Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Afscheid op school terugkerend moeilijk

Hallo,
Mijn zoontje is nu 5 en gaat ruim een jaar naar school. Nu 1,5e week na de meivakantie heeft hij weer iedere dag dikke tranen bij het afscheid nemen in de klas. Hij geeft aan dat hij liever bij mij of zn vader wilt blijven. Ik vind het uiteraard heel moeilijk om hem zo verdrietig achter te moeten laten en hem van me af te moeten trekken.
Na verloop van tijd gaat dit wel weer over, maar ik merk dat het na iedere vakantie of lang weekend vrij weer van voor af aan begint.
Het is een gevoelig manneke, maar hij is bijna de enige in zn klas die nog zo sterk reageert op het afscheid, op een paar nieuwkomertjes na.

We hebben al een stickerposter met beloning, we bespreken met hem waarom hij verdrietig is, hij mag altijd even bij de juf gaan zitten en uiteraard duurt het verdriet niet lang. Maar ik vind het voor hem en ook voor onszelf zo'n naar begin van de dag. Er zijn geen grote veranderingen in zijn leven of iets in de thuissituatie ad hand.

Is het uitzonderlijk dat kinderen met 5 nog steeds moeten huilen of zijn er meer kinderen die het afscheid zelfs na een jaar school nog moeilijk vinden? En hoe gaan jullie daarmee om?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Geen ervaring mee......

Tsja aan mij zal je niet zoveel hebben ben ik bang, want dit speelt niet bij ons dochtertje. Ze gaat erg graag naar school toe.
Ik wil je toch heel veel sucses wensen hierbij. Ik kan me voorstellen dat het niet leuk weg gaan is bij school als hij zo moet huilen. Ik hoop dat iemand een goude tip heeft voor je!

Groetjes Muppet

Mariska

Mariska

26-05-2010 om 18:42

Even denken....

Mijn dochter van 9 kan het soms nog te kwaad krijgen als ik haar naar school breng en weg ga... Zij vindt het prettig om zelf te gaan end at kan ze inmiddels ook.... Voor jou 5 jarige is dat natuurlijk geen optie Kan me bij oudste zoon herinneren dat hij het afscheid nemen ook zo moeilijk vond en dan moest huilen. Ook een gevoelig ventje. Hij was verbaal sterk. Kon dus goed met hem praten op die leeftijd. Vooral de vraag: wat denk jij dat er voor nodig is dat je niet gaat huilen? werkte goed. Ik weet niet hoe het afscheid nemen verloopt in de klas? Hier mochten we bij de kleuters mee naar binnen, boekje lezen samen in de kring en dan weg. Eigenlijk is het beter het afscheid kort te houden. Dus naar binnen en zsm wegwezen Maar ik ben dus vooral benieuwd waar hijz elf mee zou komen als je hem vraagt wat hem zou helpen om niet te gaan huilen. Als ie het eerst niet weet geef hem dan de tijd er rustig over na te denken. Let op dat je zelf niet met suggesties komt, maar dat hij iets bedenkt. Groetjes, Mariska

Hier ook

Oudste dochter heeft denk ik wel vier jaar moeite met afscheid nemen gehad. En dan tel ik de periode kdv voor het gemak niet mee

Het ging makkelijker toen ze vanaf begin groep 5 niet meer naar binnen gebracht mocht worden door papa of mama. Ze ging op het schoolplein meteen spelen bij het duikelrek en ik kon zo weg.......

Misschien kun je het met de juf bespreken? Afleiding is iets wat heel goed werkt dus misschien kan ze hem meteen "aan het werk" zetten met iets?

Succes!

rozenstruikje

rozenstruikje

26-05-2010 om 22:15

Hier ook, 6 jaar

Mijn oudste heeft dit ook, al vanaf januari. Ze was toen net zes en vrijwel de oudste van haar groep 1-2. Ze kan werkelijk een verschrikkelijk drama maken waarbij ze als klittenband aan me hangt en ik haar van me af moet scheuren. Ik geef haar dan aan de juf, die haar vast moet houden totdat ik buiten beeld ben, anders komt ze mij weer achterna. Ondertussen natuurlijk hard huilend of mijn naam schreeuwend.
Ze vindt het heel erg leuk op school, heeft vriendinnetjes en volgens juf gaat het ook heel goed met haar op school. Het hele gebeuren duurt 2 minuten ofzo vanaf het moment dat ik weg ben. Het is dus echt het afscheid wat ze heel erg moeilijk vindt.
Sinds een paar weken gaat het langzaam beter. Ze schreeuwt en huilt tenminste niet meer. Ze verdient een sticker naar keuze als het goed gaat en dat motiveert haar enorm. We hebben er thuis een aantal gesprekjes over gehad en zelf kan ze het waarom niet goed uitleggen. Inmiddels weten we allemaal: als ze er eenmaal is, is het heel erg leuk. Dus dat zeg ik altijd bij het afscheid en dan ga ik weg. In het begin waren er weken dat ik het afscheid hierdoor erg vervelend vond, maar nu eigenlijk niet meer. Ik weet zeker dat het vast weer over gaat.
Ik was ook nog bezorgd dat andere kinderen uit de klas haar misschien hierom zouden gaan plagen maar dat is gelukkig totaal niet het geval.

Succes ermee,
rozenstruikje

May

May

27-05-2010 om 09:47

Wat hier werkte...

was als dochter mij uit de klas mocht zetten.. Dan liep ze mee naar de deur van de klas, gaf ze me nog een zetje en zei ze 'wegwezen mamma'....

Komt veel vaker voor

Ik heb het echt vaker gezien, ook bij kinderen bij wie het een hele tijd goed/makkelijk was gegaan.

Rond hun vijfde kan het opeens weer ontzettend lastig zijn.

Volgens mij zitten ouders zichzelf ook dwars:
1. met de aanname dat het kind, als het eenmaal gewend is na zijn vierde verjaardag, zich alleen maar met een rechte lijn naar steeds meer zelfstandigheid zal gaan ontwikkelen;
2. met de veronderstelling dat ze hier iets aan moeten of kunnen doen. Ervaring leert dat de beste strategie vaak is om het ritueel simpel en kort, en vooral duidelijk te houden. Als je het daarbij houdt straal je vertrouwen uit dat je kind zelf weer erbovenop komt, en dat het ok is als dat lang duurt en ook ok is als het kort duurt. Zolang je je maar niet laat verleiden om het ritueel uit te bouwen is het een kwestie van uitzitten.

Heb het zelf ook meegemaakt trouwens. Stond ik bij het hek, hoorde je een kleuter hartverscheurend huilen, zegt een andere moeder "dat is die van jou hoor!". Huh? terwijl hij al maanden blij de klas ingehuppeld was.

jopi

jopi

28-05-2010 om 11:44 Topicstarter

Tnx

voor de reacties. 'Fijn' om te lezen dat mijn kind niet als enige hartverscheurend huilend achter me aan komt rennen terwijl ik al bijna buiten sta!
Het ging gister en vandaag al weer wat beter. Ik heb mn zoontje gevraagd wat hem zou helpen bij het afscheid en toen zei hij dat ie zn knuffel mee de klas in wilde. Tja, daar ben ik niet zo'n voorstander van, want die knuffel hebben we altijd thuis gehouden om te voorkomen dat ie daar aan verkleven zou. Dus daar wil ik nu ook eigenlijk geen uitzondering voor maken. We hebben nu weer een stickervel opgehangen en dat helpt vooralsnog.

Aan het werk gezet worden door de juf kunnen we ook proberen, hoewel ze zo druk is smorgens met iedereen dat ik niet denk dat ze daar tijd voor heeft.

Het afscheidsritueel is al jaren hetzelfde (ook op het KDV): even zitten, boekje lezen, knuffel en kus en dan weg. Duidelijk en niet te lang, dus daar hoeven we niets aan te veranderen.

We gaan dus maar gewoon op de oude voet verder!

*bella*

*bella*

30-05-2010 om 19:25

Jammer

Waarom vraag je je zoontje wat kan helpen als je niet van plan bent daarin mee te gaan? Ik denk dat het heel goed voor hem is als hij leert zijn problemen op te lossen. Hij geeft iets heel concreets aan, simpel om in mee te gaan. Ik wilde wel dat mijn kinderen zo mee hadden kunnen denken! (mijn oudste wilde alleen maar niet gaan, dat was de enige oplossing!)
Ik denk toch dat het niet *normaal* is als je kind zo huilt bij afscheid. Hij geeft daarmee iets aan. Dat kun je negeren, kans is zeker dat het zichzelf oplost. Maar het kan zich dan ook in de verkeerde richting oplossen. Als jij denkt dat hij het nodig heeft om door juf op weg geholpen te worden, zou ik daar zeker voor gaan. Claim aandacht voor hem!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.