Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Lou

Lou

03-01-2009 om 17:45

Dochter wordt steeds banger

In november zei de meester van onze dochter (7,5 jaar, groep 4) dat ze zo kwetsbaar is. We knikten begrijpend maar zagen het eerlijk gezegd niet heel erg als een probleem. Nou, nu wel! Het wordt steeds erger. Durfde ze eerst alleen niet te schaatsen, skaten en dat soort stoere dingen die haar vriendinnen wel durven, vandaag durfde ze niet eens bij een vriendinnetje in de straat van vier jaar een boterham te gaan eten. Ze ging wel even mee met haar om haar nieuwe bed te zien, maar stond binnen twee minuten alweer huilend thuis: ze was BIJNA van de trap gevallen. En nog een voorbeeld van vandaag: ze zou met papa gaan zwemmen, wat ze altijd superleuk vindt, maar ineens durfde ze niet meer, wendde hoofdpijn voor en vertelde later dat ze zwemmen eigenlijk eng vindt.

Wat is hier aan de hand? Ik weet het niet. Ze is niet altijd zo bang geweest. Het wordt echt steeds erger. En wat ik ook niet weet is hoe ik ermee om moet gaan. Ik kan er natuurlijk zo veel mogelijk in meegaan, met als mogelijk gevolg dat ze steeds meer dingen niet gaat durven. Ik kan haar ook proberen te bewegen om kleine dingetjes toch te doen, maar dat heeft tot nu toe ook niet goed uitgepakt. Als ik zeg: ga toch schaatsen, ik help je wel, dan wordt ze héél erg boos. Ze is niet alleen bang, maar ook extreem kwetsbaar: alles wat ik zeg wordt negatief uitgelegd, ze zakt bij het minste of geringste kritiekpuntje in een megadip.

Dus ik laveer een beetje tussen die twee methodes in en probeer er ondertussen achter te komen wat er aan de hand is. Met geen enkel resultaat.

Wat te doen? Iemand een idee?

groet,

Lou

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
m@

m@

04-01-2009 om 20:53

Reden achterhalen

Kun je misschien nagaan waar die onzekerheid vandaan komt? Is het de nieuwe meester? Zet hij haar in haar hemd als iets niet goed gaat en kan ze daar (begrijpelijk) niet tegen? Zijn de kids in haar groepje op school? Wordt ze misschien gepest? Is er de afgelopen maanden iets mislukt wat zij ondernam? Iets ondermijnt haar zelfvertrouwen heel erg. Dat komt niet zomaar op. Daar MOET iets aan ten grondslag liggen. Probeer er achter te komen. Praat met haar, praat met haar leerkracht, praat met ouders van vriendinnetjes....en hopelijk kom je er achter. Dan kun je er ook wat aan gaan doen.

Succes,

M@

Lou

Lou

04-01-2009 om 21:13

Ik zou niets liever willen

Ik zou niets liever willen dan de reden achterhalen, omdat ik ook denk dat er iets is gebeurd dat haar zelfvertrouwen ondermijnt. Maar het is me nog niet gelukt. Ik weet wel dat de meester een keer een grapje uithaalde met haar, wat ontzettend verkeerd viel en waar ze dagenlang mee zat. De meester vertelde het zelf (had zij ook al gedaan, na een paar dagen volhouden dat ze er "niet over wil praten") en hij zei erbij dat ze het weer helemaal goed hadden gemaakt samen. Dochter is het daar mee eens, is nog even dol op de meester als voorheen. De meester is trouwens niet nieuw, die had ze vorig jaar ook al.

Ik weet niet zeker of die grap het eerste incident was of niet, maar in elk geval volgden er daarna nog veel en veel meer, steeds onbenulliger, met steeds heftiger reacties. Er gebeurt vrijwel dagelijks iets wat haar mentaal omver blaast.

Los van de oorzaak weet ik ook niet goed hoe ik ermee om moet gaan. Zoals ik al in mijn eerste bericht schreef: juist meegaan, en haar zelfvertrouwen proberen te geven door haar keuzes te respecteren, of juist ertegenin gaan, en het op die manier proberen. Ik merk aan mezelf dat ik vaak aarzel over allerlei nuances tussen die twee strategieën, en geen duidelijke "koers" weet. Lastig hoor.

In elk geval dank voor het meedenken! Ik ga verder met mijn zoektocht, ook bij andere mensen om haar heen.

groet,

Lou

Pippie

Pippie

05-01-2009 om 10:51

Lou

Wat jammer dat het minder goed gaat. Was jij niet al begonnen met het benoemen van haar gevoel enzo? (ander draadje). Zodra je dat gaat doen kan ze wel eerst wat kwetsbaarder worden omdat ze zich meer bewust wordt daarvan.

Wat mij zo opvalt is dat JIJ je zo machteloos voelt. JE weet niet wat JIJ moet doen. Misschien werkt het al als je wat los weet te laten. Er wel voor haar zijn, maar het niet op willen lossen voor haar. Dat is iets wat zij zelf moet gaan doen. Misschien voelt zij dat wel zo aan en voelt ze jouw teleurstelling? Het is maar een suggestie hoor. Zij reageert namelijk nogal met frustratie als jij voorstelt dat je haar helpt. Als zij het dan niet aan kan, faalt ze en stelt ze jou teleur.

Als je met haar praat over het 'eng' vinden (goed dat ze dat weet aan te geven) kan je haar aanvragen wat ze het meest eng vindt: het omkleden, het water in gaan, het diepe, het lawaai om haar heen. Ik roep maar wat. Zo kan ze ZELF ontdekken waar het zit en wat ze wel en niet aan kan. Ook als ze geen antwoord aan jou geeft maakt dat niet zoveel uit. De vraag speelt dan misschien wel in haar hoofdje.

Als je voorstelt iets met haar te gaan doen, kan je voorstellen dat je dan samen kan kijken wanneer ze het eng vindt en wanneer minder (ipv aanbieden te helpen, dat maakt haar afhankelijk van jou). Ga samen ontdekken. Spreek van tevoren af wat zij van jou verwacht, zo kan zij dat zelf aangeven. Voor jou is het dan het handigst om als een soort observator of begeleider aanwezig te zijn. Misschien voelt zij meer ruimte om haar eigen gevoel te ontdekken.

Ik hoop dat je er iets aan hebt. Het is natuurlijk ook niet iets wat vanzelf over gaat. Geef haar ook wat tijd. Sterkte samen!

Pippie

Lou

Lou

05-01-2009 om 22:38

Pippie

Je schrijft:

"Wat mij zo opvalt is dat JIJ je zo machteloos voelt. JE weet niet wat JIJ moet doen. Misschien werkt het al als je wat los weet te laten. Er wel voor haar zijn, maar het niet op willen lossen voor haar. Dat is iets wat zij zelf moet gaan doen. Misschien voelt zij dat wel zo aan en voelt ze jouw teleurstelling?"

Ken jij mij misschien irl? Zo niet, dan weet je (wederom) wel heel verrassend goed de vinger op de zere plek te leggen. Loslaten is nogal een item bij mij. Niet dat ik op mijn dochters lip zit, ik werk en heb maar twee vrije middagen doordeweeks, maar ik vind loslaten wel heel moeilijk en houd me in mijn hoofd erg veel bezig met hoe het met haar gaat en hoe ik daar het best op kan reageren. Ik ben ook iemand die heel snel met raad en daad voor haar klaarstaat, wellicht af en toe te snel, te veel, op het overbodige af. Je raakt echt iets met je tip om me minder op mijzelf te richten en haar meer dingen voor zichzelf te laten ontdekken.

De cirkel van frustratie gaat meestal zo: ze wil zelf iets doen (gisteren: een kraanvogel vouwen), dat lukt niet, ze wordt woedend, ik bied hulp aan (op zich logisch, een kraanvogel vouwen is keimoeilijk en het was ook allerminst mijn bedoeling dat ze dat überhaupt zou gaan doen), en dan schiet ze volledig door haar lintje. Met als gevolg brullen aan tafel boven de zoveelste mislukte kraanvogel, en ik met de handen in het haar. Het is uiteindelijk goedgekomen, we hebben samen een hele mooie kraanvogel gevouwen en ze is er dan ook wel weer waanzinnig blij mee, maar waarom altijd eerst die escalatie? Ik had haar echt gewaarschuwd, niemand van 7 jaar kan een kraanvogel vouwen. Ik kon het zelf ook bijna niet. Toen ik eindelijk de ruimte kreeg om dat te laten zien, geloofde ze het pas.

Maar meestal gaat het dus om dingen die andere kinderen van 7 jaar wel kunnen, bijvoorbeeld sokken aantrekken. Als dat niet meteen lukt vliegen de sokken door de kamer en heb ik het gedaan, want ik [vul maar in, had ze niet goed neergelegd of zo].

Als ik erover wil praten, om haar haar gevoelens te laten benoemen, kapt ze het heel gauw af met een "daar wil ik niet over praten want dan word ik weer boos / verdrietig / moet ik huilen".

Ik ga er eens verder op broeden. Dochter en ik reageren altijd ontzettend sterk op elkaar, we communiceren soms zelfs zonder woorden, net alsof we elkaars gedachten lezen (of dat echt zo is weet ik niet overigens, er zit altijd wel een marge in die op toeval kan berusten, maar de band is wel supersterk) dus wat je schrijft over verwachtingen en mogelijke teleurstellingen zou best eens een rol kunnen spelen.

Dank voor je wijze woorden.

groet,

Lou

Pippie

Pippie

06-01-2009 om 11:38

Lou (2)

Ik maar denken... wat is dat toch irl, nu snap ik het, lekker traag he ha. Zere plekjes raken hoort een beetje bij mijn werk ha ha. Goed dat je herkent waar je zit. Ik kan wel vertellen welk gevoel ik bij je posting krijg, in beelden, ik ben meer een beelddenker ha. Misschien kan je er nog iets mee, om net iets verder te komen.

Jij en je dochter steunen tegen elkaar als twee speelkaarten. Zodra een van de twee los wil, valt de ander meer om. Jouw dochter wil iets zelf doen, wel of niet mogelijk, jij valt om en je staat gelijk voor haar klaar. Als jij er niet voor haar bent (want misschien voelt dat zo voor je als je los laat), valt zij om en daarom jouw draadje, ze wordt dan banger. Zij lijkt vaak te proberen wel overeind te komen. (kraanvogel willen maken en niet naar jou luisteren), jij staat dan gelijk klaar (helpen, overtuigen), zij boos, jullie samen een kraanvogel maken, jullie beiden blij (de kaarten staan weer tegen elkaar geleund). Zie je het nog voor je?

Jij bent degene die de stap moet zetten en dat zal echt wel even een dalletje betekenen voor je dochter. Op dat moment ben jer er wel, maar anders. Je bent niet weg, maar de speelkaart staat overeind, en is dan eigenlijk meer een rechte steunpilaar, niet meer leunend.

Dat van die sokken bijvoorbeeld: 'Als dat niet meteen lukt vliegen de sokken door de kamer en heb ik het gedaan, want ik [vul maar in, had ze niet goed neergelegd of zo]'
Hoe zou je daar anders op kunnen reageren, zodat je er wel bent, maar het niet voor haar doet (verdorie, ze verwacht gewoon dat je haar sokken op een bepaalde manier neerlegt zeg )
Hoe klinkt dit: "o ja, ik zie het, ik had dat niet goed gedaan. Hoe leg jij de sokken eigenlijk neer dat het wel goed is?" En dan legt ze het uit. en dan jij: "weet je wat we afspreken, jij legt voortaan de sokken zo neer dat je ze wel aan kan trekken en dan weten WE zeker dat het goed komt".

Dat van die kraanvogel nog even: ik vroeg mij af of je in staat bent om je dochter te laten falen. Wat als je het zo had gelaten. Jij hebt gezegd dat het te moeilijk was, zij wilde toch, dan is het eigenlijk het meest logische dat het niet lukt. Op welke plek kan je kind het veiligst falen? ...... Gun het haar eens, dan kan ze er goed van leren. Niet zo van 'zie je wel, ik had het gezegd', maar meer van: ja, het is ook wel een moeilijke, ik had het ook echt niet gekund hoor. Ik vind het al lang knap dat je het ging proberen. Want dat deed ik al niet eens. Is er een andere die je wil maken"of wil je stoppen? (ofzo iets dergelijks).

Volgens mij ben je al goed op weg hoor. Het is misschien net dat laatste stapje nog. Je ben erg bewust van je zelf he.

Pippie

Lou

Lou

07-01-2009 om 12:22

Dank weer pippie

Het is me helemaal helder. Behalve dan de oorzaak, maar wie weet, als ze wat meer 'mag falen' en wat meer zelf kan ontdekken, komt dat er ook nog wel eens uit. Het zit me nu ook minder dwars waar het precies door komt. Ook omdat ze de laatste paar dagen weer haar eigen vrolijke zelf lijkt te zijn.

Dat van die sokken was trouwens geen letterlijk voorbeeld, maar het zou het wel kunnen zijn. Meestal gaat het om nog minder, van die superkleine dingetjes die je haast niet kunt navertellen, zo miniem is het voorval en zo groot wordt het dan opgeblazen dat je zelf eigenlijk direct ook al niet meer weet wat de woede nu weer heeft aangewakkerd.

We vouwen nu elke avond gezellig samen een vliegende kraanvogel en gek genoeg lijkt dat ook te helpen. Alsof ze behoefte heeft aan wat succes-ervaring. Ze wil zo graag moeilijke dingen kunnen, en zit zichzelf dan in de weg vanwege haar eigen faalangst. Misschien heeft het ook wel iets te maken met het feit dat schoolwerk haar akelig makkelijk afgaat. Ze loopt in lezen meer dan twee jaar voor en de andere vakken vliegt ze ook met twee vingers in haar neus doorheen. Dat er ook dingen zijn die ze echt heel moeilijk vindt en waar ze bang voor is, kan ze daardoor misschien wel extra moeilijk verkroppen?

Het is in elk geval echt iets waar ze zelf verder mee moet. Ik ben in deze niet meer dan een liefdevolle begeleider.

groet,

Lou

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.