Bang om mijn angsten over te brengen op mijn zoontje

projectie

werd hij buitengesloten of koos hij voor rust? Niet alle kinderen spreken vaak af, sommigen hebben echt thuis rust nodig. Met jou achtergrond kun je danndenken dat hij buitengesloten wordt. Geeft hij zelf aan dat hij meer afspraken wil?
Wat zeggen de docenten?

helpen

Hoe oud is hij?
Je schrijft dat hij niet goed uit z'n woorden kan komen en soms moeilijk verstaanbaar is. Heeft hij (nog) logopedie?

Focus niet alleen op vriendschappen op school, maar zet hem bv op scouting of harmonie (muziekinstrument), geef hem skates oid zodat hij ook tijdens het buitenspelen vriendjes kan maken.

Ik denk niet dat het goed is je zorgen te maken voor iets wat er (nog) niet is. Wees niet te bang ivm je eigen verleden, gelukkig ben je je hiervan bewust. Maar help hem ervoor te zorgen dat hij wel vriendjes kan maken en help hem met tegenslagen omgaan (bv afspraakje gaat niet door? Jammer, kom we gaan wat leuks doen!)

Je kan dit proberen

Toen mijn zoon de kleuterleeftijd had nam hij een bal mee als hij buiten ging spelen. Hij ging dan spontaan in zijn eentje in het park of op het plein voetballen. Uit het niets kwamen er dan jongens die met hem mee gingen doen.. dat kon erg leuk zijn. Wel moest ik het af en toe "bijsturen" omdat ze zo in het spel opgingen dat ze vergaten om naar hem over te spelen (zeker als ze iets ouder waren dan zoon).
Dit is een spontane manier van vriendjes maken. Ook kan het contact worden gelegd tijdens het fietsen of spelen in de zandbak of klimrek van de speeltuin.
Maar het moet wel "klikken" en dat lukt niet altijd.

Groeten van Monique, die ook als kind moeite had om vriendjes te maken. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen!

Dat spelen...

Hallo Thaske,
Dat spelen. Zucht! Ik denk dat ook een belangrijke rol speelt bij het spelen van kinderen op die leeftijd dat het vooral de ouders (moeders) zijn die er heel erg mee bezig zijn. In mijn ervaring zijn zij ook degenen die het heel belangrijk vinden en, volgens mij het allerbelangrijkste, ook degenen zijn die de afspraakjes meestal voor hun kinderen maken!
Zo ontstaan er afspraakjes om allerlei redenen. Vaak is het ook dat het de ouders zelf goed uitkomt om een middagje 'vrij' te hebben. Ik geloof bijna niet dat kinderen op die leeftijd echt zelf de afspraakjes regelen. En eigenlijk ook niet dat ze het echt uit zichzelf heel graag willen. Ze willen het omdat de ouders het belangrijk vinden, en omdat de kinderen vervolgens gaan denken dat het ook heel belangrijk is. Of er zijn oudere zussen/broertjes met speelafspraken en dan willen zij natuurlijk ook!
Ofwel: als jij en/of je zoon het leuk vindt om met vriendjes te spelen, maak dan vooral de afspraakjes voor hem. Verwacht nog niet dat hij dat zelf al kan en denk niet dat als jouw kind niet wordt gevraagd dat het aan hem ligt. Vaak zijn er praktische redenen die bepalen welke kinderen met elkaar spelen!
Groeten, Yvonne

Thaske

Mooi. Nu met buisjes en logopedie zal dat praten vast steeds beter gaan, dat is ook weer goed voor zijn zelfvertrouwen. Judo is daar ook goed voor, jammer genoeg had mijn kind daar nooit interesse voor

Op deze leeftijd moet jij hem idd echt nog helpen om speelafspraakjes te maken. En niet bang zijn dat je wat verprutst, dat kind komt niet voor jou
Je kan ze bv beneden laten spelen zodat jij kan sturen voordat er ruzie is (afleiden met wat lekkers, dvd'tje of voorlezen als ze moe zijn of ander speelgoed aanbieden). Als je tijd en fut hebt kan je samen koekjes gaan bakken. Of neem ze mee naar een speeltuin, dan heb je er meestal geen kind aan.

Ik ga nu juist mijn oudste wat 'buitenspeelgoed' (waveboard)geven voor zijn verjaardag zodat hij hier in de buurt wat kinderen leert kennen.

ja helpen

met de speelafspraakjes hoor!! Zeker met 5 nog, maar ik merk dat mijn dochter (6, groep 3) het soms ook nog lastig vindt, niet omdat ze niet graag speelt, maar omdat ze niet altijd door heeft dat afspraakjes soms echt tijdig gemaakt moeten worden (niet altijd pas dezelfde dag, want dan kan het betreffende kind niet, is ze teleurgesteld en heeft ze niemand anders). Maar meestal gaat het na de opstartfase in de loop van het jaar beter. Maar ook hier een kind wat met iedereen speelt, regelmatig speelt, maar geen vaste vriendinnenclubjes heeft. En tja, dat merk je dan ook dat ze niet echt voor een feestje wordt uitgenodigd. Nu heeft ze er nog niet direct last van, maar ik houd mijn hart vast voor als ze dat door krijgt...We zullen wel zien, 2e helft van het jaar gaat meestal beter, en nu was het ook weer zoeken naar de nieuwe balans in groep 3 (nieuwe samenstelling van de kinderen).

En niet bang zijn dat je het verprutst hoor, wat kan jij nou verprutsen aan een speelafspraakje. Soms klikt het niet volledig tussen de kinderen,en soms juist heel goed. soms moet je het wat 'begeleiden' en soms kun je het juist heel goed loslaten. Hier zorgde ik er voor dat ik een activiteit 'achter de hand' had voor als het spelen niet zo soepel gaat, bijvoorbeeld een spelletje doen of even naar de speeltuin gaan of nou ja, vul maar in.

Succes hoor!

Sneeuwitje

Inderdaad

Hij is echt veel te jong en niet sociaal sterk genoeg om zelf afspraakjes te maken. Vraag hem drie namen met wie hij zou willen spelen en spreek de ouders 's ochtends aan of het kan en of hun kind ook wil. Laat hem nu even niet de haantjes uit kiezen maar andere kinderen die in jouw ogen wat meer verlegen zijn. Vraag ook de juf met wie hij goed zou kunnen spelen.

Wat ik zou doen.....

Ik zou als je het moeilijk vind om hem sociale handigheid mee te geven samen op een cursus gaan. Dit als hij 7 jaar oud is. Zelf heb ik dit met mijn dochter gedaan. Eerlijk gezegd heb ik er zelf ook veel geleerd hoe haar te helpen. Bv als dochter naar een groepje kinderen loopt en vraagt: mag ik meedoen? Als ze dan nee zeggen. Vraagt dochter nog een keer; mag ik de volgende ronde meedoen? Zeggen ze weer nee. Dan je schouders ophalen en kijken of er andere kinderen zijn en die benaderen. Dit vond ik als ouder erg verhelderend. Er zijn altijd situaties waarbij kinderen zo reageren en dus niet aardig zullen zijn. Maak je zoon weerbaar zodat hij niet makkelijk te pesten is. Stel dat mijn dochter zou gaan huilen omdat ze niet mee mag doen. dan vinden die pestkoppen het alleen maar leuk. Je zoon is nog erg jong dus nog veel tijd om te oefenen. Succes.

maar hij heeft al tenminste één vriendinnetje

...waar hij regelmatig mee afspreekt zeg je. Dat is op zich wel positief. Mijn ervaring met de kleuterklas is dat vooral 4-jarigen (en ook 5-jarigen!) het vaak nog spannend vinden om bij iemand anders te gaan spelen, en dat daardoor speelafspraakjes ook vaak niet van de grond komen. Kinderen willen na school wel met elkaar spelen, maar dan alleen bij zichzelf en ja, dat kan natuurlijk niet.

Wat voor voorstelling heb je hoe vaak je zoontje met iemand zou 'moeten' afspreken? 1-2 keer in de week, of 3-4 keer in de week? (het eerste is denk ik realistischer dan het laatste) En hoe vaak heb je daadwerkelijk gezien dat hij werd buitengesloten op het schoolplein? Het kan best wel zijn dat dat net toevallig een keer was. En weet je zeker dat hij werd buitengesloten, of hij speelde hij op dat moment in zijn eentje (wat ook nog heel normaal is op deze leeftijd).

Ik heb een vriendin die zelf nogal onzeker is en ook haar sociale angsten op haar kinderen projecteert. Haar kinderen hebben in mijn ogen tamelijk veel speelafspraakjes (zeker 3 keer in de week) maar ze maakt zich constant zorgen of haar kinderen wel populair genoeg zijn. Dan vindt ze bijvoorbeeld weer dat het toch wel weinig is als haar kind maar 4 keer op een kinderfeestje is geweest dat jaar. Objectief gezien denk ik dat dat wel meevalt, als je kijkt naar het aantal kinderen dat meestal wordt uitgenodigd op een feestje (een stuk of 5-6, en dan vaak ook niet allemaal uit de klas maar ook een buurkindje of bso-vriendje). Hier heb ik twee verschillende kinderen: een oudste met 3 vaste vriendjes op school, wat ik overigens niet erg veel vindt maar hij is zelf tevreden. Hij spreekt elke week wel 2 of 3 keer af met iemand, soms met twee kinderen tegelijk. En de jongste die nog 5 moet worden, spreekt vrij weinig af maar is al op 6 kinderfeestjes geweest. Hij lijkt een beetje een allemansvriendje te zijn en vindt bijna alle kinderen in zijn klas lief.

eh, nog niet klaar

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat er geen peil op te trekken is. De jongste lijkt tot nu toe tamelijk populair te zijn, maar om te zeggen dat hij echt al echte vriendjes op school? Het is op deze leeftijd volgens mij ook nog een beetje willekeurig met afspraakjes en feestjes. Een jongetje die altijd met hem wil spelen, (en wat ook een paar keer gebeurd is) en dat bijzonder op mijn jongste gesteld is, heeft hem bijvoorbeeld niet uitgenodigd op z'n verjaardag. Twee andere kinderen, waar ik zoontje nóóit over hoor, hebben hem wel op het feestje uitgenodigd. Andersom wil zoontje dus wel 20 kinderen op zijn feestje. De oudste is heel anders. Die is veel selectiever in wie hij leuk vindt. En hij is ook wel eens op kinderfeestjes geweest waar hij eigenlijk niks te zoeken had w.b. de kinderen. Was laatst wel teleurgesteld toen er 5 kinderen in een maand jarig waren en hij bij niemand was uitgenodigd. Maar bij navraag bleken het alleen maar kinderen te zijn waarmee hij niet was bevriend, dus was het eigenlijk helemaal niet erg.

hij is vier!

Op vier hebben ze amper vriendschappen zoals wij vriendschappen hebben. Sommigen trekken naar elkaar (sommige ouders ook, maar verder wappert het nog. En ja, elkaar eruit duwen komt ook nog veel voor.

Maak lekker afspraakjes met/voor hem. Hou het kort, een uurtje of anderhalf is ruim voldoende. Verwacht geen harmonisch samenspelen of volstrekt ontbreken van ruzie.

Dat er iemand in huis is die met hem zijn moeder en zijn speelgoed moet delen is voor je zoon als leerzaam genoeg.

Verder inderdaad beetje nochalant stimuleren en niet teveel nadruk op leggen. Als hij als 10 jarig twee goede vriendjes heeft en twee verjaardagsfeestjes is het ook prima.

Loes

Herkenbaar

Hallo Thaske,

Ik kwam op deze site nadat ik google heb 'geraadpleegd'. Toen ik jouw stukje las leek ik alsof ik mijn eigen gedachten terug zag. Ook ik vind het erg lastig om mijn eigen angsten niet te projecteren op mijn dochter van ruim 4 jaar. Ze spreekt wel af met kindjes, maar ik heb het gevoel dat ze in de klas toch niet echt aansluiting vindt. Ook zij heeft problemen met haar gehoor gehad die op dat moment niet (h)erkent zijn.
Doordat ik moeilijk kan relativeren op dat gebied vind ik het ook lastig wanneer ik b.v. op school aan de bel moet trekken. Want eigenlijk gaat het goed, ze is vrolijk, gaat graag naar school et...Ook mijn hart breekt regelmatig.....ook ik denk dat ze sociaal achter loopt of anders is dan de rest. En ze is zo'n lieve gevoelige meid.
Ik ben bang dat ik je dus niet echt objectief een goed tip kan geven. Ik reageer omdat het misschien fijn is te weten dat je niet de enigste bent. Jouw berichtje raakte me en doet goed, een bewijs dat ik niet de enige ben.

Ik ben benieuwd naar de vorderingen van je zoon, die zullen er zeker komen! Mooi advies hierboven van Loes. Daar sluit ik me bij aan, ook voor mezelf .