Dochter, logopedie. Wat moet je ermee??

Oh, en verder wil ik nog zeggen dat het best heel lastig kan zijn om te erkennen dat er 'iets' is met je kind. Dat is ook niet mijn grootste talent zeg maar, maar als ik nu terugkijk is er nog nooit iets beter geworden van dingen ontkennen. Wel van dingen onder ogen zien, inclusief je eigen gevoelens en zorgen daarover en daar ruimte voor bieden en ermee aan de slag gaan. Niet altijd leuk, wel nodig.

Henricus schreef op 02-04-2023 om 11:43:

[..]

Het is voor mij écht geen wedstrijd, met niemand.

"Maar jij denkt dat dit vanzelf zal verbeteren en dus geen probleem is. Op basis waarvan denk je dat?"

Kom ik toch even terug op wat ik eerder aangaf: waarom wordt er niet eerst gekeken naar de ouders. Het kind is een product van beiden, er zal ook echt wel wat van beide ouders in zitten.
Dat gezegd hebbende: ik was vroeger ook een snelle, maar ook vrij late prater.
Het is gebleken dat dat bij ons in de familie wel een dingetjeis/was. Trage starters dus.
Zo was een oom van mij ook een late prater, uiteindelijk niet de minste docent Nederlands voor o.a. diverse ambassade's wereldwijd geworden
Op basis van onze familie, bijhorende euvels én hoe iedereen terecht is gekomen voorzie ik weinig tot geen problemen.

Mijn vrouw daarentegen, aardige vrouw hoor maar ze is op dat vlak het tegenovergestelde van mij.
We willen beiden het beste voor de kinderen, alleen onze visie daarop verschilt nogal.

Een voorbeeldje: onze zoon, 1 jaar, blijkt redelijk doof te zijn aan 1 oor. (onder de 60 db hoort ie niet.)
Ik lig er niet wakker van, ik weet het en houd er wat rekening mee als je tegen hem praat.
Mijn vrouw schoot redelijk in de paniekmodus, dit nog wat verergerd door die lui van dat testcentrum. Daar kwamen ze gelijk met allemaal potentiele problemen waar hij in de toekomst tegenaan zou lopen enz.

Kijk, ik weet dondersgoed dat als je van de ene op de andere dag je gehoor verliest, een arm moet missen of wat dan ook, dat dan je leven op de kop staat en het bijzonder veel aanpassingsvermogen vergt!
Maar als je ermee geboren bent...dan weet je niet beter, je leert er mee leven.
Dat kind weet niet beter, dit in tegenstelling tot het abrupte verlies van gehoor of anderzijds.
Mijn vrouw trekt eerder naar de verhalen van dat testcentrum, ziet de potentiele problemen en creëert nu al problemen die er (nog) niet zijn en wellicht nooit zullen komen.

Zo ook met dochterlief.
Er wordt tal van onzin verkondigt (selectief mutisme, autisme etc.) en mijn vrouw neemt veel daarvan aan, soms neemt ze er ook weer afstand van als blijkt dat het nergens op slaat.
Ik filter de onzin er wel uit, zij blijft er lang in hangen.
Net als die hulpverlening dame met de dikke Audi V8: ik luister aandachtig (ja echt) en ik hoor alleen maar nietszeggende onzin. Mijn vrouw was wél onder de indruk van haar. (daarom praatte die dame ook niet tegen mij, ze wist dat ze niks met mij kon bereiken)

Niks ten nadele van haar, maar ze is van het type vrouw die 2 maand voor de vakantie al in de stress zit om wat ze moet meenemen. Wellicht zegt dit iets over het karakter

En dan is het lastig om samen tot een compromis te komen.

Let wel: ik houd niemand tegen.
Als mijn vrouw naar logopedie wil, prima.
Als ze ergens anders heen wil: prima, ik houd haar niet tegen.
Als zij zich er goed bij voelt en van mening is dat het helpt: het zij zo.

Of ik er achter sta is een tweede.
Ik vind het tot zover allemaal zonde van de tijd, het geld en de energie.

Je bagatelliseert de zorgen van je vrouw helemaal tot moes en polariseert zo de situatie. Doordat jij alles wegwuift, moet zij haar zorgen alleen dragen en worden ze alleen maar groter. Jij vindt het gewoon allemaal onzin, houdt een preek en schuift het opzij. Ik herhaal nog maar een keer: luister eens een tijdje echt naar haar in plaats en denk met haar mee, in plaats van te gaan uitleggen waarom het onzin is waar ze bang voor is. Probeer eens een tijdje alleen vragen te stellen en echt te luisteren naar haar. Probeer je in haar zorgen te verplaatsen en echt serieus te nemen wat zij zegt. Niet jezelf af te sluiten omdat je allang weet hoe het in elkaar zit. Niet alleen maar weer te herhalen waarom ze het volkomen verkeerd ziet. Is open luisteren naar haar een optie voor jou of gaat dat gewoon niet? 

Jammer dat je niet meer reageert. 

Misschien heeft hij ook nog een leven?

En als je dochter volwassen is en er blijkt toch geen sprake van een natuurlijke inhaalslag kan je tegen jezelf zeggen:"we hebben alles in de strijd gegooid en gedaan wat we konden en de hulp gezocht die werd aangeraden". 
Je kind zorg ontzeggen is maar zo verwaarlozing. Niets doen is geen optie zegt je vrouw en ze heeft gelijk. Je dochter is nog maar een kleuter dus zo'n lange zorghistorie is er niet. Er kan nog wel meer op je pad komen, als het bij logopedie blijft mag je je zegeningen gaan tellen. Waar hebben we het over? 
Verman jezelf, moedig je kind aan, oefen thuis eens wat extra, maak een gezellig uitje van de logopedieles en wees trots op je vrouw en kind. 

Poezenmeisje schreef op 02-04-2023 om 17:11:

Misschien heeft hij ook nog een leven?

Nou ik denk eerder dat de manier waarop er gereageerd wordt hem niet zo bevalt.

Henricus schreef op 02-04-2023 om 18:20:

[..]

Valeria vindt het zielig dat ik 2 kinderen met communicatieve problemen heb en zo zijn er nog een paar reacties.

Nee, het is niet zielig voor jou, maar voor je kinderen, dat je het onzin vindt om iets aan hun communicatieproblemen te doen.

Mija schreef op 02-04-2023 om 16:46:

[..]

Ik denk dat Evaluna hier de spijker op de kop slaat. Als het niet lukt om je vrouw inhoudelijk serieus te nemen, naar haar te luisteren en echt samen een koers uit te stippelen, accepteer dat dan en laat het bij je vrouw. De manier waarop je er nu in staat, is te destructief.

Nou precies, “aardige vrouw hoor en je houdt haar niet tegen”. Mooi zo, doe dat, laat haar.

Henricus schreef op 02-04-2023 om 18:20:

[..]

Helaas, ik heb ook nog een leven.

De manier van reageren: het is lachwekkend en ja, ook triest hoe er door een enkeling gereageerd wordt.
Op basis van een paar berichten wordt er al gelijk een profiel samengesteld alsof men mij al 6 jaar kent.
Tevens wordt er blijkbaar half gelezen. Volgens Toetietoover wordt er een persoonlijke snaar geraakt. Vrijevlinder: "Ik weet zo wel hoe je relatie is".
Valeria vindt het zielig dat ik 2 kinderen met communicatieve problemen heb en zo zijn er nog een paar reacties.
Ik vraag me af aan welke exotische grassoorten jullie hebben gezeten! Goed spul en het creëert blijkbaar een aardige fantasie

Díe manier van reageren, op de man spelen...sja, in een aantal gevallen sneu en zelfs lachwekkend. Meer kan ik er niet van maken.

Zo, nu weer even verder met mijn offline leven. Eten maken, koters op bed, wat werk afronden en wellicht schiet ik hier vanavond weer even aan

Ik zei dat het misschien niet is hoe je bent, maar hoe je overkomt. Dat was na je 1e bericht al duidelijk en je blijft er scheppen bovenop gooien en gaat rondzwaaien met een stok.

Ik vraag me inmiddels wel af wat je met je vraag wilt. Je vroeg of nav je verhaal ( meer hebben we hier nl niet), of logopedie zinvol of zinloos is.

Daar heb je van zo ongeveer iedereen antwoord op gehad. Om kort te gaan: zinvol. In jouw geval wellicht eentje die in een Fiat 126 rijdt( grapje). Nee serieus, als je de indruk hebt dat het niets is zoek je verder, ook voor je zoon.

Bolmieke schreef op 02-04-2023 om 20:48:

Toch herken ik wel een beetje het problematiseren van gedrag. Mijn kinderen zijn volwassen maar toen ze jong waren begon dat een beetje met het pushen van deskundigen. Het idee is natuurlijk goed, voorkomen is beter dan genezen maar ieder kind ontwikkeld zich op eigen manier. Mijn oudste sprak amper wat woorden toen school begon maar ik zag aan alles dat het goed ging. En bij leren lezen ging het spreken perfect. Kringgesprek was drama maar ik vond dat geen reden voor verder onderzoek.
Alle kinderen moeten maar perfect zijn tegenwoordig, spontaan, extrovert, intelligent, mooi, rechte tanden, en vooral snel met ontwikkeling, de lat ligt echt hoog.
Voor een van mijn kinderen heb ik hulp gezocht omdat ik duidelijk een probleem zag in het sociaal functioneren en ik zag dat jeugdzorg daar een toegespitste cursus voor had en dat was helemaal goed, heeft mijn kind veel aan gehad. Was heel praktisch en duidelijk. Je ziet als ouder dat iets niet goed gaat en daar zoek je hulp voor en ik denk dat het niet andersom moet zijn dat hulp op zoek gaat naar kinderen waar wat aan te sleutelen (verdienen) valt.
Dus ik begrijp to wel een beetje.

Ik zie als hulpverlener juist ook andersom. Dan is een kind een klein beetje angstig, wat introvert, of het communiceert niet altijd (direct) over zijn/haar gevoelens en dan wordt er meteen hulp ingeschakeld. En dan niet laagdrempelig, maar direct bij een dure psycholoog, waar het eigenlijk niet hoort. Of dan heeft therapie verbetering gegeven, maar wordt er een volgend 'probleem' aangekaart. Of men verwacht dat het 'klachtgedrag' nooit meer gaat voorkomen en hoor je dat hun kind nog steeds 1x per week boos is, dus ze willen nog meer therapie. 

Een (minderheid van de) ouders kunnen zelf moeilijk verdragen van hun kinderen wel eens boos, gefrustreerd of verdrietig zijn en leggen bovendien de verantwoordelijkheid voor verandering compleet bij de hulpverlening in plaats van zelf eens aan de slag te gaan (vaak zijn daar overigens wel redenen voor waar men zich nog niet altijd bewust van is. En als je daarmee aan de slag mag, na de eigen tegenoverdracht te managen, krijg je vaak uiteindelijk de mooiste trajecten). In die zin heb ik wel respect voor TO,  dat hij zaken wat normaliseert en zijn kind laat zijn wie die is.

Maar waarschijnlijk ligt de waarheid ergens in het midden. TO raad ik in ieder geval aan om met mildheid te mogen kijken naar zijn kinderen, zijn vrouw, de logopediste en ook naar zichzelf. 

Niet alles hoeft geproblematiseerd te worden en niet overal hoeft een label aan gehangen te worden. Dat klopt wel. En kinderen hoeven zeker niet perfect te zijn. Je wil niet weten bij hoe veel dingen ik al geroepen heb of iets echt wel moest en of dat echt nu al moest. Heel vaak was het antwoord toch ja en zie ik dat achteraf ook best wel in. 
Je kunt hulp van een deskundige ook gebruiken om samen te zoeken naar de handleiding voor jouw kind. Dat je leert wat er werkt/kan werken. Je hoeft het wiel niet alleen uit te vinden. 
Niet alles is direct een probleem, maar als iets afwijkt van wat 'de norm' is (ongeacht of je het daarmee eens bent, maar bijvoorbeeld kunnen praten en kunnen horen zijn dat wel) geef je je kinderen het goede voorbeeld door te kijken naar wat/hoe dan wel en als je daar zelf niet uitkomt, daar hulp bij te vragen van mensen die ervaring hebben met de betreffende problematiek. Dat is echt geen schande.