Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op
Febe

Febe

12-06-2009 om 20:54

Selectief mutisme maar ook dit....?

Ik ben erg benieuwd of er ouders zijn met een kind dat (waarschijnlijk) selectief mutisme heeft. Onze dochter van bijna 4 "voldoet" aan best wat punten die bij deze term opgesomd worden. Wat voor ons het meest herkenbaar is is:
1. Pertinent niet praten tegen en geen antwoord geven aan volwassenen. Alleen opa's en oma zijn hierop een uitzondering.
2. Compleet kunnen verstarren als iemand het woord tot haar richt, of als we haar bv. naar het KDV brengen. Ze blijft dan zeg maar als bevroren met een "pokerface" bij de leidster staan, zwaait nooit en kijkt ons nooit na als we weer weggaan.
3. Een ijzeren willetje hebben en moeilijk doen bij het naar bed gaan.

Wat ze wel weer doet is spelen met allerlei kindjes, ze praat er honderduit tegen. Op het KDV heeft ze het enorm naar haar zin en ze praat ook wel (in het begin niet) tegen de leidsters. Ze zingt ook gewoon mee met de liedjes die gezongen worden.

Verder heeft ze, door haar ijzeren wil, veel driftbuien, waar ze als het ware in blijft hangen. Er valt op zo'n moment ook niet met haar te communiceren. Hoe vaak we al niet wanhopig aan haar gevraagd hebben: ZEG dan wat er is meisje! Er is geen gesprek mogelijk. Ook kan ze moeilijk afscheid nemen van de dag. Boekje lezen, liedjes zingen, welterusten! En 3 min. later staat ze alweer op de overloop. Afspraken maken met haar lukt niet, terwijl ze toch al behoorlijk veel begrijpt.
Ze gaat bijna naar school maar ik ben op. (bij mijn man zit er nog wel wat rek in haha). De laatste loodjes wegen erg zwaar omdat ze me zoveel momenten bezorgt waar ik niet mee om kan gaan. Nu ik dan ook gehoord heb van de term S.M. kijk ik misschien helemaal niet meer zo uit naar groep 1. In welke (medische?) malle molen komen we dan wellicht met haar terecht? En hoe zal ze zich handhaven in een klas waarin in een groep gesproken gaat worden en waarin de juf haar vast dingetjes zal vragen?

Ik hoop op wat ervaringsverhalen en of dit ook een goede afloop kan hebben. Ik ga er even vanuit dat ze S.M. heeft overigens.

Bedankt!

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Rafelkap

Rafelkap

13-06-2009 om 15:48

Geen ervaring maar

ik vond je berichtje wel interessant (had er nooit van gehoord) dus ook even gegoogeld. Deze link (op ouders.nl) was wel interessant:
http://www.ouders.nl/mdiv2006-selmut.htm
Zo te lezen denk ik dat je een hele gewone peuter hebt (met gebruiksaanwijzing, maar die hebben ze bijna allemaal). Dingen die je beschrijft als ijzeren willetjes, driftbuien etc. is gewoon "de leeftijd". Maar als je je toch zorgen maakt, kan je beter naar je huisarts gaan dan via internet een ziektebeeld zoeken.

-janine-

-janine-

13-06-2009 om 15:58

Veel ervaring met zwijgend kind. Als je interesse hebt kan je je ook aanmelden bij de Yahoo-groep voor ouders van kinderen met Selectief Mutisme. Ik ben daar ook lid van. Je moet je dan wel even aanmelden (want niet openbaar, lekker prive). Je kan daar goede adviezen krijgen.

Maar nu hier.
Ik begrijp niet helemaal hoe het zit met het kdv, de leidsters en niet praten tegen volwassenen.
Hoe lang heeft ze al niet gepraat tegen volwassenen?

Het koppige herken ik wel.

Ik zal het verhaal vertellen van mijn dochter. Toen zij twee was sprak ze eigenlijk alleen tegen ons (gezin). Op het dagverblijf sprak ze helemaal niet. Het afscheid nemen is ook steeds vreselijk moeilijk geweest. Omdat we ook achter de term sm kwamen konden we al snel vinden hoe we het beste er mee om konden gaan. ook haar leerkracht heeft het goed opgepakt. Niet richten op het praten zelf, niet afdwingen, zorgen dat ze zich veilig voelt.

Nu heeft ze een terugval. Ondertussen heeft ze een diagnose voor autisme. Maar nu ontstaat weer de twijfel. Ze is weer helemaal gestopt met praten. Nu echt alleen nog in ons huis en heel zacht op straat als er niemand in beeld is. Inmiddels is ze 9 jaar. We hebben deze week besloten om toch nog een keer te laten onderzoeken. Wel door een specialist op 'niet-praten'/selectief mutisme bij de Bascule (Els Wippo), google maar eens op haar naam, vind je ook aardige artikelen.

Het probleem wat jouw dochter omschrijft moet op zich wel goed op te pakken zijn met de leerkracht. Ze praat wel tegen kinderen, niet tegen volwassenen. Bespreek met de juf/meester in ieder geval dat ze er niet over praat waar jullie bij zijn. En geef door dat het niet helpt om het af te dwingen. Op haar gemak stellen is het eerste.

Praat je dochter wel tegen kinderen als er volwassenen bij zijn?
Nog een keer je berichtje gelezen. Het verstarren bij anderen en bij directe aandacht en 'pokerface' is zo herkenbaar. Onze dochter doet dit eigenlijk nu al zodra we de deur uitgaan. Daarom willen we ook een second opinion. Op zo'n moment lijkt het inderdaad autisme. Ze keert op dat moment helemaal naar binnen. Thuis is ze open.

Is dat wat jij ook ziet?
Janine

-janine-

-janine-

13-06-2009 om 21:04

Link

Wel zo aardig om ook even een linkje te plaatsen (voor als je op Yahoo wilt mailen):

http://health.groups.yahoo.com/group/selectiefmutismeNL

mooimeisje

mooimeisje

22-06-2009 om 08:19

Ja wij ook

Jouw verhaal komt mij erg bekend voor. ook wij hebben een SM-meisje van nu 5 jaar. Met 2,5 jaar kwamen wij erachter dat ze sm had. Haar gedrag op het KDV gaf de doorlsag voor mijn zoektocht op internet. Net als jouw dochter zwaaide mij dochter ook nooit, ze sprak niet tegen leidsters en stond daar altijd met een soort 'pokerface'te kijken als we weer weggingen. Ze speelde met een aantal kindjes waar ze ook tegen sprak, in het begin deed ze dat niet als er leidsters in de buurt waren maar gaandeweg 'negeerde'ze de leidsters als het ware en ging redelijk gewoon haar gang. Totdat ze haar persoonlijk aanspraken....dan verstarde ze weer.

Wij zijn toen bij een ggz-instelling terecht gekomen waar we met behulp van het stappenplan van de Bascule (waar janine het ook al over had)met haar aan de slag gegaan. 1 maand voor haar 4e verjaardag ging ze praten tegen de leidsters en die wisten niet wat ze zagen! Een compleet ander kind! Toen moest ze echter naar school en begon het zwijgen weer, nu 1,5 jaar later praat ze eindelijk (spaarzaam) tegen de juf. Kringgesprekken doet ze niet mee, durft ze (nog) niet . En op de BSO praat ze ook niet. Ik heb d ejuf meteen ingelicht overhaar SM en mede hierdoor hebben wij ook al vrij vroeg een officiele diagnose laten stellen zodat we niet als overbezorgde ouders overkwamen. Er was echt iets met haar, heel gek misschien maar we hadden op die manier toch een soort van bewijs. En de juf heeft het heel goed opgepikt en heeft haar nooit onder druk gezet.

Wat mij als ouder nog het meest raakte was om te zien dat ze nooit (durfde?) te huilen als ze zich pijn had gedaan of was gevallen......Met of zonder bloed, ze deed het niet (om vervolgens bij mij 's avonds in huilen uit te barsten).

Succes en Janine wees je al op de Yahoo-group, daar zul je veel medestanders treffen!

-janine-

-janine-

22-06-2009 om 21:27

Mooimeisje

Ben heeeeel benieuwd wie jij bent

Wat herken ik dat trouwens, van dat huilen. Inhouden bij anderen. Onze dochter huilt ook niet bij anderen. Tot het echt veel te erg wordt. Ze had een paar maanden geleden haar arm gebroken. Wel een beetje huilen, maar zacht, zonder geluid. Eenmaal in de auto kwam het eruit. Maar ja, daarna ziekenhuis, slapen daar. Ik had enorm met haar te doen. En aan de andere kant... heel gemeen, maar het scheelde toch ook wel een stukje ellende (slechte moeder ha)

Ik ben het met je eens. De diagnose geeft wat meer kans op medewerking. Hoe vaak ik niet uitgelegd heb wat er met haar was. Maar ja, elke juf aan het begin van het jaar altijd weer: ach, ik kijk het wel even aan. Met een diagnose heb je dat niet meer. Dan is er sprake van overdracht en serieuze benadering.

Febe, ik hoop dat je de berichten nog leest. Ben ook benieuwd hoe het nu is.

Janine

mooimeisje

mooimeisje

24-06-2009 om 11:51

Janine

Hoi Janine,

Ik zit ook op de yahoo-group maar ben momenteel niet zo actief, ik lees wel alles hoor Alleen haal ik de kinderen en bijbehorende verhalen namen wel vaak door elkaar...

Dat wat jij verteld is nu mijn grootste angst. Wij hebben wel eens gekscherend verteld "als zij haar been breekt dan zou ze nog gewoon 'rondlopen'". jij hebt dat dus gewoon echt meegemaakt! Mijn hart breekt als ik daar aan denk. Hoe bang moet je zijn om dan niet te durven huilen!

En dat van die diagnose is echt zo..(helaas). Anders wordt het al snel onder de noemer verlegen, kat uit de boom kijken geschoven. Ik vind het pokerface en geen mimiek wel een van de belangrijkste kenmerken van SM-kinderen. Mijn dochter keek ook nooit echt weg (gek genoeg) maar bleef gewoon strak kijken naar iemand. Ik weet niet of alle kinderen dit hebben, maar voor mij was dat wel een van d ebelangrijkste aanwzijzingen dat er iets echt niet goed zat en dat het meer was dan verlegenheid.

Waar wij nu tegenaanlopen, houden we de hulp/begeleiding nu ze (op dit moment) praat of wachten we weer af tot ze weer begint te zwijgen (nieuwe juf o.i.d). Zo blijft het je bezig houden..
Ik ben inderdaad ook benieuwd of Febe nog meeleest, ik zag dit draadje pas te laat dus mijn reactie was een beetje laat.

Hier werd het vanzelf beter

Een heleboel dingen jullie vertellen van je kind herken ik. Mijn zoon (nu 6) praatte ook niet tegen volwassenen en wel honderduit tegen kinderen. Na een wisseling van kinderdagverblijf rond de 2 was het helemaal erg. Hij sprak zelfs amper tegen opa en oma. Hij heeft ook ooit zijn onderarm gebroken bij de gym in groep 1 en toen niet gehuild totdat ik er was! Toch is dat de doorbraak geweest, doordat hij een gebroken arm had kreeg hij speciale aandacht van de juf tijdens een schoolreisje en ging toen met haar praten! Het blijft nog steeds moeilijk maar hij antwoord nu op vragen van volwassenen als hij bij vriendjes speelt en vandaag heeft hij iets gevraagd aan zijn juf (van groep 3) wat hij graag wilde. Wij zien dus een duidelijke vooruitgang. Niet dat het nu een enorme klets wordt! Hij is nog wel vaak heel stil in de kring en houd er niet van opeens het woord te krijgen, maar hij durft nu wel wat te zeggen. Wel vraagt hij nog zelden om hulp als er wat gebeurt (gevallen of pijn gedaan) en blijft dan stil op de grond liggen. Dat vind ik wel heel eng als hij zelfstandig een stukje de buurt in mag. Maar ik ben allang blij dat dat volledig zwijgen eraf is! Sterkte ermee, maar het kan dus ook nog beter worden.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.