip had. Een "normale" met sterke sociale vermogens. Vanaf dag 1, en nu nog.
Als moeder voel je dingen aan. Of het is wel degelijk verstandelijk, dat doet er niet toe. En bij je 4e kind ben je zo ervaren dat je de afwijkingen in ontwikkeling prima door hebt, lijkt me. Zeker na zo'n moeilijke start. Ik vind je zorg terecht, maar het kan zich nog zó veel kanten op ontwikkelen... ik hoop over een paar jaar te lezen dat je dochter zo anders is, maar zo sterk op haar eigen gebied!

Daar kun je wat aan doen

Loepsie “Ok dus jij vind de schema's en lijstjes duidelijk verzonnen..wij verschillen daarin van mening”
Het is geen meningenstrijd tussen jou en mij. De lijstjes zijn een tamelijk arbitraire opsomming van het ongeveer. Ondertussen staat vast dat ze weinig voorspellende waarde hebben. Nog niet alles kunnen betekent niet dat er iets mis is.
Je kunt jezelf geruststellen door de waarde die jij aan die lijstjes hecht te leren relativeren. Dat kun je alleen doen, maar als je dat moeilijk vindt dan kun je er ook hulp voor inroepen.
Wat je weet en hoopt helpt je vooralsnog blijkbaar niet.
Hoe dan ook: er is niemand die jou zekerheid kan geven. Dat is nu juist de kern van het geheel: jonge kinderen ontwikkelen zich langs onvoorspelbare wegen. Je kunt niet nu al iets beweren over straks. Niemand kan dat en dat duurt dan ook nog tot een jaar of vijf zes.
Daar moet je vrede mee zien te krijgen. Zolang jij daar geen vrede mee hebt, zul je je zorgen maken.
Verder verwar je twee Munchausen by proxy met het Pygmalion effect. Lees je in over dat laatste en hoe keer op keer blijkt dat kinderen zich naar verwachtingen gedragen. Lage verwachtingen hebben helpt kinderen nog verder achterop.

Niet kruipen

Mijn kind was een bilschuiver, heeft nooit gekropen en was laat met lopen.

Mankeert nu helemaal niks, motorisch niet en cognitief niet.

Je maakt je te veel zorgen, zelfs al klopt je onderbuik en is er 'iets' daar kan je nu niks aan doen. Wachten en stimuleren meer kan je niet doen

En hier

Eentje die me als baby niet aankeek en pas op driejarige leeftijd opeens in hele zinnen ging praten. Ook niet te stillen woede/verdriet buien. Hij bleek toen hij 6 was inderdaad een lichte vorm van autisme te hebben. Gaat nu naar 5 vwo, heeft een lief karakter, droge humor en wat aparte interesses. Ik weet eigenlijk niet meer of ik dat een handicap moet noemen of een vertraagde ontwikkeling. Hij is natuurlijk nog niet volwassen en op 6 jarige leeftijd zat hij meer onder zijn tafeltje dan er aan. Ik vind het verwarrend. Ik neem alles maar zoals het komt.

Wat is normaal?

Een normaal kind bestaat toch helemaal niet? Ieder kind heeft wel wat. Tenminste dat denk ik wel.
Hier ook 2 heel verschillende kinderen. Oudste, dochter van inmiddels 17, praatte met 1 jaar al en ontwikkelde zich heel vlot. Ze liep echter pas met 20 maanden los. Ik weet nog dat het CB met 18 maanden tegen me zei dat we maar wat minder met haar moesten praten en wat meer het lopen moesten stimuleren. Belachelijke uitspraak vond ik. En het was zelfs mijn eerste kind. Ze heeft zich verder 'normaal' ontwikkeld. Heeft VMBO-t gedaan met moeite maar vooral omdat ze meer met andere dingen bezig was. Ze is heel sociaal, te sociaal eigenlijk, want kan niet tegen alleen zijn. En ik vermoed wel iets van ADD bij haar. Ze is heel slordig en erg snel afgeleid.

Zoon is het andere uiterste. Sprak veel later, met 3 jaar nog onverstaanbaar en kreeg toen ook logopedie. Hij liep wel met 18 maanden. Heeft daarna fysiotherapie gehad met name omdat hij op de gymles op school niets durfde.Thuis hadden we geen zorgen. Hij racete met zijn loopfiets en fietste los met 4 jaar. De fysio heeft hem wel geholpen. Inmiddels voetbalt hij als de beste (hij is nu 13) maar vraag hem niet om te schaatsen of skaten, want dat kan hij niet. Ook fijnmotorisch is hij niet handig.
Verder is hij veel minder sociaal als zijn zus. Hij wil wel graag met anderen afspreken maar weet niet altijd hoe hij het aan moet pakken. Gaat wel steeds beter. Ook houdt hij niet van drukte, enge attracties etc. Na het stempeltje dyslexie en beneden gemiddelde intelligentie hadden we geen behoefte meer aan verder onderzoek, maar iets autistisch zit er zeker in. Het is echter een heel makkelijk kind, pubert veel minder dan zijn zus.

Kinderen ontwikkelen zich in hun eigen tempo. Als je je zorgen maakt kan je dit zeker aangeven, maar 15 maanden vind ik heel jong hoor. Zeker na een moeilijke start. Gehoor testen is altijd goed. En als er met 2 jaar zorgen zijn zou je inderdaad contact op kunnen nemen met een audiologisch centrum. Die onderzoeken heel breed.