Buurman schreeuwt tegen zijn kinderen.

de buren hier

Hier loopt een oma rond op straat die zodanig en veelvuldig kijft tegen haar oppaskinderen, ze ruw aan de armpjes optilt, bij de kin beetpakt om ze te laten luisteren etc. dat ik het een gevalletje kindermishandeling vind (en ik ben niet de enige). Maar er zijn mensen die gek met haar zijn en zeggen dat ze dol is op de kinderen. Ik stond al bijna met de telefoon in mijn handen om naar zo'n nummer te bellen, tot ik hoorde dat er dus ouders zijn die heel tevreden over haar zijn.

En we hebben buren die een dochter hebben in de basisschoolleeftijd. Zij spreken hun kind aan met 'trutje' of 'muts' of 'domme doos'. Verder zijn ze ook niet altijd vriendelijk tegen haar (het kind doet het al gauw verkeerd in de ogen van haar moeder) en tegen elkaar... Laten we zeggen dat als mijn man tegen mij zo praten als zij tegen elkaar doen, het einde relatie was geweest. Daarvan vraag ik mij dus ook wel eens af, wat moet je ermee.

Wat Bal beschrijft, daar zou ik toch wel enige actie op ondernemen. Ik denk dat bellen naar 'veilig thuis' nummer waar je (anoniem) je zorgen kunt uiten, op zijn minst geen kwaad kan. Je kunt dan wel je verhaal kwijt en ik verwacht dat je daar gedegen advies kunt krijgen over wat je kunt doen?

lieverdje: huilen bij boos zijn

"Als ik boos ben (ben ik niet snel) ga ik eerder huilen dan roepen of schreeuwen."

Dit lijkt mij een slecht voorbeeld voor je kinderen.
Je bent kennelijk zo bang voor je eigen boosheid dat je die niet durft te voelen en ook het uiten van je boosheid niet kunt beheersen, maar deze afdekt met angst, een gevoel van machteloosheid en passieve agressie en dit ook zo uit in het bijzijn van je kinderen.
Zo leren je kinderen dus niet dat boosheid een belangrijk gevoel is en ook niet hoe ze daar op een constructieve manier mee kunnen omgaan.

Natuurlijk, niemand is perfect, en dat hoeft ook niet, dus ik verwijt je niet dat je zo reageert. Ik verwijt je wel dat je deze manier van reageren als positief en onschadelijk ziet, en het anderen kwalijk neemt dat zij op een andere manier met hun boosheid omgaan.

Het kunnen en durven voelen van je eigen boosheid en daar op een goede manier mee omgaan, is een heel belangrijke vaardigheid in het leven. (Daarmee bedoel ik niet dat boosheid klakkeloos uitgeleefd moet worden, integendeel!) Verdringing en verschuiving van je boosheid naar angst, een gevoel van machteloosheid of passieve agressie kan op den duur een hoop schade aanrichten, bij jezelf of in je relaties met anderen.

Boos om boos

Je hebt inderdaad boos en boos, en ook 'boos om boos'. Noem het politiek zo je wilt, maar wie munt wil slaan uit de woede en/of ergernis van anderen kan ook heel boos doen zonder het echt te zijn.

Dora

wacht even, ik heb niet gezegd dat ik ga huilen in het bijzijn van de kinderen. Alleen, dat als ik boos ben, eerder ga huilen dan schreeuwen. En verder

"Je bent kennelijk zo bang voor je eigen boosheid dat je die niet durft te voelen en ook het uiten van je boosheid niet kunt beheersen, maar deze afdekt met angst, een gevoel van machteloosheid en passieve agressie en dit ook zo uit in het bijzijn van je kinderen."

dat herken ik echt totaal niet. Een idiote veronderstelling zelfs, wat mij betreft. Zoals gezegd, ik ben niet gauw boos. Die emotie komt bij mij niet zo vaak voor. En áls ik al boos ben, ligt dat geloof ik eerder in de buurt van verdriet en teleurstelling dan agressie.

Lieverdje

Natuurlijk is schreeuwen geen fijn gedrag. mensen die gaan huilen als ze boos zijn vind ik trouwens ook irritant. Dat is net zo min als schreeuwen een constructieve reactie. Mijn punt is dat we allemaal wel eens minder constructief reageren. De een schreeuwt, de tweede negeert, de derde gaat huilen. Geen van alle reacties die een schoonheidsprijs verdienen maar allemaal heel menselijk.

Daarnaast speelt karakter ook een belangrijke rol en hoe je gemiddeld met elkaar omgaat wat deels ook weer cultureel bepaald kan zijn. Sommige mensen schreeuwen gewoon makkelijker en vaker. Dat is natuurlijk niet heel fraai maar we doen allemaal wel eens minder fraaie dingen.

Zoals ik schreef als ik in mijn weide omgeving kijk dan zie ik vooral ouders die allemaal het beste met de kinderen voor hebben en gemiddeld lief zijn voor de kinderen maar die ook wel eens boos worden, schreeuwen, een tik uitdelen, negeren, inconsequent reageren en andere pedagogische zondes begaan.

Ik ken ook wel wat mensen waarvan ik echt vind dat ze onaagenaam met hun kinderen omgaan maar dan zit hem dat niet in schreeuwen alleen maar in heel veel andere zaken zoals emotioneel manipuleren, geen respect hebben voor de kinderen en dergelijke.

Dora

Ik zie je uitleg over huilen door boosheid, maar ik vraag me af hoe je dat kunt stoppen. Als ik gewoon ergens boos over ben, ga ik niet huilen, ben ik boos op een iemand die ik goed ken, dan wordt het ingewikkeld. Diegene kan mij meer raken en ik ga vast ingewikkeld doen omdat ik die ander ook kan raken. Als dat niet meespeelt, gewoon boosheid zonder diepere sociale emoties, dan kan het prima zonder huilen. En mijn man heeft dat dus met stemverheffen. Ook hij geeft aan niet te weten wat hij daaraan moet doen. Zeker sinds hij een herseninfarct heeft gehad, speelt frustratie e.d. nóg meer mee.

Ik ga ook huilen door opgebouwde stress. Als ik iets moet bespreken, neem ik mij voor het droog te houden, maar uiteraard blijkt dat ijdele hoop te zijn, want juist daardoor ligt de spanning al hoger.Alleen al het feit dat ik daarover na heb gedacht, zegt al iets.

Vervelend dat we onze kinderen niet het juiste voorbeeld hebben gegeven, maar geforceerd anders reageren omdat dat volgens de boekjes beter is, lijkt mij ook niet de weg. Het is wel bespreekbaar en als de situatie erom vraagt, vind ik het ook helemaal niet erg om het met de kinderen over dat soort zaken te hebben.

Huilen versus boos

Ik ben een type die het moeilijk vind om boos te zijn en snel gaat huilen. Ik vind dat zelf vreselijk en ben blij om te zien dat mijn kinderen wel boos kunnen zijn. In sommige gevallen mag je best boos zijn en even je stem verheffen om te laten merken dat je het ergens niet mee eens bent. Kon ik het maar! Is het ook aan te leren?

Spock

Dokter Spock zei het al: het is heel schadelijk voor kinderen hun ouders nooit boos te zien. Kinderen zijn namelijk net als hun ouders regelmatig boos en dat kan zonder "het goede voorbeeld" heel erg bedreigend zijn. Schreeuwen, zoals de schreeuw omschrijft en waar ik mezelf niet zo schuldig aanmaak (mijn man wel zo nu en dan trouwens) lijkt me dus geen enkel probleem, in tegendeel. Ik ga enorm lopen zeuren en drammen als ik boos ben, want ik wil dan erkenning van het vreselijke leed wat me berokkend is. Reken maar dat de kinderen het geschreeuw van hun vader prefereren. Het lijkt me als oogroeiend kind heel beklemmend je ouders nooit boos te zien, dat komt op mij eerder onverschillig dan liefdevol over.

Eens met Dora

En nog simpeler: dat er niet geschreeuwd wordt, zegt niets, maar dan ook niets over een liefdevolle relatie met je kind. Dat valt en staat niet met een regelmatige schreeuwpartij (waarbij je nog niet eens het hoe en waarom van weet), maar met nog 10.000 andere dingen meer. Ouders kunnen vreselijke krengen en fout bezig zijn, zonder dat jij dat als buur merkt...

Zo kun je het ook draaien

Een liefdevolle ouder schreeuwt en de koelkastmoeder is altijd kalm en beheerst. Geen wonder dat die van mij autisme heeft.
De topicstarter hoeft dus niets te doen, want die buurman is prima bezig.

doorslaan?

Ik vind hier de discussie eerder apart, dan het standpunt van Vesper. Een regelmatige schreeuwpartij is geen enkel probleem....maar een ouder die nooit boos is, is onverschillig. Nou, lekker dan. Als je geen reden hebt om boos te zijn? Of moet je ook maar gaan schreeuwen als je maar een klein beetje boos bent, omdat je dan tenminste aangeeft dat je om je kind geeft? Bizar.

Lieverdje

Bedankt Ik verbaas me er ook over dat het nu zo gedraaid is dat het raar is als je nooit woedend schreeuwt, dat je dan een soort onderkoeld venijnig monster bent die glimlachend haar kindertjes in het donker knijpt.

Vesper Lynd

Ook tegen jou: jouw samenvatting is niet zoals ik het lees. De indruk die ik van jou krijg is dat je schreeuwen hoe dan ook verkeerd vindt. Of je schreeuwt (fout) of je schreeuwt nooit (goed).

Klopt

Dat klopt. En vervolgens komen er reacties die zeggen dat het normaler is om wel te schreeuwen. Overigens vond ik het 'en nu doe je wat ik zeg' uit de eerste schreeuwreactie opvallender dan het schreeuwen an sich. Niet met een waardeoordeel, maar omdat mijn kinderen me waarschijnlijk stomverbaasd zouden aankijken als ik dat zou doen.

Dat kan Vesper Lynd

Jij lijkt het redelijk onder controle te kunnen houden zonder te schreeuwen en zonder je gezag ooit wat nadrukkelijker te laten gelden. Maar daarmee hoor je vermoed ik eerder tot de minderheid dan de meerderheid. Ouders zijn net mensen en die schieten wel eens uit hun slof en/of gaan wel eens de fout in door iets te zeggen wat ze liever niet gezegd hadden. Ik heb niet de indruk dat ik getraumatiseerde, beschadigde kinderen heb, ondanks dat we hier wel eens uit de bocht zijn gevlogen.

Om eerlijk te zijn vind ik 'en nu doe je wat ik zeg' in sommige situaties heel begrijpelijk. Soms moet er gewoon iets gebeuren en als kind dan absoluut weigert mee te werken, dan maar zo. Kinderen moeten ook kunnen omgaan met 'moeten'. Er zijn nu eenmaal momenten dat iets moet en wel meteen. Zolang dat maar niet de hele dag door zo gaat.

zou weer stomverbaasd zijn als ze hier meteen zouden aankleden bij de eerste poging van 'hier zijn je kleren, trek ze aan'.

Daar komt ook wel eens wat grover geschut aan te pas. Als je geduldig gaat wachten tot de 'ja maars' en 'wacht evens' zijn afgehandeld, komen ze te laat op school.

Geen kleuters

Vanaf de kleutertijd heb ik er niet meer achteraan gejaagd om aan te kleden. Dat is dan eigen verantwoordelijkheid.

afstompen

Ik ben meer een Lieverdje dan een Schreeuw. Ik word niet gauw boos en schreeuwen tegen mijn kinderen/partner ken ik niet. Partner trouwens ook niet. Maar ik ben heel lang samen geweest met de vader van mijn kinderen, zoals Sally. En van dat verleden weet ik hoe intimiderend schreeuwen kan zijn. En nee, dan bedoel ik niet een af en toe 'en nu hou je op!' maar echt schreeuwen, waarmee je de ander in een hoek drijft. Ik , en de kinderen met mij, ben er behoorlijk door beschadigd. Scheldwoorden is nog erger (wie schreef er over een kind dat wordt aangesproken met 'domme doos'?). Dat veroorzaakt littekens op de ziel.

Over buren; zomers, in de tuin, kunnen we meegenieten van een paar huizen verderop. Kindje van een jaar of 3, waar ouders constant bovenop zitten. Het wordt letterlijk continue gecorrigeerd, vaak met stemverheffing. Volgens mij is dat kind al compleet afgestompt. Als je telkens te horen krijgt 'als je het nog eens doet, dan..' en er gebeurd niks, dan neem je je ouders niet meer serieus.

Ik schreeuw zelf nooit tegen mijn kinderen. Maar als iets zo ver gaat dat ik stemverheffing gebruik, zijn ze heel erg onder de indruk. Zelfs als puber. Dan weten ze dat t serieus is en dan luisteren ze ook.

gaat niet over aankleden

Zoiets als aankleden ga ik echt mijn stem niet over verheffen. Tenzij we op vakantie gaan, het vliegtuig moeten halen en er loopt na tig keer het vertrek te hebben aangekondigd, nog steeds een puber in zijn onderbroek. Terwijl iedereen al in de auto zit te wachten. Zulke dingen gebeuren hier (bij jou niet Vesper?).
Ik vind ook dat hier dingen in het extreme worden getrokken. Schreeuwen gebeurt. Het is niet de beste methode. Het is geen bewuste manier om de kinderen emoties bij te brengen. Het is wel goed om emoties te uiten, beter is dat zonder gescbreeuw. Het is niet perse een uiting van een vreselijke gezinssituatie. That's it.

paasei

Af en toe schreeuwen tegen je familie is niet te vergelijken met de eigen wil van een kind 24 uur per dag uithollen. Mijn kinderen mogen behoorlijk veel en zijn "vrij" opgevoed. En toch is af en toe mijn geduld volslagen op en gaat de mond weer open op te hoog geluidsniveau. Sinds de vorige aanvaring een dikke week geleden overigens niet meer. De kinderen ruzieden elkaar de tent uit 's morgens en er was geen land mee te bezeilen. Toen heb ik luid ingegrepen, want niemand luisterde.

Als mijn moeder schreeuwde, wisten we dat het nu uit moest zijn. Juist omdat dat zo weinig gebeurde. We wisten dat ze fysiek niet sterk was en dan echt aan het eind van haar Latijn was. Mijn moeder gaf er trouwens ook wel eens een klap bij. Daar moesten wij stiekem om lachen, want het was nooit hard. Maar we stopten dan wel, omdat we zagen dat ze het niet meer trok.

nuance

Jammer dat de nuance weer ver te zoeken is hier. Wie schreeuwt is niet meteen een kindermishandelaar en wie niet schreeuwt ook niet. Mensen verschillen. Bij de een liggen de emoties wat dichter aan de oppervlakte dan bij de ander, zeg maar. Het ene is niet beter dan het andere, het is alleen anders.
En zoals altijd geldt: zolang met mate, dan valt het allemaal best mee. Hoe meer naar de extremen, hoe potentieel schadelijker het wordt.

Van een afstand (als buur bijvoorbeeld) is het soms lastig in te schatten hoe extreem of niet de situatie is. Niet iedereen, maar de meeste mensen voelen zoiets echter prima aan. Dus als je gevoel zegt: dit is niet oké, dan is het waarschijnlijk ook niet oké. Maar wat je dan moet doen is natuurlijk een stuk lastiger. Je buren zijn vrij nieuw, dus je kent ze nog niet zo goed. Misschien is het iets om ze eens uit te nodigen ter kennismaking en vervolgens in te schatten of je wel of niet zou kunnen beginnen hierover tegen ze.

Nou

Volgens mij wordt mijn reactie verkeerd geinterpreteerd of heb ik onduidelijk geschreven. Ik reageerde niet op de ooeningspost, maar op de veroordelende reacties op de bijdrage van "een schreeuw". Verder heb ik helemaal niet gezegd dat ouders die niet schreeuwen iets verkeerds doen, wat ik wel gezegd heb is dat een totaal ontbreken van de emotie boosheid in een relatie op mij overkomt als een teken van onverschilligheid. Op mensen met wie ik samenleef en intensieve en liefdevolle relatie heb, ben ik namelijk ook wel eens boos en volgens mij is dat onvermijdelijk. Zo nu en dan schreeuwen kan voor beide partijen in een conflict behalve intimiderend ook prettig zijn: het kan opluchten namelijk. Ik snap niets van een waardeoordeel over ouders die zo nu en dan schreeuwen, vind ik net zo raar als een oordeel hebben over ouders die nooit schreeuwen, maar hun boosheid op een andere manier uiten, mits het niet om een vorm van mishandeling gaat. Ouders die zeggen nooit boos op hun kinderen zijn, die geloof ik eerlijk gezegd niet. Kinderen zijn in ieder geval wel eens boos op hun ouders. En ik blijkt erbij dat ik denk dat het voor een kind fijner is als een dergelijke emotie niet nieuw is, maar al eens door een ouder is "voor gedaan", door te schreeuwen, te huilen, of op een andere manier. Maar misschien is mijn definitie van boosheid een andere dan van een ander, dat kan natuurlijk ook.

Donna

Ik kon jou heel goed volgen hoor. Maar toen kwam de ijskastmoeder erin en werd af en toe eens verbaal uit je slof schieten gelijk gesteld met dagelijkse afschrikwekkende intimiderende toestanden.
Ik heb geen idee hoe het er bij de anderen hier aan toe gaat maar er moet af en toe ruimte zijn voor emoties. In alle soorten en maten. Dus ook de minder fraaie kanten van de mens.

Paasei

Paasei: "Over buren; zomers, in de tuin, kunnen we meegenieten van een paar huizen verderop. Kindje van een jaar of 3, waar ouders constant bovenop zitten. Het wordt letterlijk continue gecorrigeerd, vaak met stemverheffing. Volgens mij is dat kind al compleet afgestompt. Als je telkens te horen krijgt 'als je het nog eens doet, dan..' en er gebeurd niks, dan neem je je ouders niet meer serieus."

Wat is dat nou voor onzin? Ervan uitgaande dat wij beiden de ouders en de situatie niet kennen: Realiseer je je dat er kinderen van die leeftijd (peuter) zijn waar je ook (helaas) écht de hele dag bovenop moet zitten, want anders gebeuren er ongelukken. Peuters die echt alles, maar dan ook alles wat ze te pakken kunnen krijgen in hun mond stoppen, op alles klimmen en er dus net zo makkelijk weer van aflazeren enz.? Die bestaan hoor (overigens vaak kinderen die naarmate ze ouder worden volkomen normaal zijn, maar ook kinderen met 'iets'), en die kun je niet zomaar even rustig laten spelen. Levensgevaarlijk.
Nee, die kinderen stompen niet af, die kinderen behoed je voor ongelukken. Je kunt ze uiteraard ook in een tuigje vastzetten. Maar stompen ze dán juist niet af? Overigens bijzonder vermoeiend voor de ouders.

Per uitzondering

Mijn kinderen kunnen niets met emotionele uitingen. Tenzij verbaal op een kalme neutrale manier verwoord.
Emoties in mijn stem zijn vaak al teveel.
Dat kan ik niet altijd voorkomen, zeker omdat ik het weleens vergeet nu het met mijn kinderen zoveel beter gaat. Maar dan vragen ze mij om even kalm te reageren. Dat doen ze door een zengebaar te maken, mij even voor te doen hoe je rustig lang uitademt of in woorden: nu nog een keer, maar dan kalm.
Gelukkig heb ik dan ook geen neiging om te gaan schreeuwen.
Wel een hinderlijke neiging om te interrumperen. Nou ja, je blijft er aan werken.