Even mijn stoom kwijt [pleegzoon was naar zijn tante]

Emine

Iedere (pleeg) ouder maakt wel eens fouten en schat dingen verkeerd in. Hoewel ik al heel lang moeder ben bega ik toch nog regelmatig fouten of pak dingen niet goed aan. ZHe meest belangrijke is dat je de bereidheid hebt om kritisch naar je eigen gedrag te kijken en hierover te kunnen reflecteren. Jasmino heeft deze situatie in eerste instantie misschien niet goed ingeschat (hoewel niet eens verkeerd aangepakt want ze heeft zowel tegenover pleegzoon als tante niks gezegd) maar ze was wel bereid hierover na te denken.
Dat lijkt me het meest belangrijke.

Jasmino heeft nog maar weinig ervaring als moeder

Als je zelf geen kinderen hebt, kun je heel veel leren, lezen, horen van anderen. Maar het krijgt pas een plek als je eenmaal een kind hebt. Met een baby groei je hierin, elk jaar een stapje verder.
Ik heb nu wat oudere kinderen. Ik hoor een collega met een bijna 4-jarige wel eens haar mening geven over wat ze van school verwacht, hoe ze met bepaalde gebeurtenissen verwacht om te gaan, etc. Nou, die verwachtingen zijn vaak helemaal niet realistisch. Als zij een negenjarige te logeren zou krijgen, zou ze ook meer of andere fouten maken dan een moeder met kinderen van die leeftijd.
Jasmino gaat er vanzelf ingroeien. Ze staat open voor andere meningen en ervaringen en is kritisch op zichzelf. Dat is een hele goede voedingsbodem om je als ouder te ontwikkelen.

Ik ben het eens dat het nog moeilijk kan worden om als pleegouder een terugplaatsing te ondersteunen in het belang van het kind. Ik heb wel eens rondgekeken op een pleegouderforum en ben toen behoorlijk geschrokken van de weinig open houding t.a.v. terugplaatsen, geregeld op bezoek bij eigen ouder, etc.

Ahum emine

Je suggereert dat alle ouders hun vragen, onzekerheden en fouten mogen hebben (en dus ook van dit forum gebruik mogen maken), maar dat pleegouders zulke doorgewinterde ouders moeten zijn dat ze geen vragen, onzekerheden en fouten mogen hebben. Bizar.
Ik ken genoeg ouders van grote gezinnen (met dus zeer veel praktijkervaring) die genoeg vragen en fouten hebben. Ik zie daarin eigenlijk geen essentiëel verschil met waar Jasmino mee zit. Sterker nog: het specifieke probleem waar Jasmino nu tegenaan liep is eigenlijk een het grote standaardprobleem van alle pleegouders. Doorgewinterd of beginner.
Of pleeggezinnen een goede oplossing is, is van andere orde. In sommige gevallen wel, in sommige gevallen niet. Daar valt nauwelijks in het algemeen iets over te zeggen.

Toch niet mee eens emine

Liever een onervaren moeder als Jasmino met al haar kracht die ik beschreven heb dan een ervaren moeder die gelijk haar conclusies klaar heeft en waar het kind nul kans heeft om ooit nog thuis te wonen want pleegouder weet alles beter gezien haar ervaring en kennis, etc.
En nu spreek ik uit eigen ervaring in mijn omgeving.

Emine

"Wat betreft de zorg voor uhp-kids zit er gewoon heel veel mis, onlangs nog gebleken uit een rapport. Denk dat kids ook veel te makkelijk uhp worden, met als gevolg te veel plaatsen nodig, te weinig goede selectie. Ik vind het op zich wel postief dat Jasmino hulp vraagt op het forum, maar de dingen die ze zegt....vreselijk"

Wat jij nu allemaal suggereert, daarover zou ik ook kunnen zeggen: het is leuk dat ze meeschrijft op het forum, maar de dingen die ze zegt.....
Je beweert ook van alles, over het niet goed screenen/matchen. Waar baseer je dat eigenlijk op? Ligt dat aan het kind/de pleegouder of het kind?
Pleeggezinnen, fantastisch dat ze er zijn, maar een plaatsing is altijd complex. Een goede matching is niet heilig, een kind ontwikkelt zich, pleegouders ontwikkelen zich of niet, ouders ontwikkelen zich of niet, dit proces is complex en zeker niet statisch. Juist dat maakt het ingewikkeld. Een uhp is altijd ingewikkeld maar soms onvermijdelijk..... Sommige kinderen zijn echt beter af in een pleeggezin en dat besluit gaat niet over een nacht ijs en wordt regelmatig bijgesteld (hoevaak bonjouren kinderen niet heen en weer tussen ouders en pleeggezinnen).
Zijn leerfouten schadelijk, kun je ze afzetten tegen verwaarlozing of mishandeling? Elke ouder leert en dient (nieuwe) kansen te krijgen. Maar soms zijn die er niet meer (er wordt overigens momenteel ook een zwarte lijst aangelegd van pleegouders http://www.nji.nl/eCache/DEF/1/44/225.html.)
Kijk naar je eigen proces als ouder en hoe je je eerste opvoedde of je tweede of derde. Ik kan me niet voorstellen dat er bij niemand sprake zou zijn van een proces waarin fouten zijn gemaakt en waarbij wanneer je terugkijkt je dingen anders zou hebben gedaan....

Emine, jasmino zegt die dingen niet

Emine: "Ik vind het op zich wel postief dat Jasmino hulp vraagt op het forum, maar de dingen die ze zegt....vreselijk. Zeg als gescheiden ouder dezelfde dingen maar dan over je ex en fam en je hebt een ots aan je broek omdat je het ouderverstotingssyndroom veroorzaakt. "

Het verschil is dat Jasmino deze dingen niet echt zegt maar haar twijfel neerlegt op dit forum. Op het foum wordt ze gecorrigeerd (wat is realistisch, wat niet, hoe kun je het ook zien). Ze zegt dus helemaal niets in het echt maar wacht de reacties af. Dat heeft ze ook al eerder gedaan en ze heeft laten zien dat ze wil luisteren naar andere ideeën.
Zolang Jasmino haar dingen op het forum legt, krijgt ze een geweldige begeleiding. En dan zou ik haar veel liever hebben als pleegmoeder dan de zeer ervaren pleegmoeder die ik ken (die het niet voor het geld doet) maar wel dodelijk is voor de verhoudingen tussen kind en moeder.

Ik denk dat elke pleegmoeder fouten maakt omdat ze het kind onvoldoende kent, ook ervaren moeders. Helaas zullen zij hun twijfels hier niet zomaar neerzetten.
Jasmino (of andee pleegouders) hebben niets te maken met de reden tot een UHP. Die is soms veel te kort door de bocht, oftwel niet echt nodig.
Als ik jou was, zou ik mijn energie liever stoppen in het uitleggen hoe een UHP fout kan gaan (niet als verwijt aan een pleegouder maar als uitleg) en hoe een pleegouder zich in zou kunnen zetten voor een terugplaatsing naar huis. Dan ben je constructief bezig. Dat is nu niet zo.

Emine

Eens met Kaatje. Er is geheel in het algemeen bijna niets te zeggen over pleegouders. Die verschillen namelijk net zo van elkaar als biologische ouders dat doen. Ik wil alleen wel bezwaar aantekenen tegen de manier waarop jij over pleegouders in het algemeen praat. Je insinueert veel: pleegouders gebruiken hun zwaardere stem in het kapittel om bio-ouders zwart te maken en zo het kind te houden, pleegouders krijgen een vergoeding en dat mogen we niet vergeten, etc. Ik krijg daar als dochter van twee goede pleegouders een nare smaak van in mijn mond. Ik vind het eigenlijk niet eens van belang of je ervaring hebt met pleegouders of pleegkinderen. Ik zou gewoon graag zien dat je in het vervolg wat minder primair reageert. Je weet er gewoon niet genoeg van, ervaring of niet.

Mea

Er zijn pleegouders die de vergoeding erg belangrijk vinden. Die vergoeding is hoger dan vroeger het geval was. Dat betekent niet dat elke pleegouder erop verdient maar dat betekent wel dat in de meeste gevallen de vergoeding wat meer richting kostendekkend gaat. Ik snap dat je de insinuatie niet prettig vindt. De meeste pleegouders doen dit werk als overtuiging en niet voor het geld.
Pleegouders hebben tegenwoordig een zwaardere stem bij de beoordeling van terugplaatsing naar huis dan vroeger. Ik weet niet of de stem van pleegouders inderdaad zwaarder weegt dan de ouders. Ik ken wel voorbeelden waarbij dat verschil een erg scheve uitkomst zou geven. Dan gaat het om ouders die volgens mij geschikt zijn voor terugplaatsing en dat niet voor elkaar krijgen omdat de pleegouders tegen zijn. (zwaar versimpeld qua situatie) Op deze manier lopen de ouders kans om buiten spel gezet te worden omdat pleegouders vinden dat kind beter in een pleegzorg-setting kan blijven omdat het daar beter af is. Al die meningen zijn nogal subjectief, van beide kanten. Helaas is het niet vanzelfsprekende dat de voogd van kind wel objectief kan oordelen.

Poging

Margriet, dat wat jij schrijft is precies wat ik bedoel. Je schrijft dat leerfouten niet afwegen tegen mishandeling of verwaarlozing, alleen: er is lang niet altijd sprake van mishandeling of verwaarlozing. Ik heb beroepsmatig met meerdere mensen te maken in de jeugdzorg en de beslissingen die genomen worden zijn heel vaak onnodig. Probleem is alleen dat eenmaal in het systeem (en dat kan makkelijk komen door een eenvoudige hulpvraag aan jeugdzorg die leidt tot uhp), alles met elkaar meedanst. BV: ouders hebben simpele hulpvraag. BJZ komt met voorstel wat niet aansluit bij wat ouders vroegen, ouders willen liever zelf een hulpverlener zoeken. BJZ vraagt OTS om de hulpvraag veilig te stellen. Raad doet onderzoek, maar baseert zich op BJZ. REchter neemt rapport over, vrijwel altijd. Gezinsvoogd die niet geschoold is om diagnoses te stellen zegt aan de hand van een enkel dingetje dat ze ziet (bv krabben: kind doet aan zelfpijniging, terwijl kind zonalergie heeft en dus jeuk). Vervolgens wil gezinsvoogd dat je kind drie maanden wordt opgenomen om uit te zoeken hoe dat komt. Als je je als ouder verweert en uitlegt hoe het zit, leidt je aan 'ontkenning.' Je staat al met 10-0 achter, want je kind is ots omdat je hulp weigerde, weet je nog? Als je kind ook ontkent, groeit het op in een 'zwijgcultuur'. Als je inmiddels voor elkaar gekregen hebt om een verklaring van de dermatoloog te krijgen dat het idd om zonallergie gaat en je dus denkt nu van de gedwongen opname af te zijn, heb je het mis. De gezinsvoogd heeft zich nu vastgebeten in de zwijgcultuur die bij jou thuis heerst. Kind uhp, het mag pas terug als jij geleerd hebt hoe je de heersende zwijgcultuur kunt doorbreken. Je verweert bij de rechtbank, maar het standaard antwoord is dat dat nu juist jouw probleem is: dat je het niet inziet. Men wijst erop dat je al eerder hulp weigerde. De rechter gaat erin mee. Weg is je kind. Kind komt in een pleeggezin. Om aan de eisen van de gezinsvoogd te voldoen, bied je aan om toch maar te leren de zwijgcultuur te doorbreken. Gezinsvoogd is blij dat je het probleem nu erkent. Vanaf nu gaat het om een erkend proleem! Echter op de vraag hoe je kunt leren het zwijgen te doorbreken krijg je nooit antwoord. Maar het feit dat je het hebt erkend, zal je nog jaren achtervolgen: moeder weer zelf ook dat het zo is, maar is niet bij machte eraant e werken. In het pleeggezin is het eerst moeilijk, na verloop van tijd begint het kind te praten. Niet over bijzondere dingen, de gewone dingen die hem dwarszitten. Het is de pleegouder die hiernaar gevraagd wordt, dit wordt voor zoete koek geslikt. Men constateert dat het kind in het pleeggezin zich beter kan uiten dan thuis. Conclusie is dat het kind beter af is in het pleeggezin dan thuis. Je bent het als ouder niet eens. En blijft proberen je kind terug te krijgen. Dit wordt uitgelegd als dat je niet kunt accepteren dat het kind bij een ander beter af is. De procedure ontzetting uit het gezag wordt ingezet, omdat het 'belangrijk is dat het kind duidelijkheid krijgt en moeder aan eht kind blijft trekken.' De rechter volgt. Niemand is kritisch over zijn voorganger en niemand voelt zich verantwoordelijk: de anderen zeggen het immers ook......Er is geen vechten tegen. O ja, de reden om hulp te vragen was trouwens dat het kind wat overgewicht had en ouders daar begeleiding bij wilden.

Ik zal wel voor gek verklaard worden, ouders in de jeugdzrog worden standaard gezien als skum. Dat is ook het probleem: zij kunnen zich amper verweren want worden niet voor vol aangezien. Maar als je het zelf meemaakt of van nabij meemaakt, dan begrijp je het. Het echte skum zit bij jeugdzorg en alles daar omheen wat mij betreft. Ik heb de papieren om bij jeugdzorg aan de slag te gaan, maar nooit van mijn leven. Zolang daar gewerkt wordt zoals er gewerkt wordt, is het wat mij betreft een criminele bende. Maar nogmaals: ik zal wel voor gek verklaard worden.

Pleeggezinnen zullen het goed bedoelen, maar zijn onderdeel van het systeem. Zoals een van mijn voorgangers al schreef: zie de algehele houding als het om terugplaatsing en bezoeken van ouders gaat. Ik denk dat het in de begeleiding ook enorm ontbreekt op dit stuk, de pleegouder is vaak van meet af aan tegenstander van de ouder, die het 'heeft verpest' en niet kan tippen aan hoe de pleegouder het doet. 'Hij is tenslotte niet voor niets uit huis geplaatst', is een zin waar dit in tot uiting komt. Bepaald speelgoed afkeuren ook. De pleegmoeder zou juist moeten begrijpen dat familie van een uhp-kind in de spaarzame tijd die er is, alles voor het kind wil doen. Een beetje verwennen hoort daarbij. Ik denk dat pleegouders zich altijd moeten realiseren dat ze 'maar' pleegouder zijn en hun eigen gevoelens heel goed moeten herkennen. Kan het kind echt niet terug of kun jij het niet loslaten en laat je je verblinden door de band die je inmiddels hebt maar in principe niet meer is dan een zakelijke. Zijn ouders slecht of anders dan jij 'maar ook goed.' En tenslotte moet je je realiseren dat je een streepje voor hebt op ouders in het systeem. Dat zou niet moeten, maar is zo. Dit geeft een verantwoordelijkheid waar je je terdege van bewust moet zijn. Men is niet kritisch op wat jij zegt, men neemt het aan. Wees dus zelf kritisch voor je wat zegt. Voordat je onder de noemer weldaad een misdaad begaat. Want dat is het weghouden van een kind bij een ouder terwijl dat niet echt moet.

Doe heel effe normaal

Emine, doe even normaal zeg! 'de consequenties dragen van nat geworden schoenen in oktober'!? Ja, en? Als een kind zo duf is om z'n schoenen nat te laten worden, zal hij daarin door moeten blijven lopen. Mijn 10jarige heeft 1paar schoenen en 1 paar laarzen. Hij groeit als kool dus ik ben me daar gek om nog een paar te kopen. Als hij ze nat maakt, moet hij dus wachten tot ze droog zijn.
Ik vind je voorbeeld erg mager en erg vergezocht. Raar hoor,

Compleet irrelevant

Wat ik zou doen als ik min neefje een keer in de zoveel tijd mocht zien, doet er niet toe. Jij stelt nogal wat, en je beweert nogal wat. Het enige voorbeeld wat je aanhaalt is die natte schoenen. Je kent de situatie niet, je weet niet hoe lang het jongetje door moest lopen op natte schoenen, maar toch vind je het heel zorgelijk. Ik ben een absoluut ervaren moeder maar toen jongste vanmiddag stiekem op z'n schoenen naar het huttendorp ging en dus natte schoenen had, heb ik hem daar op door laten lopen. Ha! Dat zal hem leren. Hoop ik, maar waarschijnlijk doet hij het volgende keer gewoon weer. Vast heel zorgelijk in jouw ogen?

Strand en natte schoenen

Dit was inderdaad misschien wel wat me het meest tegen de borst stuitte: dat Jasmino zo negatief was over dat uitje naar het strand, en de daarbij horende natte schoenen. Naar het strand gaan in oktober vind ik juist een heel mooi, goed uitje, helemaal niet materialistisch. Lekker fijn in contact zijn met de natuur en de elementen, de wind voelen, zand, water... Waarschijnlijk had kind helemaal geen laarzen mee, en dan vind ik het volstrekt logisch dat de schoenen nat worden. Als ik naar het strand ga voor een wandeling (en zeker bij spelen op het strand!), dan trek ik speciale schoenen aan, die tegen zout water kunnen. Want zelfs als je niet door het water loopt, worden je schoenen al nat van het zoute vocht. En let wel, door het zout droogt het dus ook niet. En met dit weer uren- of dagenlang met natte schoenen lopen, is koud, ongezond en slecht voor de schoenen.

Goh laat dat kind lekker genieten van het spelen op het strand, het misschien net iets te ver het water in lopen, het spelen met de modder... dat is toch een van de mooiste, fijnste, belangrijkste dingen? En zeker voor een kind dat al zo veel ellende heeft meegemaakt! En straf het dan niet voor/met een paar natte schoenen, maar zoek gewooon een praktische oplossing.

Bovendien

gaan er veel verhalen over de jeugdzorg rond. Iedereen denkt er iets over te weten/te vinden/te weten hoe erg het is/hoe het echt zit etc etc. Vaak gebaseerd op enkele verhalen, eenzijdig gekleurd, vaak uit zijn perspectief gerukt, gezien in een bepaald referentiekader etc etc.....
Zo ook Emine, zij generaliseert zich rot. Ik zou het niet durven over artsen/verloskundigen/tandartsen en al die andere hulpverleners.

Overigens moet je een verschil maken tussen bestandsgezinnen en netwerkgezinnen. Bij die laatste kan een overweging zijn dat je er geld voor krijgt. Zo lang dit niet de voornaamste beweegreden is, kan dit voor sommige gezinnen zeker meespelen. Zo makkelijk om te oordelen over anderen.

Oke

Ik start idd een andere draad (moet ff denken in welk onderdeel) en trek me terug uit deze discussie.

Wel wil ik nog kwijt dat net als dat ik misschien generaliseer en 'oordeel over anderen' dat wel bij meer schrijfsters het geval is. Ook ervan uitgaan dat de besluitvorming zuiver goed is, is 'menen het te weten.'

Maar goed, je hebt gelijk als je zegt dat mijn visie te veel ot gaat, dus ik stop ermee.

Pleegzorg

Dit is gewoon weer in extreme het gevolg van het criminaliseren van ouders. Jasmino praat gewoon na wat haar verteld is en inderdaad elke ouder die hulp nodig heeft wordt als scum gezien en door zich te melden met een hulpvraag heb je je onvermogen toegegeven. Niet alleen bij BJZ hoor, daar heb ik eerlijk gezegd zelf niet eens mee te maken gehad. Er ligt ook in de teksten veel te veel de nadruk op opvoeden alsof er een soort blauwdruk is waar de ene in faalt en de andere in slaagt. Zo simpel is het niet. En het helpt al helemaal niet dat hulpvragende of nodig hebbende ouders het etiket kindermishandelaar opgeplakt krijgen. Daarmee ben je dus scum geworden. En dat verklaart het onrealistische beeld dat Jasmino van de situatie heeft. En de kritiek die Emine daarop heeft. En een gezinsvoogd of pleegzorgwerker is natuurlijk geen arts of verpleegkundige. Maar een opsporingsambtenaar, met subjectieve normen, dat is heel wat anders.
Ik ben er niet op tegen om kinderen te plaatsen bij mensen die geen praktische ervaring hebben in het opvoeden van kinderen. Het gaat om de relatie en ook kinderloze mensen kunnen een relatie aangaan met kinderen en daarin groeien, uiteindelijk kun je als ouder het meeste leren door de band die je opbouwt met je kind. Het is gewoon een perfide systeem waarin de een tegen de ander wordt opgezet, en daar heeft iedereen last van. En ja, ik snap heel goed wat Emine bedoelt. Het hadden mijn kinderen kunnen zijn die een pleegouder troffen die in die sprookjes van mijn ouderlijke onkunde zouden geloven tot ze zelf niet meer verder zouden kunnen met mijn kinderen. Die suggestie van mijn onkunde was prominent in beeld in het onderzoek van de KB. In feite was er niets in het dossier dat aangaf dat ik juist heel goed voor mijn kinderen zorgde. Als ouder wordt je ingemaakt zoals Emine dat terecht beschrijft. Ik heb me dan ook voorgenomen om nooit maar dan ook nooit te accepteren voor de lieve vrede met dit soort mensen dat er aan mij iets mankeert. Het immorele liegen en suggereren veroorzaakt hier het drama. Voor ouder en pleegouder.

Contact met ouders

Toch heel even, juist ook voor Jasmino als nieuwe pleegouder. Mijn ouders hebben in de loop der jaren zo'n beetje alle soorten biologische ouders/familie die er in Nederland bestaan voorbij zien komen, van orthodoxe moslims tot Arubanen en van subnormaal begaafde mensen met een uitkering tot hoogopgeleide tweeverdieners. Het eerste waar jeugdzorg altijd op hamert, al zo lang als jeugdzorg bestaat, is goed contact met die ouders. Zoveel mogelijk contact ook. Dus ik weet niet anders dan dat mijn ouders continu pubers achter de broek aan zaten/zitten om naar huis te bellen, en vaak genoeg moe(s)ten ze die puber dan ook echt voor de voordeur thuis afzetten, anders komt er niks van. Ik weet juist niet beter dan dat er ook zo snel mogelijk wordt gekeken of het kind bijvoorbeeld een middag en avond en later een nacht of weekend per week weer naar huis kan.
Ja, dat is ook jeugdzorg, die verguisde rottige jeugdzorg, de grote vijand van elke ouder, vol twintigjarige leeghoofden. En natuurlijk slaakt mijn moeder wel eens een zucht als blijkt dat de nieuwe voogd dat kind X alweeer een blonde paardestaart van 22 is zonder enig benul, maar er zijn ook genoeg oudere, ervaren voogden die wel realiteitsbesef hebben.
En vwb mijn ouders, denk je nu echt dat je acht kinderen zonder kleerscheuren grootbrengt, zonder opvoedkundige missers, zonder grote hulpvragen? Statistisch enorm onwaarschijnlijk, nietwaar?
Jasmino, ik wens je wijsheid toe en hoop dat je nog vaak je vragen op het forum voorlegt. En dan hoop ik ook dat er veel constructieve meedenkers zijn en weinig mensen die even lekker van alles impliceren.

Pleegouders

Waar Emine op doelt is dat de lat voor ouders onrealistisch gemaakt wordt. Maar dat jeugdzorg nauwelijks eisen stelt aan pleegouders en aan zichzelf. Zoals natuurlijk ook beschreven door de commissie Samson. Elk risico bij ouders is ontoelaatbaar en dan laat je kinderen maar liever risico lopen bij instellingen en pleegouders. De balk en de splinter dus. En ik ben blij dat dat zo scherp geformuleerd wordt want zo is het ook gewoon. Ouders zijn verdacht en pleegouders moet je in ere houden want er zijn er al te weinig.
En Mea ik kan me goed voorstellen hoe dat toeging bij jou ouders, mijn ouders waren ook pleegouders en hadden wel goede contacten met de familie van herkomst van een kind. Het was daar geen wedstrijd wie de beste ouder was, een kind had opvang nodig van pleegouders maar had ook de eigen ouders nodig.
En ja, zoveel jaar geleden werd er ook gemopperd op de gezinsvoogdij en jonge meiden. Het verschil is dat er nu extreem ingezet wordt tegen kindermishandeling. Alles gaat daar naar heten en wordt in dat licht gezet. Zonder realistisch naar de alternatieven te kijken. En het wordt voorlopig alleen maar ernstiger. Het is een onleefbaar systeem. Het respect voor ouders en kinderen is ver te zoeken.

Jasmino!

'en ik laat me zeker niet wegjagen hier.'

Gelukkig maar!

Beleving

Het zou wat moois zijn Jasmino dat je hier je onzekerheden deelt, ervan leert, en dan nog afgemaakt wordt. Waar Emine terecht op wijst is je argeloosheid over de instanties, en die opvatting deel ik.
"Feit is echter dat door de gezaghebbende instantie is geoordeeld over de situatie waarin pleegzoon zich bevond, en daarom is hij uit huis geplaatst. Ik ga die situatie dus niet in stand houden, en probeer hem te beiden wat hij nodig heeft en zijn moeder hem niet kon bieden. Moeder is echter hard aan het werk om veel te leren en is heel bereidwillig om te doen wat van haar verwacht wordt, door de instanties, en daarin steunen we zoveel als mogelijk. "
Misschien heb je gelijk en is het in dit geval precies zoals je zegt, maar waarschijnlijker is dat het geen feit is maar het bij jeugdhulpverlening gebruikelijke belevensroddel met gemuggezift over zaken die er niet toe doen en waar een ouder wel mee onderuit geschoffeld wordt. Als je kind uit huis geplaatst is heb je er al een dossier vol roddel opzitten. En als ouder is het dan buigen of barsten. En dat moeder meewerkt, dat heeft Emine ook goed beschreven, kan als enige reden hebben dat ze moet buigen voor de instanties en dat doet ze, maar of ze er wat van leert is nog maar de vraag. In stress kun je niet leren en zo'n dwangtraject is een enorm trauma voor ouders. Die andere kant kun je leren zien. Het algemene bezwaar tegen de situatie in Nederland is dat UHP gezien wordt als een soort behandeling -jij bent dan de moeder die goedmaakt wat die slechte ouder fout gedaan heeft - waar ouders graag geholpen worden terwijl hun kind thuis blijft, maar dat gebeurt niet, die hulp is er niet. Er is wel een traject waarin een ouder zwart gemaakt wordt en zich niet kan verdedigen. Dat zou mogelijk een reden kunnen zijn om juist een band aan te gaan met de moeder, en je vooroordelen, ook al komen ze van een zogenaamd gezaghebbende instantie, even op te schorten. Het is vaak gemiezemuis over niets.

Motivatie

Je geeft van jezelf en dat maakt alles goed, je authentieke zelf inderdaad. Beetje ouderwetse term maar daar gaat het volgens mij wel om. Daar begint de band met een kind. En er zijn altijd verschillen in opvatting over regeltjes en ouderschap en die moet je respecteren denk ik. Het is geen wiskunde. Ik heb zelf heel veel op kinderen gepast voor ik zelf moeder werd. En de beloning zat bij mij vooral in het contact met een kind, de band die je opbouwt, het plezier dat je met elkaar hebt. Ik verwende ze ook enorm maar het leukste was om samen iets te doen, samen schaatsen, samen boodschappen doen en koken, naar een kinderfilm. Voorlezen in bed en kletsen. Daarbij was ik me zeer bewust van het verschil in opvatting maar uiteindelijk kun je dat meestal laten rusten, je past je aan en vermijdt dat daar discussie over ontstaat. Je hebt je eigen ruimte met contact met dat kind.

Petje af

Jasmino.

Ik leer van je reflectie.
Als elke ouder zo bewust zou opvoeden en kritisch naar zichzelf zou kijken...

Gelukkig laat je je niet wegjagen.Ik zie je graag weer.

Ja, petje af

Jasmino, dat je hier je stoom durfde af te blazen, een heleboel over je heen kreeg en dat je daaruit pakte wat je nodig had. Dat jij pleegmoeder bent heb ik respect voor, gezien alle vooroordelen, kritiek en moeilijke situaties jij op je bordje krijgt!

Jasmino

Goed gedaan hoor, je reactie. En natuurlijk blijf jij gewoon je vragen stellen.
Ik ben het met je eens dat Emine vreemde conclusies trekt op basis van jouw verhaal.

Helaas is het wel zo dat situaties die Emine beschrijft, echt voorkomen. Ik ken maar één situatie van dichtbij en ik heb toen zelfs de verslagen van jeugdzorg/pleegzorg gelezen (ook stukken voor de Raad van de Kinderbescherming). Emine geeft wat zinnen weer hoe een ouder, kind of situatie beschreven worden. Ik herkende dat soort zinnen direct. Het is een soort vakjargon dat beangstigend is als je de situatie zelf kent. De positie van een pleegouder of een voogd kan te bepalend zijn voor de weg terug naar huis.
Tsjor heeft ook vaak geschreven over hoe typisch een traject van uithuisplaatsing kan verlopen. Hoe weinig er echte hulp wordt geboden. En hoe je als ouder eerst afgebroken wordt.

Jouw vraag was echter niet de goede plek om jou (en andere ouders en pleegouders) de andere kant van een uithuisplaatsing te laten zien. Ik hoop dat Emine inderdaad een nieuwe discussie start. Want ik sta er wel achter dat wat bekender wordt hoe die kant eruit ziet. Ik weet zeker dat jij zo'n discussie met aandacht zal lezen en in je achterhoofd zal houden bij de omgang met pleegkind, voogd, begeleider pleegzorg en ouders. En dat is grote winst.

Opvoeden doe je samen

Jasmino,

Je hebt jezelf wel een zware taak toebedeeld zeg. Wetenschappelijk gezien is een kind meestal het beste af bij de eigen ouders, ook al wordt het nog zo mishandeld. Maar het gros van de kinderen dat nu bij pleegouders zit, hadden het niet eens zo slecht thuis. Waar je mee te maken hebt zijn doodordinaire kinderdieven die hun buit bij jou hebben gedumpt.

Je zit met een ernstig getraumatiseerd kind dat onder valse voorwendselen uit de armen van zijn vertrouwde moeder is weggerukt. En jij mag zeker geen intensief contact hebben met zijn moeder. Begrijpelijk dat je wat gefrustreerd bent want je kent de achtergrond van deze jongen niet goed genoeg.

Wat ik je aan kan raden is om zijn moeder goed te leren kennen. Ga bij elkaar op bezoek. Neem zijn moeder mee met je uitstapjes. Als je zo van lieverlee goed met elkaar om gaat dan kunnen jullie steeds meer op dezelfde lijn komen in de opvoeding. Ook kan zij wat van jou leren, en jij kunt wat van haar leren.

Vergeet niet dat de moeder haar kind door en door kent. Alleen de moeder wil het beste voor haar jongen. Ga er ook van uit dat de moeder op zal komen voor de belangen van haar zoon. Dus het is raadzaam om een beetje te proberen jezelf bij haar aan te passen.

Volgens de wet is Jeugdzorg verplicht om het geloof, de levensovertuiging en de culturele achtergrond van de moeder en de jongen voorop te stellen. Maar zoals gewoonlijk lapt Jeugdzorg de regels wel weer aan hun laars.

Veel sterkte met je pleegzoon. Jeugdzorg zal er niet blij mee wezen als je voor het kind opkomt. Maak die contacten met de moeder daarom in het geheim. Die gezinsvoogden moet je voor de gek houden want ze leven in een compleet eigen wereldje dat los staat van de realiteit.

Ik hoop van harte dat je de schade die Jeugdzorg bij je pleegzoon teweeg brengt nog enigszins kunt beperken.

Richard

Lastig

Je ziet bij pleegkinderen veel dat ouders het feit dat ze geen goede ouders (kunnen) zijn compenseren met overdreven luxe cadeaus en heel veel eten. Ik heb er hier gelijk een eind aan gemaakt omdat je dit niet kunt hebben een keer in de drie weken. Als dit maar eenmalig is zou ik zeggen even wegzetten en verdelen tot ze iets nodig hebben.
Richard jou reactie geeft aan dat je de ballen verstand hebt van wat een pleegkind mee kan brengen en je zou een kind zwaar in verwarring kunnen brengen en je doet met jouw reactie een hoop pleeggezinnen tekort.
een pleegmoeder