Eetprobleem!

Verschillende groentes

Dat heb ik regelmatig hoor, in mijn gezin van 3. De alternatieve groente betreft dan weliswaar een potje doppert/wortel, maar dat wordt dan tenminste wel gegeten

Ach, kamp

Het zal voor sommige kinderen wel werken, vreemde ogen dwingen enz.
Mijn dochter komt altijd met grote honger terug van kamp. Ze heeft dan in drie dagen een paar boterhammen (die staan vaak op rantsoen) en wat komkommer (als er tenminste geen schil om heen zat) gegeten. Ik kan me er niet zo druk over maken, maar het is wel jammer dat het voor haar niet werkt.

Vic

Ik heb hier een heel leuk jochie in de aanbieding dat al ruim 9 jaar niet goed slaapt maar wel eet als een bootwerker (als hij zijn mond niet gebruikt om te praten tenminste als een weekje ruilen zou helpen sta ik als eerste bij je op de stoep LOL Ik kan geen garanties geven dat je kinderen opeens makkelijke eters worden maar als ervaringsdeskundige op het gebied van eetproblemen, wie weet

Jessica

Noit stuur ik mijn kinderen zonder eten naar bed,het komt niet eens in me op.En heb jij nooit dat je hebt opgeschept,maar daarna toch nog meer trek hebt?Dan schep jij dus ok niet meer op en heb je dus nog honger?Tja,had je maar meer moeten opscheppen.....
Dergelijke methodes zouden hier werken als een enorme trigger voor een machtsstrijd.Ik ben een paar jaar geleden begonnen met de maaltijd te zien als een sociaal iets,het enige moment van de dag dat ik mijn hele ploeg aan tafel heb.Gezelligheid is de inzet,en als er een goede sfeer hangt,zijn kinderen sneller bereid iets te proeven en eten ze beter.En omdat de sfeer beter is,wordt het ook geen stressmoment.Is voor jezelf als ouder ook veel gezonder!

Sprookjes met een happy end

Tja, het zal heel vaak goed aflopen, maar het geeft mij niet direct hoop voor de toekomst, als ik de laatste jaren iets geleerd heb is het wel om mijn kinderen niet teveel te vergelijken met anderen, hier wrkt het altijd weer net anders.
En Albana: "Tenminste ik heb nog nooit gehoord over studenten die niet wilden eten en waar ouders alles uit de kast moesten trekken om ze aan het eten te krijgen..." ook nooit van eetstoornissen als anorexia en boulimia gehoord? daar gaan mensen echt dood aan! vooral in de studentenleeftijd geloof ik...
Ik ben echt geen eeuwige doemdenker, maar ben echt wel eens bang dat mijn dochter (nu 9) dit soort stoornissen kan gaan ontwikkelen als ik haar NU verkeerd aanpak. En dus ligt hier de focus op eten als overleven, wat gaat erin? wat haalt ze daaruit? sommige dingen zijn zinnig om te eten (bruine boterham met kaas) andere dingen zijn totale onzin (snoep); je hebt er niks aan, je haalt er niks uit, het is hooguit, misschien, een keer lekker... en ze mag best van een snoepje genieten. Maar ik probeer haar te leren wat voeding doet...
Het blijft moeilijk hoor, en met winkels en schoolkantines vol rotzooi is het nog moeilijker tegenwoordig... maar goed, nu dwalen we af.
Er zijn gewoon heel veel mensen die op wat voor manier dan ook problemen met eten hebben.
groetjes, Tess

Onderscheid

Een wat strengere aanpak werkt bij sommige kinderen vast wel goed maar of het ook bij kinderen werkt die een dusdanig verstoorde relatie met eten hebben als het kind van Heidi vraag ik me af. Mijn neefje bijvoorbeeld eet bijna niks en heeft ook nooit honger. Kind is broodmager en heeft 0,0 weerstand wat mede misschien daar door komt. Het gaat bij hem om de smaak maar ook om de structuur. Zijn ouders zijn al allerlei specialisten af geweest maar geen oorzaak of oplossing tot nog toe. Hij krijgt tegenwoordig nutridrink als aanvulling op wat hij eet en tot hun verbazing gaat dat er redelijk in. Waarschijnlijk omdat het redelijk smaakloos en vormloos is. Zo krijgt hij toch nog wel wat voedingsstoffen binnen maar een lange termijn oplossing is het niet.

Overigens Jessica's oplossing hebben mijn schoonzus en zwager ook geprobeerd. Dat eindigde ermee dat het kind met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis werd opgenomen nadat hij een week lang misschien drie happen had gegeten en dus ook een vocht tekort had opgelopen. De hoop van mijn schoonzus en zwager is er nu op gevestigd dat als neefje ouder is hij misschien meer logisch kan beredeneren dat eten echt noodzakelijk is om het lichaam in stand te houden en dat hij zich dan over zijn weerstand heen kan zetten. Mijn schoonzusje kan echt geweldig koken dus daar ligt het ook niet aan.

Maylise

Misschien is er hoop

Mijn oudste is ook zo'n drama eter. Maar er is hoop. Hij begint heel langzaam aan meer te eten. Hij is nu acht jaar en hij begint meer te proeven en zijn smaak ontwikkelt zich. Zo heeft hij voor het eerst sinds hij 10 maanden was broccoli gegeten. En gekookte aardappels. Zoon 2 eet altijd wel redelijk. Dochter 3 weigert bijna al het warme eten op dit moment. Zoon 4 eet alles. Het is met vier kinderen niet te doen om met alle kinderen rekening te houden. Zo eten er drie pannenkoeken en een vierde weer niet. Hetzelfde met lasagna. Dat gaat dus niet. Dus ik kook. Iedereen krijgt eten op zijn bord. Ze eten het of wel of niet. Ik wordt er niet meer boos over. Als iedereen klaar is, haal ik de borden weg. Daarna nog wat yoghurt en dan is het klaar. Geen boterhammen als alternatief. Gelukkig eten ze prima ontbijt en lunch. Oh, en wat heb ik een hekel aan al die mensen die maar beweren dat je streng moet zijn. Dat werkt bij mijn kinderen echt helemaal niet. Mijn oudste eet sinds hij 10 maanden is slecht. Fruit heeft hij helemaal nooit gegeten. Zelfs al baby wou meneer dat al niet. Toch is hij kerngezond. Dwingen is zinloos. Oh, en net als de zoon van Vic slapen mijn kinderen dan wel weer prima . Maar om even terug te komen om het draadje. Ik zou wel hulp zoeken als een kind op 8 of 9 jarige leeftijd opeens nog slechter gaat eten. En ook moeilijk gaat doen over structuur. Zo hebben wij een neefje die ook slecht eet maar inmiddels echt een eetprobleem heeft. Hij snuffelt aan zijn eten. Eet tergend langzaam (zodat het niet opvalt dat hij maar een half boterhammetje op heeft). Alles is vies. Hij is broodmager en om de haverklap ziek. Lust geen enkel tussendoortje. Of hij lust iets wel en eet er dan zoveel van dat hij misselijk wordt en daarna wil hij het niet meer hebben. En hij is 9 jaar dus dan zou je toch mogen verwachten dat het eten beter wordt in plaats van slechter. In zo'n geval zou ik zeker hulp gaan zoeken. Misschien een diëtiste als zo'n eetteam te "zwaar" is.

Is daar verband dan?

Ik ken 2 meisjes met anorexia.1 Klasgenootje van oudste en dochter van vriendin, en van beiden weet ik dat ze 'vroeger' in hun kindertijd juist géén eetproblemen hadden, maar goede eters waren. Klasgenootje zat op basisschool ook al bij oudste in de klas en at wel eens mee als het zo uitkwam (met spelen,of tussen de middag etc.) en dochter van vriendin heeft hier jaren gelogeerd, vaak zelfs.
Nou zullen 2 gevallen wel niets zeggen, maar ik dacht niet dat een eetprobleem om jongere leeftijd en anorexia of boulimmia verband hielden met elkaar. Volgens mij zijn de oorzaken van anorexia of boulimmia ook meer psychisch (laag zelfbeeld,moeite met stresssituaties,moeite met relaties etc.) en heel vaak hebben mensen die anorexia of boulimmia krijgen juist overgewicht gehad in het verleden.
Bij kinderen die weigeren te eten zullen toch echt andere factoren spelen...dingen als de structuur,vorm,kleur (je smaak moet nog groeien..)geen hongergevoel,etc.
groeten albana

En daarbij

Door krampachtig constant bezig te zijn met voeding,in de zin van: wat is gezond,wat niet,maak je het iets heel belangrijks,te belangrijk.Te dwangmatig omgaan met gezond en niet gezond is ook niet goed.Doet me denken aan een dietiste van wie ik ooit les kreeg,die bijna groen wegtrok als je aangaf weleens en kroket te eten....ze was zelf te licht voor lengte en leeftijd....
Bastet

Vlinder

"Oh, en wat heb ik een hekel aan al die mensen die maar beweren dat je streng moet zijn. Dat werkt bij mijn kinderen echt helemaal niet."
Tja, dat kan natuurlijk. Was het maar dat oplossingen voor alle kinderen werkten, dan hadden we niet zo ontzettend veel draadjes over eetproblemen. Maar waarom heb je dan maar gelijk aan hekel aan mensen zoals ik? Daarmee ga je wel voorbij aan het feit dat veel kinderen wel degelijk baat kunnen hebben bij een wat strengere aanpak. En nee, ik heb het niet over dwangvoederen, dat schreef ik al eerder. Maar ik vind dat je als ouder wel degelijk afspraken kunt maken met je kind en wat 'eisen' kan stellen. Met een grote glimlach op je gezicht en vooral een vanzelfsprekendheid: eten is héél gewoon.
Natuurlijk hoef jij het niet op deze manier te doen. Maar jammer dat je je zo negatief uitlaat (en zelfs al een hekel aan mij blijkt te hebben) terwijl ik alleen maar - op basis van mijn eigen ervaring met twee moeilijke eters - vertel over wat volgens mij belangrijk is. En wat hier erg goed heeft gewerkt (mijn kinderen zijn van zeer moeilijke eters veranderd in twee heel goede eters). Dat is toch het doel van dit forum?

Albana

Het gaat hier vaak om fases maar de kans dat het beter wordt is niet altijd zeer waarschijnlijk. Ik was zo'n student met anorexia en ik woonde op een studentenflat tot mijn 25e en ik heb ontzettend veel andere jongens en meisjes gekend die een of andere vorm van eetprobleem hadden. Niet alleen anorexia, overmatig lijnen maar ook zeer kieskeurige eters en mensen met een sensorisch eetprobleem.

Anorexia

Ik heb het net even aangehaald. Het is natuurlijk zeker geen gegeven dat eetproblemen op jonge leeftijd een kiem leggen voor eetstoornissen op latere leeftijd. Er zijn verschillende oorzaken voor eetproblemen/eetstoornissen maar de meeste zo niet alle zijn psychisch van aard. Of het nou gaat om het idee in je hoofd dat iets smerig is qua structuur of smaak, of dat het gaat om het gevoel van (gebrek aan) controle. Het is trouwens absoluut niet zo dat mensen met anorexia of boulimia juist overgewicht hadden in het verleden. De meesten hadden een normaal gewicht.

Elisa

Ja,dat is ook mijn motto.Ik lust zelf ook best een frietje op zijn tijd,en mijn eigengemaakte pizza is heerlijk..Voor de kinders die minder dol zijn op groente stop ik die vol met courgette en paprika,en zo kom ik wel waar ik ze hebben wil..
En ik heb de strijd laten varen,de sfeer is beter,en ik merkte zeker dat met allerlei maatregelen en al dan niet belonen mijn kinderen beslist niet beter gingen eten,integendeel!Mijn moeder deed haar best hoor,maar het werd toch een machtstrijd.Weet je dat ik me zelfs kan herinneren dat ik iets best lekker vond,maar dat echt niet wilde zeggen tegen mijn moeder?Dat was mijn eer te na....

Bastet

Och ja, ik heb dat nog steeds met mijn moeder als ze weer eens zich bemoeit met wat mijn zoon allemaal "moet" eten en wat ik moet koken en hoe. Echt, ik had gehoopt dat ik van al dat gezeur af zou zijn nu ik zelf volwassen ben en zelf een kind heb. Hij "moet" iedere avond bij zijn eten sla eten en iedere dag een appel en iedere dag drie bekers melk drinken. Hij "mag" niet zoveel snoepen (wat reuze meevalt). Komt ze weer met artikelen aan over eten en snoepen. Zoonlief vindt het ook helemaal niet zo leuk om bij oma te logeren want dan gaat ze weer hierover zeuren en hem doorvragen over wat hij allemaal wel of niet krijgt. Waar bemoeit ze zich mee? Haar negatieve en krampachtige houding tov eten heeft zeker ook meegespeeld in het ontstaan van mijn eetproblemen en ook in die van mijn zus (ook anorexia/boulimia gehad) en in die van haarzelf. Ze let extreem op dat ze "gezond" eet en ontzegt zich van alles. Suiker is vergif bijvoorbeeld en alles moet uit de reformwinkel komen. Toen ze hier eens kwam had ik van een buurvrouw een appeltaart gekregen en toen ze wegging had moeders wel stiekem de helft opgegeten... Het idiote is dat dik zijn helemaal niet in de familie zit dus wij zijn allemaal aan de magere kant en kunnen ons best een uitspatting veroorloven maar hemeltje wat kan een mens zichzelf en anderen gek maken met dit soort dingen... Ik ben ook weleens heel erg boos op haar geworden omdat ik het idee had dat ze zoonlief op deze manier ook een eetprobleem aan het aanpraten was. Over mijn lijk; ik heb daar 25 jaar mee geworsteld en dat gun ik niemand!

Elisa

Je hebt groot gelijk!Mijn moeder vindt het bij ons aan tafel hilarisch om te vertellen hoe slecht ik wel niet at...zucht....vooral als mijn jongste iets niet wil eten,dat is je straf,zegt mijn moeder dan schalks tegen mij...zucht...mijn kinderen hebben alledrie zo'n totaal verschillende smaak,de en lust nu op zijn 18e nog steeds niet heel veel,de middelste lust werkelijk de meest rare dingen en proeft ook alles,de jongste zweeft er tussenin.Je begrijpt,ik denk dat veel ouders hun eigen invloed overschatten....

Voor elisa

Je schreef: -Het gaat nl. ook om het gevoel en het recht dat je zelf, ook al ben je kind, enige vorm van controle kan uitoefenen op wat je eet/niet eet en hoeveel je eet. Zo leg je wel degelijk een mogelijke basis voor eetstoornissen als anorexia en boulimia (waar schrikbarend veel en steeds jongere kinderen alsook jongens aan lijden)-

Eigenlijk zou dit moeten betekenen dat anorexia en boulimia steeds minder voorkomt omdat het steeds minder voorkomt dat ouders superstreng zijn aan tafel, zoals jouw vader dus.

Minder streng?

Ik denk dat ouders op bepaalde punten misschien minder streng zijn geworden, maar niet zozeer met eten! Volgens mij zijn er nog steeds heel veel kinderen die tegen heug en meug hun "bordje moeten leeg eten" ook al zitten ze eigenlijk vol. En het ene kind doet dat gedwee (en negeert dus zijn eigen gevoel van vol zitten, wat op den duur ook weer problemen kan geven) en het andere kind begint te steigeren. Ja, dat zijn die slecht opgevoede vervelende kinderen )
Streng zijn met eten wordt je ook vanaf het CB al aangepraat, mijn god, als ik me nog die richtlijnen bedenk wat een kind allemaal binnen moet krijgen op een dag, bij baby's zelfs precies afgemeten... was ik effe blij dat ik borstvoeding gaf daar valt niks aan te meten, kind stopt gewoon als hij vol zit, en zo hoort het ook! Mijn kinderen kregen nooit binnen wat volgens al die richtlijnen moet. Toch zijn ze allebei groot, niet extreem dun, en zelden ziek... dus mocht ik de regels wel een beetje laten varen... hoera!
De grootste geruststelling was op een gegeven moment een kinderarts die zei "laat je niet gek maken! die richtlijnen zijn gemaakt op DE perfecte situatie, maar met een beetje minder groeit een kind ook wel hoor "
groetjes, Tess

Xxs

Volgens mij kun je geen eetstoornis bij je kind veroorzaken door het al dan niet streng zijn bij het eten. Dat heeft heel andere (interne) oorzaken. Het programma XXS van Yvon Jaspers laat jongeren zien met anorexia, en vooral hoe creatief ze zijn om te verhullen dat ze niet eten. Ongeacht dus of hun ouders wel of niet dwingen om dat bord leeg te eten. Mijn ouders waren vroeger heel makkelijk met eten. Ik was een makkelijke eter, mijn zusje lustte niets. Uiteindelijk was ik degene die een eetprobleem kreeg. Die had alles te maken met controledrang. Je kunt weinig invloed uitoefenen op de wereld om je heen, zeker als je geen bijzondere talenten hebt. Niet-eten daarentegen is ook een kunst, eentje die ik tot in de puntjes beheerste. Het is een bizarre ziekte. Dat zie ik ook in dat programma. Zo'n meisje van 34 kg dat zichzelf nog steeds als dikste van iedereen ziet. Dat had ik ook, zelfs met 41 kg (ik ben nooit heel dun geweest) zag ik nog overal vet wat weg getraind moest worden.

Eetstoornis

Het heeft alles te maken met controle. Als jij als ouder er bovenop zit, je kind geen enkele keus laat, je niks te zeggen hebt over wat je wel of niet kan en mag eten of in welke hoeveelheid. Als je niet de ruimte en de vrijheid krijgt om te leren wat jij lekker vindt en niet, wordt dat (niet)eten of moeilijk eten vanzelf een zeer beladen strijd. Wie heeft de macht, wie heeft de controle. Ik zeg niet dat het een automatisch veroorzaakt wordt door het ander maar ik zeg ook niet dat er geen enkel verband bestaat tussen eetproblemen als kind en eetstoornissen als volwassene. Specifieke voedselaversie en sensorische voedselaversie zit hem ook vooral tussen de oren, net als anorexia en boulimia. Vandaar dat iets als cognitieve gedragstherapie voor al deze soorten eetproblemen/stoornissen vaak goed kan helpen. Ik ben zelfs opgenomen geweest in een speciale kliniek voor eetstoornissen; mijn zus ook en zij belandde zelfs in het ziekenhuis met ernstige ondervoeding; zij is bijna overleden aan anorexia. Wij waren gewoon totaal losgeslagen toen we (op jonge leeftijd) uit huis gingen wat eten en niet-eten betreft omdat we bevrijd waren van die strengheid en starheid en dominantie. Maar we wisten ook totaal niet wat "normaal" eten inhield. Ik ging me juist eerst te buiten aan alles wat ik thuis niet mocht eten en mijn zus weigerde alle voedsel omdat wij gedwongen werden alles op te eten wat op ons bord lag. Dit heeft jaren geduurd en veel pijn, moeite en therapie en pillen om er bovenop te komen. Ik weet duizend procent zeker dat de kiem voor onze extreme eetstoornissen wel degelijk gelegd is in onze kindertijd. Dat geldt uiteraard niet voor heel veel anderen maar ik denk niet dat je ervan uit moet gaan dat alles vanzelf wel weer goed komt als je kind een moeilijke eter is. Soms wel, soms niet. Persoonlijk vind ik niet dat je het jaren aan moet laten modderen met al die frustraties en zorgen maar op tijd op zoek moet naar hulp. Of het nou een dietiste is, een orthopedagoog, kinderpsycholoog of zo'n eetteam. Als ouder kun je zelf een heleboel bereiken maar wij zijn geen professionele deskundigen. Met name bij zaken als een sensorische eetstoornis heb je echt de hulp nodig van een deskundige. Want dat gaat veel verder dan bijv. een kind dat simpelweg kieskeurig is.

Jessica

Snap je dat deze posting van jou heel anders overkomt dan de vorige?Met meer nuance?Je lijkt daar te suggereren dat een kind na een keer te weinig opscheppen niet meer mag opscheppen,vandaar dus mijn reactie.
Bastet

Ik word een beetje ongerust

na het lezen van sommige reakties hier.

Mijn net 7 jarige dochter is - in tegenstelling tot de andere familieleden - een moeilijke eter: ze lust nagenoeg alles maar eet gewoon niet graag en erg weinig. Haar gewicht is net in de zone 'ondergewicht'. Daarnaast is ze zelden of nooit ziek en heeft veel energie.

Maar ik heb haar al een paar keer betrapt op 'calorietellen'; niet echt natuurlijk daar is ze te jong voor, maar ze is daar wel mee bezig. Vaak wil ze iets niet eten omdat ze denkt dat ze daar dik van gaat worden en dat is iets wat ze echt niet wil. Zo eet ze dan bv. geen cake, koeken en ander lekkers (wel chocolade en chips).

Ik doe net of ik dat niet hoor (die opmerkingen over dik worden enzo) of ik zeg dat je echt niet dik wordt van een plakje cake. Maar ik heb mij toch al vaak afgevraagd vanwaar dat komt, wij zijn daar echt niet mee bezig thuis. En vooral denk ik soms dat als dit niet straks overgaat, er echte problemen van kunnen komen? Dat lijkt ook als ik hier meelees.
Maar wat kan je anders doen dan zeggen dat er geen reden is om te denken dat ze dik zal worden?

Huh jessica?

"Het ontwikkelen van een eetstoornis heeft helemaal niets te maken met hoe je vroeger gedwongen werd met eten. Zie de afleveringen van XXL. Niemand heeft het daar over,dat dit de oorzaak is."
Jessica, negeer je nu de uitgebreide uitleg van Elisa? Of constateer je nu - omdat Yvon Jaspers er niets over heeft gezegd - het dus niet kan? Het programma heet trouwens XXS, niet XXL.
Maar het is wellicht zo dat Elisa's situatie heel uitzonderlijk is. En dat - in de regel - eetgedoe op kinderleeftijd geen invloed heeft.

Jessica

Jouw methode werkt vast prima voor relatief gezonde kinderen die misschien wel moeilijk doen maar uiteindelijk toch wel gaan eten. Alleen bij kinderen zoals mijn neefje werkt dat gewoon niet. Daar moet je op een andere manier mee omgaan want dwingen leidt helemaal nergens toe. Welke manier weten mijn schoonzus en zwager overigens ook nog niet.

Verder weet ik nog goed dat toen mijn jongste dochter een jaar of 3,4 was ze ook enorm slecht at. Het kind was al heel mager en klein en had een verschrikkelijke slechte weerstand (prematuur geboren met 27 weken, slecht ontwikkelde longen) dus elk klein hapje wat ze at was ik blij om. Dat heeft een kind ook al gauw door natuurlijk en dat maakt niet dat ze makkelijker werd. Het is een soort vicieuze cirkel. Ik wil heel graag dat kind eet en kind heeft dus een ultiem machtsmiddel ontdekt waar ze goed gebruik van maakt. Alleen ik wil nog steeds dat ze wat, al is het maar iets eet en dan gaf ik toch maar weer toe aan een extra pudding of koekje of zo waardoor kind nog meer de macht krijgt... Maar ze moest gewoon echt wat calorieën binnen krijgen.
Bij mijn dochter is het met de jaren veel minder geworden. Ze is nu 14 jaar en eet de meeste dingen wel. Dat is eigenlijk min of meer vanzelf gegaan. Ik heb haar heus wel af en toe min of meer gedwongen wat te proeven maar uiteindelijk was het veel beter om het rustig op zijn beloop te laten gaan.
Bij een gezond kind waarbij het geen kwaad kan als ie een paar dagen minder eet kan ik me voorstellen dat je wat strenger bent en dat het ook werkt maar bij kinderen zoals mijn neefje die echt een eetstoornis hebben is dat een ander verhaal.

Maylise

Precies

Ik heb gewoon twee moeilijke eters. Alleen is de ene alleen een moeilijke eter, dwz kieskeurig, een miep met eten, beetje bang om iets te proeven. Bij haar helpen alle gewone trucjes. Ook laten proeven helpt, zo ontwikkelt ze haar smaak en vaak blijken dingen helemaal niet zo vies alsdat ze verwacht had. Soms blijken ze zelfs lekker. Bij haar helpt weinig tussendoortjes, streng zijn op z´n tijd, vreemde ogen (hoewel ze het wel vermijdt ergens anders te eten, juist die vreemde ogen) en een kamp zou weleens een heel ander kind van haar kunnen maken, op eetgebied.
Maar het is zó´n ontzettend ander kind dan de ander. Bij de ander is het allemaal veel extremer, bovendien een veel ´lastiger´kind. Absoluut tussen aanhalingtekens want het is een heerlijk kind en op veel gebieden juist makkelijk, maar alle ingrediënten om moeilijk te doen op eetgebied zijn aanwezig; individualistisch, zeer koppig, eigenzinnig, vasthoudend, veel gevoel voor drama en aanleg om er een zaak van eer van te maken etc etc. Mijn dochter is juist een groepsmens en maakt het de ander graag naar de zin. Ze past zich heel erg aan, is makkelijk te beïnvloeden. Een goed ´profiel`dus om van een moeilijke eter toch een redelijk makkelijke eter te maken. Ze is hoogstens wat verwend, omdat we toch een redelijk soepel beleid hanteren omdat ik ervan overtuigd blijf dat dat essentieel is bij oudste. Inmiddels stel ik bij haar wel heel andere eisen, maar toen ze jonger was was dat lastiger bovendien wil ik er niet altijd de nadruk op vestigen dat oudste zo anders is op dit gebied. Het punt wil nl dat dat voor hem juist geen trigger is om te veranderen, hij zou zich erin kunnen wentelen, hij vindt het niet zo erg de uitzondering te zijn. (dat blijkt ook altijd op school als daar iets gekookt wordt oid, nooit heeft dat enig effect gehad) Een kamp durft hij niet om deze reden, hetgeen ik erg sneu voor hem vind, maar helaas ´weet`ik dat hij liever niet eet dan iets waarvan hij zich in zijn hoofd heeft gehaald dat hij het niet lust. Ik wil boven alles dat hij niet went aan ´niet eten`.
Sasvangent, als mijn dochter zich zo zou uitlaten zou ik toch wat bezorgd zijn. Kun je niet achterhalen waar ze het van heeft, van de andere kant kunnen dat heel veel bronnen zijn natuurlijk. (hier is oma bijv nog al eens bezig met lijnen en vrij openlijk) Ik geloof dat ik het zou ´verbieden`, iets in de trant van kinderen kunnen niet te dik worden van gewoon eten en snoepen, dat is iets voor grote mensen. Je weet niet precies welke reële of irreële gedachten er onder zitten. Als je daar achter kunt komen ben je misschien al een stapje verder.

Ik denk dat ik het wel weet

bonnie, mijn dochter lijkt zo op het eerste zicht wat op jouw moeilijke eter: "individualistisch, zeer koppig, eigenzinnig, vasthoudend, veel gevoel voor drama en aanleg om er een zaak van eer van te maken" en verder vindt ze het ook niet heel erg om dingen wat anders te doen of net wat anders te zijn.

Dwingen en veel eisen stellen helpen dan ook niet. Net nog vorige week wilde ze op een avond weer bijna niets eten, ze had al van op voorhand aangekondigd dat het eten zeker weer te veel zou zijn (zonder dat ze haar bord gezien had), dan komt ze aan tafel en zegt dat ze dat absoluut niet allemaal gaat opeten. Ik zeg dan, we zullen wel zien. Na een paar happen had ze 'genoeg'. Ik zeg dat ze echt bijna niets had gegeten. Daarop antwoordt ze 'als ik nu nog 1 hap eet, ga ik overgeven en dan heb ik helemaal niks gegeten, en daar hebben we beide niks aan'. En toen was ze weg. Wat moet je dan?

Vanwaar het waarschijnlijk komt: bij mijn zoon in de klas zit een tweeling die extreem dik zijn (1.45 en 65 kilo). Die meisjes kunnen niet mee sporten, als ze stappen lijkt het meer op 'waggelen', ze zijn altijd zwaarademig, hun kleding benadrukt nog eens extra hoe dik ze zijn (dragen altijd leggings zonder rok). Daar komt dan nog eens bij dat ze allebei vorig jaar een jaar in klas zijn teruggezet (en voor de 2e maal zijn blijven zitten). Dat beeld heeft voor mijn dochter blijkbaar iets 'akeligs'. Ik heb al vanalles positief over die meisjes gezegd, en verder dat je van normaal eten niet dik wordt, zeker als je ook nog sport doet enzovoort. Maar ja, ze ziet dat die meisjes elke middag hopen snoep eten en verder boterhammen met choco en jam. In haar hoofd heeft dat volgens mij geleid tot negatieve beelden. Reeds als kleuter had ze die meisjes onmiddellijk opgemerkt.

Xxl

LOL wel een goeie dat XXL. Zo zien anorexiapatienten zich namelijk wel... Ach ik weet niet of mijn situatie uitzonderlijk is. Misschien de combinatie van een aantal factoren. Ik heb er wel veel van geleerd en vooral dat met name eetproblemen/eetstoornissen ontzettend moeilijk te behandelen zijn omdat een mens gewoonweg moet eten. Je kan niet zoals bij alcohol, drugs of gokken er helemaal mee stoppen... En kinderen weten daar donders goed misbruik van te maken als ze het gevoel hebben er iets mee te bereiken. Dat maakt het voor ouders vooral zo lastig want het gaat om je kind en je wilt het beste. Zonder te toegeeflijk of te streng te zijn. Sasvangent, mijn alarmbellen gaan wel rinkelen bij het verhaal van je dochtertje. Het is nl wel zo dat steeds meer meisjes (alsook jongens) al op heel jonge leeftijd zich laten beinvloeden door wat ze om zich heen zien, wat er op tv en in de bladen staat. Men zegt weleens dat dit beeld nauwelijks van invloed is maar dat is volgens mij en met medeneming van mijn ervaringen nonsens. Je wordt beoordeeld en afgerekend op je uiterlijk; dat speelt al op de basisschool en op de middelbare school wordt dat nog veel erger. Daarnaast zijn die kinderen nog heel kwetsbaar en makkelijk te beinvloeden. En kinderen kunnen heel hard en wreed zijn. Doe er wel iets mee en hou de vinger aan de pols. Leg uit hoe eea werkt en dat als je dochter normaal eet ze heus met mate kan snoepen of iets dergelijks zonder dik te worden. Er zijn ongetwijfeld internetsites of boeken over dit onderwerp; misschien kun je daar wat tips uit halen.