Agressie naar kind
Afgelopen zaterdag kwamen we thuis na een leuke dag op het schoolfeest en een afsluiter bij vrienden en ben ik helemaal ontploft tegen mijn oudste zoon van 11.
Heel de dag lang heeft hij pannenkoeken gegeten… gesnoept… vanalles gekregen… en vlak voor het slapen gaan begint hij te zeuren dat ik nog geen avond eten heb klaargemaakt…. Eigenlijk helemaal niks verkeerd aan maar om de een of andere reden ging bij mij het licht uit. Ik heb hem geduwd en nogal hardhandig aangepakt….. hij is helemaal in paniek en hysterisch weggelopen naar mijn ex schoonouders die om de hoek wonen. Mijn ex schoonmoeder stond iets later aan mij deur om te zeggen dat dit niet kan. Hij was helemaal in paniek, bang en vertelde dat ik hem zelfs bij zijn nek heb vast gegrepen…. Ik voel me zoooo ontzettend klote! Ik ben helemaal geen agressief type en ik hou zielsveel van hem dus begrijp niet wat me bezielde…. Ik zie hem door onze co ouderschap woensdag avond pas terug maar ben zo bang dat hij zijn liefde voor mij verliest en bang is….. zijn er nog mama’s die dit al hebben meegemaakt? Ik voel me de slechtste moeder ter wereld en ben bang dat mijn ex en zijn familie de kinderen bij mij weg willen houden nu.
Och dat klinkt niet best, heb je wel je excuses aangeboden aan kind?
Wat is de reden dat je zo uitviel? Was je heel moe, had je een borrel teveel op, zit er een opgebouwde ergernis naar je kind toe achter of juist een frustratie over iets heel anders...?
Denk dat het goed is om voor jezelf duidelijk te krijgen waarom dit is gebeurd. Zeker ook om te voorkomen dat het nog eens voor gaat komen.
En ik zou niet tot woensdag wachten om hierover contact te hebben met je kind! Heb je een goede band met je ex? Misschien kan die dan nog een rol spelen bij het herstellen van het vertrouwen.
Als je vaker (bijna) ontploft zou ik zeker hulp zoeken voor jezelf via bijv. de huisarts.
Sterkte!
Ik zou op dit moment niet de focus leggen op je zoon, maar op jezelf en waarom je knapte.
Je zoon is nu op een veilige en vertrouwde plek, dus pak de komende dagen om goed naar jezelf te kijken:
Wat is er gebeurd? Waarom ging het mis? Heb ik hulp nodig?
Als je bang bent voor herhaling of jezelf niet vertrouwt kun je naar de huisarts om het te bespreken en evt hulp te vragen.
Je zoon heeft er meer aan dat je woensdag kunt zeggen: 'Lieverd, wat ik deed kan niet door de beugel, het spijt me en ik ben alles aan het doen om dit niet meer te laten gebeuren' dan een emotioneel wrak dat zich vooral drukt maakt over zijn gevoelens voor haar, want daarmee maak je hem emotioneel verantwoordelijk voor jouw twijfels
Ja, dit is mij ook ooit overkomen. Niet in de zin van fysieke agressie, maar wel dat ik om iets kleins echt heel onredelijk boos werd op mijn dochter.
Ik word er nog verdrietig van als ik er aan denk. Maar na een paar dagen vond dochter me wel weer lief. Het is wel echt belangrijk dat je de schuld neerlegt waar die hoort, erkent dat je fout zat en dat je er heel veel spijt van hebt. En dat je ruimte maakt voor zijn gevoel en ervaring. Hij mag boos op je zijn.
Ouders zijn ook maar mensen. Die zijn niet perfect en ze maken fouten. Grote en kleine. Ik zou echter niet wachten tot woensdag. Dit soort dingen moet je zo snel mogelijk uitpraten en goedmaken.
Het is zaterdag gebeurd, ondertussen is het dinsdagochtend en zie je hem morgenavond weer; wat heb je de voorbije twee dagen gedaan?
Als partner zou ik hier niet mee kunnen lachen, vooral niet omdat ik het een heel normale vraag vind van een kind om 's avonds een warme maaltijd te eten.
Ik ben wel benieuwd wat er die dag dan is gebeurd. Er was een feest en een afsluiter bij vrienden. Maar er is dus niet warm gegeten, omdat er overdag al zoveel gesnoept was? Hmmm, ik zou zelf wel behoefte hebben aan een echte maaltijd, dus dat kan ik van je kind wel volgen. Maar hoe was die dag voor jou dan? Was je erg moe, overprikkeld? Had je een borrel op bij die vrienden? Zeker als je er niet echt bij eet kun je zelfs van één borrel al heel narrig worden. Of was er geen alcohol maar wel de hele dag door allerlei vermoeienissen?
Kortom: wat waren de omstandigheden waardoor je zo uit je plaat kon gaan? Als je dat niet weet is het ook een stuk moeilijker om het een volgende keer te voorkomen.
Had je gedronken?
Was dit de eerste en enige keer of spring je wel vaker uit je vel? Vragen om een maaltijd is namelijk geen raar gedrag, wanneer je luncht wil jij ook nog diner, ook wanneer het een grote lunch was. Hij is in de groei. Het in ieder geval geen reden om fysiek te worden.
beantwoord voor jezelf eerlijk de vraag, sla of schreeuw je vaker tegen je kind?
zoek hulp
En hoe is het nu? Je moet hier dringend hulp bij zoeken, je weet zelf ook wel dat het niet normaal is. Over vijf jaar mept hij wel terug, maar zo lang zou ik niet wachten als ik jou was.
Die ‘een of andere reden’ is wel echt belangrijk. En excuses naar je kind ook.
