Niet willen eten

Tja

Ken je de fases: 'ik ben twee en ik zeg nee?' en 'nu ben ik drie en doe het lekker nog steeds nie'? Je dochter zit er middenin! Het is inderdaad een fase en die kan kort duren, maar ook ellenlang. Het enige wat hier helpt is een hele lange adem, geen strijd aangaan en regelmatig zonder kinderen eten (voor je eigen gemoedsrust). Mijn oudste twee kinderen, nu bijna 5 en 3,5, hebben jaren niet gegeten. Zodra het bord in zicht kwam, kreeg ik al te horen dat ze het niet lustten. Mijn dochter heeft totdat ze 19 maanden was, alles gegeten, zoon totdat hij een maand of 15 was. Daarna kwam de klad erin en bliefden ze totaal niets meer. Hele drama's werden er gemaakt. En ik voelde me intens schuldig, omdat ik vond dat ze veel te weinig aten. Ik heb gezocht naar allerhande methoden, heb er diverse uitgeprobeerd en wat het beste advies was, was het accepteren van hun wil. Heel moeilijk en het kostte flink wat tijd.
Wat hielp was eens in kaart brengen, wat ze gedurende de dag wel aten. Vaak zie je, dat dat al aardig voldoende is. Kinderen hongeren zichzelf niet uit, dus als ze overdag redelijk genoeg binnenkrijgen, komen ze wel aan hun gerief.
Verder ging ik wat creatiever om met het eten overdag. Ik maakte bijv. smoothies van vers fruit met yoghurt en water en dat kregen ze dan in een kleurige beker met rietje. Niet veel tussendoortjes, alleen het nodige aan voedingsstoffen.
Verder hanteer ik nog steeds de regel, dat wij bepalen wat er gegeten wordt en zij mogen zelf bepalen of er gegeten wordt en zo ja, hoeveel. Het zal mij inmiddels worst wezen of ze eten of niet. Ik heb geen last van hun hongergevoel, als dat er al zou zijn. Ik geef alleen geen alternatieven, als ze het eten laten staan. Dus niet alsnog een boterham o.i.d. Wat er staat kan worden gegeten of niet, hun keuze. Op die manier geef ik ze zelf macht over hoeveel ze eten. Dat heeft uiteindelijk zijn vruchten afgeworpen. Bovendien heb ik het feesttoetje ingevoerd. Ze krijgen hier altijd een toetje, of ze hebben gegeten of niet. Maar als ze van alles wat op hun bord ligt, iets hebben geproefd, dan volgt er een feesttoetje. Meestal is dat dezelfde vanillevla die ze anders zouden hebben gekregen, maar dan opgeleukt met wat hagelslag, of bijv. wat druppels chocoladevla in de vorm van een gezicht. Het kan heel klein, maar het principe van feesttoetje heeft er hier toe geleid dat er veel meer geproefd wordt van het eten. Ik ben begonnen met hele kleine porties en inmiddels ligt er steeds meer op het bord.
En waar ik wel rekening mee hou is de moeheid van mijn kinderen. Zijn ze twee dagen naar het kdv/bso geweest, dan eet ik meestal gewoon iets van brood of pannenkoeken. Ik hou er wel rekening mee wat ze lusten en zorg, dat ze op die manier een paar keer per week met gemak kunnen eten. De andere dagen word ik nog steeds boos aangekeken, maar er wordt hier zoetjesaan weer gegeten. De oudste van bijna vijf eet trouwens vrijwel iedere avond zijn bord leeg, de tweede doet dat nog bijna nooit. Wel proeft ze alles, want als haar broertje een feesttoetje verdient kan zij natuurlijk niet achterblijven.
Mijn derde van 19 maanden is een veelvraatje dat nooit problemen heeft vertoond sinds ze aan het vaste voedsel zit. Zij is in staat om ook de borden van de andere twee leeg te eten. Ze eet met smaak en het maakt niet uit wat er op haar bord ligt. Maar: zij is nu 19 maanden, de leeftijd waarop het bij de tweede veranderde. Ik hoop dat het bij de derde niet zo zal gaan. Want een gezellig etend kind is vele malen fijner dan de strijd, ook al probeer je er geen strijd van te maken.
Veel succes, het is erg vervelend voor je als ouder.

Kern het

Ook gehad met middelste en jongste van 2 heeft het nu ook.
Ik maak me er niet druk om. Eten ze wat, prima, eten ze niet ook goed. Toetje (yoghurt)en fruit na het eten mag altijd, net als boterham voor het slapen gaan.
Zo hebben we het bij middelste gedaan, nooit een probleem van gemaakt, hem wel aangespoord om iets te proeven en hem avondeten blijven aanbieden. Maar heel vaak at hij niet mee. Hij is net 4 geworden en de laatste maanden eet hij alles mee, ook groenten. En met smaak.

Prima in orde

Sazzel, je dochter is prima in orde. Ze heeft al laten zien dat ze alles gewoon kan eten. Dus dit is inderdaad een "fase". Niet druk om maken en (bijna) alles wat je aanbiedt aan de gezonde kant laten zijn. Een gezond, normaal kind zal zichzelf echt niet uithongeren! Suc6 met je koppige tante.

Niet uithongeren?

“Een gezond en normaal kind zal zichzelf niet uithongeren” ….

Guineverre, ik vraag mij toch af wanneer een kind gezond en normaal is. Mijn dochter (4 jaar, middelste van 3) eet al vanaf haar geboorte heel moeilijk. Daarbij is zij een slechte slaper. Door niet/weinig te eten en slecht te slapen kan ze zichzelf flink uitputten wat er eerder dit jaar toe geleid heeft dat haar weerstand zo laag werd dat ze met een dubbele longontsteking op de intersive care is terecht gekomen waar zij aan de beademing lag. Nu wil ik niet truttig doen, maar met de ervaring dat ze toch echt wel zichzelf kan uitmergelen, maak ik mij toch wel zorgen.
Is er iemand die hiermee ervaring heeft?
Ik wil wel dat ze gezond eet. Hoe krijg je haar het beste aan het eten? Wat is de ervaring met dwang?

Hendrik jan

Wat jij vertelt over je dochter lijkt me enorm pittig! Is er wel eens onderzoek naar gedaan, waar het door kan komen? Het lijkt me in elk geval niet onder "normaal" vallen (mijn definitie daarvan). Het kind van Sazzel heeft al laten zien dat ze kán eten, maar jouw kind dus niet?
Ik heb zelf nóg een zoon, van inmiddels 7 jaar. Direct na zijn geboorte wilde hij al niet drinken. Een paar weken later was hij gewend aan de smaak etc. en ging het wel goed. Maar toen kwam zijn eerste groentehapje. Helaas, drama. Fruithapje, drama. Brood, drama. Idem, voor rijst, pasta, aardappelen, stukken groente, bananen.... Bijna het enige dat hij at tot en met zijn 5e jaar waren crackertjes met leverpastei/smeerkaas, appels en Olvarit babyvoeding (6mnd) met appelmoes erdoor. En daarvoor hebben we indertijd al hemel en aarde moeten bewegen. Ook wel enige dwang toegepast, vooral met die Olvarit. Want je kunt niet leven op alleen volkorencrackertjes. We zetten hem dus in de kinderstoel, mengden zijn Olvarit met appelmoes, en voerden hem. Inmiddels mocht hij spelen met auto's oid, zodat hij nauwelijks doorhad dat hij gevoerd werd.
Later is gebleken dat hij een overgevoeligheid heeft voor wat betreft zijn tastzin. Ook in zijn mond dus. Hij kon dus alleen bepaalde structuren accepteren in zijn mond en andere weer niet.
Dus ja, ik heb enige ervaring met "semi-dwangvoederen". Maar echte dwang heb ik op een enkele poging na niet toegepast, wat niet lukt, dat lukt niet. Inmiddels heeft onze zoon het "licht" gezien en wij vinden dat hij nu keigoed eet!
Wie weet is er bij je dochter ook zoiets aan de hand. Ik zou in elk geval nader onderzoek laten doen. Er zijn ook logopedisten die gespecialiseerd zijn in mondproblemen, mocht er zoiets kunnen spelen bij je dochter.