Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op

Staan

Onze dochter van 15 maanden (poepschuiver) staat en loopt aan tafel, aan 1 hand, van de tafel naar de bank etc. Maar.....zelf gaan staan en weer gaan zitten: ho maar! Dat lukt niet. Ze trekt zich wel aan mij op en als we op de bank zitten gaat het er daar ook makkelijker af maar buiten dat is ze hartstikke bang (of uiterst voorzichtig?) om te gaan zitten en lijkt optrekken ook een onmogelijk gegeven.
Wat doe ik: het zelf laten uitzoeken als ze met paniek in haar ogen naar me kijkt, haar armpje uitsteekt, 'vraagt' of ik haar wel helpen? Haar helpen en het moment waarop ze het zelf durft afwachten, geduld hebben dus?
Herkend iemand overigens het uiterst voorzichtige/bang zijn? Of heb ik een bijzonder exemplaar

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Herkenbaar..

Heb ik in het draadje hierboven zitten opscheppen dat die van ons (17 mnd) zo'n klimgeit is, klinkt dit een beetje als die van ons een paar maanden terug.
Ook een kontschuiver, en hoewel ze al redelijk snel zich aan van alles optrok, was het weer zelf gaan zitten een groot probleem. Absoluut onmogelijk. En inderdaad, smekende blik, piepgeluidjes en als ze dan door aan van ons op haar billen was gezet, dan ging ze bijna meteen weer staan.
Ik heb zelf altijd gewoon geholpen, maar haar ook wel eens even laten wachten als ik net iets aan het doen was. Deels omdat ik anders gek werd van het gepiep, deels omdat ze het op die manier ook moet leren. Ik zei dan meestal wel dingen als 'kan je zelf' en probeerde ongeveer de bewegingen 'in de ledematen' te brengen (handjes hier, billen naar beneden, en dan gewoon laten zakken). Meestal hield Dochter haar poot stijf, en liet ze zich vervolgens aan mijn hand onmiddellijk op haar kont ploffen (dus waarom dat bij de verwarming niet kon en bij mij wel...), dus dat leereffect bleef wel een beetje weg.

Ik denk dat dat angstige deels een beetje de aard van het beestje is, en toch ook wel een beetje het feit dat al deze 'sprongetjes' nog niet meteen betekenen dat al hun spieren doen wat ze willen. Ik zie dat aan Dochter, die is enerzijds nogal een durfal, maar is duidelijk nog wat argwanend bij nieuwe grote fysieke sprongen. Op dit moment zie ik dat bij het 'zelf lopen', dat doet ze duidelijk liever niet. Nou ja, een paar maanden durfde ze nog niet te gaan zitten, end dat is ook goed gekomen.
Kortom: normaal kind, voor je het weet rent ze zo overal naartoe.

Kraanvogel.

Regien

Regien

19-08-2012 om 09:41 Topicstarter

Kraanvogel

Bedankt voor je uitgebreide reactie!!
Ik hou het er maar op dat de tijd hierin leert, help haar waar ik kan, geef haar het gevoel van vertrouwen en hopelijk helpt dit haar de nodige stappen (in haar eigen tempo) te maken!
Ergens ben ik ook wel blij dat ze niet ineens midden op tafel of een stoel zit....dat lijkt me toch ook wel heeel erg bewerkelijk

vaasje

vaasje

20-08-2012 om 14:26

Als ze eraan toe zijn

Doen ze het vanzelf. Kinderen gaan het pas doen als ze het kunnen. Net als gaan zitten, gaan kruipen en gaan lopen.
En waarom willen ze het zo graag? Omdat wij hebben laten zien dat het kan...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Regien

Hoi Regien,

Ik herken deels wat je schrijft over het karakter van je dochter. Mijn zoon (bijna 2) is motorisch ook erg voorzichtig. Hij ging met ruim 16 maanden lopen, na maanden overal langs te hebben geschoven, maar niet de stap durven maken om ook los te lopen. De bulten die hij op zijn hoofd heeft gehad zijn werkelijk waar op een hand te tellen (en ook nog een keer door mijn onhandigheid . Nooit geschaafde kniƫn, nooit onder de modder, want van zand en water houdt hij ook nier... Zoon doet gewoon geen dingen die hij niet durft of waarvan hij denkt dat hij ze niet kan. Dus ook hier geen gekke klimpartijen, alleen van de (mini)glijbaan in de speeltuin gaan als ik er naast sta, netjes naast mij lopen op straat, uit zichzelf een handje geven bij het oversteken, etc. Ik denk dat het echt een kwestie van karakter is.
Het voorzichtige heeft een prettige kant (ik raak zoon nooit kwijt in de speeltuin, kan rustig ook even de andere kant opkijken terwijl hij aan het spelen is), terwijl het stimuleren, bevestigen dat hij het kan, ook veel energie vraagt. Man en ik zeggen vaak tegen elkaar, als wij wat ongeduldig met hem zijn, 'hij is goed zoals hij is'. En dat is zo.
Kortom, alle kinderen leren een keer lopen! Zelfs voorzichtigers als die van ons. Geduld dus

100%mama

100%mama

21-08-2012 om 10:30

Helpen

Nee, ik laat het hem niet geheel "zelluf" uitzoeken hoor, als ik zie dat hij even niet weet hoe of wat dan ga ik hem echt wel helpen hoor!

Ieder leert op zijn eigen tempo en met voorzichtigheid is niets mis. Soms zou ik wel willen dat de jongste (nu 13,5 mnd) iets voorzichtiger zou zijn, want die klimt dus met een gerust hart overal op of onder. Het lopen heeft hij ook uit gevonden en och, wat een drukte! Geen moment rust hoor (maar ook wel heel leuk). Nee, als ik kijk naar de 1e (8) dan is het een wereld van verschil. Die liep welliswaar met 1 jaar, maar is wel altijd voorzichtig geweest.

Bril nodig?

Een kind kan ook erg voorzichtig zijn omdat ze het niet goed kan zien, niet goed diepte kan zien, of scheel ziet, vage bewegende beelden op het snijvlak van links en rechts. Dat heeft mijn dochter.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.