Voogdij bij overlijden

Tja

Je moet goed weten dat voogdijschap niet hetzelfde hoeft te zijn als concreet voor de kinderen gaan zorgen na het overlijden van beide ouders. Het kan zijn dat een voogd of de voogden kiezen om de kinderen zelf op te voeden, het kan ook zijn dat ze een andere oplossing zoeken. De voogd is daar verantwoordelijk voor: dat de kinderen een goede plek krijgen.

Wij hebben het geregeld met goede vrienden van ons. Aanvankelijk met de afspraak dat ze niet alleen voogd zullen zijn, maar ook dat ze de kinderen zouden opvoeden. Ondertussen is de situatie veranderd maar de voogdij ligt nog steeds bij één van hen. We weten eigenlijk niet wat de voogd concreet zou doen nu, maar dat er gezocht wordt naar de beste oplossing weten we wel. We vertrouwen daar nu op zonder dat we concreet weten hoe die oplossing er uit ziet.

Aagje

en zelfs dan

als familie de rechter vraagt de voogdij te mogen opnemen is er een gerede kans dat dat ook toegewezen wordt. Wat je besloten hebt in je testament is slechts een richtlijn voor de rechter die daarover moet beslissen.

ouders van vriendjes

Ik vind ouders van vriendjes als voogd alleen een optie als die ouders goede vrienden van jullie zijn.
Hier hebben we niks geregeld, wij zijn gescheiden en de kans dat ons beiden tegelijk iets overkomt is wel heeeeeeel klein.

Daar liep ik ook nog aan te denken Alkes

die ouders van vriendjes..... Die gezinnen kunnen je goed lijken, maar je moet idd wel heel dicht bij elkaar staan om zo'n vraag te kunnen stellen. Ik vind het zelf een vraag die ver gaat en die ik alleen zou durven stellen aan mensen die ik heel goed ken en waar ik heel veel vertrouwen in heb.

Maar goed, dat zegt fem natuurlijk zelf ook wel zo ongeveer. Ik krijg de indruk dat dat niet het geval is uit wat fem schrijft. Daarbij, als je er niet heel dicht bij staat, is de kans ook groter dat die gezinnen ook weer anders zijn dan ze van de buitenkant lijken. Dat kan altijd natuurlijk, maar wanneer je elkaar minder goed kent is de kans groter, lijkt me.

Iets anders is nog dat het voor ons belangrijk was dat onze kinderen bij elkaar zouden blijven. Gezamenlijk zouden opgroeien. Ik weet niet hoe jullie dat zien. Zouden de ouders van een vriend(in) van één van je kinderen twee kinderen erbij wilen nemen zou dan mijn vraag zijn.

Aagje

ouders

ouders zijn leuk als voogd, maar meestal al wat ouder als ze ineens weer een vol gezin moeten draaien, dat zullen ze doen, maar echt fijn is het niet en de kans dat de kinderen er snel weer alleen voor komen te staan is niet ondenkbaar.

Mijn moeder is 75, als die zie ik niet voor een puber zorgen.

Binnen de familie

Ik zou het in eerste instantie alleen binnen de familie zoeken. Je wilt toch wel dat dat contact behouden blijft, lijkt me. Andersom zou ik ook alleen familie in huis nemen als het nodig is, zeker als het om meerdere kinderen gaat.
Voor mijn kinderen heb ik niets geregeld. De kans dat hun vader en ik beide vroegtijdig overlijden lijkt me minimaal. Sowieso is de oudste nu 18e dus dat hebben we maar mooi gered Jongste zou waarschijnlijk naar haar vader gaan, en anders zijn er genoeg familieleden, waaronder twee volwassen halfzussen die de zorg op zich kunnen nemen.

Bespreken

Wij hebben eigenlijk niets geregeld in dit geval. Ik zou eerlijk gezegd ook niet weten met wie. Mijn zus is alleenstaand met 1 kindje. Die zou ik echt niet de zorg van 2 pubers erbij geven. Bovendien verschillen onze opvoedwijzen ook nog eens behoorlijk. Man heeft een broer en een zus, waarvan zijn zus nog het meest geschikt is. Maar ook eigenlijk liever niet. Heeft bovendien al een stuk oudere kinderen. Ik zou voor nu ook de voorkeur hebben voor mijn ouders in huis. Maar dat kan natuurlijk veranderen als ze meer ouderdomsklachten krijgen.
Aan vrienden heb ik weleens gedacht, maar die vrienden verdwenen dan ook weer uit ons leven, dus was achteraf dan goed dat we het niet gedaan hebben.
Wat ik bijzonder vind in jouw verhaal is dat je het regelmatig bespreekt met je kinderen. Natuurlijk zitten ze er nu niet op te wachten om bij je zus te wonen. Maar mocht het eenmaal zover zijn, kan dat natuurlijk heel anders zijn. Het lijkt me prima om het een keer te benoemen, maar meer ook niet.
Mijn ouders hadden vroeger wel iets geregeld en dit is ook een keer tegen ons als kind verteld, maar meer ook niet. De tante die onze voogd zou worden vond ik ook wel het meest prettig, maar ze is later wel gescheiden. Of dat nog iets heeft veranderd in de situatie weet ik eigenlijk niet.

Onze overwegingen

Wij wilden juist geen familie. Om allerlei redenen wilden we dat niet. We zagen ook aankomen dat het een twistpunt zou kunnen worden tussen beide families.
Verder vonden we de grootouders te oud om nog weer verantwoordelijk te zijn voor jonge kinderen.
Mijn ouders waren destijds al tegen de 70 en ruim daarboven. Echt niet meer in staat om voor jonge kinderen te zorgen. De ouders van mijn man waren minder oud, maar toch ook al rond de 60 en hadden heel andere ideeën over omgaan met jonge kinderen dan wij.

In de tijd dat we het gingen regelen hadden de brussen van mijn man omstandigheden waardoor ze er echt niet de zorg voor kinderen bij konden hebben.
Mijn brussen hebben een heel andere levensovertuiging dan wij en waar we onze kinderen in willen opvoeden. Dat maakte dat zij wat ons betreft niet als eerste in aanmerking kwamen om de zorg voor onze kinderen op zich te nemen. Met name één van hen niet. Maar juist daarvan verwachtten we een enorme drang om toch de zorg voor de kinderen te krijgen als wij zouden overlijden. En dat wilden we dus per se niet

Dus vonden we destijds dat we het niet aan het toeval over konden laten en hebben we het met goede vrienden geregeld. Van hen wisten we dat ze op ongeveer dezelfde manier in het leven staan als wij en dat ze dezelfde waarden belangrijk vinden als wij. Onze vrienden en wij hebben er in die tijd veel over gesproken met elkaar om goed van elkaar te weten wat de wensen en de mogelijkheden waren en of dat overeenkwam. Één van de dingen die zowel wij als zij belangrijk vonden was dat contact met familie positief onderhouden werd.

Onze families hebben we ook steeds op de hoogte gehouden van onze stappen. Een aantal mensen vond het een heel goed plan, een aantal van hen had er moeite mee.

Wat betreft het delen met de kinderen: bij ons is het voogdijschap juist vaak besproken en benoemd als iets bijzonders. Onze vrienden hebben het ook altijd gezien als een manier om op heel bijzondere wijze betrokken te zijn bij onze kinderen.

Maar ik heb het gevoel dat onze situatie niet standaard is.

Aagje

Lang geleden

Wij zaten bij de notaris toen ik zwanger was om alles te regelen. We hebben toen ook de voogdijzaken besproken. De notaris wees naar de kasten in de kamer en zei: "We hebben hier bergen dossiers met voogdijbeschikkingen. Je zou verwachten dat er situaties veranderen en dat mensen dan ook de beschikking komen aanpassen. Maar dat gebeurt bijna nooit".
We hebben toen besproken wat onze situatie was. Prima familieverhoudingen, ouders die de zorg ook aan konden.

De notaris gaf aan dat zonder beschikking de rechter altijd de familie om hun mening vraagt. Hij vroeg wat wij verwachtten dat de familie zou doen en of we daar een goed gevoel bij hadden.

We verwachtten dat meerdere familieleden de zorg zouden oppakken. Met het verhaal van de notaris in mijn hoofd zie ik dat in de afgelopen 19 jaar heel wat veranderd is. Familieleden die gescheiden zijn, nieuwe samengestelde gezinnen hebben gekregen, overleden moeder, mijn vader een nieuwe partner etc. Wat we ook beschreven zouden hebben: het zou achterhaald geweest zijn.

Wel bespreken we minstens 1 keer per jaar samen 'wat als'. Elke keer blijkt het scenario nog goed te gaan.

Niet op papier.

Wij hebben een grote familie en daarin begeven zich geen verslaafden of extremisten. Hier en daar een wat andere manier van opvoeden maar ook geen extreme verschillen. Allen zouden ze ons kind liefdevol verzorgd hebben tot hij volwassen zou zijn.
Ook financieel gezien en qua leeftijden konden we eigenlijk niet afstrepen, behalve de grootouders. Volgens de familie kon ik mijn zorgen hierover loslaten, "wat gebeurt er met ons kind als we ons op weg naar een feestje doodrijden?"

Ik heb het losgelaten en intussen is hij bijna volwassen. Hij heeft nu één oom aangewezen als de persoon waar hij naar toe gaat als hij onverwacht alleen komt te staan. Hij gaat dan met hem overleggen wat hij het beste kan doen qua uitvaart, huis, eigen zaak en andere gevolgen van ons overlijden. Met hem duikt hij in de papieren om zijn toekomst te regelen.

HIer ook

De kinderen zijn nu groot maar kunnen alsnog een beroep doen op familie voor het afwikkelen van zaken. Altijd genoeg familie geweest om in elk geval een goed besluit te kunnen nemen over de zorg voor de kinderen. Ook ex had zich neergelegd bij besluiten van mijn ouders.

geen grote familie

Geen grote families hier, maar gelukkig wel aan beide kanten een oom of tante waar we het uitstekend mee konden vinden. Dat ze aan de andere kant van het land woonden maakt dan niet veel uit. We hebben er wel eens over gesproken dat we dan niet daar zouden gaan wonen, maar dat zij wel zouden regelen waar we dan terecht zouden komen, bij goede vrienden in huis of zoiets.

Klik tussen familie en kinderen.

Maar wat is een klik tussen een tante/oom en neefje/nichtje femh?

Dat wisselt soms ook in bepaalde leeftijdsfases van ieders leven. Vooral als je kleine kinderen hebt is een klik van dit moment niet het belangrijkste. Wie is in staat om op een liefdevolle manier je kinderen een goede jeugd te bieden? Dat hoeft niet jou manier te zijn of jou manier van opvoeden. Ook als moeder van je eigen kleine kinderen weet je niet of je kinderen uitgroeien tot verantwoorde volwassenen. En je weet ook niet of dat dan te danken is aan jou manier van opvoeden of geluk hebben.
Misschien gaat die vreemde tante waar ze nu niet echt een klik mee hebben de klus prima klaren als het nodig zou zijn.

Voogdij en woonplek

Maar femh, is het je duidelijk wat Aafje al in #2 zegt? Voogdij is dus iets anders dan "wonen bij...".
Zo te horen is je familieband goed, hoewel jullie andere ideeën over opvoeding hebben. Zou je het niet eens met je zus kunnen bespreken? Dat je je zorgen maakt dat je kinderen ver van huis terecht komen? Wellicht begrijpt ze het (en heeft ze zelf misschien ook twijfels om jouw kinderen echt in huis te nemen). Zoiets kan de lucht klaren.
Zelf ben ik aangesteld tot voogd voor kinderen van twee vriendinnen. Met één heb ik besproken dat ik niet weet of ik haar kinderen in huis zal kunnen nemen, mocht zij komen te overlijden. Wel zal ik ervoor zorgen dat ze op een goede plek terechtkomen en zal ik ervoor waken dat er goed voor hen gezorgd wordt. Het is fijn als de verwachtingen over de voogdij duidelijk zijn, voor zowel haar als mijzelf.

Ervaring

Mijn zus en zwager hadden ons bij de geboorte van hun zoon aangewezen als voogd. Natuurlijk in goed overleg. Wij zouden op dat moment bekijken wat goed was voor hun zoon. In mijn achterhoofd ging ik er van uit dat het zo'n vaart zal lopen.

Helaas toen mijn neefje 6 was zijn mijn zus en zwager omgekomen. We hebben hem op de dag van het ongeluk in huis genomen en hij is nooit meer weg gegaan. Na een paar moeilijke jaren had hij zijn draai gevonden in ons gezin. Inmiddels 17 jaar oud en een boom van een vent. Hij is als een zoon/broer voor ons.

Mijn zus had niets vastgelegd bij de notaris. Op een briefje geschreven en bij de belangrijkste papieren gedaan. Gelukkig waren in ons geval beide families het eens met deze keuze, maar dit had ook anders gekund.

Goede vrienden

Toen onze kinderen klein waren, hebben wij goede vrienden, tevens buren, gevraagd om onze kinderen in huis te nemen. Nu zijn onze kinderen volwassen en wonen we nog steeds in goede harmonie naast elkaar. Als de nood aan de man was gekomen, was dit een prima oplossing geweest. Onze wederzijdse familieleden wonen niet naast de deur en hebben (veel) oudere kinderen. We hebben ze op de hoogte gebracht van onze plannen en zij konden zich er goed in vinden. Omdat het goede vrienden zijn kennen zij en onze familie elkaar ook redelijk goed, dat scheelt.