Dochter (9,5) is constant geïrriteerd
Het was altijd al zo, maar is de laatste tijd alleen erger geworden. Ze heeft in februari een klas overgeslagen en vind alle kinderen "superirri". De meisjes doen allemaal cool en de jongens allemaal stoer volgen haar. Ze heeft dan ook nauwelijks aansluiting. Ze ging vorig weekend mee met een hockeykamp en daar vond ze ook iedereen "superirri". Zodra kinderen over make-up praten of een beetje kinderachtig doen, dan sluit ze zich totaal af. Intussen heeft ze steeds minder vriendinnen, maar hier thuis irriteert ze zich ook constant aan haar broertje en zusje. Niemand mag welk liedje dan ook zingen.
Ik praat er veel met haar over en dan lijkt het weer even beter te gaan, maar helemaal voor haar oplossen kan ik dit niet. Maar hoe kan ik haar helpen iets toleranter te worden?
Ze is ook heel perfectionistisch
als ik een keer een dag later een formulier inlever op school is ze zwaar gestresst. Nu is ze weer heel erg gespannen dat ze een kettingbrief niet op tijd heeft doorgestuurd en dat nu helemaal door haar schuld het record verbroken gaat worden. Mijn tegenwerping dat volgens mij niemand die brieven op tijd doorstuurt en dat de helft die dingen uberhaupt niet doorstuurt, maakt geen indruk. Zij heeft het helemaal verpest en door haar komt die brief niet in het Guiness World book of Records.
Toleranter?
Ahum toleranter??? Bedoel je niet socialer? Het lijkt net of jullie je moeten aanpassen aan haar, (dat schrijf je ook 'niemand mág...hoezo mág? Ze is de koningin toch niet?) volgens mij moet je de boel eens omdraaien....Gewoon zingen en zij ziet maar hoe ze er mee omgaat...(Nou ja, in proportie natuurlijk het moet niet expres gaan...dan wordt het pesten in mijn ogen) En idem met de rest...Als zij iedereen irri vindt nou prima dan...maar dan moet ze zich wel realiseren dat die anderen haar waarschijnlijk niet-sociaal vinden. Een sova training is dat niet wat?
groeten albana
Ik vind het ingewikkeld
soms die huisregels op te stellen. Want hier is het inderdaad een regel dat als een ander vraagt of je ergens mee ophoudt, je dat inderdaad doet, want anders is het "pesten". Ik heb mijn kinderen willen leren dat ze de grenzen van anderen respecteren, maar keerzijde is dat tolerant gedrag niet gestimuleerd wordt op deze manier.
Welke regel zal ik dan verzinnen? Als ik me er niet mee bemoei dan verkoopt mijn dochter broertje of zusje een mep (en dan word ik wel boos en stuur haar naar haar kamer). Moeten ze dan maar leren om irritant gedrag straal te negeren? Hoe lossen jullie dat op?
Wat zegt ze zelf?
Je hebt veel met haar gepraat, zeg je. Wat is haar verhaal? Als ze het alleen maar heeft over iedereen die zo superirri is, kun je haar duidelijk maken dat er ook een deel bij haar ligt. Bijvoorbeeld bij heel gewone dingen die zij irritant vindt, dan kan jouw boodschap zijn: luister eens, ik doe iets heel gewoons, en als jij dat irritant vindt, wat kun jij daar dan zelf aan doen? Of: het is niet gezellig op deze manier, hoe kunnen we er samen voor zorgen dat het weer wat leuker wordt?
Waar ik op aan zou sturen is haar eigen gevoel, want het is natuurlijk voor haar ook niet leuk dat ze zich zo vreselijk aan alles irriteert. Los van de vraag waar dat gevoel vandaan komt (wat ook een heel belangrijke vraag is, hoe gaat het met háár, waarom doet ze zo) heeft zij ook een leukere dag als ze vrolijk kan zijn en met andere kinderen kan spelen. Dat zal ze begrijpen. En dan daarna het inkoppertje: sociaal gedrag komt van twee kanten. Misschien kun je haar op deze manier een beetje laten loskomen van het idee dat alles aan iedereen ligt behalve aan haarzelf.
Huisregels
ik heb niet veel huisregels, eerlijk gezegd. Maar dat iemand moet stoppen met iets te doen als het een ander stoort, vind ik persoonlijk geen goede regel. Vooreerst omdat die regel enkel bij jullie thuis zal gelden. Ik denk niet dat 'wil je ermee stoppen' op bv. school meteen zal worden toegepast. Toch niet voor normaal gedrag, al kan dat voor iemand irritant zijn.
Ik denk dat als één van mijn kinderen iets doet (veel lawaai maken bv.) en het andere kind zich daar aan stoort, of wij ons daaraan storen, het kind dan maar naar zijn eigen kamer moet. Of, als het echt storend is, zeg ik dat het moet gedaan zijn en ze wat anders moeten gaan doen. Het hangt er gewoon vanaf.
Trouwens: irritant gedrag, wat bedoel je daarmee? Als zus staat te dansen en te zingen en te springen, kan broer dat best vervelend vinden - hij zit bv. een boek te lezen. Ik vind dat nochtans normaal gedrag voor een 7-jarig meisje. Dan moet broer maar naar z'n kamer gaan lezen. Anderzijds moet het gespring dan wel geen uren doorgaan. Op een bepaald moment is het gewoon genoeg geweest.
Ik kijk dus altijd op het moment om een beslissing te nemen.
En dan nog
over dat perfectionisme en dat alles irritant vinden van een ander: ik zou dat proberen om dit haar probleem te maken. Zij kan nl. wel proberen haar gedrag te veranderen, ze is nu nog jong genoeg. Ze wil toch niet echt als een nors meisje gezien worden? Want als dat het beeld is dat 'de mensen' van haar hebben, zal ze norse reakties terugkrijgen. Leg haar uit dat 'je krijgt wat je geeft'.
Anderzijds: hier ook een versneld kind dat nog niet goed ligt in de klasgroep. Op school zie ik dan ook een ander kind dan thuis. Na de vakantie gaat alles op sociaal vlak hopelijk beter, dus een beetje meedelijden kan ook weer geen kwaad. Zomaar in een nieuwe klas terechtkomen, da's ook niet gemakkelijk hé.
Goed idee
dat als iemand zich aan de ander stoort, hij zelf even weg moet gaan. Alleen tijdens het eten en in de auto kan dit natuurlijk weer niet.
Ze zit momenteel niet zo goed in haar vel omdat ze het erg moeilijk vindt een plekje te veroveren in de klas. Het ging trouwens al iets beter met haar. Ik had haar gezegd dat je er wel moeite voor moet doen om andere beter te leren kennen, bijv. door speelafspraakjes te maken. Ik had ook met haar afgesproken dat ze minstens een speelafspraakje per week zou maken. Al mijn kinderen zijn momenteel ook erg moe. Ik heb ook afgesproken met mijn man dat we gaan proberen ze eerder in bed te krijgen (ik laat ze al elke dag uitslapen).
Inderdaad weggaan
Eerlijk gezegd vind ik algemeen toepasbare huisregels ook niet zo eenvoudig te maken en te hanteren. Als dochter 1 achter de piano zit en dochter 2 gaat er hard doorheen lopen pingelen op een andere piano, dan vind ik dat dochter 2 daarmee moet stoppen. Maar als dochter 1 lekker zit te spelen en dochter 2 wil zingen, dan vind ik dat dochter 1 zich daar niet teveel aan moet storen. Doet ze dat toch, dan kan ze er altijd voor kiezen op haar kamer te gaan spelen. En zodra een van de twee expres herrie gaat maken terwijl of omdat de ander aangegeven heeft dat zij dat niet wil, dan is het plagen en mag het niet.
Als ik het verhaal lees van je dochter denk ik niet dat ze toleranter of socialer moet worden, maar dat ze gewoon heel slecht in haar vel zit. Heel vervelend voor je dochter, maar ook voor jullie op deze manier. Met haar praten lijkt me prima, vooral om erachter te komen wat het is wat haar dwarszit (zal waarschijnlijk wel haar klas zijn), maar aan de andere kant denk ik dat je de teugels voor haar ook wat strakker moet maken. Als mijn oudste dochter in een van haar onmogelijke periodes zit, werkt 3 dagen consequent tellen en vervolgens een straf uitdelen (bij elke keer dat ze het ongezellig maakt in huis tel ik en als ik bij 5 ben is ze die dag en de volgende haar DS kwijt. Zijn we de volgende dag niet bij de 5 aangekomen, dan heeft ze hem terugverdiend) heel erg goed. Dan heeft ze haar grens weer gevonden en kan ze weer ontspannen.
Sterkte!
LaMama
Allebei te radicaal
Dat de gestoorde altijd weg moet gaan klopt niet, en dat de stoorder altijd weg moet gaan ook niet.
Je kunt zo'n regel toch niet vast formuleren los van de omstandigheden? In de ene situatie is het redelijk dat de lawaaimaker vertrekt, in de andere zal de overgevoelige vogel even zijn vleugeltjes moeten laten wapperen.
De regel zou eerder moeten zijn dat de kinderen samen een oplossing zoeken per geval. daar zal al snel een stramien uitrollen van vaste regels voor veel voorkomende situaties. Dat kunnen ook best regels zijn in de trant van als A B stoort moet A meer dit en B meer dat... actie van 2 kanten dus.
Wat ik verder een beetje mis in het verhaal van liat is het geduld en vertrouwen dat haar dochter zelf haar weg gaat vinden. Ik snap goed dat je haar wilt helpen, maar probeer het te houden bij bespreken wat ze zelf zou willen veranderen. Het aandragen van oplossingen legt de actie buiten je dochter terwijl er alleen dingen zullen veranderen als ze dat zelf nuttig en nodig vindt.
Eerder in bed leggen is weer wel een goed idee, dat hoort bij de ouder... maar ook in zo'n situatie kun je meer bij het kind leggen. Mijn jongens krijgen al vanaf een jaar of 5,6 te horen dat je als je moe bent of hongerig niet moet gaan zitten sjagrijnen maar moet zoeken naar manieren om de anderen daar niet mee te storen. Of beter nog, het op te lossen door te gaan eten of slapen/rusten. Ook daar ligt een taak bij je dochter zelf.
Eens met rode beuk....
ik denk ook dat de huisregel té eenvoudig is en zo juist 'gebruik' (of misbruik) en niet sociaal gedrag uitlokt. Niet altijd hoeft diegene die 'overlast' veroorzaakt weg te gaan of op te houden en andersom hoeft ook niet altijd diegene die er 'last' van heeft het maar te accepteren. Sociaal zijn is juist dat je soms dingen wel tolereert en een andere keer de ander vraagt om rekening met je te houden. Alles in proportie. En op basis van gelijkwaardigheid. als iemand altijd alles maar als irritant bestempeld en dus als 'last' zou ik eerder geneigd zijn diegene dan maar te zeggen dat die er maar 'gemak' van moet krijgen dan de overlastverzoorzaker te laten ophouden...aan de andere kant, als iemand slecht in z'n vel zit vindt ik dat ook wel weer iets waar zusjes/broertjes en de rest van het gezin best rekening mee kunnen houden. Maar het moet wel in proportie blijven...van alle kanten moet je soms toegeven en soms iets tolereren, als het altijd van 1 kant moet komen en die zich altijd maar moeten aanpassen werkt het gewoonweg niet...Dus een weekje niet zingen omdat je zusje een lastige tijd doormaakt vindt ik nog wel kunnen, maar worden het wéken of máánden dan vindt ik dat slecht in het vel zittende zusje dan maar op d'r kamer moet gaan zitten of ergens anders als ze er zo'n last van heeft...dan hoor je het tenslotte ook niet meer. Die grens van wat wel/niet is soms lastig...en onduidelijk en moeilijk aan te geven...maar ik denk dat je op je gevoel al best aan kan geven wat wel en wat niet. En het niet laten ontaarden in pesten...dus expres gaan zingen zodra zus binnen komt,dat mag niet.
Misschien heb je door deze regel ook dochter wel juist teveel ruimte gegeven om zich aan alles te gaan lopen irriteren. Het had effect tenslotte...En is het juist wel eens goed dat je haar aanleert dat ze soms dingen maar heeft te verdragen om de sociale kant ervan. Je zult je hele leven waar meer mensen bij elkaar zijn wel momenten hebben dat je je irriteerd aan anderen...maar zelden zullen al die mensen meteen ophouden als jij dat 'eist' of wil....Meestal moet je er maar mee zien te dealen...En dat omgaan ermee moet je toch een keer leren.
Misschien door een andere aanpak dat de irritatie naar klasgenoten ook afneemt..klasgenoten zijn tenslotte vaak nog minder irritant dan broertjes en zusjes (die volgens mij op nummer 1 staan qua irritatie). En als je irritaties naar broertjes/zusjes enigzins in de hand kan houden dan zul je dat met de irritaties naar klasgenoten ook kunnen.
En verder vindt ik slecht in je vel zitten niet altijd een excuus...Hoogstens dat het begrip oplevert bij je ouders, en voor een korte tijd bij de rest van het gezin. Maar ik denk niet dat er veel mensen verder zijn waar je bij in een groep zit die daar een boodschap aan hebben. De klas b.v. niet...of later je collega's w.s. ook niet (hoogstens een dagje maar dan moet je weer gewoon doen). Eigenlijk vindt ik dat je op den duur ook in een periode dat je slecht in je vel zit sociaal moet kunnen zijn en e.a. moet kunnen tolereren.
Vroeg naar bed zou een optie kunnen zijn...maar met die warmte? Misschien is verplicht rustig aan doen 's avonds vanaf een bepaalde tijd een optie? B.v. lezen in bed?
groeten albana
Bedankt voor jullie reacties!
Broertje en zusje van mijn dochter zijn ook twee handen op een buik. Ze gingen laatst met z'n tweetjes bij elkaar "logeren" en zaten de hele avond te kletsen en vielen in elkaars armen in slaap. Misschien was dat ook niet zo'n handige actie van me dat toe te laten. Oudste dochter voelt zich nogal buitengesloten. Misschien moet ik eens organiseren waardoor ze met alleen broertje of zusje op stap moet voor de "bonding". Ik heb vanmiddag weer tegen haar herhaald dat alles "actie en reactie" is en dat als zij aardig tegen brusjes doet, ze vanzelf aardiger terug gaan doen. Ze antwoordde dat haar broertje en zusje haar vaak pesten. Is ook zo, maar mijn dochter is ook wel erg makkelijk op de kast te krijgen. Ik heb afgesproken dat ze gaat proberen gepest meer te negeren zodat de lol ervan af gaat voor haar broertje en zusje.
Opmerking
Hoi,
Ik heb al veel goede tips gelezen. Even een over dat herrie maken; zoals de anderen al schreven is dat per situatie verschillend. De ene keer vind ik dan ook dat de herrie maken zijn/haar mond nu maar moet houden (omdat we bijvoorbeeld iets leuks op tv aan het kijken zijn) maar de andere keer, als ze lekker plezier hebben en oudste komt binnen en de boel moet meteen stil zijn omdat het haar niet zint, dan zou ik dat niet tolereren. Wel zou ik dan een oplossing bedenken, iets van nog een kwartiertje en dan weer rustig allemaal. De oudste kan zich dan instellen op een eindlimiet of nog een kwartier weggaan en dan terugkomen in de kamer.
Maxime
Zo ontzettend herkenbaar
En het maakt niet uit hoe je ermee omgaat. Geloof me. Maar ik weet gelijk dat het moeilijk te geloven is
ik zou het zelf ook moeilijk geloven. Ik kan er nl best slecht tegen als kinderen zo doen, en meestal heb ik daar weinig geduld voor. Maar dit is anders dan verwend gedrag, of weinig sociaal. Misschien is het wel weinig sociaal maar vd andere kant is mijn zoon juist weer wél sociaal. (té sociaal denk ik soms waardoor hij aansluiting mist)
Maar dit gedrag is hier zeer hardnekkig, nauwelijks te beïnvloeden, zeer bepalend. Natuurlijk zoeken we oplossingen, manieren om ermee om te gaan. Het is zelfs zo erg dat we in slechte periodes bijna met niets anders bezig zijn. Stom, want in feite helpt het niets. Een voorbeeld: dochter en ik bleren graag mee in de auto met muziek. De muziek hoort hij altijd graag, maakt niet uit wat en maakt ook niet uit hoe hard. Maar meezingen, dát mag nu niet. Dat klinkt alsof hij de baas is maar dat ís hij in feite ook, een klein dictatortje in de dop op zo´n moment. En wat ik ook doe; dat blijft hij tóch op dat moment. Want zelfs al leg ik hem uit dat we soms toch mee willen zingen en dat we dat gewoon doen, de sfeer verpest hij toch wel. En dan hakt hij vooral op zusje. Ik pak hem heus wel aan vaak op dat soort momenten, maar het is erg vermoeiend en de ontspanning (waar zusje en ik dan eigenlijk naar op zoek zijn op dat moment) is gewoon weg en leuk is het niet meer. Het is maar een voorbeeld, maar ontsnappen kunnen we niet echt aan elkaar in de auto.
En tsja, hij zit enorm in de contramine. Iets als ´uitleggen dat hij dan als nors gezien wordt´, tsja, dat boeit hem dus totaal niet. Om een voorbeeld te noemen, de hele heisa rond het wk stoort hem zo dat hij luid en duidelijk overal en altijd verkondigt voor de tegenpartij te zijn. Hij uit zich hier nog niet negatief over leeftijdsgenoten, is net 9, maar je merkt wel al uit zijn opmerkingen naar zusje toe (die juist erg sociaal is en zich wel confirmeert, heel graag juist) dat hij weinig op heeft met gedrag dat bij zijn leeftijdsgenoten hoort. Hij is gewoon duidelijk anders, en dat zal hem vaak genoeg opbreken denk ik. Ik merk dat zijn tolerantie evenredig afneemt met het afnemen van zijn welzijn. Soms is dat lastig, want juist als hij zo moeilijk doet krijgt hij uiteraard ook overal meer kritiek te verduren, en daar is hij al zo super gevoelig voor. Dus probeer ik juist te doseren en de insteek zo positief mogelijk te houden. Maar jeetje dat kost soms wat. Het blijft hier een gepuzzel, het blijft hier zaak te achterhalen wat er scheelt en wat we precies voor hem kunnen doen. Vaak liggen dingen op school. Moeilijk is dat hij in mindere periodes ook niets meer loslaat, maar dan dus gaat hakken op anderen. We zijn hier nog steeds op zoek naar meer structurele oplossingen.
Liat
pas op dat je niet in de weg gaat staan dat broer en zusje het leuk hebben omdat je oudste dochter dan buitengesloten is. Zij moet ook gewoon ervaren dat anderen het soms beter samen hebben dan zij met iemand. Ik zou ze niet gedwongen apart op stap nemen; wel eisen dat de andere kinderen ook vriendelijk tegen haar zijn en niet alleen tegen elkaar.
Maar dan zal zij ook een stap moeten zetten. Zo lang dat niet lukt moet ze maar meer alleen met jou doen of alleen. Pas op dat je je zelf niet teveel verantwoordelijk voelt voor haar gedrag. Ze moet zelf de gevolgen ervaren!
Zou het ook de pre-puberteit kunnen zijn?
Dit opperde mijn man gisteren.
Gisteren was weer een slechte dag. Dochterlief probeerde paardrijlaarzen bij haar zusje uit te trekken, die eigenlijk van haar zijn. Dochter is al van paardrijden af en gebruikt de laarzen niet meer, bovendien was ze een film aan het kijken. Het zusje was cowboy aan het spelen en had ook een cowboyhoed op. Dochter gewaarschuwd dat nog een zo'n incident en ze naar haar kamer kon.
Een half uur later moest ik weer tussenbeide komen: dochter had haar broertje geslagen omdat die aan haar speelgoedslang zat. Dochter was nog steeds de film aan het kijken en was niet met de slang bezig.
Ik heb mijn dochter toen naar boven gestuurd en later een hele toespraak gegeven over het belang van sociale vaardigheden in het leven. Ook gezegd dat ik dit gedrag vrij egocentrisch vond en dat ze een beetje meer moest gaan nadenken in hoeverre dingen echt belangrijk waren voordat ze zich zo ontzettend ging irriteren.
Dochter zegt dat ze "er niets aan kan doen dat ze zich zo irriteert". Ze begon later wel te huilen en sindsdien gaat het weer een tijdje goed.
Hoe gaat het precies?
Hier zou zo´n situatie misgaan als anderen niet netjes aan zoon vragen of ze het mogen lenen. Ik ben erg teruggekomen van mijn houding; hier in huis delen we een beetje alles. Bij zoon werkt dat absoluut niet. Hij is erg gesteld op zijn spullen, terecht vind ik, al herken ik zelf het gevoel helemaal niet. Hij voelt zich gepasseerd en niet serieus genomen als iemand ongevraagd aan zijn spullen zit, voor hem is het erg belangrijk. Ik denk omdat hij sowieso de behoefte voelt voor zijn eigen ruimte te moeten vechten, of wellicht voelt hij soms al erg weinig ruimte. Hij wil ontzettend graag zijn eigen gang/weg gaan, soms lijkt hij hier ook te puberen bijna, maar die ruimte kan hij uiteraard nog niet aan.
Maar lastig is het soms wel, kinderen zitten iid zo maar overal aan en zoiets als een speelgoedslang, tsja, het zou mij ook weer kunnen irriteren als mijn kind daar problemen om zou maken. Maar ik probeer het dus wel meer te respecteren.
Kleine overwinning
Dochter kwam gisteren naar me toe en vertelde dat ze zich al veel minder irriteert en dat ik gelijk heb: het leven is dan inderdaad veel leuker.
