Dochter 6 jaar huilt zoooo snel!
Wie heeft een tip?
Mijn dochter huilt werkelijk om alles. Wilt ze niet bij een vriendinnetje spelen huilt ze het hele schoolplein bij elkaar. Tja, daar sta je dan met die ouders van het vriendinnetje. Dan probeer ik haar toch te puchen om daar wel te gaan spelen, is dat goed? Zit iemand aan iets wat ze niet wilt gaat ze huilen. Krijgt ze haar zin niet gaat ze huilen.
Straks was ik echt kwaad en dan roep ik: huil eens niet zo om alles!!!!
Maar ja, niet echt de oplossing naar mijn idee. Wie heeft er tips, wat kan ik eraan doen?
Negeren
Ik negeer het. Vaak wel met de mededeling dat ik haar niet kan verstaan als ze zo huilt, of een opmerking tegen m'n man als "goh, hoor ik nou iets?" Pas als ze weer normaal praat luister ik naar wat ze te zeggen heeft. Dat werkt hier wel.
Herkenbaar, alleen anders
Alleen gaat het hier om een zoon van 7. Met het verschil dat hij het nooit op school of bij vreemden zou doen, maar allen in de thuissituatie. Dan kan hij werkelijk overal om huilen, is een grotere huilebalk dan z'n kleine broertje. Oplossing heb ik helaas niet echt, ik hoop gewoon dat het vanzelf overgaat door te zeggen dat huilen echt niet gaat helpen.
Is er een reden voor (als je terugkijkt)? Bij ons wel denk ik. Zoon is vanwege ernstige ziekte op jonge leeftijd wel erg beschermd opgevoed. Altijd als een prinsje bediend door ons en z'n omgeving. Van kleins af aan huilen heeft 'm waarschijnlijk veel opgeleverd. Nu nog afleren.
Vraag
Ik denk dat het weinig zin heeft om het huilen heel negatief te benaderen. Ik zou niet praten over huilebalk en zo.
Ik zou willen wat er achter het huilen is. Kan ze de woorden niet vinden om haar wensen duidelijk te maken? Is er een gevoel van onveiligheid waardoor ze overmand wordt door haar emoties? Wat veroorzaakt dan die onveiligheid? Verlatingsangst? Moeite met keuzes? Moeite met overgangen van de ene situatie naar de andere?
En daar zou ik dan iets mee willen doen. Op een rustig moment, dus niet op dat schoolplein zelf. Met haar in gesprek gaan dus: 'Toen we op het plein stonden en jij zou met Pietje gaan spelen, toen ging je huilen. Wat is er aan de hand?' En dan niet veroordelend, niet boos, doorvragen. Tot je het zelf snapt.
Dat zou ik doen.
Karmijn en kikki
Karmijn, wat een lieve manier om er tegenaan te kijken! Kikki, is het idee om eens goed te bekijken wanneer ze precies huilt en waarom? Is daar een patroon in te ontdekken? Huilt ze uit teleurstelling, frustratie, boosheid, onmacht, verdriet, gekwetstheid, angst? Huilen is niet zomaar een gewoonte, het kan je echt overvallen. Ik zag dat bij mijn dochter toen ze kleuter was. Die kon enorm huilen om (voor mij) onbeduidende aanleidingen. Later bleek eigenlijk altijd dat er wel meer achter zat. Soms moeheid, soms gevoel van alleen zijn of onveiligheid, soms een andere behoefte.
Sterkte ermee, het is best lastig om je niet dood te generen voor een hard huilend kind, maar bedenk steeds wat ik bij mijn leerlingen en mijn peuterzoon ook dagelijks voor ogen houd: ze doen het niet om jou te pesten.
