Wat kan een kind van 2,5 jaar?
Ik ben even benieuwd wat een kind van 2,5 jaar nu eigenlijk allemaal kan, zo gemiddeld genomen. Als ik bij Groei en Ontwikkeling kijk (de mijlpalen), dan zijn het bijna allemaal wonderkinderen die met 2,9 jaar al zelfstandig kunnen koppeltje duikelen, zichzelf uitkleden en voor een groot deel zindelijk zijn.
Wat kan zoon hier: fietsen op een driewieler (sinds hij bij de trappers kan), steppen, sokken en T-shirt uittrekken, uit beker drinken, bouwwerken maken van duplo en blokken (een soort zéér moderne kathedralen), zinnen maken van een woord of 7, tellen tot 2, puzzels maken van 5 stukjes, zelf smeerkaas op brood smeren, trap lopen (eng!), tot boven in het wandrek klimmen bij gym (nog enger!), treinbaan in elkaar zetten, een DVD aanzetten. Op de pot plassen, als hij zin heeft.
Waar hij het állerbeste in is: commanderen ... 
Met "wonderkinderen" bedoel ik natuurlijk niets negatiefs! Ik bedoel alleen dat ik wel wat twijfel bij de vraagstellingen in het artikel over mijlpalen. Ze zijn niet erg specifiek in mijn beleving. Betekent "kan koppeltje duikelen" dat een kind dat zelfstandig moet kunnen? Dan lijkt een gemiddelde van 2,9 maanden om dat zelfstandig te kunnen mij érg snel. Ik ken genoeg 6-jarigen die dat niet voor elkaar krijgen...
Jajaja
dit is iets wat ik mezelf ook regelmatig afvraag en een antwoord heb ik niet gevonden. Wie bepaalt zelfstandigheid, is dat als alles af is zeg maar....
Met aankleden enzo is mijn kind beter in uitkleden, wel heel slim kunnen zijn soms, iets zeggen of weten dat er telefoon komt of een brief, een trein aan elkaar zitten kan hij wel maar doet hij niet,imiteren kan hij goed, lachen kan hij goed en soms zegt hij bv die man is niet aardig als hij in de bus zit (fijn denk ik dan)
Denk dat het op die leeftijd nog iets is van wel of niet willen, eerder van niet willen, van hier ben ik en je hebt rekening te houden met mij. Ik wordt wel eens de kamer uitgeduwt en als meneer een dvd wil kijken zegt hij dat ik maar in de keuken moet gaan. Kan er gelukkig wel om lachen. Wat mij heeft gehoplen is zeggen dat je je kind helpt en hij of zij jou, ook helpt het om het woord nee of niet te vermijden, om het om te buigen tot iets positiefs,om in het nu te blijven, of zelf meedoen, al leidt dat laatste soms tot poppenkast...
Ik denk dat een kind de ruimte moet hebben tot hij of zij zes is, dan kun je pas een soort optelsom maken,of zeggen wat het gemiddelde is
