Als het niet direct lukt....

weglopen?

Ik snap dat je niet boos wilt worden, is het misschien een idee om weg te lopen met de boodschap 'vriend, je zoekt zelf maar uit of je wilt doorgaan of stoppen, ik ga even wat voor mezelf doen?'

Groeten,

Temet

herkenbaar, hier 10 jaar

het gaat elk jaar wat beter, maar inderdaad ongeduldig maar zeker ook niet kunnen relativeren en vooral dat mokken . . .
om diverse redenen hebben we 'm een iq test laten afleggen vooral om de verschillende subtests onderling te kunnen vergelijken. en ja hoor: ook een kloof van meer dan 20 punten, net als oudste. Maar die heeft Performaal veel hoger dan Verbaal, en jongste andersom . . . die stap om van idee in je hoofd te gaan proberen te handelen en dan ook nog te durven falen en experimenteren . . dat is moeilijk. maar met succeservaringen en geduld kan hij wel leren dát hij het kan leren. een tijd geleden hebben we daarop al ingezet, om wat meer dingen 'voor te koken' als hij iets bedacht heeft zodat hij 'm in kan koppen . En dan langzamerhand hem wat meer zelf laten doen totdat het hele einddoel van hemzelf wordt. Klinkt wat vaag maar is goed toepasbaar op veel dingen. Kunst is wel om het dan ook op een gegeven moment echt bij hem te laten en 'm die duw te geven dat ie het wel zelf kan.
geduld bij mijzelf is kritische succesfaktor . . . .
gr Angela

Hier ook

Er vliegt regelmatig wat door de kamer. Vooral jongste heeft er een handje van. Dan zit ze te puffen en zuchten aan tafel, wil iets in elkaar zetten of knippen, en in plaats van het even (op een normale beleefde toon!) te vragen wordt ze woest. Ik reageer dan met 'nou liefje, wil het niet lukken? Zal ik dan maar even helpen?', en als de boze bui gezakt is draai ik nog een keer mijn riedeltje over het tijdig (op een normale beleefde toon) om hulp vragen.

Angela67

Wat kan het iq hiermee te maken hebben? Zover gaan mijn gedachten niet, maar is er een samenhang? En zo ja, welke dan?

Temet

Weglopen maakt ook niet uit. Hij kan geen andere modus vinden helaas.

Heidi

Hij kan dan misschien geen andere modus vinden, maar jij wordt dan in elk geval (hopelijk) niet meer boos.

Groeten,

Temet

kleinere stapjes

loom-elastiekjes - en dan meteen iets moeilijks willen maken. Tja de narigheid is dat kinderen van nu gewend zijn dat iets met enkele simpele muisklikken gerealiseerd kan worden, terwijl de fysieke wereld meer geduld en handigheid vraagt dan dat.

geduld is een schone zaak. Hij wil een uil maken maar heeft nog nooit iets met dat materiaal gemaakt. Moet dus een aantal stappen terug beginnen. Haal diep adem en help hem om dat in te zien. Alle begin is moeilijk.

Wat dat met IQ te maken heeft - dat gaat om de subtests die genoemd worden. De kloof verbaal/performaal.

Over het IQ

Het gaat hier niet om de hoogte van het IQ maar om het verschil tussen perfomaal en verbaal. Dat kun je simpel vertalen in verschil tussen linker- en rechterhersenhelft. Dat verschil maakt samenwerken tussen de hersenhelften moeilijker.

Dat begrijp ik

Maar wat heeft zijn gedrag met zijn iq te maken?

Geen idee wat iq ermee te maken heeft bij jouw zoon

Een verschil tussen hersenhelften is één van de vele mogelijke verklaringen voor bepaald gedrag.
Het is aan jou (of specialist als je dat wilt) om uit te zoeken of er een speciale reden voor is.
Mocht je een bepaalde reden logisch vinden klinken, kun je de tips opvolgen die daarbij horen. Als ze helpen, mooi meegenomen. Het betekent uiteraard niet dat het bij jouw zoon echt de reden is. Maar de aanpak kan best helpen.
De aanpak is bij heel wat redenen hetzelfde, dus je zit al snel goed

klopt wat annet zegt

het gedrag was er al z'n hele leven en om andere redenen lieten we hem die iq test afleggen. dat hij minder 'handig' is dan broer en vader dat zag ik wel en ook voelde ik wel een soort jalouzie bij hem op dit vlak maar ik had altijd het idee dat hij wel uit de verf zou komen met zijn eigen ding en het gedrag is juist iets wat we al veel eerder hebben geprobeerd aan te pakken met hem. maar met die uitslag van die test vielen er wel wat puzzelstukjes op z'n plek. er was bijv een testje bij, zei de psychologe, waar hij mbv een voorbeeld puzzel moest oplossen. Dat deed hij heel erg goed. Maar een soortgelijke opdracht zonder voorbeeld dus waarbij hij zelf moest 'puzzelen' op de puzzel ging heel moeizaam. kijk, pin me er niet op vast, en dat doe ik zeker niet bij hem, maar het heeft ons wel wat geholpen qua kijken. ook aardige handelingsadviezen voor school (en thuis), ik zal ze even overtypen (veel open deuren, maar als we dit wat verpersoonlijken voor school en met leerkracht bespreken komen er vast praktische afspraken uit, en daar kan hij baat bij hebben):
* informatie helpen ordenen in oorzaak-gevolg
* maak samen stappenplan
*trapsgewijs leren, deelvaardigheden aanleren met behulp van schema's
*meervoudige instructies opsplitsen in afzonderlijke taken
*spreek opdrachten enwat verwacht wordt voor- en na
*extra tijd geven of minder deeltaken in dezelfde tijd bij meervoudige opdrachten
*oefen hoe hij om uitleg kan vragen en leerhem wawta hij nodig heeft zoals het verkrijgen van overzciht en concreet voorbeeld
*complimenten en belonen

nu pas?

Je zoon is al 12. Doet hij dit al heel lang? Dat boos worden als iets niet gelijk lukt?

Hier deed dochter dit ook toen ze klein (kleuter) was. Altijd gelijk roepen: "ik kan dat niet". Daar werden wij een beetje simpel van, omdat wij wisten dat ze het wel zou kunnen. Ze was namelijk gewend om iets gelijk goed te kunnen en als dat een keertje niet lukte, was ze gelijk in paniek = faalangstig dus.

Toen hebben wij steeds gezegd dat ze het 10 keer moest proberen en als het dan nog niet lukte dat ze dan mocht zeggen dat ze het niet kon. En dat heeft geholpen. Ze heeft daardoor in elk geval beter leren doorzetten.

Dus wellicht helpt dat bij jullie zoon ook dat hij niet eerder mag mopperen dan dat hij het 10 keer heeft geprobeerd?

hier ook

Hier ook een kind dat snel gefrustreerd raakt als dingen niet lukken. Wat hier heeft geholpen is om het heel open te bespreken. Niet op het moment dat de frustratie en irritatie er al is, maar juist op een ander moment. Je kunt dan de eerdere situatie van de dag even doornemen. "Je ging lekker enthousiast aan de slag met de loom-bandjes. Het viel mij op dat je na 10 minuten gefrustreerd raakte. Wat was er aan de hand?"
Wat bij mijn kind een rol speelt: hij verwacht vaak dat hij de dingen direct kan, en er dan ook direct heel goed in is. Zijn verwachtingen zijn niet-realistisch hoog. Hij heeft echt moeten leren (door er vaak over te praten) dat je nu eenmaal niet altijd direct de beste kan zijn, dat je niet ieder spelletje kunt winnen, dat je voor sommige dingen veel moet oefenen.
We hebben ook samen met hem bedacht wat hij zou kunnen als hij bos of gefrustreerd raakt. Kinderen kunnen namelijk prima meedenken over oplossingen.
Het kan ook nuttig zijn met hem te bespreken wat zijn gedachten zijn als iets niet lukt. Waarom is het erg als iets niet lukt? Wat denkt hij op zo'n moment? Schrijf dit ook gerust samen met hem op, dat helpt om inzicht te krijgen. Dat soort negatieve gedachten kunnen heel belemmerend werken ("ik kan ook niets!". Het kan helpen om samen nieuwe gedachten, 'helpende gedachten' te bedenken. Je gedachten kun je namelijk sturen, en je gedachten zijn van grote invloed op je emoties. Dus als je tegen jezelf op een moeilijk moment kunt zeggen "dat is ook pas de eerste keer dat ik dit doe" of 'nou ja, de derde plaats is óók heel mooi!' dan kan dat helpen.

Je schrijft dat hij 'zeurt'. Ik denk dat je het niet als zeuren (=negatief) moet zien. Je kind is gewoon nog niet zo goed in omgaan met frustraties, het ontbreekt hem aan de daarvoor benodigde vaardigheden. Die kan hij leren, en daar kun je hem mee helpen.

Met het IQ-verhaal heb ik persoonlijk niet zo veel. Lees dit maar eens: http://www.eduratio.be/vpkloof.html
Je moet ontzettend uitkijken met het ophangen van conclusies aan IQ-cijfers. En bovendien: je kind heeft er niets aan. Hij is zoveel meer dan zijn IQ. Zijn frustratie wordt er niet anders van, je lost er niets mee op. Je zult toch zelf met hem aan de slag moeten gaan.

ijsvogeltje

je kind heeft wel degelijk iets eraan als met dit soort testjes verschillen in aanpak/frustratie boven komen.dus wat mij betreft hangen ze geen absolute cijfers aan die testjes maar maakt het wel verschillen duidelijk. natuurlijk is een kind meer dan iq. ik heb toch ook niet gezegd dat het om het iq ging?
gr Angela

Angela

De kloof heeft alles te maken met het IQ. Jij lijkt het los van elkaar te zien?

Weet je, het kind van Heidi wéét al dat sommige dingen niet makkelijk gaan. Hij lijkt alleen nog niet zo goed te weten hoe hij daarmee kan omgaan: het frustreert hem. Ik zie niet waarom het dan relevant is om te weten of een V/p-kloof heeft. Het suggereert dat een V/p-kloof dingen verklaart, dat je daar conclusies aan kunt verbinden, dat er een 'dus' is. Maar bovenal suggereert het dat het een deel van de oplossing is.

Persoonlijk geloof ik daar dus niet in. En dat komt natuurlijk ook door onze eigen ervaring. Het hebben van torenhoge verwachtingen (heeft/had mijn kind) heeft niets met een kloof te maken. Het nog ontbreken van vaardigheden om met tegenslag om te gaan: idem. Een slechte fijne motoriek: idem. Mijn kind bleek trouwens óók een kloof te hebben (>40 punten), maar met die wetenschap kan ik niets. De meeste goedbedoelde adviezen die daarbij horen (en conclusies over wat hij dus wel of niet zou kunnen) zijn gewoonweg niet op hem van toepassing.

Er lees/hoor ook wel eens over kinderen die érg op mijn zoon lijken (bijvoorbeeld in een therapiegroepje waar zoon een tijdje in zat), en die dan juist een grote omgekeerde kloof hebben. Of helemaal geen kloof. Kan allemaal.

ijsvogeltje

Laat ik vooropstellen dat het mij niet uitmaakt of het voor iemand anders werkt of niet, ik heb beschreven hoe wij jongste (en oudste) proberen te helpen en welke middelen/inzichten/veronderstellingen ons hebben geholpen tot op heden. Uiteindelijk moet jongste zelf z'n weg vinden met z'n eigen karakter en drijfveren en kunnen wij niets anders doen dan hem begeleiden en opvoeden naar beste eer en geweten. De uitkomsten van de vergelijking van die subtesten en de termen die gebruikt worden en de vergelijking met oudste die 'andersom' scoorde hebbens ons weer wat extra info gegeven. Maar ik heb die testen niet nodig gehad om te weten dat z'n frustratie-tolerantie richting zichzelf laag is . Het geeft wel wat extra tips.

Wat mij opvalt is dat je in jouw eigen verhaal het zelf niet zeker weet of het nou wel of niet bestaat, een effect van die gemeten kloof. Want eerst lees ik dat het niet belangijk is en dat je de verschijnselen herkent maar het niet aan iq/kloof relateert. Daarna zeg je dat kind 'de kloof' laat zien in iq resultaten. Dan weet je toch nooit of het niet/wel oorzaak-gevolg is? Als je kind géén kloof had laten zien dan had je verhaal beter begrepen. Nu is het net zoveel waard als mijn idee dat het wel gerelateerd is aan elkaar.

gr Angela

Angela

"Dan weet je toch nooit of het niet/wel oorzaak-gevolg is? Als je kind géén kloof had laten zien dan had je verhaal beter begrepen. Nu is het net zoveel waard als mijn idee dat het wel gerelateerd is aan elkaar."

Ik snap wat je bedoelt. Het punt is, dat de conclusies over de effecten van een kloof, nogal zacht lijken te zijn. Is er wetenschappelijk aangetoond dat een kloof de oorzaak is van bepaalde problemen bij kinderen? Voor zover ik te weten ben gekomen niet. Zie ook het artikel waarnaar ik verwees. Wat ik wel heb geleerd de afgelopen jaren, is dat het IQ-test-gebeuren allemaal nogal onbetrouwbaar is. En dat het verstandig is om de uitslag vooral niet al te serieus te nemen. De uitslag zegt hoe een kind op dat moment de test heeft gedaan, niet meer en niet minder. Een uitslag is allerminst in beton gegoten. Kinderen met een grote kloof, die twee jaar later plots een heel harmonisch IQ laten zien. Die van een IQ van 75 opeens naar 110 gaan. Dat soort dingen.

Wat het gevaar bij testen is, is dat de uitslag vervolgens als de verklaring wordt gezien van problemen. Heeft een kind ADHD, dan is ADHD de verklaring. Bij een V/p-kloof worden de probleem daar aan toegedicht. Dyslexie? Dan is dat de oorzaak. Ik chargeer nu wat, maar de valkuil bestaat wel degelijk (weet ik inmiddels uit ervaring).

Dus nee, ik weet niet wat de 'oorzaak' is van bepaalde problemen van mijn kind. Niet op abstract niveau in ieder geval (komt het door zijn kloof, door zijn sensorische integratie stoornis, door ADHD, door zijn autistische trekjes?)). Maar wat we dus wél weten is dat o.a. zijn verwachtingen niet-realistisch hoog waren. Hij dacht serieus dat hij ieder spelletje kon winnen, en alles zonder oefenen zou kunnen. Dat zijn gedachten hem belemmerden. Etc. En als je dat weet, dan kun je dus concreet mee aan de slag.

Begrijp mij goed, ik vind het fantastisch als mensen veel steun blijken te hebben aan de rapportage van bijvoorbeeld een IQ-test. Maar in het geval van Heidi, zou ik een IQ-test erg onlogisch vinden.

IQ-test voor Heidi's kind

nee zeg, een test aanraden als onderdeel om hem om te leren gaan met zijn frustraties is natuurlijk de omgekeerde wereld.
Je hoeft niet precies te weten 'waar het door komt', dus mijn verhaal over performaal/verbaal was ook een 'achteraf' verhaal. en ja ik vind er toch wel wat inzitten.
gr Angela

dan zitten ze wel 1 lijn

Angela, dan zitten we op 1 lijn

Hier heeft de kennis over de kloof wel geholpen

Mijn kind ging in groep 3 richting een depressie. Hij is toen onderzocht, inclusief iq-test. De uitleg over de grote Vp kloof die hij heeft, heeft hem erg geholpen om te begrijpen waarom hij niet kan doen wat zijn hoofd bedenkt. Hij dacht serieus dat hij erg dom was.
Wat hem nog steeds helpt is om elke dag braingym oefeningen te doen, al jaren. Als dit een aantal dagen niet gebeurt, heeft hij een veel korter lontje.
De rij potentiële problemen die bij een VP kloof horen, herkennen wij grotendeels niet.

Acht jaar hier

Na een aantal loom-triggered uitbarstingen heb ik 'm vandaag aangekondigd dat die spullen achter slot en grendel gaan bij de volgende uitbartsing. ot dusver gaat alles goed, maar ik ben dan ook niet te belazerd om mijn dreigementen uit te voeren en dat weet hij.

Uiteindelijk is het een kwestie van leren omgaan met frustraties en dat kan hij alleen zichzelf aanleren en dit soort consequenties helpen daarbij.

Het grappige is dat dit soort dingen alleen thuis gebeuren. Op school en op straat weet hij zich wel te beheersen, dus hij kan het wel.

Ad hombre

Je beheersen is wat anders dan er mee om leren gaan.
Iemand die zich altijd beheerst en nergens over praat, kan alles opproppen. De vraag is of dat zo goed is.....
Dat moet er toch een keer uit.

oei ad hombre

ik vraag me toch af of die leerstrategie dan werkelijk ook helpt bij nieuwe, soortgelijke situaties. Want dat is bij onze jongste het punt. Thuis is het boos bij loombandjes of anderszins, maar op school uit het zich in niets durven vragen. Dus ja je kunt zeggen daar beheerst hij zich, maar hij leert dus net zo goed niets. Ik zie het als twee uitingen van hetzelfde probleem.
gr Angela

Ook

Ik neem ook objecten af als ze er niet normaal mee om kunnen gaan (en daar hoort boos worden bij). Ik heb laatst nog een spelcomputer een paar weken opgeborgen omdat zoon niet om kon gaan met het verlies van de level en hierdoor ging hij zich vervelend gedragen (schelden). Dus na een enkele waarschuwing dat ding maar even weggenomen met de boodschap dat hij daar blijkbaar niet mee om kan gaan. Frustratie is een ding maar ik wil dat ze heel goed beseffen dat je die frustratie niet uitleeft op je omgeving. Geen idee of het pedagogisch verantwoord is maar zijn nu eenmaal grenzen en het is ook belangrijk dat ze die leren kennen.

Niets mis met grenzen

Ik heb ook wel eens iets weggehaald waar kind niet mee om kon gaan. Kan ook heel opvoedkundig zijn.
Alleen continue frustratie wegstoppen, je beheersen is ook niet goed. Daar valt wat in te leren, te begeleiden.

Grenzen

Hier ook weleens een spelletje op de computer verboden als dit zoveel frustratie opriep dat er bijv. gevloekt en gescholden werd. Van tevoren maakte ik er dan wel een afspraak over: je mag spelen maar als je gaat vloeken e.d. gaat de computer uit/ga je iets anders doen.
Dochter hier kan ook weleens erg gefrustreerd raken als iets niet lukt. Ze gaat dan ook mopperen en schelden maar ze zet uiteindelijk wel door als ze het echt graag wil kunnen, inderdaad ook met die loombandjes. Ik kan haar daar ook helemaal niet mee helpen want kan het zelf niet. Ik heb wel gezegd dat ze niet meteen met het moeilijkste moest beginnen, maar blijkbaar vond ze dat toch nodig en uiteindelijk lukte het ook nog.
Zoon hier heeft wat meer aansporing nodig met doorzetten. Hij heeft dyslexie en loopt regelmatig weg als een opgave van het dyslexiehuiswerk voor hem lastig is. Hij gaat dan van alles doen om het maar niet te hoeven proberen. Meestal lukt het me wel om hem er weer bij te krijgen door het samen te doen. Soms wordt hij boos of hij gaat huilen, dat laatste vooral als hij moe is.

Stappen nemen

De frustratie om, als je een resultaat in je hoofd hebt (een uiltje) dit niet te kunnen realiseren, komt volgens mij ook voort uit het feit dat kinderen nog moeten leren dat er verschillende stappen genomen moeten worden om tot een resultaat te komen. Dat is een moeilijk inzicht. Het kan dan gaan om vaardigheid opdoen of om bijvoorbeeld stappen die nodig zijn maar in het resultaat onzichtbaar.
Goede les voor mijn zoons was daarbij samen koken. Met recept. Recept lezen, alles klaarzetten, afwegen en in de juiste volgorde verwerken. Al keuvelend tijdens het koken leg ik dan ook wel uit dat er veel handelingen nodig zijn om tot het resultaat te komen en leg dan ook de relatie naar andere activiteiten.

Angela

"ik vraag me toch af of die leerstrategie dan werkelijk ook helpt bij nieuwe, soortgelijke situaties. Want dat is bij onze jongste het punt. Thuis is het boos bij loombandjes of anderszins, maar op school uit het zich in niets durven vragen. Dus ja je kunt zeggen daar beheerst hij zich, maar hij leert dus net zo goed niets. Ik zie het als twee uitingen van hetzelfde probleem."

Uiteindelijk moet je als mens je negatieve emoties (frustratie) leren omzetten in iets positiefs en productiefs. Het is de vraag of je daar als ouder heel veel in kunt bereiken, maar aangeven dat een bepaalde reactie onacceptabel is en tot consequenties leidt lijkt me een noodzakelijke eerste stap.

Hij krijgt dan heus wel alternatieve mogelijkheden aangereikt. Laat het anders even liggen en kom er later op terug, vraag (beheesrt) om hulp, etc. Maar de directe sanctie op hysterisch gedrag is toch wel het merkbaarst effectief. Hij zit nu tenminste weer gezellig naast me een BMW 320 te tekenen

altijd?

Heidi, doet je zoon van 12 zo altijd als hem iets niet lukt en ook al langer? Of is het iets van de laatste tijd?

Mijn zoon heeft soortgelijk gedrag bij dingen die hem niet (gelijk!) lukken en heeft totaal geen kloof (iq). Dat zegt dus ook niet alles.
Hij wil dingen gelijk kúnnen, en niet leren/oefenen. Behalve bij minecraft ... Alle tips hoe hieraan te werken heb ik al voorbij zien komen.

Loombandjes dan maar achter slot en grendel helpt natuurlijk óók niet! Dat geeft jou als ouder ff rust, maar geeft je kind geen leermoment hoe met frustratie om te gaan.