Buitengesloten op het schoolplein

Eens met sentinella

Tja, als ze verder niet gepest wordt of zielig is, zoals jij het beschrijft... als het voor het eerst was dat ze niet mee mocht doen zou ik me er niet zo druk om maken. Niet leuk voor je dochter, maar dat is mij ook wel eens overkomen vroeger. Ook nu komt het wel eens voor dat je op een borrel of feestje bent waar je niet kunt meepraten? Inderdaad in de gaten laten houden door de meester en even aankijken.

Beetje herkenbaar

hier ook een 9 jarig meisje waarvan ik niet goed kan inschatten of alles goed verloopt.

Mijn dochter is een graag gezien meisje in de klas en ligt behoorlijk goed in de klasgroep. Ze speelt echter vaak met een meisje dat niet in de groep is opgenomen en dit blijkbaar ook zelf niet wil. Ik ken de ouders van dit meisje redelijk goed en ze hebben wat aparte opvattingen en eisen die -mijns inziens- ervoor zorgen dat het kind een beetje wereldvreemd wordt opgevoed op een manier die niet aansluit bij de belevingswereld van de kinderen.

Dochter heeft al vaker laten merken dat ze dat meisje met veel vlagen eigenlijk ook niet zo leuk vindt maar blijft toch redelijk trouw met dat meisje spelen.

Andere kinderen zeggen haar dan dat ze leuker is als ze niet met meisje speelt. Maar uit haar verhalen lijkt wel of dochter zich 'verplicht' voelt om met dit meisje om te gaan omdat ze anders helemaal alleen staat en dat is natuurlijk zielig. Maar deze constante tweespanning, altijd moeten kiezen voor 'de klas' of het meisje... ik vind dit lastig. En dochter past eigenlijk nergens helemaal bij, ze keurt vaak het gedrag af zowel van de klas als van het meisje. Ze moddert dus maar aan tussen de 2 met het gevoel dat ze toch niet echt vriendjes heeft. Net als jou weet ik niet goed of je er iets aan moet doen en indien ja, wat dan?
Geen oplossing dus maar wel wat herkenning.

Sova training

Zijn er op school geen mogelijkheden voor training sociale vaardigheden? Toch jammer als je er buiten staat niemand wil dat!

Schieten we niet een beetje door

als je vind dat een keer niet mee mogen doen meteen d noemer van buitensluiten en pesten krijgt? Kinderen zitten op een bepaald moment met elkaar in een spel. Als een ander kind daar ineens in mee wil, kan dat soms lastig zijn voor het spel, of voor de chemie die een groepje even met elkaar heeft.
Als het stelselmatig wordt heb je natuurlijk wel een probleem. En het gaat om de manier waarop een kind geweigerd wordt. Maar dat vind ik in dit geval ook niet hatelijk of naar of dusdanig geformuleerd dat het kind stelselmatig uitgesloten wordt.
En een meester die dan zo'n kind adviseert andere kinderen te zoeken om mee te spelen is goed bezig vind ik. Hij helpt haar een stapje op weg om het te relativeren.

Jaaaaren gelden

heb ik een tip van OO gehaald die ik tot op de dag van vandaag mezelf regelmatig voorhoud: maak geen probleem als het voor je kind geen probleem is.

Balans

het gaat om de totale balans. Natuurlijk moet je niet meteen een sociale training gaan volgen als je een keertje uit de groep ligt. En natuurlijk is er een dynamiek binnen een groep waar je rekening mee moet houden.
Maar, voor mezelf gesproken dan, het lastige is het immer sluimerende gevoel van er niet echt bij horen. Je kan eens hier gaan spelen, je kan eens daar gaan spelen, dan lukt het eens wel, dan weer niet. Maar het gevoel dat het nooit echt is of echt lukt en dat dat vast aan jezelf ligt, daar gaat het voor mij om. En dat gevoel vind ik aanwezig zijn bij mijn kind. Altijd net niet 'echt' genoeg. Dat gaat over een basisgevoel van erbij mogen en willen horen. En vooral op deze leeftijd moet dat een beetje goed voelen wil je dat je kind op oudere leeftijd zich niet altijd een buitenbeentje voelt.

Mijn kind klaagt meestal niet over al dit soort vriendschapsdingen maar met een zekere regelmaat komt het wel naar voren (bij huilbuien bv.) dat het niet helemaal goed zit (ondanks dat zij er dan toch nog bijhoort). Ik vind dat triest zo'n kind dat van zichzelf weet dat het uiteindelijk alleen staat en dat alles voelt als lapmiddel en schijnvriendschappen, dat het zich moet voegen naar de anderen om aardig te worden gevonden. En ja, dan voelt zo'n op het eerste zicht gewone situatie wel eens dieperliggend pijnlijk aan. Ik denk dat daarom mamatine zich wat zorgen maakt. Je wil uiteindelijk het beste voor je kind.

Lastig

Het hoeft niet aan je sociale vaardigheden te liggen als je niet in de groep past. Ooit heb ik een voorbeeld gegeven over 17 jongetjes in een klas die op een na alleen maar bezig zijn met voetbal en niets anders liever doen. Een jongetje houdt van lezen en discoverychannel. Dat jongetje heeft niets met zijn klasgenoten en andersom ook niet. Dit wil echter NIET zeggen dat er iets mis is met de sociale vaardigheden van dat ene jongetje. Het is niet leuk om niet in een groep opgenomen te zijn maar dat hoeft dus niet te liggen aan je sociale vaardigheden.

Inderdaad

ik val hier wel een beetje in mamatine haar draadje maar Vera heeft gelijk. Mijn 9 jarige is net wat 'ambitieuzer', gedrevener en eigenzinniger dan de meeste van haar klasgenootjes. De helft van de tijd kan ze niks met de gespreksonderwerpen op school omdat het voor haar voelt als pure tijdverspilling en geroddel over anderen, daar heeft zij niks mee maar de meeste klasgenootjes dus wel (en dat ligt dus wel aan haar). Heeft niks te maken met goed of slecht, het hoort een beetje aan de leeftijd maar het is gewoon niet haar ding.
Maar met de sociale vaardigheden van mijn kind is niks mis.

Mamatine

Wij hakken ook al jaren met dit bijltje, voor mijn beide kinderen.
Maar eigenlijk denk ik dat je voor een bepaald soort kinderen niet echt veel kunt doen (voor het type als mijn dochter bv.: net wat slimmer, net wat aparter dan 'de groep'). We hebben al vanalles geprobeerd, of beter gezegd, dochter heeft al vanalles geprobeerd -aleen spelen, samen spelen, wisselen- maar het gevoel blijft. En mijn kind heeft zo op het eerste zicht vrienden genoeg, wordt uitgenodigd voor feestjes. Maar zelfs als ze meedoet met de klasgroep heeft ze nog altijd het gevoel van er niet echt bij te horen. Dat kan je niet zien want ze doet dan net hetzelfde als de rest maar ze voelt zich toch niet hetzelfde (he wat warrig). Dan zegt ze soms iets als 'ik antwoord altijd als laatste en dan zeg ik het antwoord wat het meeste werd gezegd door de groep' (heel berekend dus), terwijl ze eigenlijk een hele andere mening had. Dat soort keuzes moet ze maken: of je doet lekker mee en je verraad jezelf, of je zegt wat je echt denkt en dan hoor je er dadelijk niet meer bij (en neemt ze weer een tijdlang woordpuzzels, sudoku’s, leesboeken en breiwerkjes mee naar school om daarmee op het bankje te zitten).

Dat verplicht samen spelen, ik vind het moeilijk. Hoe zie je dat trouwens? Mijn dochter is nogal een kat uit de boom kijker. Iemand zei mij 'als je observeert, doet je niet mee'. Mijn dochter zou zich meer onbezonnen in een spel/groep moet kunnen smijten maar ze kan dat niet. Ze zal eerst kijken wie welke rol heeft, wie de leider is, wie meelopers zijn etc. en als ze dat allemaal doorheeft, wordt het wel moeilijk om te zien waar je bij wil horen en dat doet ze dat dus maar niet meer. Maar dit observeren hoort nu eenmaal bij haar karakter, dat kunnen we niet omgooien. En bovendien: het verplicht samen spelen (dat werd door school vroeger bij mijn zoon toegepast) doet niets af aan het gevoel dat je toch niet jezelf kan zijn en dat je er niet bij hoort... samen spelen is nu eenmaal niet altijd samen spelen.

Ik heb al veel moeten loslaten en veel met dochter moeten spreken om uit te leggen dat het niet gaat over schuld of goed/fout. Ik heb ondertussen geleerd dat ik noch zij daar controle over heeft dus moet je er het beste van maken. Het is soms een harde wereld maar je kind moet begrijpen dat het niet haar schuld is, dat er niets mis is met haar, dat is een goed begin.
Overigens: buitensluiten is niet altijd pesten vind ik, zeker als het niet bewust is. Die andere kinderen die spelen gewoon goed samen en elke verandering is een verandering, daar houden ze gewoon niet van.

Buitensluiten en ingrijpen

onze dochter lag er vorig jaar ook stelselmatig uit.Is iets anders dan de rest, kijkt liever het journaal dan the voice, weet alles van verkiezing maar niets van so you think you can dance. Ze past in ieder geval niet echt bij de klas. De meester heeft van alles geprobeert om haar erbij te laten horen, kinderen stimuleren haar te vragen, haar stimuleren kinderen te vragen. Uiteindelijk werkte het alleen maar averechts, dochter voelde zich vervelend want ze moest verplicht meespelen terwijl ze wist dat de rest het niet wilde, de rest trok zich alleen maar meer terug. Uiteindelijk hebben we samen met meester besloten het hele spelen te laten rusten. Dochter mocht een boek mee naar buiten nemen als ze dat wilde of in noodgevallen zelfs de pauze in de bieb doorbrengen. Soms speelde ze daarna samen maar meestal niet, maar ze wist dat er een uitweg was.Dit jaar gaat het wat beter maar nog vind ze het vaak moeilijk.

Zo is het leven

toch eenmaal ook een beetje? Ik herken het wel, want ik was vroeger (en nog steeds) van hetzelfde type als de beschreven meisjes. Net een beetje anders, slimmer en ik hield niet van 'populair doen', dus ik viel ook vaak buiten de groep. Niet altijd leuk, maar het wil niet zeggen dat ik geen vriendinnetjes had, dus zo erg was dat ook niet. Zit een beetje in de aard van het beestje, denk ik.
En er wordt wel een beetje veel met sova-training gestrooid hier, moet ik zeggen...

Wat hier vaak op viel

dat dochter altijd klaagde over niet mee mogen spelen, alleen voelen en liedjes zingen over ik voel me zo alleen en ik ben zo eenzaam. Als de dirk dat ging kijken, dan was ze aan het spelen. Het is vaak ook een kwestie van gewoon niet bij passen.
Je kunt een kind van 10 wil bij een groep kleuters zetten maar echt erbij passen zal hij niet.

Wel ja

zo is het leven een beetje. Dat probeerde ik uit te leggen, we hebben een en ander geprobeerd maar soms is het niet anders, verplicht samen spelen gaat niet helpen (ook wat lisbeth zegt trouwens). Maar je wil toch zo graag dat je kind zich niet alleen voelt en dan wil je wat ... maar wat?
Zelf heb ik er mij bij neergelegd dat het is zoals het is, maar dat heeft wel wat jaren geduurd en ik heb veel moeten leren door en uit gesprekken met anderen (en vroeger vaak hier posten trouwens ook).

En dochter: dochter weet dat ze de keuze heeft tussen meedoen en doen alsof ze er plezier aan beleeft (dan zit ze tenminste niet alleen) of alleen iets doen (dan doet ze wat ze wil maar dan zit ze dus wel alleen) of met vriendinnetje spelen (dan vinden de anderen haar niet leuk). Ik vind het heel fijn dat ze zich van deze keuzes bewust is en over deze keuze heeft ze wel controle. Het kan iets zijn waar mamatine wat aan heeft.

Overigens, ik heb het al aangehaald: laat je dochter eens iets meenemen naar school, kan vanalles zijn, soms slaat het aan en wil wel iemand meedoen, dat kan ervoor zorgen dat ze toch bij een groepje kinderen terecht komt. Wat hebben wij zoal gehad... een soort touw met bal eraan voor rond je enkel (dat bleek plots erg populair), genre woordpuzzelboeken slaan bij een aantal kinderen ook wel eens aan, zelfs het haakwerkje bleek even te werken. Of mijn kind gaat mee voor de kleuters zorgen, of mee de eetzaal proper maken, vraagt wel eens aan de juf of ze in de klas iets mag helpen doen.
Ik merk dat dit soort dingen vaak in vlagen gaat (dan weer tijdje alleen, dan met groep, dan gaan helpen...) zodat er meestal wel wat afwisseling is in hetgeen ze doet op school. Ideaal is het nog niet maar het valt wel mee.

Kan ook verkeerd geinterpreteerd worden

hier een kind in de klas die best wat vriendinnen heeft maar enorm claimerig kan doen als x met q en y wil afspreken ipv met z en S

Die heeft regelmatig de behoefte om alles te wikken en te wegen, wie wel en niet, zo vermoeiend. Vooral als haar moeder er zich ook nog eens mee gaat bemoeien "ze sluiten haar buiten !".

Welnee, soms komt het gewoon zo uit. Mijn dochter vist ook regelmatig achter het net, niet omdat ze niet populair is of gepest wordt maar omdat toevallig die dag alle afspraken al vast lagen of omdat zij toevallig als laatste de klas uit kwam omdat ze iets nog moest afmaken (laatste overkomt haar niet meer, heb ik een stokje voor gestoken, huiswerk maken we nu thuis af).

Ook zo'n kind

Ik was ook zo'n kind op de basisschool. Ik voelde me ook altijd meer een toeschouwer dan onderdeel van het geheel...Had geen échte vriendinnen, was niet populair maar werd ook niet gepest. Ik ging wel met zo'n beetje iedereen om...dan 's met die en dan 's met die al naar gelang welk spel 'in' was en wat onze leeftijd was en het jaargetijde zelfs. Ik liep met de een de heenweg en de ander de terugweg en soms alleen. Op feestjes kwam ik dan weer wel...maar onze klas was erg klein qua aantal dus op een feestje nodigde je zowiezo alle meiden uit en dan mocht ik dus ook komen. Maar ik weet zeker, 100% zeker dat ik niet als eerste genoemd werd door niemand uit mijn klas.
Ja soms was ik alleen op het schoolplein. Niet dat ik dat erg vond. Dan stond ik gewoon te kijken naar wat anderen deden. Ik geloof dat ik dat zelfs wel 'prettig' vond. Mijn moeder maakte zich daar wel eens zorgen over. Maar ik geloof niet dat er zo'n spul van werd gemaakt als tegenwoordig. In een oudergesprek was het misschien even onderwerp van gesprek en ik vermoed dat het eindigde in 'Tja zo is ze nu eenmaal' en dat was het wel...En mijn moeder was nogal wel onderwijzeres en op HBO niveau pedagogisch geschoold, dus dat ze het door had was al heel veel in die tijd.
Ik wás ook gewoon zo. Dat was mijn rol.
En ik heb me er nooit ellendig van gevoeld. Wel 'anders' en een beetje een buitenstaander en misschien heel soms een beetje verloren. Maar dat was echt alles. Zo 'erbij' horen was ook niet mijn ding.
Dat werd pas anders in de puberteit. Toen werd ik socialer, losser. En zo is het gebleven.
Nog niet zolang geleden had ik een reünie van die klas. Voorafgegaan door een diaserie met foto's. Ik had geen idee wat te verwachten van die avond...heb lang alle mensen niet meer gezien naderhand (enkelen wel, in het dagelijks leven). De reacties over mij als jong kind waren ong zo : Ik was altijd zo 'lief'. Zo 'makkelijk', zo schattig, een soort onzichtbare schaduw die je zo vergat of over het hoofd zag. ))
De organisator had in eerste instantie mij ook 'vergeten' en kwam me op foto's pas weer tegen...
Ach, ik ben uiteindelijk totaal anders geworden. Zo schattig ben ik nu écht niet meer En ik kan je op een briefje geven, mij vergeten doe je nu ook niet meer.
Ik heb er geen trauma's aan overgehouden van dat niet erbij horen. Zo was ik gewoon. Het hoorde bij mij toen.
groeten albana