Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Consequent versus koppig = eindeloze strijd?

Beste allen,

Het forum staat vol met opvoedtips, waarvan duidelijkheid, grenzen aangeven en consequent zijn de belangrijkste zijn. Maar nergens lees ik hoe je dat moet aanpakken als je met een koppig kind zit, die hier totaal niet op reageert.

De aanleiding vanochtend:
Bij ontbijt wilt kaboutermeneer crueslie met yoghurt. Halverwege zijn kommetje zegt hij "ik lust niet meer, ik eet het niet verder op". De regel hier in huis is echter: wat je zelf hebt gekozen eet je op. Dat zeg ik tegen hem. Dus: jij eet dat even op (dan mag je van tafel en verder spelen).

Dat gebeurt dus niet. Nadat dochter en ik klaar zijn, ruim ik tafel af en wij gaan knutselen. Zoon wilt meedoen, maar ik wijs hem er nog eens op dat hij eerst zijn eten moet op eten. Gebeurt niet.

Na verloop van tijd en na enig aandringen gebeurt er nog niets. Ik ben er echt flauw van en zeg: nu even eten, anders ga je maar even naar boven tot je je eten wilt opeten. En dus... hij verdwijnt naar boven.

Hij komt daarna nog een paar keer naar beneden, maar ik stuur hem naar boven als er niets gebeurt. Ik ga nog eens naar boven om met hem te praten. Ik leg hem duidelijk uit hoe de situatie ligt. Ik benoem zijn emoties: boos en verdrietig, en zeg dat als hij nu even luistert en doet wat we hebben afgesproken, we weer fijn kunnen spelen.

Niets helpt. Niets. Hij blijft weigeren zijn cruesli op te eten (inmiddels een smerig kleverig drekje geworden), ook al belooft hij het honderd keer en doet hij het honderd keer niet.

Ik ben er flauw van. De sfeer thuis is verpest (tenminste voor mij en mijn zoon). We zijn twee uur verder, het is alweer lunchtijd. Ik twijfel en twijfel. Wat moet ik nu doen. Hem de hele dag naar boven blijven sturen? Vol blijven houden dat hij die tot derrie geworden cruesli opeet? Is dat consequent? En ik wéét dat hij niet toegeeft. Hij heeft immers ook al drie avonden niet gegeten, het doet hem niets.

Dus ik gooi zijn cruesli weg. En ga even naar boven.... daar voel ik me verslagen en vernederd, krijg een huilbui en scheld ik even flink op dat 'rotjong'. Beneden maak hem duidelijk dat ik boos op hem ben omdat hij niet luisterde, en negeer hem een tijdje.

Mijn vraag nu dus: had ik moeten volhouden? Met als gevolg een verpeste zondag zonder resultaten?
Of heb ik juist gehandeld? Door te denken "Dit gaat nergens naar toe. En zo belangrijk is die cruesli nou ook weer niet". Maar ja, het gaat niet natuurlijk niet om die cruesli.

Hoe gaat je om met dit soort koppig gedrag waar consequent wezen geen moer helpt?

Hartelijke groet van een radeloze Linda.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Herkenbaar

hoi
ik heb er ook zo een, die liever zonder eten naar bed gaat dan toe geeft; die liever een paar uur op een stoel zit dan een hap neemt; en die liever naar de gang gaat dan mij m'n zin te geven.

ik heb het tijdenlang met haar geprobeerd, methodes gebruikt (de gang enzo) die bij grote zus wel helpen. Jongste heeft een koppigheid waar geen moeder tegenop kan. ik voel met je mee, het is zooooo frustrerend!!!

Een vriendin heeft me toen eens als advies gegeven: maak het niet jouw probleem maar haar probleem. Oftewel: als ze niet eet prima, maar dan daarna geen toetje en geen snoepjes/koekjes de hele middag. Als ze later alsnog honger krijgt dan mag ze oneindig fruit eten. En deze regel dan heel consequent volhouden want uiteraard ging ze het uitproberen.
Mijn regels kunnen zonder problemen toegepast worden omdat ik haar niet ergens toe hoef te dwingen. Zij heeft een probleem, want wij eten toetjes, waar zij dol op is en niet krijgt. Zij heeft een probleem want grote zus krijgt snoep en zij niet. Het klinkt misschien wat heftig maar ik vind het meevallen: eerst je vitamines, gezond eten opeten en pas daarna is het tijd voor ongezonde dingen.

In jouw geval was je kansloos: je probeert hem ergens toe te dwingen waar hij geen belang bij heeft. Waarom zou hij het ontbijt verder op willen eten? Probeer iets te vinden zodat het wel zijn probleem wordt, en niet jouw probleem.... en misschien voortaan babyporties geven zodat hij iig zijn bord leeg eet?

Succes,

Gruffalo

Gnome

Gnome

05-04-2009 om 16:35

Macht!

Eten schijnt voor de koppige kleuter (hier ook zo een) het middel om los te kunnen komen van zijn ouders, je kunt hem nit dwingen om te eten, is hij ook eens ergens de baas over.

Wij werken hier met de kleurenklok als het eten niet gaat. (www.kleurenklok.nl, kan je ook prima zelf maken van een klok van de ikea a 2 euro!) Hij krijgt 20 minuten om te eten, eet hij niet, dan niet... hij krijgt tussendoor geen ander eten, werkt prima hier. Soms eet hij niet, ook prima, hij kan best een dagje zonder, meestal haalt hij dat de dag erna wel weer in en eet hij 2 keer zoveel

succes met de kleuterpuber...

Werkt niet altijd

Hier een dame die het gepresteerd heeft om gewoon 1 of 2 dagen NIETS te eten. Gewoon uit koppigheid.

dirksmama, dat was precies ook mijn probleem. Ze at al zo weinig, zat aan de ondergrens met ondergewicht... niets eten was eigenlijk ook geen optie want ze had best trek. 't was echt koppigheid. ben blij dat het ondertussen weer wat beter gaat, je kunt ze eenmaal niet dwingen om te eten.

groetjes
Gruffalo

liora

liora

05-04-2009 om 18:17

Wie is er koppig?

Hoi,

Je kunt een kind niet dwingen te eten, drinken, slapen, poepen of plassen. Dus wie is er hier koppig?

Je kunt wel regels hebben wat er gebeurt als kind niet eet, drinkt, slaapt etc. Maar ik vind het een vreemde regel dat je op moet eten wat je pakt. Ik heb ook weleens dat ik iets teveel pak. Soms wil ik twee boterhammen, denk ik, maar na anderhalf heb ik genoeg gehad. Het is toch heel goed dat een kind dat aangeeft? Ik vind het niet slecht dat hij stopt met eten als hij genoeg heeft gehad.

Wat jij verstaat onder consequent zijn, zou ik anders noemen. Je probeert je kind te dwingen, en dat is ten eerste een verloren strijd, en ten tweede: waarom?

Liora

angel3

angel3

05-04-2009 om 19:43

Pick your battles

Zou ik willen zeggen. Ik ben het wel eens met Liora. Waarom moet hij bord leegeten? dat hoeft hier ook niet. Ik heb wel een dame die er een handje van heeft iets te kiezen en na 2 happen toch iets naders te willen. Toen ze jonger was en echt slecht at ging ik hier in mee tot mijn grote spijt want eigenlijk at ze dat dan ook niet. Dus nu mogen ze kiezen als er te kiezen valt en eten ze wat ze willen en anders niet. Bedenk vantevoren welke strijd je aan wil gaan en of die het waard is.
Suk6

Eye opener gruffalo!

Jeetje, ik lees jouw posting en denk.... Dat is een aanpak die bij ons gaat werken! Hier ook een hele koppige kleuter, die oneindig lang vol kan houden NIETS te eten 's avonds, moedeloos word ik er van. Wat je zegt snijdt echt hout, maak het zijn probleem. Wauw, super! Gek he? Het klinkt zo simpel, maar soms heb je even een ervaringstip nodig. Maak het zijn probleem, dat is een regel die ik vol kan houden en die ik goed uit kan leggen aan kleuterzoon van ruim 4.
Thanks!

Asa Torell

Asa Torell

05-04-2009 om 20:13

Niet opeten wat je net zelf nog wilde

Ja, dat gebeurt hier ook nog wel eens. Zoon (5) vergist zich dan kennelijk en denkt iets lekker te vinden wat ie eigenlijk toch niet zo graag lust. Hoe ik dat specifieke probleem aanpak: hem er op wijzen dat het niet opeten vervelend is en betekent, dat ie ditzelfde voorlopig niet weer krijgt. Vervolgens mag ie zeker een maand ditgene niet. Gebeurt hier toevallig het meest met bakjes cruesli, grappig genoeg. Ik eet dat elke dag, en soms vergeet zoon kennelijk weer even dat hij het niet zo lekker vindt. Dus dan moet ie gewoon weer een tijdje brood. En verder is er geen strijd.
Overigens maakt papa er wel eens een (verloren) strijd van, die vraagt zoon ook vaak expliciet van te voren of hij iets echt wel gaat opeten en is dan pissig als het toch niet gebeurt. Kennelijk is het gewoon niet in te schatten voor zo'n kind - en trouwens, ik vergis me zelf ook nog wel eens net als Liora.
Bij het niet opeten wegens geen honger heb ik trouwens een net iets andere aanpak dan bij niet lekker: ik bewaar datgene dan voor het volgende eetmoment. Gebeurt vooral bij boterhammen.

Asa Torell

Asa Torell

05-04-2009 om 20:19

In zijn algemeenheid

Ik heb niet zo veel recht van spreken want zoon is niet echt heel koppig. Maar heb al wel gemerkt dat sommige straffen en regels veel slechter werken dan andere. Na zo'n dag als jij beschrijft Linda, probeer ik dus te evalueren, van: dit werkt kennelijk niet. En dan kijken of het anders kan.
Het beste is natuurlijk als je dat al vrij snel bedenkt, als je merkt dat je het niet gaat winnen . Maar ja... soms kun je je er echt in vastbijten, heb ik al wel gemerkt.

Vic

Vic

06-04-2009 om 10:39

Koppigheid

Eten is hier nooit een probleem. Mijn dochter (4) lust een paar dingen ('s avonds) en wat ze niet lust laat ze staan. Overdag eet ze genoeg brood en fruit, zodat ik niet het idee heb dat ze tekort komt.
Maar je titel an sich herkende ik wel en ik loop daar dus ook regelmatig tegenaan. Voorbeeldje. Ik wil graag dat ze zichzelf aankleedt 's morgens. Zij heeft daar helemaal geen zin in. Als ik haar ga dwingen het toch te doen, gaat zij helemaal op tilt en komen we zeker niet op tijd op school. Dus ik heb mijn wens maar even laten varen en kleedt haar nu zelf aan. En ik heb er een boel aan gedaan hoor. Eerder opstaan, allerlei trucjes ('wie het eerst zijn broek aan heeft'), maar dat mocht allemaal niet baten.

Asa Torell

Asa Torell

06-04-2009 om 12:11

Steeds terugkerende strijdpunten

Wat hier wel eens werkt bij steeds terugkerende problemen, is om de tafel gaan zitten met zoon (5). En overleggen over hoe het probleem op te lossen. Aan zo'n echte afspraak kan hij zich dan (meestal) wat beter houden dan als het alleen door mij wordt gecommandeerd. Vooral de ochtendroutine is hier enorm verbeterd sinds we gewoon eens alle handelingen hebben uitgetekend en samen per onderdeel afgesproken hoe lang het mag duren (bijv. douchen 5 minuten). Sindsdien legt hij zich eerder neer bij het stoppen met douchen/spelen/etc en zijn we ineens veel vroeger op school.

Mathilde

Mathilde

06-04-2009 om 14:06

Jouw probleem

Af en toe vergeet ik het en laat me verleiden tot strijd, maar echt, de gruffalo methode werkt top!
Mathilde

In pyjama naar school

Ik ben hier eigenlijk illegaal in dit draadje, want mijn dochter is inmiddels bijna 11, maar ze was een superkoppige kleuter. Aankleden was een drama, wat ik haar aantrok trok ze net zo hard weer uit. Zelf aankleden wilde ze ook niet. Op een dag was ik het zat. Ik heb haar zelf kleren laten kiezen (dat wilde ze wel), die kleren voor haar klaargelegd en gezegd dat ze zich moest aankleden voordat de grote wijzer bovenaan de klok stond. Dat deed ze natuurlijk niet. Ik heb de kleren in een tas gestopt, het kind in haar pyjama op de fiets gezet (het was gelukkig zomer) en naar school gebracht. Dat alles heel vriendelijk, onder het mom: van mij hoef je je niet aan te kleden, het staat alleen een beetje raar op school, maar dat is jouw probleem. Ik heb haar vrolijk bij de juf afgeleverd, met de mededeling dat dochter kleding bij zich had maar dat ze die ZELF moest aantrekken. Juf begreep het meteen, gelukkig. Inmiddels rukte dochter de tas uit mijn handen en in twee minuten was ze aangekleed. Daarna is aankleden nooit meer een strijd geweest. Inderdaad, het moest eerst HAAR probleem zijn.

*bella*

*bella*

06-04-2009 om 21:40

Samen!

Ben het ten dele eens met de aanpak om probleem bij kind te (ver)leggen. Doe ik wel vaker maar liever nog (ideaal dan, in de praktijk ben ik ook niet altijd een engeltje, kind heeft het ook niet van een vreemde) probeer ik het tot een gezamenlijk probleem te bombaderen. Voor zover je iets als dit als een probleem wil zien dan.
Of verantwoording wel bij kind, maar met flink steun van mij. Grote voordeel is dat je de strijd coupeert, die is dan niet meer nodig natuurlijk. Koppig gedrag (zowel van kind als van ouder!) verdwijnt dan ook als sneeuw voor de zon. Nadeel of valkuil is dat ik moet oppassen dat kind niet toch een loopje met me neemt, maar ook dat ligt vooral aan je aanpak.
Dus als kind ggrrr weer eens roept ´wil toch niet meer´, irritatie flink inslikken, en samen plan van aanpak maken, na eerst heel meelevend te hebben gezegd dat dat erg jammer is van de cruesli. Bijv er samen op gaan letten dat de volgende keer minder opgeschept wordt. Het gedrag van kind zeg maar labelen als leer-gedrag en niet als iets negatiefs, want dat roept per definitie weerstand op.
En wat de angel er gelijk uithaalt, ook voor jezelf is een flinke portie humor. En met humor bedoel ik dan vooral iets wat je kind op dat moment ook leuk vindt. Je bent op zo´n moment mi helemaal niet inconsquent, onduidelijk of wat dan ook. Je hebt dan nog steeds (of juist weer) de regie.

Emmawee

Emmawee

06-04-2009 om 23:46

Door met de dag

Als je vaak dit soort strijd hebt, zou ik eens kritisch naar je huisregels kijken. Regels moeten er zijn om je te helpen, niet om je dwars te zitten. De regel die bij jullie geldt rondom het eten is er blijkbaar één die niet werkt. Afschaffen / aanpassen die hap. Lijkt mij.
Het is wel een mooi streven hoor, "wat je hebt gekozen eet je op". Maar zie het als een streven. En benoem dat je het jammer vindt als het niet lukt. Bedenk een oplossing voor de volgende keer en dan: door met de dag! En dat laatste is volgens mij belangrijk, want door zelf zo vasthoudend te reageren krijg je niet alleen een 'eindeloze strijd', je bevestigt ook nog eens heel sterk het koppige gedrag. Als je reageert van "nou joh, jammer dat je niet meer hoeft. De volgende keer neem je maar eerst een half bakje. Ik vind het zonde om weg te gooien." is het hele punt niet meer interessant om over te strijden. Doorgaan met de dag laat volgens mij het beste zien dat jij de regie hebt.
En inderdaad, wat Bella zegt: een beetje humor kan wonderen doen. Geef hem de volgende keer een minischepje muesli in een minischepje melk en zeg op strenge toon dat hij zijn bakje he-le-maal leeg moet eten. Of zeg "als je nou maar niet je bakje helemaal leeg eet, anders heb ik niks om weg te gooien." Dat soort flauwiteiten weten mijn kinderen wel te waarderen.
En de "in pyjama naar school" oplossing van Stoepkrijt is natuurlijk ook humor! En valt ook in de categorie "door met de dag"!
Succes! Leuk is zo'n ervaring niet.
Groeten, Maw.

Jesse_1

Jesse_1

07-04-2009 om 09:47

Nuance verschil

Bij ons is niet de regel: wat je gekozen hebt eet je op, maar de HOEVEELHEID die je opschept eet je op. Als ik heb opgeschept, hoeft hij het niet op te eten (tenzij hij duidelijk heeft gezegd dat hij NOG een schep wilde) - ik heb immers de hoeveelheid bepaald en ik kan niet in zijn buik kijken of dat er wel in kon.
En dan gaat het ook nog wel eens mis hoor (een zoon met soms erg enthousiaste zin in groente - dus ik hou wel in de gatenof hij niet teveel opschept. Idd het leerproces: eerst dit, als het op is nog een keer opscheppen.
Het pyjama verhaal werkte overigens niet bij onze middelste, die vond het een geweldige grap (((.
Pick your battles, bedenk wat jij belangrijk vindt en of de consequentie logisch is en uit te voeren. Evalueer ook af en toe of het inderdaad wel belangrijk is, of dat het zonder strenge regel misschien ook wel goed komt.
Jesse

Jesse_1

Jesse_1

07-04-2009 om 09:52

O ja, hoe het goed kwam met de pyjama

Regel werd hier: op schooldagen éérst aankleden en dan pas eten. Omdat ze allemaal wel willen ontbijten, gaat het aankleden uiteindelijk ook wel. Soms help ik op verzoek even met aankleden - probeer het wel te stimuleren verder ("als jij nu vast je xxx aan doet, dan help ik zo even met je hemd. Die gaat zo lastig hè?").
Jongste wil(de) soms toch niet aankleden, bij hem werkt(e) het om dan zijn "ontbijt-boterham" (waar hij dan geen tijd voor zou hebben) voor de ochtend pauze mee te geven.
Jesse

Guinevere

Guinevere

07-04-2009 om 11:25

Koppig

Beste "koppig", je hoeft je zelf niet te schamen over je krijsende kleuter hoor. Volgens mij begrijpen de meeste ouders best hoe het zit. Ook al is het vervelend, wie weet wordt het krijsgedrag minder als jij je er niet teveel meer van aantrekt. Eén keer waarschuwen en haar daarna lekker laten krijsen, haar probleem. Eventueel buiten de kleedkamer natuurlijk vanwege de trommelvliezen van de omstanders.

Guinevere

Guinevere

07-04-2009 om 12:30

Oh! wat een vreselijk mens

Da's echt erg, Koppig. Het verhaal komt me trouwens bekend voor, heb je dat eerder gepost?
Maar die andere moeder is over jóuw grens gegaan door zich met de opvoeding van jóuw kind te bemoeien.
Gelukkig heb ik zelf nog niet zoiets meegemaakt, ik loop nu af en toe met een krijsende bijna 2-jarige onder mijn arm door de supermarkt. En ik krijg alleen maar reacties als: "Lastig he, maar het gaat gelukkig vanzelf over." en "Ach, die fase moeten ze nu eenmaal door".

krin

krin

07-04-2009 om 13:07

Vergelijkbaar dilemma

Toen ik laatst met kleuter in een openbare gelegenheid weigerde hem voor de vierde keer in de lift te laten stappen en hem dwong de trap te nemen. Bij elke vierde tree stortte hij zich met veel gevoel voor drama snikkend ter aarde, jammerend dat ik hem moest dragen, en vier treden van boven heb ik gezegd dat ik alvast verder ging. Ik was de hoek nog niet om, en kleuter was nog niet eens buiten beeld, of er stond al een mevrouw boven aan de trap te kijken of het allemaal wel goed ging, waarna ze een vriendelijke meneer die naar boven kwam opdracht gaf dat arme jong naar boven te tillen. Dit alles met een schuine blik op mij. Ik heb me een tel schuldig gevoeld, maar ik vond het toch vooral vervelend dat ze er iets van meende te moeten vinden. Toen schoot me ook dat vorige draadje te binnen, of je je opvoedkundige principes wel strak moet handhaven als je daarmee je omgeving last bezorgt. Ik denk dat ik in een volgend geval kleuter toch maar de trap op til. Al zal dan ongetwijfeld weer iemand staan te kijken dat ik het dat kind veel te makkelijk maak. Het is toch nooit goed.

Asa Torell

Asa Torell

07-04-2009 om 19:36

Koppig

Haha, zo blijkt maar weer hoe sterk het afhangt van hoe je iets opschrijft. Zoals het er nu staat denk ik inderdaad 'o wat een vreselijke actie van die mevrouw' en 'groot gelijk dat je wegliep'. Terwijl ik me inderdaad nog wel iets herinner van toen je het destijds beschreef, dat ik vond dat na zwemles best geholpen mocht worden met aankleden. (misschien heb ik niet eens gereageerd maar in dat soort reacties kon ik me toen wel vinden).
Maar nu lees ik over dat commanderende van je dochter en ja, dat zou ik ook echt heeeeeelemaal niet kunnen waarderen - komt me ook erg bekend voor trouwens, hier gebeurt dat ook regelmatig maar is gelukkig een 'hoe zeg je dat' meestal genoeg voor een vriendelijke herformulering. En bovendien, dat die dame jou ook nog eens ging toespreken vind ik al helemaal vreselijk tot en met, daar heb ik kennelijk de vorige keer ook overheen gelezen.

Asa Torell

Asa Torell

07-04-2009 om 19:42

En trouwens

Het is gewoon een verloren strijd volgens mij, om rekening te houden met wat de omgeving ervan vindt. OK er zijn grenzen, misschien moet je proberen om je kind uit een situatie te halen als iedereen stokdoof wordt van het gekrijs... maar verder, het kan gewoon altijd gebeuren dat iemand anders vindt dat je juist wel of juist niet moet toegeven. Of dat je kind echt hard schreeuwt en niet meewerkt. Als je pech hebt gebeurt het gewoon af en toe in het openbaar en altijd toegeven is toch ook geen optie.

Asa Torell

Asa Torell

08-04-2009 om 19:39

Hoe zeg je dat

Ja, dat dat bij zoon werkt is pure mazzel. Daarom vind ik ook dat ik zeker niet mag klagen... hij is niet echt koppiger of snauwiger dan gemiddeld heb ik de indruk.
Trouwens koppig, ik schreef mijn (selectieve) herinnering aan jouw vorige draadje op, sorry als het leek alsof ik nog precies wist wat je schreef (over al dan niet helpen aankleden).

Asa Torell

Asa Torell

08-04-2009 om 19:40

Neemt niet weg

dat ik het ook wel leuk zou vinden als zoon UIT ZICHZELF iets vriendelijk vraagt ipv. snauwerig, maar ja, je kunt ook te veel willen . Ben benieuwd wanneer dat kwartje valt, misschien als hij het huis uit is?

*bella*

*bella*

08-04-2009 om 21:04

Ja maar koppig

Sorry, ik snap je niet zo goed geloof ik. Zou niet juist jij je dochter goed moeten kunnen snappen? Je beweert zelf koppig te zijn, en echt nooit toe te geven.......
Trouwens, opvoeden is mi voor een groot deel voorleven, dus wat dat betreft krijgt ze een goed voorbeeld! Waarmee ik het niet negatief interpreteer hoor, vasthoudendheid kan ook een goede eigenschap zijn. Maar..misschien geeft het eens wat lucht als je wel eens toegeeft en haar daarmee laat zien dat dat niet het eind van de wereld is?
En wb de humor, ja, ik schreef met nadruk humor die je kind ook kan waarderen. Anders werkt het natuurlijk helemaal niet. Maar het kan best zijn dat de strijd tussen jullie zo hevig is en beladen voor haar dat ze op zo´n moment helemaal niet meer openstaat voor humor. Dan moet je wachten tot een geschikter moment.(zo je wil natuurlijk)

jutter

jutter

09-04-2009 om 10:05

Het explosieve kind

Even illegaal, want mijn kind is inmiddels bijna 8, maar toch heel herkenbaar. Gelukkig, het wordt met de jaren echt minder!!! Mijn kind is koppig en explosief, niet fijn en vroeger vaak bijzonder heftig. De tip vooral ook voor die koppigheid en hoe te voorkomen dat het escaleert in een machtstrijd is het boek: het explosieve kind van R.W. Greene. (dus ook heel handig dus voor kinderen zonder ADHD ed) Ik las het en tot halverwege het boek dacht ik vooral wat een soft gedoe en capitulatie, wij moeten over ons laten lopen, etc.. Maar toch na volhouden en doorlezen, toch wel gezien dat het veel nuttige tips bevat. De strijd ontstaat nl toch vaak doordat je niet echt goed hebt doordacht wat je wil bereiken, met je regel, dus inderdaad pick your battles.
Succes

Vic

Vic

09-04-2009 om 19:22

Discussies

Ik probeer zoveel mogelijk mogelijke conflictsituaties te vermijden door zo min mogelijk 'onzinnige' wensen te hebben, maar soms zit je er ineens middenin. Van de week bij het aankleden van mijn dochter stond ik al klaar met haar trui. Dus zij snauwt (ja ook) 'nee, eerst mijn sokken'. En ik, sufferd, zeg dat ze eerst haar trui aan moet doen. Compleet onbelangrijk natuurlijk, maar omdat ik het dan al gezegd heb vind ik dat ik consequent moet blijven. Terwijl ik natuurlijk op mijn klompen aanvoel dat het dan afloopt met een hysterisch kind dat helemaal geen kleren meer aan wil. Je moet ook zo alert zijn telkens ;-(

*bella*

*bella*

09-04-2009 om 21:21

Consequent

Vic, hoewel ik het herken en ook weleens ´onzinnige ´strijden voer, omdat ik opeen smidden in een machtstrijd zit, vind ik je eigenlijk helemaal niet consequent. Consequent ben je als je een beetje dezelfde lijn aanhoudt, naar mijn idee. Ik denk dat je kind op z´n klompen aanvoelt dat je ´oneerlijk` bezig bent. Zeker als je het normaal niet zo doet. Ik vind dta ik dan gerust kan zeggen: je had ook eigenlijk gelijk, het is ook onzin, doe maar eerst je sokken aan! (maar niet zo snauwen meer!) En dat doe ik dan ook, leg uit dat ik ook weleens verkeerde keuzes maak. En stralen dat de kinderen dan doen! Gelijk krijgen is gewoon leuk, zeker als je gelijk hebt.

lukke

lukke

14-04-2009 om 21:41

Consequent zijn is stap twee

Voor mij is belonen en prijzen stap één. Daar reageert ze ook veel beter op. Dus iedere keer als hij wel alles op eet uitgebreid prijzen. Weinig opscheppen. Zorgen dat hij veel aandacht krijgt met positief gedrag.

Negatief gedrag zoveel mogelijk negeren. Hier is het niet eten: dan ga je van tafel en dan krijg je straks hooguit nog fruit of een droge boterham. Dan zitten wij heel gezellig aan tafel en hup, daar is madam al weer om haar bakje leeg te eten.

Maak er geen strijd van. Een kind kan daar nog niet uitstappen, maar jij wel.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.