Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Annemoon

Annemoon

31-05-2011 om 17:34

Afhankelijk, onzeker en verlegen

Annemoon-zoon zit in groep 5 en het valt me op hoe afhankelijk/onzeker hij soms kan zijn. Volgens mij zijn leeftijdgenoten al een stuk zelfstandiger.
Hierboven las ik een draadje van een kind van 6 dat alleen naar huis wil lopen ... mijn zoon wil nog steeds dat ik meeloop en bij hem blijf, bijv als hij even terug de school in moet (iets vergeten), als hij naar een vreemde wc in een onbekend restaurant moet, iets vragen aan een loket oid, afrekenen, dat soort dingen.
Ook kan hij opeens heel verlegen en onzeker worden als hij nieuw in een groep kinderen komt, bijv bij sport of op vakantie. Elk kind zal dan wel verlegen worden, heel logisch, maar bij hem weerhoudt het hem om mee te doen. Het kost me steeds meer moeite om hem over zijn angstgevoel heen te laten stappen. Terwijl als hij dan eenmaal bezig is, hij de grootste lol heeft en dan eigenlijk ook weer makkelijk kan doorslaan en de clown kan gaan uithangen, (dus waar is dan die verlegenheid/onzekerheid?). Wat kan ik doen/zeggen om hem te helpen en zijn zelfstandigheid vergroten? Heeft iemand tips wat hij zelf kan doen/hoe hij zich zou kunnen gedragen? (sova training begint pas weer in sept dus daar hebben we nu nog even niets aan!)
(even andere nick ivm herkenning in archief/privacy)

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Ach.....

De belangrijkste vraag volgens mij: Heeft hij er last van??

Ik vind persoonlijk dat je niet te panisch moet doen over verlegen of wat onzekere kinderen. Tegenwoordig lijkt assrtief wel heel erg 'de norm' te zijn...maar het ene kind is het andere niet. Zolang hij er zelf geen problemen mee heeft zou ik uitkijken dat je er zelf ook niet een te groot probleem van maakt. Wat natuurlijk niet betekent dat je hem niet af en toe een positief handje mag helpen eens iets spannends te doen....

Mijn groep 5 kind is ook zo'n type die het rustig aan doet qua zelfstandigheid. Ik kan er niet mee zitten. Tuurlijk stimuleer ik haar wel om eens over haar grenzen heen te stappen, maar ik maak er geen probleem van. Mijn oudste (nu 14) was precies net zo, en die is helemaal vanzelf uitgegroeid tot een uiterst stabiele, zelfstandige en plezierige puber die blaakt van het zelfvertrouwen. Niks onzekers of verlegens meer aan. Totaal anders dan middelste, die altijd staat te stuiteren om meer vrijheid te veroveren. ook helemaal prima, al dam ik die soms eerder een klein beetje in, dat dat ik hem aanspooor nog een tandje erbij te doen. Maar ze komer er allemaal best, op hun eigen manier.

Teamsport

Mijn verlegen en onzekere kind is mentaal gezien echt onwijs gegroeid door teamsport. Ze zit nu 3 jaar op hockey en doet dat met erg veel plezier. Ze heeft een leuk team waar iedereen zichzelf kan zijn en behalve de sportieve uitlaatklep hebben ze ook veel lol met z'n allen.
En verder respecteren/accepteren wij dat ze is zoals ze is. Wel heeft ze ook een sova gedaan en doet ze nu een korte cursus zelfverdediging. Een beetje ondersteuning op dat vlak is altijd goed.

*bella*

*bella*

01-06-2011 om 09:51

Waarom?

Waarom is hij onzeker? En, waarom label je het zo? Ik kan me vergissen maar volgens mij label je het veel te negatief. Je kind klinkt als een kat-uit-de-boom-kijker, wat is daar mis mee? Misschien ben je zelf wat onzeker, als je hem vergelijkt met andere kinderen?
Mijn kind is 10(!) en loopt niet graag alleen naar school. Soms moet hij van mij, omdat me dat dan goed uitkomt (ik werk met wisseldiensten en soms ben ik na nachtdienst te moe, en hij hoeft met zusje maar twee veilige minuten te lopen, en zo dwing ik hem tot oefenen) Uit zichzelf zal hij nooit roepen alleen te willen. Terwijl ik echt niet zijn handje hoef vast te houden als hij op straat gaat spelen en dan gaat hij verder dan school. Dochter is 8 en veel vrijer, maar vindt zonder mij naar school lopen ook erg ongezellig, zal er ook niet zelf om vragen.
Afrekenen ed, daar zijn mijn kinderen ook niet dol op. Ik stimuleer ze wel, maar het werkt hier beter als ik daar trucjes voor verzin dan dat ik ze botweg opdraag iets te doen. Bij zoon hier merk ik dat hij al dat soort dingen wel doet, als hij er genoeg noodzaak voor inziet. Zo belt hij heus wel iemand als hij maar graag genoeg wil en ik het echt niet voor hem doe, hij vindt het gewoon moeilijk dus zal het vermijden als het even kan.
En ja, ik stimuleer ze wel hier en daar. Maar dat ze voorzichtig van aard zijn, daar heb ik geen moeite mee. Het biedt net zo goed voordelen. En mijn kinderen zijn teveel denkertjes, ze verzinnen allemaal scenario's die kunnen gebeuren, het hoort bij ze. Wat als dit, en als dat. Ik kan die gedachtenstroom gebruiken in hun voordeel, maar ik kan ze niet stopzetten en dat wil ik ook helemaal niet. (voorbeeld; op een vreemde toilet kun je zoveel tegenkomen! Stel het slot gaat niet meer open, stel een vreemde eng mens gaat met je praten en je begrijpt het niet, enz enz)
Dat hij niet gelijk meedoet met een vreemde groep, is toch helemaal niet erg? Ik zou ophouden met proberen hem over zijn angstgevoel heen te helpen, het is gewoon aftasten en daar zal hij zelf een weg in moeten zoeken. (en dat kan hij ook!)

Zomerbries

Zomerbries

01-06-2011 om 10:28

Annemoon

Hallo Annemoon, ik herken veel van je bericht in mijn jongte dochter. Hier op ouders online staan ook veel tips. Zie link. http://www.ouders.nl/mopv2006-verlegenheid.htm

Verder heb ik het boek 'De verlegenheid voorbij' van Bernardo Carducci. Een aanrader.

Wat bij mijn dochter helpt is van te voren heel duidelijk maken wat er gaat gebeuren. Verder ben ik het wel met Ingrid eens. Wel af en toe stimuleren maar niet te veel. Het is prima zoals ze zijn en je zult zien dat het met de jaren beter gaat.

Wilma

Wilma

01-06-2011 om 11:50

Met bella eens

Ik vind dat meer kat-uit-de-boom-kijken en persoonlijk vind ik daar niks mis mee.

Bij mijn kinderen is het ook zo en ook al die dingen die jij beschrijft, zelfs mijn brugpieper vind het niet leuk om alleen te lopen (doet het wel hoor) of ergens iets te vragen aan een balie ofzo. Doet het als het echt niet anders kan, maar liever niet.

Ik zou er geen drama van maken.

Groetjes,
Wilma

Annemoon

Annemoon

01-06-2011 om 13:46

Bezorgd

Eerlijk gezegd word ik er zelf een beetje kriegelig van -want bezorgd- als hij bang is om schijnbaar nix en zo weinig zelfstandig is. Blij te horen dat er veel meer zijn zoals hij en dat zoveel het niet zien als iets om je zorgen om te maken. Ik zag het zelf wel als probleem, maar dat is kennelijk niet echt terecht. Hij is trouwens idd een denker, en bedenkt allerlei mogelijke gevaren, dus heel herkenbaar! Bedankt voor de link en de boekentip!

*bella*

*bella*

01-06-2011 om 23:44

Weet je wat helpt?

Een onzeker speelkameraadje zoeken, haha. Zoon is hier wel vaker met de dochter van een vriendin van mij, en dat meisje is soms nog onzekerder dan zoon in dat soort dingen. Samen wilden ze een keer pingpongen op het zwembad, maar moesten daarvoor de batjes gaan vragen bij een VREEMD persoon. Dat dus nooit. Omdat dat meisje dat niet durfde, voelde mijn zoon zich sterk en nam het voortouw, kom maar, ik vraag het wel. Ik denk dat het hem ook zelfvertrouwen geeft om te ervaren dat iemand anders het ook lastig vindt. Dus niet kriegel worden! Werkt averechts. (was zelf het meest verlegen kind dat je je voor kunt stellen, dus weet er alles van)

liora

liora

02-06-2011 om 09:48

Wel stimuleren

Hoi,

Je moet er niet over in zak en as, maar het lijkt me wel goed er aandacht aan te besteden. Ik zou zorgen voor een grote beloning.
Dus naar een leuke boerderij waar je ijsjes kunt kopen en hem dan zijn eigen ijsje laten halen. En het zo een beetje stimuleren.

Ook eens vantevoren zeggen dat je vandaag niet mee de klas in kunt. Zal hem vast in de praktijk wel meevallen.

Liora

*bella*

*bella*

06-06-2011 om 00:15

Liora

Dat wel stimuleren, volgens mij kun je dat in alle reacties wel lezen. Teveel stimuleren werkt mi averechts, een onzeker kind is er niet bij gebaat het gevoel te krijgen het niet goed te doen. Een grote beloning klinkt ook simpeler dan het is. Vaak gedaan, werkt wel, maar maakt het (hier iig) de volgende keer toch niet makkelijker. Dus in die zin werkt het niet. Wel gewoon veel zelfvertrouwen geven, moet zeggen dat het hier toch fors minder is geworden in de loop der jaren, maar op tempo van zoon zelf vooral. Dat geeft hem ook weer vertrouwen, hobbels zelf nemen. (met hulp hier en daar, en wat uitdgingen opzoeken) En hij zit bijv op toneel, dat doet ook veel goed. Maar aan zijn aard zou ik absoluut niets willen veranderen, die is prima.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.