Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op

"opgekropte" woede-aanvallen 2 jarige zoon.

Hallo!
Ik ben moeder van 5 kids, de jongste is net 2 jaar geworden en vertoont al een tijdje met vlagen een soort woede-aanvallen die mij niet bekend zijn en waar ik best wel angstig voor ben...
Vandaag is een dag waarop hij er al meerdere gehad heeft en ik zit echt met mijn handen in het haar: is dit normaal en hoort het bij het temperament van het kind of moet ik eens bij de huisarts langs?

Wat hij doet:
Zomaar ineens, voor ons uit het niets, horen we hem heel diep en hoorbaar ademhalen. Als we hem dan aankijken, heeft hij een pruillip. Waarna hij soms al snel en soms na wat langere tijd zo geademd te hebben, in een versneld tempo gaat stampvoeten. Dit wordt dan opgevolgd door zichtbare woede die hij opkropt, zeg maar. Ik weet niet goed hoe het te omschrijven, maar hij maakt weinig geluid: alleen zijn ademhaling is hoorbaar en zijn gezucht. Zijn kwaadheid is overigens duidelijk zichtbaar, maar hij loopt zeer beslist niet rood aan!
Zo'n bui/aanval kan zeker wel 10 minuten duren (en dat is lang!) en hij is op geen enkele manier te sussen/troosten of wat dan ook.

Als ik hem bij me neem om hem te troosten, wil hij van mijn schoot af/uit mijn armen om er vervolgens wel meteen weer op/in te klimmen (hij weet zelf ook niet wat hij wil op zo'n moment?) en als ik wegloop van de situatie loopt/rent hij achter me aan met al zijn boosheid, die er dan vaak wel wat meer uitkomt door een hoorbare huil. Pak ik hem dan weer op, herhaalt punt 1 zich weer, laat ik hem nog steeds achter me aanlopen, houdt hij het bij punt 2.

Zo'n bui/aanval kan beginnen om niets (in onze ogen), is ook niet snel over (door niets niet) en heeft zijn tijd nodig om af te zwakken, zo lijkt het.

Een paar weken terug had hij zo'n bui eens per dag gedurende een dag of 3, daarna is het een tijd rustig geweest en vandaag is het al de hele dag bal (al een bui/aanval of 4 gehad vandaag: slopend!).
Het is wel zo dat hij vandaag niet lekker in zijn velletje zit, hij is verkouden en heeft daar last van. Maar een aantal weken geleden was er niets met hem aan de hand toen hij ook deze buien vertoonde.

Wat ik nu aan mezelf merk, is dat ik zo'n bui probeer voor te zijn (als het eenmaal begonnen is, kan ik er weinig meer aan doen...) en dus loop ik nu op het puntje van mijn tenen om het hem maar naar zijn zin te maken: wat natuurlijk niet de bedoeling is, I know!

Ik maak me echt wel een beetje zorgen, helemaal vandaag. Naar mijn mening is dit geen normaal gedrag voor een 2 jarige.

Wat is wijsheid? Kan iemand me geruststellen?
Bedankt voor jullie lezend oog in ieder geval.
X

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Mea Proefrok

Mea Proefrok

02-10-2012 om 15:35

Negeren?

Tja, ik zou er ook niet gerust op zijn en als het langer duurt zeker even bespreken met de huisarts of een andere goeie professional (of ervaren ouder) in je buurt. Maar eerst zou ik ook proberen om het consequent te negeren. Niet een of twee keer, nee, zeker een paar weken. Gewoon doorgaan met waar je mee bezig was, show must go on, loop door mensen, niks te zien, luchtig. En afleiden zonder dat het duidelijk afleiden is.
Krijgt hij trouwens genoeg beweging en buitenlucht? Goh, dat klinkt meteen alsof ik jou ervan verdenk je kind 24/7 binnen te houden en op een stoel vast te binden en zo bedoel ik dat helemaal niet, maar er zijn kinderen die aanzienlijk meer energie kwijt moeten dan andere. Maar ja, jij hebt er vijf, jij weet het vast beter dan ik.
Lastig, hoor, maar bedenk dat ze op deze leeftijd ook werkelijk onbegrijpelijk zijn soms. Het zijn net kleine dieren met een engeltjesuiterlijk.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

02-10-2012 om 20:07

Hoe is het met zijn praten?

Ik heb bij mijn eigen kinderen gemerkt dat nog niet goed kunnen praten en wel veel willen vertellen een hoop frustratie kan opleveren. De buiten zoals jij ze beschrijft ken ik niet echt, maar goed ieder kind is ook weer anders. Wat ik wel gemerkt heb is dit een moeilijke leeftijd is.

Ik vind de omschrijving van Mea heel treffend.

dc

dc

02-10-2012 om 20:20

2 mogelijkheden

Of het is zijn karakter, zo eentje heb ik er ook, en ik geloof dat nr 3 ook die kant op gaat... Uitzitten en regelmatig zelf bijkomen helpt.

Maar in de familie hebben we een kind dat rond die leeftijd stiekem tandpasta gevoerd kreeg van een oudere zus. En hij bleek enorm te reageren op de fluor. Die is op een gegeven moment in het ziekenhuis beland doordat hij stopte met ademhalen tijdens zo'n bui.

Ik zou zeggen, volg je gevoel. Als je denkt dat het niet klopt, ga naar de huisarts.

Praten

Hier had onze tweede zoon een beetje vergelijkbare 'aanvallen'. Dit begon toen zij ca. ruim een jaar was en is doorgegaan tot hij echt goed kon praten. Het had bij hem heel duidelijk met frustratie te maken: hij wilde van alles maar kon het nog niet, of kon iets niet onder woorden brengen enz. Er was op zulke momenten ook niets waarmee je hem eruit kon krijgen. Wat ik deed was naast hem gaan zitten (meestal lag hij op de grond bij zo'n aanval) en mijn hand op hem leggen. Verder niets. Laten weten dat je bij hem bent (voor hem was het ook beangstigend en verwarrend) en na afloop even knuffelen en dan weer gewoon verder. Ik heb ook wel het advies gehad toen om hem te negeren en dus alleen te laten met zijn bui. Maar dit voelde voor mij niet goed en ik ben er zelf van overtuigd dat dit voor mijn zoon ook niet goed zou zijn geweest.
Zoals gezegd: het ging over toen hij goed kon praten en dus meer grip kreeg op de wereld om hem heen.
Ik ben in die tijd wel naar de huisarts en zelfs kinderarts geweest om een medische oorzaak uit te sluiten. Die is ook niet gevonden. Wel wilde de kinderarts hem laten observeren in een medisch kinderdagverblijf. Maar dat vond ik dan weer niet nodig. Zoon is enorm slim (2 klassen overgeslagen), leergierig en sociaal. Hij vindt alles leuk, kan met iedereen opschieten, is behulpzaam en vrolijk. Als baby/peuter was hij verreweg de 'moeilijkste' van onze 4 kinderen, nu als 8 jarige is hij juist de makkelijkste!

Beer

Beer

04-10-2012 om 13:10

Gedrag van jouw zoontje heel herkenbaar

Ons zoontje is nu 2,5 en heeft ook vreselijke boze buien. Er zijn soms dagen bij.....die zijn maar moeilijk door te komen. Ik ben een hele consequente moeder als zeg ik het zelf en bij de andere 3 heb ik dit nog nooit meegemaakt. Mijn zoontje uit zijn boosheid wel anders dan de jouwe: hij gaat vooral gillen om alles en niets. En over de grond rollen en op het raam slaan . Allemaal heel dramatisch. Ook is hij onderzocht door de kinderarts (op aandringen van het cb: ze dachten aan autisme) maar ze kunnen niks vinden. Mede ook omdat de onderzoeken/testen zowat onmogelijk waren door meneer zijn gegil en dwarse buien. Het maakte ons echt heel onzeker allemaal en je gaat gewoon twijfelen aan je opvoedkunde.

We proberen nu toch maar om heel strikt en streng te zijn. Gegil accepteren we niet: hij gaat bij een 2e waarschuwing op de trap. Ook praat hij nog amper en dat is zeker 1 van de redenen van die boosheid denk ik. Hij kan dan heel gefrustreerd overkomen. Bij hem werkt wel het motto: rust, reinheid en regelmaat zeg maar. En heel typisch maar mijn moeder heeft hem altijd zo onder controle. Hij is altijd poeslief bij haar en als hij gaat gillen en ze zegt 1 keer: stop, niet gillen!, dan luistert hij vrijwel meteen.

Ik hoop dus dat het overgaat als hij beter leert praten. Maar het is gewoon heel vermoeiend. Ik durf amper iets te ondernemen met hem want ben bang voor een scene in de winkel of ergens anders. Ik weet het: niet zo slim van me maar soms trek ik het gewoon wat minder. Ik probeer wel om hem veel bij de dagelijkse dingen te betrekken en ga lekker veel met hem fietsen enzo.

Als ik dan het verhaal van Jippox lees krijg ik wel weer vertrouwen in alles: hij is namelijk ook om op te vreten dus ik hoop echt dat hij later inderdaad de makkelijkste van de 4 wordt

Voor nu: heel veel succes!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.