Dochter, logopedie. Wat moet je ermee??

Henricus schreef op 02-04-2023 om 09:21:

[..]

Kijk, als iemand goed werk levert dan ben ik ab-so-luut de laatste die zeurt!
Dat het nooit goed is? Onzin.
Mijn kraker waar ik het hierboven over had: die man is (of was) zijn gewicht in goud waard. Recht door zee, een bak kennis wat niet te evenaren was, fantastisch werk leveren enz.
Helaas zijn die mensen zéér zeldzaam, maar als ik er 1 tref dan prijs ik ze ook de hemel in!
Ik ben iemand die eisen stelt van een professional (het woord zegt het al), ik ga niet af op een titel of wat dan ook. Bewijs je eerst maar eens...en daar ligt dus het probleem!

nou sorry, maar ik zie alleen maar zeuren van je. Niemand is goed, allemaal 'figuren' die niet deugen en alleen maar geld willen verdienen. Alle professionals doen hun werk niet goed, op een paar zeeeeeer zeldzame na. 

Ik lees alleen maar geen vertrouwen in iedereen die iets met de zorg heeft. En jij, ben jij supergoed in je werk?? Jij werkt niet om te verdienen? 

Die kraker gaat over jouw, dit gaat over hulpverlening voor je dochter. Ik heb het idee dat jij geen probleem ziet en dat er dus geen hulp nodig is. Alle hulp die ze krijgt, vind je bij voorbaat dus al onzin en zie je het nut niet van in. Maar wat houdt je dan tegen om dochter er vanaf te halen en het op z’n beloop te laten? Als jij denkt dat dat de oplossing is, dat het vanzelf wel goed komt?

Je praat precies zo als een familielid, het zijn zakkenvullers, ze houden zichzelf aan het werk. Hij heeft een vorm van autisme, zijn kinderen ook. Dat zijn kinderen hulp nodig hebben ziet hij niet, net als jou. 

Een kind wat onverstaanbaar praat heeft hulp nodig, dat lijkt me duidelijk. Hoe kan ze ooit goed met anderen omgaan als vrijwel niemand haar kan verstaan?

Maar ga vooral door om weerstand tegen alles en iedereen te hebben. Alles wat je zegt komt mij zo bekend voor. Niet dat jij dat familielid bent, jullie zijn verschillende personen. Je hebt pas respect voor iemand als iemand het 'verdient'. 

Ik weet het dat moeilijk voor je is, veel weerstand tegen alles en iedereen is natuurlijk makkelijker, maar kijk eens echt open naar de situatie. Of zoek hulp. Dat is echt geen schande. 

Henricus schreef op 02-04-2023 om 10:26:

[..]

Is het "zeuren" of is het gewoon realiteit?? Wees eerlijk: er lopen ontiegelijk veel prutsers rond. De meeste mensen accepteren een titel/diploma en gaan er van uit dat het goed is en kijken niet verder. De mens wil belazerd worden, ook een feit.
Als je even kritisch kijkt dan zijn er weinigen die goed werk leveren.

Even offtopic: of ik supergoed ben ik mijn werk? In één aspect van mijn werk ben ik sowieso één van de beste in NL. Ik werk om te verdienen, correct.
Echter, ik doe écht niet alles voor geld.Ik weiger klanten (intonatie van communicatie kán al voldoende zijn). Zeker in het aspect waar ik goed in ben dan ben ik kieskeurig. Ik weiger met liefde, het is mij om het even. Geld is niet de drijfveer, gunnen van kwaliteit is een factor.

Ah, het gaat niet om (jouw) tijd of om geld (dacht ik even, met je sneer naar die auto) maar om kwaliteit. Dan is mijn vraag: ben jij gekwalificeerd om een logopedist te beoordelen op haar kunde? Wanneer levert die in jouw ogen ‘goed werk’ af?

Voor wat betreft fysiotherapeuten ben ik het wel een beetje met je eens. Ik ben er meerdere tegengekomen die maar hun ding bleven afdraaien zonder dat er daadwerkelijk blijvende verbetering optrad. Zowel mijn dochter als ik zijn talloze keren bij een fysiotherapeut geweest, terwijl een echte specialist (arts) later binnen letterlijk tien minuten de oorzaak had gevonden en dus gericht iets kon oplossen.
Bij de logopedist had ik dat gevoel niet. Logopedie heeft overigens alleen maar nut als je thuis oefent en natuurlijk als je wel het juiste probleem aanpakt. Selectief mutisme heeft volgens mij niet echt met spraak’techniek’ te maken, maar dat is maar een gok van mij.

Nou, ik snap best dat er weerstand ontstaat als er steeds een nieuw probleem op de proppen komt dat je als ouder helemaal niet herkent.

TO drukt zich wat hoekig uit maar er zijn genoeg topics geweest waarbij ouders/moeders zich niet herkenden in de analyses van de hulpverleners en dat er dan gezegd wordt "vertrouw op je eigen inzicht, jij kent je kind het best".

Het is niet zo zwartwit dat de professional per definitie gelijk heeft, of dat een weerbarstige ouder per definitie ongelijk heeft. Zo'n test met een eend op een fiets, ik kan me heel goed voorstellen dat je dan de uitslag niet klakkeloos aanneemt. Er is ook een test met een telefoon met een hoorn en een draaischijf en een snoer, daarvan weet toch ook geen kind meer wat dat moet voorstellen?
Niettemin lijkt het er wel op dat je kind wat ondersteuning nodig heeft. Dus dan zou ik inzetten op het zoeken naar een logopedist waar je een beter idee van krijgt, die jou ook beter kan uitleggen wat ze doet en waarom.

En het is wel handig als je de inhoudelijke bezwaren scheidt van de franje eromheen die niet zoveel met de inhoud te maken heeft.

Het zal best ergerlijk zijn als iemand in een BMW (of was het een Audi) rijdt terwijl je diegene incompetent vindt. Maar je ondergraaft je eigen argumenten als je daarop gaat focussen. Het heeft namelijk niks te maken met iemands inhoudelijke kundigheid.
Grote kans ook dat het geld voor die BMW ergens anders vandaan komt want zoveel verdient een paramedicus over het algemeen ook weer niet. Maar die discussie leidt alleen maar af van het werkelijke punt: geloof je dat een hulpverlener iets bijdraagt aan het welzijn van je dochter. Hoe meer je je laat afleiden door randzaken zoals auto's, hoe meer je overkomt als een protestfiguur die gewoon overal tegen-is-om-het-tegen-zijn. 

Henricus schreef op 02-04-2023 om 10:08:

[..]

Het is geen boosheid, dat vooropgesteld.
Zoals ik eerder al aangaf: het is weinig vertrouwen in de kunde van de hulpverlening in het algemeen, in dit geval het nut van die mensen etc.

Ik ben van mening dat e.e.a. zelf zal bijtrekken. Daar zit ik eigenlijk helemaal niet over in.

Je klinkt wel boos in je manier van verwoorden vandaar.

Ik denk dat je beter je aandacht kunt richten met het op één lijn komen met je partner dan je focus hebben op de hulpverlening die nu in beeld is. 

En op wat jij zelf kunt doen om haar te stimuleren.

Ik herken het wel, veel professionals kunnen inderdaad prutsen. Het kan maar zo zijn dat je bij zo iemand terecht bent gekomen. Via een forum kunnen wij daar niks over zeggen, want we waren er niet bij.

Overdiagnosticering is ook een feit in dit land. Veel gezonde kinderen met een raar karaktertrekje krijgen opeens een label en alle hulptroepen worden uit de kast getrokken. Soms is het wat tijd geven eigenlijk het enige wat nodig is. Anderzijds zijn er ook situaties waarin vroeg ingrijpen wel noodzakelijk is. Het is aan de omgeving om hierin een juiste keuze te maken. 

Hoe zit dochter in haar vel en hoe doet ze het op school? 

Overbezorgdheid is nooit goed natuurlijk. Soms kan het echter wel goed zijn om je te verplaatsen in je dochter en te bedenken wat voor haar prettig en helpend zal zijn. 
Mijn moeder had ook een groot vertrouwen in mij, het was allemaal prima en zo was ik nou eenmaal. Op zich klinkt dit heel liefdevol. 
Totdat school signaleerde dat het met mij helemaal niet zo goed ging, ik werd gepest en de leraar adviseerde iets van Sociale vaardigheden training. Ik ben daar met mijn moeder voor een intake geweest, best wel hoopvol, want er zou iets gaan verbeteren.
Wat verbaasde mij? Ze vond het onzin, want ik was goed zoals ik was. 
Het had mij tot op de dag van vandaag kunnen helpen. 

Als je niets met hulpverlening hebt, laat het je vrouw lekker opknappen, maar probeer je echt in je dochter te verplaatsen. 

Het is geen wedstrijd met de wereld en al helemaal niet met je partner. Jouw probleemanalyse moet je met een loep zoeken tussen de tirades over professionals en die analyse is: er is niks aan de hand. Je partner denkt daar kennelijk anders over. Weet je waarom zij daar anders over denkt? Je kind praat voor de buitenwereld onverstaanbaar, wat natuurlijk gewoon een heel groot probleem is als dat niet verbetert. Maar jij denkt dat dit vanzelf zal verbeteren en dus geen probleem is. Op basis waarvan denk je dat? 

Ik denk dat hier twee dingen door elkaar spelen. Je ‘niks aan de hand’-houding maakt dat je geen serieuze gesprekspartner bent voor je partner die zich wel zorgen maakt. Daardoor komen je overwegingen over wel of niet bij deze logopedist blijven helemaal niet meer over. Ik zou dus eerst het gesprek met je partner voeren en dan grote interesse tonen in wat ZIJ ziet en denkt en je eigen ideeën vooralsnog helemaal voor je houden. Weersta de verleiding om los te gaan op de ondeskundigheid in de wereld en focus helemaal op de zorgen en de gedachten van je vrouw. Zeg geen ‘Ja maar’ en ga haar niet uitleggen ‘hoe het wel zit’. Stel je ten doel er helemaal achter te komen hoe het probleem volgens je partner in elkaar zit en wat er volgens haar allemaal mee samenhangt. Als je dat gedaan hebt zonder haar de hele tijd te vertellen dat ze het verkeerd ziet, kom dan nog eens terug hier en dan kunnen we zien wat de volgende stap kan zijn. 

Voor de duidelijkheid: ik zeg niet dat je vrouw gelijk heeft en jij niet. Maar om samen een koers uit te stippelen, moet je bereid zijn om de zorgen van de ander te leren kennen en ze serieus te nemen. Ik zie dat bij jou nu niet. Je weet het zelf allemaal beter. Maar zelfs als dat zo zou zijn, werkt dat niet als je met z’n tweeën een gezamenlijk pad moet lopen met je kind.