Dochter van 7 zo boos
Hallo allemaal,
ik ben een fervent meelezer, maar zou nu toch ook wel graag iets vragen.
Ik maak me soms een beetje zorgen om onze dochter van 7, groep 4. Ze kan af en toe ontzettend boos worden. Ze is dan heel brutaal, schreeuwt, en de boosheid spat uit haar ogen. Ze kan dan ook echt uithalen naar haar broertje van 5 (als hij de reden van de boosheid is), of zelfs naar ons. Tegen haar broertje van 2 kan ze wel boos kijken en praten, maar ze doet hem geen pijn.
Aanleiding voor haar boze buien is meestal als haar iets verboden wordt, of als haar broertje niet doet wat ze zegt (logisch) of haar treitert (dat kan hij ook wel goed). Soms is ze echter al boos/chagerijnig voordat er iets is gebeurd, en is ze duidelijk op zoek naar ruzie. Ze vindt dan altijd wel een aanleiding om boos te worden.
Als ze niet boos is, is ze erg lief, kan goed delen, en wil graag helpen met vanalles. Op school gaat het goed en is ze heel lief, en ook als ze bij anderen speelt is er niets aan de hand. Als ze bij ons thuis speelt met een vriendinnetje, kan ze wel dominant en stuurs zijn. Ik vind speelafspraakjes bij ons thuis dus ook altijd heel vermoeiend.
Ik heb de indruk dat ze sociaal op haar tenen loopt: de boze buien komen vaak nadat ze bijvoorbeeld gespeeld heeft met een vriendinnetje. Het is dan net of ze moet ontladen, en dat op deze manier doet. Ook weet ik dat ze school spannend vindt, en dat ze daarom ook soms wat gespannen is (eerste schooldag na de vakantie etc).
Ook merk ik aan haar dat ze zich snel achtergesteld voelt bij haar broertje. (onterecht overigens). Ze vat dingen dan zeer persoonlijk op.
Mijn vraag is eigenlijk tweeledig: aan de ene kant maak ik me zorgen over haar, en over of dit normaal is. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik een moeder ben die overal beren op de weg ziet, dus ik durf niet op mijn "instinct" te vertrouwen.
Aan de andere kant weet ik niet goed hoe we ermee om moeten gaan. Ik merk dat ze de boosheid het snelste onder controle heeft als ik haar uit laat razen. Ze komt daarna altijd wel met een excuus, of ze zorgt ervoor dat ze even mag uithuilen (dan " stoot' ze haar teen ofzo, zodat ze een reden heeft om op schoot te kruipen). Heel soms komt er dan ook de echte reden voor de woede uit(ruzie met een vriendin, een fout gemaakt op school etc), hoewel ze verder best gesloten is.
Hoewel ik haar best die ruimte wil geven, vind ik dat ze soms ook echt te ver gaat, en wil ik haar daarin begrenzen. Bijvoorbeeld als ze heel brutaal is, of als ze haar broertje (van 5) pijn doet. Als ik haar op zo'n moment aanpak, escaleert het, zodat ik uiteindelijk de deur van haar kamer sta dicht te houden, terwijl zij er aan de andere kant tegenaan staat te schoppen.
Als ik haar negeer blijft ze aandacht vragen door voor mijn neus stoute of zelfs gevaarlijke dingen te doen, waardoor ik wel moet reageren.
Zucht, ik word er zelf heel verdrietig van en merk dat ik soms op eieren loop. Ook ben ik bang dat haar broertjes bang voor haar worden, of haar gedrag overnemen. Ze krijgt namelijk wel veel gedaan op deze manier.
Ik hoop dat jullie me een klein hart onder mijn riem kunnen steken, en me misschien wat tips kunnen geven: begrenzen, of juist de ruimte geven? Boos worden of accepteren? Ik vind het maar moeilijk, maar ben wel bang dat als we nu niet goed reageren, we straks met een groter probleem zitten. De puberteit moet tenslotte nog beginnen 
.
Bij voorbaat dank,
Annemiek23
Ja, die deur!
Ik zie mezelf ook nog zo staan duwen, inderdaad. Hier eentje die treiterig het flesje van de baby door de kamer ging sproeien of billetjescreme in hun haartjes ging smeren. Er zal ongetwijfeld wat jaloezie bij zitten, maar inderdaad ook ergens mee zitten en er niet over kunnen praten.
Ik heb geprobeerd veel met haar te praten en "verwendagen" te organiseren, dat waren uitjes met alleen zij en ik. Maar als ze de grenzen overschreed, dan greep ik in. En als dat betekende dat ik tegen de deur naar de gang aan moest staan duwen omdat ze anders weer binnen kwam tijdens een time out, dan deed ik dat. Ik weet niet of het de goede manier was, maar ze ziet nu zelf wel wat er toen aan de hand was en kan erom lachen (13 jaar nu). En ze is nu echt gezellig en lief.
Yep
Komt me bekend voor. Die deur, het humeur, de grote mond. Hier is het soms deels te wijten aan slaapgebrek, deels aan verveling (lees: het niet altijd achter de computer mogen). Het is een tafellaken en servet fase, volgens mij. Ze willen wel groot zijn, maar voelen zich dat niet altijd, en daar balen ze van. Wat hier helpt, op de goede dagen, is (1) rustig blijven. Het niet persoonlijk opvatten. (2) Autonomie geven. Laat haar iets doen waardoor ze zich groot en zelfstandig voelt. (3) niet in discussie gaan als ze boos is. Niet proberen haar boosheid met de jouwe te overtreffen. Dat win je niet, je zegt zelf ook dat het dan escaleert. (4) help haar een andere manier te vinden om uit de situaties te komen waar ze boos van wordt.
En ten slotte: lees Het explosieve kind van Ross Greene, hier veel getipt. Ik heb het laatst eindelijk maar eens uit de bieb gehaald en ben ermee aan de slag gegaan. Bovenstaande tips komen ook daarin terug.
Succes!
Herkenbaar hoor annemiek
Hier een achtjarige die soms ook zo ontzettend bóós kan zijn. Ik reageer zelf altijd wisselend, helaas. Rustig blijven en niet zelf ook heel boos worden lukt niet altijd, maar dat is wel wat ik me altijd voorneem.
Strijd is er voornamelijk over het spelen op de iPad, nintendo en het eten. Hij is ook erg gevoelig voor peer pressure en soms zijn er dan dingen die hij écht niet wil en die ik totaal niet zie aankomen. Bijv. een afgeknipte spijkerbroek: 'Man, daar loopt niet iemand mee!'. Hysterisch kan hij dan worden. Als hij dan vervolgens ziet dat de helft van zijn vriendengroepje ook een afgeknipte spijkerbroek draagt, is het weer goed.
Ik denk/hoop ook dat het een fase is waar ze uiteindelijk uit zullen groeien.
Chris
Explosief kind
Hm goede tip, dat boek. Hier hebben we een explosief drietal. Elk op zich heel goed te pruimen, maar samen ...
Belangrijk
met haar te praten over wat je aan haar ziet voordat het mis gaat. Als je ziet dat ze uit is op ruzie, haar apart nemen, haar haar gedrag beschrijven en vragen wat jullie er samen aan kunnen doen om verdere rottigheid te kunnen voorkomen. En anders haar nog wat helpen met ideeen, 'zou het helpen om nu....' Mijn zoon kon soms met zeer verhelderende ideeen komen.
Beter voorkomen dan....
hoewel ik ook vaak te laat ben.
En dan rent hier ook een hele boze 8 jarige naar boven slaat onderweg drie deuren met een klap toe. Vaak horen we dan ook nog wel iets door haar kamer vliegen.
Ik probeer het op te vangen door haar op tijd haar rust te gunnen, na speelafspraakjes even alleen zijn en niet met kleine broer, als ze beginnen te bekvechten haar op tijd weg te halen etc. En vooral niet meteen op haar beginnen te mopperen. Ze wil niet altijd de grootste, de verstandigste zijn van de twee. Dat begrijp ik wel.
Als ze zo'n bui heeft laat ik haar vaak even afkoelen, laatst had ze zich op haar kamer in de klerenkast verstopt, ik ben met een boek op haar bed gaan zitten en gaan lezen. Na 5 minuten ging de deur op een kier, paar minuten later helemaal open, weer een paar minuten later zat ze op mijn schoot. Ach al lijken ze nog zo groot soms zijn ze nog zo klein
A zorac
Misschien is dit boek dan ook wat voor je:
http://www.how2talk2kids.nl/boek_nieuw_broers_en_zussen.html
Ik vond het een erg handig boek en prettig te lezen.
Het explosieve kind heb ik ook gelezen en vond ik aardig. Ik kwam erachter dat het met de explosiviteit van mijn jongste eigenlijk wel meeviel.
Begrijpelijk?
Mijn dochter van 7 kan ook ontploffen als haar frustratie teveel oploopt. Vooral als ze in een discussie met haar zus verwikkeld is en dan (altijd) het onderspit delft, gaat ze stampvoetend de trap op, slaat met deuren e.d. Ik laat het maar een beetje begaan, en als het dan weer rustig is boven ga ik met haar praten. Het valt soms ook gewoon niet mee, het hele leven 
Met grote zus heb ik (net iets te vaak naar mijn zin) een goed gesprek over het over de z**k jagen van haar zusje. Bij fysiek 'geweld' grijp ik stevig in, maar dat gebeurt gelukkig niet vaak meer. Sowieso doet ze dat niet tegen haar zus, omdat de kans daar groot is dat ze terugmept.
Reactie
Hallo allemaal,
Dank voor jullie reacties. Ik ben zo blij om te lezen dat dit vaker voorkomt, en dat het niet zo vreemd is. Jullie hebben natuurlijk gelijk: het leven is waarschijnlijk ook ingewikkeld en verwarrend als je 7jaar bent....
Vandaag kwam ik thuis en zat er een klein donderwolkje op de bank, maar door zelf rustig te blijven en haar de ruimte te geven, en haar als "volwassene" aan te spreken, hebben we geen uitbarsting gehad, en werd het zelfs heel gezellig.
Jullie adviezen en geruststelling hebben me hierin heel erg geholpen. Fijn dus!
Ik had inderdaad op dit forum al gelezen over "het explosieve kind", en ga deze nu ook bestellen.
Nogmaals heel erg bedankt voor jullie hulp, ik zie het weer zitten met ons meisje (die verder zooo lief kan zijn )
Groetjes,
Annemiek23
Voelen
Luister naar haar. Troost haar. Ze voelt zich achtergesteld, ook al zie jij de oorzaak niet, zij voelt het zo. Ze stoot haar teen om uit te huilen. Dat hoeft niet.
Praat met haar als ze niet boos is. Dat je het naar voor haar vindt dat ze zich achtergesteld voelt. Vraag wat je er aan kunt doen. Vraag wat zij denkt te kunnen doen aan de woede. Geef veel begrip.
Maak daarnaast duidelijk dat schelden en slaan niet mag, nooit. Bedenk samen met haar een straf.
Soms is het verrekte moeilijk dat opvoeden (vind ik). Zoiets ook.
Loes
Eens met loes
ik heb een pittige periode gehad toen dochter 6 was, ik was ook zwanger en zij voelde zich bedreigt en zocht heel vaak de confrontatie op, ons tegen elkaar uit spelen, aanstellen en ook kwetsen/steken. Die blik als ze het schoolplein af kwam lopen, pfff, dan wist dat het weer een pittige middag zou worden. En op school ook moeilijk met het meidenfenijn wat toen erg hoog op liep.
inmiddels is ze 9,5 en is dit voorbij, nu even deze week omdat ze weer naar school is gegaan, tussen de hoge groepen zit (groep 6,7, 8 zitten op een dependance). Ik vermoed ook omdat ze de kleinste van de klas is.
ik heb dus voorgesteld dat ze vanmiddag niet afspreekt (laat het wel uiteindelijk aan haar zelf over wat op die leeftijd makkelijker gaat) maar lekker bij mij wat kneuterigs gaat doen (taart bakken oid).
Ik ben benieuwd hoe het vanmiddag zal gaan, ze had iig vanochtend weer flink 'woorden' met haar vader. Het is ook niet makkelijk, je moet van alles (althans in hun hoofd) maar hebt de rust en de reflectie (gebrek aan levenservaring) niet om dat allemaal goed te verwerken of los te laten, dus frustratie.
Ik denk ook dat het met mijn jongste later makkelijker zal zijn omdat ik het al een keer hebt mee gemaakt en dus beter kan begeleiden.
Fysiek geweld is absoluut niet toe gestaan.
Hoe kom je er weer uit?
Herkenbaar Annemiek23! Hier was het zo'n duidelijk verschil, de laatste vakantieweek en de eerste schoolweek: spanning, sociaal gedoe op school ipv lekker thuis gewoon doen wat je wilt.. en dan krijg je die reacties.
En leuk om alle tips (en herkenning) te lezen.
Wat ik nog niet gelezen heb: hoe komt dochter weer uit zo'n bui? Soms blijft ze er zó in hangen, in met name het verdrietige dat ze niet slapen kan (en moe is de volgende dag en weer snel boos is etc etc).
Heb het al geregeld besproken maar zij weet het niet. En ik eigenlijk ook niet.
Fysiek geweld en lang leve school
How 2 talk ligt hier voor het grijpen, zowel deel 1 als deel 2 over broers en zussen.
Even over fysiek geweld. Ik ben er natuurlijk ook op tegen dat ze elkaar in de haren vliegen. Maar een kneepje, een duwtje, het is hier allemaal zo gegeven. Gebeurt dat bij jullie dan niet? En bovendien, ik heb er twee die goed van de tongriem zijn gesneden en die met woorden harder kunnen kwetsen dan met hun vuist en eentje die niet zo vilein kan tergen en die als enig verdedigingsmiddel fysiek geweld toepast. Mag dat praten dan wel bij jullie.
Inmiddels is school weer begonnen en wat een zegen. Nu ze minder op elkaars lip zitten en minder vrije tijd hebben zijn ze weer geweldig met zijn drieën. Vanochtend smeerden ze elkaars boterhammen en zaten elkaar topo te overhoren toen ik beneden kwam. Zonnetjes in huis. Heerlijk
