Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op

Onhandelbaar Kleuter 4 jaar - meisje

Waar zal ik beginnen... Wij zijn een 'normaal' gezin met een zoontje van 8 maand en een dochter van 4,5 jaar. Onze levens worden momenteel beheerst door onze dochter die voor iedereen in onze gezinnetje het leven zuur maakt. We maken dagelijks ruzie met elkaar om de meest banale dingen (schoenen aandoen, tanden poetsen, gaan slapen, een plotse verandering in haar doen bijvoorbeeld als we vragen om aan tafel te komen, ...) Ze weent ook voor het minste wat er gebeurt en luistert helemaal niet naar dingen die we vragen.

Ruzies die ontaarden in zeer hard gillen en tieren. Als vader kan ik daar niet mee om en reageer dan zeer slecht op haar door terug te roepen of weg te lopen van de situatie.  Afhangend van hoe ik me op dat moment voel. Soms zetten we ze ook even in de garage of buiten om af te koelen maar dit helpt helemaal niet. Ze loopt dan terug naar binnen. Het is precies dat het haar helemaal niets doet en met ons lacht... 

Ik heb het gevoel dat ik elke dag op eieren loop. Dit is geen fijn gevoel en ik weet niet meer hoe hiermee om te gaan. Momenteel zit ik een situatie dat ik zelf niet meer uitkijk naar de weekenden en tel zo snel mogelijk af naar maandag.

Onze dochter is iemand die heel veel aandacht nodig heeft. Ze kan heel moeilijk alleen spelen, de meeste van de tijd betrekt ze één van de ouders bij in haar spel.

We hebben al veel gelezen en uitgeprobeerd maar niets helpt. Het begrijpen en bevestigen van de situatie, negatieve aandacht negeren, ....

Soms zou ik ook heel graag consequent zijn en uitvoeren van wat we zeggen. Bijvoorbeeld dat ze geen tv meer mag kijken of geen verhaal krijgt voor het slapengaan. Als we dit effectief zouden toepassen dan krijst ze heel het huis bij elkaar.

Ook haar peuterpubertijd was geen lachtertje. We zitten echt met onze handen in haar...

Sommige kinderen vragen meer van jou tijd en geduld dan andere kinderen. Het is jou kind dus het is handig als je samen zoekt naar een manier om opbouwend om te gaan, ook met de uitdagingen van je kind.

Misschien helpt het als je het wat meer voorspelbaar voor haar maakt. Meer vaste gewoonten op vaste tijden die je ook met korte opmerkingen tijdig, even van te voren, bij haar aankondigt.

En vooral oefenen in geduld. Sommige kinderen zijn minder 'wendbaar' dan andere kinderen.

Verdiep je er eens in, lees eens een boek wat je kunt doen of een website.

Of relativeer.


https://www.youtube.com/watch?v=jv8tt7ocKSI&ab_channel=MichaelMcIntyre

En misschien is het gewoon een fase, ze voelt haar onmacht en dat wordt beter als ze naar school gaat en meer zelf kan.

Maar voor het geval dat.

https://www.nieuwezijds.nl/boek/het-explosieve-kind/

Ik deed het nog met de website 'Lives in the balance'. En het was een beetje lastig om te snappen maar het ging uiteindelijk om samen met je kind te 'puzzelen' hoe je steeds terugkerende lastige situaties die makkelijk uit de hand lopen kunt oplossen. En lichter kunt maken.

En prioriteiten. Wat vind je het belangrijkste om voor elkaar te krijgen en wat neem je met een grote korrel zout. En leg uit in eenvoudige taal, kalm en geduldig wat de volgende stap is.

Soms kan het zin hebben om het aan je moeder of een vriendin te vragen. Hoe doen die dat?

Een paar tips van een ouder van 4 waarvan de jongste ADHD heeft: 

maak de dagelijkse routine zo voorspelbaar mogelijk. Dus elke dag zelfde tijd opstaan, zelfde tijden eten, zelfde tijd naar bed. 

Laat los wat je niet super belangrijk vindt. Van tafel tijdens het eten? Door gesprekken heen tetteren? Wees er niet te streng in.

Zorg voor veel, heel veel beweging in de buitenlucht. Afmatten, noemen wij het hier. Dus ga samen zwemmen, fietsen, rennen enz. 

Geef veel positieve aandacht. Samen tekenen, kleien, spelletjes doen... En betrek je kind bij de dagelijkse activiteiten: helpen bij koken, schoonmaken, opruimen enz. Wees creatief! 

Hoe meer je je kind positief bezig kunt houden, hou minder gedoe je hebt èn hoe positiever je eigen beeld van je kind wordt. 

En tot slot: vermijd straf en boos worden, zoek je oplossingen altijd liever in het afleiden.

Oh en dingen als tv kijken: maak ook daar een vaste routine van en wijk daar niet van af. 

Gaat ze dan krijsen. Nja, laat maar krijsen. Dat stopt echt weer. En vervolgens zonder commentaar over tot de orde van de dag. 

Misschien heeft je dochter moeite met de komst van haar babybroertje. Ze moet ineens jullie aandacht delen. En in plaats van geruststelling krijgt ze ook nog eens steeds op haar kop. Neem wat tijd om met haar door te brengen, wat exclusieve aandacht kan helpen.

Maak gebruik van techniek die en kleuter nog niet snapt. 

Wij hadden 15 jaar geleden en tijdschakelaar tussen de tv. Vanaf 17.00 uur als ik ging koken kon de tv aan en als het eten klaar was ging de tv weer uit, zo rond 18.10 (Later in de avond konden wij zelf werk tv kijken als de kinderen op bed lagen)

Voor de oudste van toen 4 was het even wennen maar wel heel duidelijk de jongste was toen 15 maanden en die heeft nooit beter geweten dan dat hij tv kon kijken als mama kookte en daarvoor of daarna niet. Als ik dan per ongeluk het eten klaar had voor de tv uit was zaten we ajb tafel met de tv nog even aan, dat dan weer wel😬 maar dat was nooit langer dan 10 minuten. 

En inderdaad en duidelijk ritme in de dag maakt het leven van de kleuter voorspelbaar,  ze weet dan dat er voor het eten tv gekeken kan worden en er na het eten een naar bed gaan ritueel volgt. 

In het jaar dat mijn jongste werd geboren was de oudste nog niet geen 4 en zij wist na een paar weken precies hoe de dag was opgebouwd.  Na het ontbijt gingen we iets huishoudelijks doen waarbij zij soms wat hielp.  Daarna kreeg haar broer en voeding en drinken wij en kopje thee.  Na de thee gingen we altijd naar buiten (broer sliep dagen in de wagen) 2 dagen in de week naar de supermarkt,  1 dag in de week naar de weekmarkt en de overige dagen en stukje wandelen.  Ze ging na een tijdje na de thee zelf schoenen aantrekken en jas aandoen. 

Nyx

Nyx

22-02-2021 om 21:01

Is het misschien een erg gevoelig kind? Zo’n baby erbij zorgt voor heel veel extra prikkels en onvoorspelbaarheid. Als een kind daar erg gevoelig voor is dan vreet dat energie. Dan is ze ook nog begonnen op de kleuterschool in diezelfde tijd dat de baby er net was. Als ze dan thuis komt na een waarschijnlijk al vermoeiende dag kan ze misschien moeilijk rust vinden of opladen door de aanwezigheid van de baby.

Mocht het zo zijn, dan zijn alle genoemde tips over structuur en momenten dat ze even alleen met een ouder is al heel waardevol. Misschien helpt eens goed kijken wat haar rust geeft ook. Stel dat even tv kijken of een luisterboek luisteren in een tent of kleuren op haar eigen kamer of buiten wandelen of wat dan ook haar rust geeft, faciliteer dit dan als ze uit school komt. Zodat ze even op kan laden. En als ze het fijn vindt om dat samen te doen, bouw dat ook in. En dan met echt onverdeelde aandacht, dus geen telefoon in de hand of baby die steeds er tussen komt. 

Misschien doen jullie dit al, dat kan natuurlijk. Ik had een zoon met hetzelfde gedrag toen baby kwam en ook nog 8 maanden daarna. Wij hadden het idee dat bij hem de hoeveelheid prikkels een rol speelden. Hij werd ook steeds afgeleid door zijn zusje tijdens zijn spel, reageerde op iedere beweging/geluidje dat ze maakte. Baby sliep weinig overdag, dus ook weinig me-time voor zoon. Dagen met veel me-time en weinig afleiding was hij veel relaxter, speelde hij ook lekker zelf etc. 

Om zoon exclusief aandacht te kunnen geven als hij in de avond in bad ging had ik een opwindbare schommelstoel voor dochter. Die zette ik in de deuropening van de badkamer en dat hield een half uur aan.

Want dan was het net haar mekkeruurtje als baby. Dus na nog een keer borstvoeding zette ik haar in het stoeltje. Dat ging goed. Ze vond het prettig al bleef ze er wel alert onder. Helaas niet slaperig.

Daarna ging zoon naar bed en las ik voor terwijl dochter aan de borst hing.

Maar ik vond het wel lastig dat je zo je aandacht moest verdelen, dat vroeg wel wat en lukte ook niet altijd. Ik heb in het begin ook wel eens mijn zus gebeld die van ver kwam om mij te redden met zoon die door de kamer vloog en op de tv stond met zijn broek op zijn hoofd. Terwijl ik met zijn zusje bezig was.

Maar ik leerde steeds beter de chaos voor te zijn.

Een vaste structuur kan inderdaad goed helpen. En aankondigen dat er wat gaat gebeuren: over vijf minuten gaan we aan tafel, ipv je moet nu komen eten. Geen straf als ze iets niet doet, maar een beloning als ze iets wel doet (als je goed meehelpt ga ik nog even voorlezen). 

In de garage of buiten zetten vind ik een slecht idee, je kunt beter zelf even uit de situatie weg lopen als je boos wordt. En niet overal moeilijk over doen, niet alles is belangrijk genoeg om te corrigeren. Ga samen leuke dingen doen, het is helemaal niet gek dat ze altijd een van jullie bij haar spel wil betrekken. Als je dat niet wil had je beter niet aan kinderen kunnen beginnen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.