Boos
Mijn jongste zoon kan heel erg boos worden. Het gebeurde laatst op school dat hij dacht dat andere kinderen hem een potlood niet wilden geven om hem te pesten. Dit bleek achteraf niet zo te zijn. Hij werd heel erg boos en bleef op zijn stoel zitten mokken. De juf wilde graag dat het uitgepraat werd, maar dat wilde hij niet. Hij was zo boos dat de juf hem ook niet naar huis wilde laten gaan. Ze vond het onverantwoord. Daarom werd ik gebeld en ben ik hem komen halen.
Thuis gekomen lukte het mij vrij snel te achterhalen wat er aan de hand was.Daar heb ik de juf over geinformeerd. De volgende dag is er gepraat en zijn de misverstanden opgelost.
Het moeilijke aan dit gedrag is dat het voor hem blijkbaar heel moeilijk is om aan te geven waarom hij boos is. Ik zou hem dat graag willen leren, maar ik weet niet goed hoe.
waarom
Ik denk dat een kind zelf niet kan begrijpen laat staan met begrijpelijke tekst uitleggen waarom het boos is.
Maar soms helpt het wel om te vragen wat er gebeurt is dat hij zo boos is. Er gaat een verhaal aan vooraf.
Op een rustig moment. Dan kun je samen nadenken wat dat is en wat je dan kunt doen. Wil niet zeggen dat de boosheid dan weg gaat maar het wordt wel steeds beter te hanteren.
En soms gaat het gewoon over omdat er ineens kwartjes vallen.
Dus misschien is het handig om het maar gewoon te laten gebeuren. Fijn dat de juf je dan belt om hem op te halen.
Mijn dochter had een periode op de basisschool dat ze thuis uren uit haar dak ging om allerlei situaties op school die haar bang en boos maakten. Niet op school.
Daar zijn we begonnen om de situaties te bespreken en op te lossen.
Als ik haar uit school haalde keek ik eerst hoe de vlag erbij stond en als er een 'kwestie' was gingen we direct de school weer in om de zaak uit te puzzelen, vaak een misverstand of kleinigheid.
Die misverstanden en kleinigheden zijn er nu soms nog steeds maar ze heeft inmiddels ook geleerd dat het zonde is van je tijd om daar te lang op door te gaan terwijl je ook een gezellige rustige avond kunt hebben. Van uren boos is ze nu soms nog een paar minuten boos.
Nog steeds boos
Dank voor je reactie. Op school zijn ze nu bezig om hem te leren zich te uiten als hij boos is. Hij kwam zelf met het verhaal dat hij laatst boos was en dat hij een compliment kreeg omdat hij na 10 minuten weer in staat was om normaal te doen en het uit te praten. Ik heb hem ook een compliment gegeven. Beter is het natuurlijk als hij helemaal niet uit zijn dak gaat...maar dat heeft misschien tijd nodig.
Is een leuk boekje voor
boos is goed
Ik begrijp niet waarom je het erg vindt als je zoon boos wordt. Dat is toch een heel logische gezonde reactie op frustratie? Het leven op school is een grote frustrerende bende. De hele dag verplicht met xijn allen op een kluitje moeilijke, saaie dingen leren. Ik moet er zelf niet aan denken om dagelinks in zo'n suffe duffe klas opgesloten te zitten. Voor sommige kinderen zijn die dagen eindeloos.
Het is jammer dat de woede zo groot is dat hij er niet over kan praten. Het lijkt mij dat de mensen om hem heen hem wat tegemoet kunnen komen, zodat hij zich minder gefrustreerd hoeft te voelen. Stil worden en gaan mokken vind ik trouwens een heel goede manier om met woede om te gaan. Berer dan schelden,vloeken, gooien of vechten. Dat deed mijn zoon.
Karmijn, hoe weet je dit?
Hoe weet je dat hij gesfrustreerd is? Hoe weet je dat dit door school komt? Hoe weet je dat hij de hele dag met z'n allen op een kluitje zit? Hoe weet je dat hij de dingen die hij leert saai vindt? Hoe weet je dat hij zich opgesloten voelt in een klas die hij suf en duf vindt?
Hoe moeten de mensen om hem heen hem dan tegemoet komen meer dan ze nu doen? Zeker gegeven het feit dat in een klas, de meeste mensen om hem heen leeftijdsgenoten zijn.
Mastergoat
Hoe weet je dat hij gefrustreerd is? Nou, ik ben geen psycholoog, maar de ts vertelt dat hij boos is, niet kan zeggen wat er is en dan gaat mokken. Ik noem dat gefrustreerd. Weet jij een betere term?
Hoe weet je dat dit door school komt? Daar ga ik van uit omdat school als het goed is, een frustrerende plek is. Je moet er namelijk dingen leren en dingen leer je, door je comfortzone te verlaten en je grenzen op te zoeken. Daarbij is het voorbeeld een typische schoolse situatie, lijkt me.
Hoe weet je dat hij de hele dag met zijn allen op een kluitje zit? Alle scholen en alle klassen die ik ken, bestaan uit klaslokalen, waarin 15 tot 30 kinderen zitten. Dat is in vergelijking met bijvoorbeeld een gemiddelde thuissituatie, een grote groep. De ruimte is beperkt, kinderen zitten dicht op elkaar in groepjes. Vijf uur per dag anderen in je persoonlijke ruimte, ik noem dat op een kluitje.
Hoe weet je dat hij dingen leert die hij saai vindt? Ja, dat weet ik niet echt natuurlijk. Ik moet eerlijk toegeven, ik ken een meisje, dat zeer geïnterneerd was in de tafels, spelling en leren lezen en schrijven. Ik ken veel meer kinderen die dat erg saai vinden, de basisschool stof. Eem leuke geschiedenisles kan de boel wel een beetje opvrolijken, maar voor mijn kinderen was dat alleen maar een bevestiging dat de rest echt heel saai is. Dat heeft vlgs mij weinig met intelligentie te maken, trouwens. Het is meer dat het allemaal stapsgewijs en met eindeloze herhalingen aangeleerd moet worden. Als ik kijk in het lesmateriaal van mijn kinderen, dan denk ik nu nog steeds, tjonge wat saai.
Hoe weet je dat hij zich opgesloten voelt in een klas die hij duf en suf vindt? Ja, dat weet ik niet echt natuurlijk. Ik moet toegeven dat ik dat projecteerde van mijn zoon, die ook zo boos was. Het was een vooronderstelling die ik gebruikte om duidelijk te maken, dat ik boos gedrag niet per de verkeerd en onwenselijk gedrag vindt. En dat ik vindt dat een kind boos mag zijn.
Ik vind het zeer onwenselijk als mensen 'boosheid' als iets slechts zien. Boosheid is een emotie die er ook mag/moet zijn. Het gaat erom dat een kind leert om na te denken over het gevoel en er een uitlaatklep voor leert vinden, die niet leidt tot uitsluiting door agressief gedrag, maar maar evenmin tot het ontkennen en onderdrukken van dat gevoel. Want dat laatste is voor een kind naar mijn persoonlijke overtuiging, net zo slecht. Vooral op de lange termijn kan dat heel vervelende gevolgen hebben voor het zelfbeeld van een kind.
Hoe moeten mensen om hem heen hem dan meer tegemoet komen meer dan ze nu doen? Oh, dat kun je moeilijk van een afstand zeggen. Dan moet je eerst uit zoeken waar de boosheid vandaan komt. Dat is vaak een kwestie van een dagboek bijhouden. En dan ook (vooral) aan de slag gaan met de momenten waarop hij niet op zijn allerboost is. Als hij bijvoorbeeld somber kijkt, of zijn schouders optrekt, of rode wangen krijgt. Als je een beetje op een kind let, kun je dat vaak wel zien. Dan ga je kijken wat er aan die momenten voorafging. Kwam er iemand in zijn persoonlijke ruimte? Lukte er iets niet? Kon hij materiaal niet vinden? Was er een onverwachte gebeurtenis? Was er een 'leuke' activiteit? (Mijn zoon bijvoorbeeld, vond leuke activiteiten op school, zoals gezamenlijk zingen, een vage groepsactiviteit, de gymles waarbij niemand zich aan de regels hield, een kerstviering, namelijk werkelijk afschuwelijk) was het onrustig in de klas? Was de leerkracht rommelig bezig? Was de leerkracht onduidelijk? Heeft hij zich bezeerd? Is hij gepest? Heeft iemand iets onaardigs tegen hem gezegd? Etc. Etc. Het is moeilijk om alles te zien, maar als je een paar weken goed oplet, zie je bijna altijd at boze buien voorspelbaar worden. Het gebeurd niet vanuit het niets.
Dan kun je samen met hem aan de slag en stuk voor stuk oplossingen zoeken voor deze problemen. Onze zoon bijvoorbeeld, was enorm geholpen toen hij meerder potloden en pennen in zijn la kreeg. Hij was ze altijd kwijt en moest dan zoeken. Zo begon hij al met een verhoogd frustratieniveau aan de opdracht. Maar dat is maar een van de oplossingen die mogelijk zijn. Daar is geen standaard voor te bedenken, omdat ieder kind andere behoeftes heeft.
En mensen die het niet zo goed kennen, voelen zich vaak wat overweldigd door deze methode. Dan gaan ze denken dat het heel veel tijd kost (alsof het zo'n boze bui geen tijd kost) dat het kind een uitzonderingspositie krijgt (maar die had hij al, want hij was vaak boos en dat hadden zijn klasgenoten heus wel door, sommige kinderen vinden het zelfs leuk om een snel gefrustreerd kind boos te maken, in elke klas zit er wel iemand die daar gelukkig van wordt, even aantikken onderweg naar de prullenbak, bijv) en dat het kind dan niet leert om 'normaal' te doen. Net of en kind dat nu wel aan het leren is. Mijn zoon is zo vaak boos geweest en hij heeft daar helemaal niets van geleerd. Toen wij deze methode gingen toepassen, toen leerde hij pas wat.
Nou ja, snap je nu wat ik bedoelde? Mijn eerste post was nogal kort, maar ja, ik had die dag geloof ik niet zo'n zin om uitgebreid te antwoorden. En de draadjesstartster reageerde niet op mijn post, dus dan hou ik meestal ook maar op met schrijven in een draadje.
