Dochter (11) moeite met coach....
Even een vraag wat jullie zouden doen.
Dochter van 11 (groep 8) speelt hockey en mag de coach niet (er zijn er overigens 2, de andere vindt ze wel oké, maar die tweede man is er regelmatig niet). Ze heeft het idee dat die (vervelene) coach (vader van teamgenootje) de pik op haar heeft. Hij heeft altijd commentaar op haar, ze mag nooit wat zeggen etc etc. Ze klaagt er al tijden over. Voelt zich echt onterecht en onaardig behandeld door hem, de hele tijd.
Wat te doen? Ik heb al gezegd: je hebt er last van, je zou het aan hem kunnen vragen (op een goed moment!) of er iets is omdat je de indruk hebt dat hij specifiek kritisch op jou is en dat je dat zo vervelend vindt. Of je iets verkeerd hebt gedaan? (of iets in die trant)
Nee, dat wil ze niet.
Voorgesteld om samen met hem te gaan praten.
Nee, wil ze niet.
Man en ik denken dat coach mogelijk kritisch op haar is, door een voorval vorig jaar, waar dochterlief echt niets aan kan doen, meer een soort van jaloezie (onze dochter speelt beter dan zijn dochter en vorig jaar had dat bepaalde gevolgen die hij, denken wij, niet leuk vond) en dat hij daarom extra kritisch op haar functioneren is.
Omdat zijn gedrag richting dochter dochterliefs lol toch wel bederft, overweeg ik nu toch eens iets erover te zeggen (vragen) aan hem.
Wat zouden jullie doen? Tips?
Wel praten
Je dochter is natuurlijk nu ook op een leeftijd dat geen enkele volwassene het waarschijnlijk goed doet in haar ogen. Best kans dat het in de praktijk meevalt hoe de coach zich opstelt en dat het vooral de beleving van je dochter zelf is.
Ik denk dat het wel goed is om de coach hierover te spreken. Ligt een beetje aan de coach zelf hoe hij het oppakt, maar zonder actie gebeurt er helemaal niets. En mijn idee is dat je dan open en vooral zonder beschuldigingen aan zijn adres het gesprek moet ingaan. Ik zou een insteek hebben van: onze dochter heeft momenteel niet zoveel plezier in hockey, kunnen we er weer voor zorgen dat ze het leuk vindt. Aan de hand vande ontwikkeling van het gesprek kun je dan naar voren brengen dat je dochter zich vanuit haar perceptie bekritiseerd voelt en denkt dat ze niets goed doet (dus vanuit haar perspectief, niet zeggen dat dochter vind dat hij haar bekritiseert en altijd commentaar op haar heeft) en hoe jullie dat zouden kunnen verbeteren.
Heb je een coach die voor rede vatbaar is dan kan het daarna best goed uitpakken denk ik, heb je een coach die je dochter idd bewust bekritiseert en afzeikt dan heb je kans dat het erger wordt omdat hij er nu ook op aangesproken wordt. Maar niets doen lijkt me ook geen optie en ik zou in eerste instantie uitgaan van de eerste mogelijkheid,
Ben je erbij?
Ik maak uit je posting op dat je er niet bij bent?Wat ik merk is dat de eigen beleving van kinderen op deze leeftijd vaak best gekleurd is. Enerzijds zijn ze al best groot maar ze kunnen nog niet goed zien welk effect hun eigen gedrag heeft op een ander.
Vandaar mijn vraag wat jouw eigen waarneming is. Mocht je er niet bij zijn geweest zou ik eerst eens zelf gaan kijken. Misschien zelfs zonder dat dochter het weet zodat je je eigen beeld kan vormen.
Als je een beeld hebt kun je evt het gesprek aangaan zoals hierboven wordt gesuggereerd: coach vragen of hij idee heeft om dochter wat positiever over hockey te krijgen.
Als jouw observaties je inzicht geven in wat dochter zelf kan doen om de situatie te veranderen kun je dat natuurlijk ook met haar bespreken.
Maar misschien zie je het zelf wel gebeuren.
Ik kan me ook voorstellen dat je misschien het eens bespreekt met een bevriend ouder van 1 vd teamgenootjes. Dat kan ook een verfrissende kijk geven.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Bedankt en aanvulling
Bedankt voor jullie reakties. Ik denk dat dochterlief nog wel veel plezier heeft in het hockeyen (dus dat ik moeilijk kan zeggen dat ze daar geen lol meer in heeft), maar zich vooral ergert aan hem. Wel is het zo dat het natuurlijk niet handig is als ze zich aan hem ergert, want dat zal hun relatie niet bevorderen (denk ik dan maar).
Verder is het moeilijk waar te nemen, want ze zitten vaak met het team en coach bij elkaar, verder weg van de ouders. Ik kan niet horen en niet goed zien hoe zij zich gedraagt/wat ze zegt en hoe hij zich naar haar toe gedraagt/tegen haar zegt.
Ik kan dus wel in algemene termen praten over dat haar gedrag ook effect op hem kan hebben, dat hij het wellicht niet zo bedoelt etc. etc., maar dat heb ik al geprobeerd.
Weet niet of ik iets moet doen. Ben wel bang dat het niet handig uitwerkt, dat het de rest van het seizoen gewoon niet zo leuk is voor haar met coach met wie het niet lekker loopt, maar ook dat hij haar straks misschien negatiever beoordeelt (voor de indeling van volgend jaar die dan mogelijk niet handig uitvalt - wordt ze lager ingedeeld dat terecht zou zijn).
Hockey perikelen
Hier fanatiek hockeyende kinderen die inmiddels al flink wat jaren mee draaien. Coaches en trainers zijn inmiddels geen ouders meer omdat ze beiden op hoger niveau in selectieteams hockeyen, maar natuurlijk wel mee te maken gehad in de begintijd.
Inherent aan een teamsport is dat je zo nu en dan te maken hebt met een jaar waarin je het minder goed kunt vinden met bepaalde mensen uit je team. Dat heb ik altijd een van de pluspunten gevonden van een teamsport: wat leren kinderen daar veel van! Hoe ga je daar mee om, je zit een jaar lang aan elkaar vast (als je tenminste niet de handdoek in de ring gooit). Ik vind dat heel erg leerzaam en heb al een paar keer met bewondering geconstateerd dat ze uiteindelijk na een jaar vaak toch tevreden terugkijken en grote of kleinere probleempjes hebben weten op te lossen.
Ook minder goed functionerende coaches of trainers zijn in die jaren voorbij gekomen. Soms is het een kwestie van het jaar uitzitten en weten dat het het jaar daarop weer anders zal zijn. Soms is het nodig om met de club te bespreken waarom iemand niet goed functioneert. Soms –in de begintijd toen het inderdaad nog welwillende ouders waren die coachten- kan je met andere ouders bespreken of iedereen er hetzelfde over denkt. Soms, als jouw bezwaren niet worden gedeeld, zal je weer moeten slikken en accepteren dat dingen niet precies gaan zoals jij dat zou willen.
M.n. bij de rol van ouders is het lastig dat ik vind dat je niet te kritisch kan zijn op iemand die gewoon zijn best doet en veel vrije tijd in een team steekt. Dat iemand dan niet de beste trainer/coach is die er bestaat (en hetzelfde geldt vaak voor de fluitende ouders), tja, dat is dan maar zo (voor een jaartje, en daarna kan je proberen bij te sturen en ervoor te zorgen dat iemand anders die rol op zich neemt).
Ik herken je vrees dat de slechtere relatie gevolgen kan hebben voor de hockeytoekomst van je dochter. Helaas is dat vaak ook zo. Soms worden kinderen geselecteerd in hogere teams omdat er sprake is van vriendjespolitiek of spelen er andere belangen. Meestal vallen dat soort selecties op enig moment door de mand en herstelt het evenwicht zich weer. Soms ook wordt iemand in een te laag team ingedeeld, maar ook dan geldt dat dit meestal wel na een jaar weer wordt gecorrigeerd als het echt niet klopt (omdat er dan weer andere mensen meekijken en mee oordelen).
Maar ook dat alles is de realiteit van de harde wereld die je in een notendop ook bij de hockeyclub tegenkomt. Al dit soort zaken kom je ook tegen als je aan het werk bent. Je komt in je leven af en toe mensen tegen met wie het minder klikt…. Ik zou in elk geval erop letten dat tegen de selectietijd je met de club hebt besproken dat de relatie tussen coach en dochter niet optimaal is en dat je het op prijs zou stellen als ze daar rekening mee houden. Bij ons op de club worden selecties in elk geval niet door 1 persoon uitgemaakt.
