Dochter is eigenlijk altijd kwaad
Beste allemaal,
Ik hoop hier eigenlijk wat tips te kunnen krijgen. Misschien zijn er wat mensen die het een en ander herkennen.
Onze dochter is 9 jaar. Hoogbegaafd en hooggevoelig, dus behoorlijke pittige combinatie. Buitenshuis is ze eigenlijk meestal vrij lief (ze weet precies wat men van haar verwacht) maar thuis is het vertrouwd en dan veranderd ze altijd snel in een draak. Ze is de drempel nog niet over of ze is al kwaad. We kunnen nog zo ons best doen, maar er is eigenlijk weinig goed. Mijn dochter (en wij) hebben wel hulp, maar het blijft ontzettend vermoeiend. Ik blijf meestal geduldig en begripvol, maar soms heb ik het helemaal gehad. Mijn man vindt het nog lastiger (hij kan helemaal niets goed doen in haar ogen) en wordt er vaak heel verdrietig van.
Mijn dochter reageert heel sterk op prikkels. Ze kan ook sterk tegen dingen opzien. Die opgekropte angst/overprikkels reageert ze op ons af. Bij de aanvallen van haar praten we er altijd over, maar vaak weet ze gewoon niet wat er speelt. Ze kan dan een hele dag moeilijk doen over niets. Het begint in de ochtend en ze klaagt door tot de avond. Door de jaren heel hebben we wat trucjes ontdekt (samen even wat doen, haar juist zelf laten kiezen, met rust laten, wegsturen, etc), maar op sommige dagen werkt helemaal niets. Extra moeite veranderd soms zelfs in nog meer woede bij haar. Ze heeft veel hobby’s en die helpen soms, maar vaak zorgen ze ook juist weer voor meer frustratie (ze moet paardrijden op een stom paard, bij zangles moet ze alleen maar stomme opdrachten doen, haar tekeningen mislukken allemaal, we hebben net het verkeerde lekkers in huis, etc.). Ze heeft ook altijd veel wensen, maar ook daarin meegaan werkt vaak averechts. Ze is bijvoorbeeld dol op mooie kleding, bestelt online iets, maar dan valt het bij thuiskomst eigenlijk altijd enorm tegen.
Momenteel heeft ze vakantie en ziet ze als een berg op tegen de eerste schooldag (voor de vakantie is er iets vervelends gebeurt met een vriendin). Ze zit toch al zeker een week daardoor slecht in haar vel. Praten en samen oplossingen verzinnen helpt niet. Ik heb ook school en de therapeut ingeschakeld, maar het blijft maar spoken bij haar.
Iemand tips? Ik hoor het heel graag. Heel erg bedankt!
Weeromstuit schreef op 13-05-2021 om 11:47:
Mijn kind is ook zeer gevoelig voor alle mogelijke prikkels en wat hier het beste werkt is ongeveer het tegenovergestelde als wat Poezie suggereert: mildheid, warmte, meebewegen. Veel begrip tonen. Altijd bedenken: ze is niet voor haar lol zo boos. Voor haar is het altijd nog zwaarder dan voor ons. Accepteren dat ze anders is dan andere kinderen en dat dat niet haar schuld is. Ze heeft hulp nodig, geen straf.
We kónden ook haast niet anders dan zo reageren, want als wij ook nog eens boos werden, dan ging ze helemáál door het lint. Een licht geïrriteerde stemverheffing kwam al keihard aan bij haar.
Ze wilde wel graag praten: uitleggen wat er allemaal mis ging overal en nadenken wat er aan alles verbeterd kon worden. Dat hielp ook wel. Later heeft ze ook heel veel gehad aan een kindertherapeut.
Ik ben er wel benieuwd naar hoe je haar dan voorbereidt op de buitenwereld. Er zijn bijvoorbeeld maar weinig werkgevers die van de zachte en begripvolle aanpak zijn. Daarnaast zijn andere mensen ook weleens boos en geïrriteerd, hoe leer je haar daarmee omgaan?
Het is helemaal lastig als er ook andere kinderen in het gezin zijn die iets anders nodig hebben. Met gezinsuitjes is het heel vervelend als er een kind constant boos is en nergens zin in heeft. Dat heeft ook invloed op de andere kinderen, die vinden het vervolgens een stuk fijner als het boze kind niet meegaat. Hierdoor voelt het boze kind zich buitengesloten en wordt nog bozer waardoor de andere kinderen hem nog meer negeren. Het wordt een hele vervelende vicieuze cirkel zo en heel lastig te doorbreken. De andere kinderen negeren het ene kind zoveel mogelijk waardoor dat kind zich natuurlijk nog minder prettig voelt en zich nog vervelender gedraagt...
Het is heel moeilijk om dat te doorbreken want er is natuurlijk een reden dat de andere kinderen liever niet met hem spelen of het fijner vinden als hij er niet bij is... het is niet zo dat als ze wel met hem spelen hij dan opeens niet meer boos is en opstandig is....
KInderen groeien en ontwikkelen zich uit zichzelf reflecterend op de omgeving. Dat een kind nu 'boos' reageert wil niet zeggen dat het dat nog doe als het een 'baas' heeft of dat je dat er nu uit moet 'leren'.
Je begint met begrip voor wat er in een kind omgaat en zorgt dat het weer met een open blik naar de wereld kan kijken en daarvan kan leren.
Poezie schreef op 13-05-2021 om 12:27:
[..]
Ik ben er wel benieuwd naar hoe je haar dan voorbereidt op de buitenwereld. Er zijn bijvoorbeeld maar weinig werkgevers die van de zachte en begripvolle aanpak zijn. Daarnaast zijn andere mensen ook weleens boos en geïrriteerd, hoe leer je haar daarmee omgaan?
Ik heb ook ervaren bij onze middelste dochter, met ADD, dat de zachte en begripvolle aanpak werkt. Juist door niet de strijd aan te gaan, mee te bewegen, te luisteren en veel te praten heeft zij in de loop der jaren zichzelf leren kennen en weet ze om te gaan met moeilijke situaties. Ze weet wanneer ze haar rust moet pakken, ze weet wat haar helpt als ze boos is of verdrietig, ze kan goed verwoorden waar het 'mis' gaat en samen zoeken we steeds weer naar oplossingen. Hierdoor staat ze nu heel sterk in haar schoenen, is ze juist beter voorbereid op de buitenwereld en kan ze beter omgaan met mensen die niet zo begripvol zijn.
En het nummer heet 'groei'.
Poezie schreef op 13-05-2021 om 12:27:
[..]
Ik ben er wel benieuwd naar hoe je haar dan voorbereidt op de buitenwereld. Er zijn bijvoorbeeld maar weinig werkgevers die van de zachte en begripvolle aanpak zijn. Daarnaast zijn andere mensen ook weleens boos en geïrriteerd, hoe leer je haar daarmee omgaan?
Dit IS hoe ik haar heb voorbereid op de buitenwereld. Zo werd ze minder boos, kreeg ze minder lange tenen, werd ze sociaal sterker en zelfverzekerder. Omdat ze zichzelf mocht zijn, met al haar gevoeligheden. Daar groeide ze van. De wereld was al moeilijk genoeg voor haar, met al die prikkels.
Trouwens, het argument van de werkgever vind ik altijd zo'n kul. Het is juist belangrijk om het verschil te zien tussen een kind en een werknemer. Een kind kan zich nog lekker zónder die vervelende werkgever ontwikkelen, met alle fouten en omwegen en gevoeligheden die zich aandienen. Daar leren ze van, en daar worden ze uiteindelijk fijnere collega's van dan als ze zo vroeg mogelijk de mond gesnoerd worden omdat ze 'zeuren'.
Weeromstuit schreef op 13-05-2021 om 11:47:
Mijn kind is ook zeer gevoelig voor alle mogelijke prikkels en wat hier het beste werkt is ongeveer het tegenovergestelde als wat Poezie suggereert: mildheid, warmte, meebewegen. Veel begrip tonen. Altijd bedenken: ze is niet voor haar lol zo boos. Voor haar is het altijd nog zwaarder dan voor ons. Accepteren dat ze anders is dan andere kinderen en dat dat niet haar schuld is. Ze heeft hulp nodig, geen straf.
We kónden ook haast niet anders dan zo reageren, want als wij ook nog eens boos werden, dan ging ze helemáál door het lint. Een licht geïrriteerde stemverheffing kwam al keihard aan bij haar.
Ze wilde wel graag praten: uitleggen wat er allemaal mis ging overal en nadenken wat er aan alles verbeterd kon worden. Dat hielp ook wel. Later heeft ze ook heel veel gehad aan een kindertherapeut.
Hier werkt dat dus niet. Praten, hoe begripvol en steunend ook, is ‘irritant’. Hij wil gewoon zijn en al dat praten over ‘problemen’ betekent dat hij dat niet is. Zeggen dat het normaal is om dingen te moeten leren in het leven, gaat het ene oor in, andere oor uit.
Ik laat hem steeds meer aan zichzelf over. Praat en help en steun hem alleen als hij er zelf om vraagt of als hij er open voor staat. Hij moet dus veel zelf verhapstukken maar dat is niet anders. Dit is in het geheel het beste omdat ik hierdoor wel een warme band met hem kan houden. In de periode dat ik hem nog heel graag wilde helpen, lagen we dag in dag uit overhoop en wilde ik vaak niet eens in zijn buurt zijn omdat ik de bui alweer zag hangen. Nu kunnen we het ook soms gewoon gezellig hebben en mag ik hem geregeld knuffelen. Met hemzelf gaat het niet echt goed, maar zeker niet slechter dan in de periode dat ik er veel met hem over probeerde te praten.
Er is niet een (1) oplossing. Al die kinderen zijn ook niet hetzelfde. Het is trial & error
Poezie schreef op 13-05-2021 om 12:27:
[..]
Ik ben er wel benieuwd naar hoe je haar dan voorbereidt op de buitenwereld. Er zijn bijvoorbeeld maar weinig werkgevers die van de zachte en begripvolle aanpak zijn. Daarnaast zijn andere mensen ook weleens boos en geïrriteerd, hoe leer je haar daarmee omgaan?
Ik ben wel van het begrijpen maar tegelijkertijd, ben ik in de loop van de tijd het gedrag wel steeds meer gaan begrenzen. Ik vind dat je wel gelijk hebt, dat je ook teveel en te lang kan praten. Dat heb ik met mijn kind in ieder geval ook ervaren. Ik breek nu bepaalde interacties direct af (wat andere begripvolle mensen trouwens ook beschrijven hoor: zo vroeg mogelijk ingrijpen). Het verschil is misschien dat ik op zichzelf de frustratie niet als onzin bestempel. Ik wijs alleen bepaalde manieren ze te ventileren af, of de timing, of hoe lang het duurt. Maar ik ben me er wel van bewust dat de spanningen op de een of andere manier afgevoerd moeten worden. Ik probeer mijn kind bijvoorbeeld aan het sporten te krijgen. Vooralsnog met weinig succes.
Mensen zijn nou eenmaal niet hetzelfde. Een mens moet leren zorgen en verantwoordelijkheid dragen voor wie hij/zij echt is (in dit geval: gevoelig) in plaats van zichzelf te veranderen in iets wat hij/zij niet is. Ik ga er ook vanuit dat een mens in het algemeen evenwichtiger kan worden, naarmate hij ouder wordt.
Poezie schreef op 13-05-2021 om 12:27:
[..]
Ik ben er wel benieuwd naar hoe je haar dan voorbereidt op de buitenwereld. Er zijn bijvoorbeeld maar weinig werkgevers die van de zachte en begripvolle aanpak zijn. Daarnaast zijn andere mensen ook weleens boos en geïrriteerd, hoe leer je haar daarmee omgaan?
Maar dat is een misverstand. Alsof je als kind moet verdrinken om te leren zwemmen. Nee natuurlijk. Je frustraties beheersen moet je leren en net zoals bij zwemmen leer je dat niet door straf te krijgen zolang je het niet kan.
Ondertussen heeft kind inderdaad te maken met mensen die geïrriteerd reageren. Daar heeft kind dat gedrag van geleerd zelfs.
Maar dat kun je wel aangrijpen om te laten zien hoe vervelend dat gedrag is en dat je het beter anders aan kunt pakken.
