gameverslaving?

zonder naam

dat lijkt mij een uitstekende invalshoek, dat je haar vraagt wat zij ervan vonden. De suggestie dat het eigenlijk gewoon te veel is voor het jongetje is waarschijnlijk heel juist. Er zal dan gekeken moeten worden naar manieren om hem uit de situatie te halen en steeds prikkelarme situaties aan te bieden. En vooral door daar niet over te oordelen, ook vanuit moeder zelf als er teleurstelling is omdat hij niet slaapt bij de anderen, krijgt hij ook steeds het gevoel niet te mogen zijn wie hij is.
Zelf heb ik ook een kind met stoornissen waardoor niet alles soepel verloopt. Meest ergerlijke vind ik altijd ouders die dan van jou vinden dat je van alles fout doet, en omdat hun kinderen het wel goed doen DUS de conclusie trekken dat zij het óh zo goed' doen.
Je wordt daardoor als ouder steeds onzekerder als je dat niet kan relativeren.

Als je contact wil maken met het jongetje zelf zou ik de smoes bedenken dat je wat meer van minecrift wil weten en dat hij jou dat wel uit kan leggen omdat hij dat zo goed weet.

update

Vriendin had het, zoals ik had gedacht, niet naar haar zin gehad bij het uitje en wel gemerkt dat anderen zich stoorden aan het gedrag van haar zoon. Dat maakte het gesprek met vriendin direct al moeilijker, want zij had inderdaad het idee dat ik mijn oordeel al klaar had. Het grappige is (nouja, grappig), dat zij al de conclusie had getrokken dat wij (de andere gezinnen) wel zouden vinden dat we het allemaal wel goed doen. Eigenlijk voelde ze zich voornamelijk slecht doordat ze dacht te denken wat wij vonden en dat dat wel niet zo best zou zijn, zoiets.

Verrassend is wel dat ze, tegen haar eerdere vermoedens in, niet meer het idee heeft dat haar zoon iets in het autisme-spectrum zou kunnen hebben. Dat gedrag heeft hij volgens haar van zijn vader, en zoon doet het leuk op school, dus dan kan hij geen autisme hebben, is haar redenatie. En het schermgebruik vond ze ook niet heel erg afwijkend, want dat paste bij haar zoon. Ook toen hij kleiner was had hij obsessies voor bepaalde dingen, eerst dino's, later verzamelingen en nu games. Wederom het argument dat haar man ook veel tijd doorbracht achter zijn scherm en dat je een mens gewoon zijn hobby moet laten hebben.

Het was dus niet het gesprek waar ik op hoopte, eerlijk gezegd.

waar had je dan op gehoopt?

Uitkomst vh gesprek lijkt me toch niet echt verrassend?
Ik snap vriendin wel wat, denk ik. Een soort van bescherminginstinct naar kind toe. 'Iedereen' denkt negatief over hem, dan moet ik extra positief gaan denken.
En ach, uiteindelijk heeft kind daar sowieso het meeste aan, denk ik. Kinderen pikken sowieso ook wel op wat omgeving van hen vindt. Juist kwetsbare kinderen hebben behoefte aan positieve feedback, en krijgen dat vaak het minst.
Dus nogmaals; als je iets voor vriendin wil doen; zoek de positieve kanten van kind. Hoe meer band jij met dit kind krijgt, hoe meer positieve invloed je op dit gezin hebt. Hoe met gamen omgegaan wordt binnen het gezin gaat je niet aan, en kunnen ze zelf vast prima regelen. Maar je macht om iets goed te doen daar kan heel groot zijn. Als je het niet voor de jongen wil doen, dan misschien voor je vriendin?

dat is waar, maar...

het viel wel te verwachten natuurlijk, maar toch. Dat ze zegt dat ze het gedrag van haar zoontje helemaal niet zo afwijkend vindt, en omdat het goed gaat op school, ze ook niet meer denkt dat hij autistisch zou kunnen zijn. Ze ontkende ook nog dat hij zoveel gamede (tijdens het uitje 'alleen 's ochtends een uur' terwijl het eerder de hele dag door, bij elkaar opgeteld een uur of 3-4 geweest moet zijn, de ene dag meer dan de andere). Tegelijkertijd zegt ze wel dat hij altijd nogal eenzijdige obsessies heeft: het is geen kind dat speelt maar een tijd lang alleen maar met 1 ding bezig is, maar zo is hij nou eenmaal.. Daar begon ze zelf over, over het al-of-niet autistisch zijn overigens, ik heb het gesprek daar niet op aangestuurd.

En nee, natuurlijk gaat het mij niet aan hoeveel er in een gezin gegamed wordt, maar moet je niet, als je serieus het idee hebt dat dat ongezonde vormen aanneemt, iets doen? Wat dat betreft denk ik dus niet dat ze het prima zelf kunnen regelen, als moeder het gebruik verdedigt en tussen neus en lippen door ontkent hoeveel er werkelijk gespeeld wordt op een apparaat. Ze houdt vol dat haar zoon maar 1 uur per dag mag spelen, terwijl ik met hun regel (van xx.xx uur tot aan het eten) uitkom op een som van zo'n 2,5 uur per dag, door de week, in het weekend nog veel meer. Inderdaad verder mijn zaak niet, maar moet ik ze daar niet mee confronteren?

En wat er tijdens het uitje gebeurde ging mij natuurlijk wel aan, want de aanzuigende werking van zo'n scherm maakt wel dat mijn kinderen er voortdurend bij gaan staan. En als het minecraft betreft vind ik dat ook nog wel eventjes leuk, maar ik wil niet dat mijn kleuter meekijkt met voor kinderen ongeschikte game-recensiefilms met veel gevloek en geweld. Wat dat betreft waren de opvoedverschillen tussen onze gezinnen ook gewoon te groot, hebben we geconcludeerd.

nee hoor

Geen afstand nemen hoor. Maar wel je wens om zaken in haar gezin te veranderen relativeren. Dat is aan haar. En hopelijk lukt het haar. Alleen niet door jou kritiek maar mogelijk wel op den duur door jou steun en bevestiging.
En laat svp dat gamen los. Dat is echt een vruchteloze insteek.
Een jongetje dat niet zoveel anders kan dat wat hij kan ook nog beperken is echt niet bevorderend voor zijn psychische gezondheid.
Een kind dat niet veel uit zichzelf kan en doet vraagt heel veel energie. Voor het kind zelf en voor de ouders. Dat is echt wennen en zelf heel flexibel zijn en dat kan echt een grote belasting in een gezin betekenen waar niet veel fut overblijft.
En dan een principekwestie maken van de computer kan de laatste belasting zijn die het zaakje onderuit kan halen.

wellus AnneJ

Die zaken die je noemt, dat wil ts toch helemaal niet? Daar is ze duidelijk en vasthoudend in. Ook haar goed recht. Maar laat dan los en laat een ander (hopelijk!) het gezin steunen.

Beetje ervaring

Ik heb hier ook een beetje ervaring. Mijn zoon had het een periode op de basisschool heel erg moeilijk en is daar weer uitgekomen met onze steun een diagnose bij de ggz en een betere keuze van hemzelf en van ons om met elkaar om te gaan en hoe naar school te gaan.
Ik was blij dat we in elk geval nog digitaal konden communiceren en hij zijn contacten had, vermaak en troost. Hij was een jonge versie van hikikimori. Dat is helemaal goed gekomen door hem serieus te nemen en te helpen bij zijn ontwikkeling.

AnneJ

Dat hoor ik graag! Hier ook een gamer. Ik heb altijd het gevoel dat hij achter zijn computer bijkomt van het heftige echte leven (eerste jaar middelbare school). Zou ik hem nou net dat moeten afpakken waar hij zijn rust van krijgt? Maar toch is dat wat ik steeds te horen krijg van andere moeders. Ik ben blij om van jou te horen dat ik hierin terecht op mijn gevoel af ga!

Dubbele standaard?

"Het zoontje van een goede vriendin van mij (bijna 7) is denk ik op weg naar een gameverslaving. Het knulletje speelt nauwelijks 'gewoon'; als hij niet mag gamen verveelt hij zich en hij probeert dan ook stiekem de DS of I-pad te pakken"

"de aanzuigende werking van zo'n scherm maakt wel dat mijn kinderen er voortdurend bij gaan staan"

Dus de interesse voor beeldschermen ligt bij je vriendin haar zoontje aan hemzelf en bij jouw kinderen aan de aanzuigende werking van zo'n scherm? Dus jouw kinderen kunnen er niks aan doen (externe oorzaak) maar bij hem is het een opvoedings- of karakterfout (intrensieke oorzaak)?

skik

nee....

"Dus de interesse voor beeldschermen ligt bij je vriendin haar zoontje aan hemzelf en bij jouw kinderen aan de aanzuigende werking van zo'n scherm? Dus jouw kinderen kunnen er niks aan doen (externe oorzaak) maar bij hem is het een opvoedings- of karakterfout (intrensieke oorzaak)?"

Jee... vooral dat laatste, een karakterfout, dat vind ik lomp. Ik denk dat schermpjes op vrijwel iedereen een aanzuigende werking hebben, toch? En dat je als ouder dat een beetje moet reguleren?

Maar goed, ik krijg hier geen serieus antwoord op mijn vraag geloof ik: moet je iets met een kind van (in dit geval) een goede vriendin die op jonge leeftijd al richting een gameverslaving lijkt te gaan. Daar maak ik mij gewoon echt zorgen over. Ik vraag me af wat jullie reacties zouden zijn als er in plaats van 'game', bijvoorbeeld 'snoep' zou staan, of als ik zou schrijven dat ik mij zorgen maak omdat het kind niet voor 11 uur op bed komt ofzo. Het is zo lullig als het joch over een paar jaar helemaal is vastgelopen en dat je dan zegt 'ik zag het wel aankomen, maar het gaat mij niks aan'.

ouder en kind

Ouder en kind gaan daarin een eigen weg en het is niet anders maar ik vind het treurig om aan te zien.
Ik heb een voorbeeld van een ouder die zo overtuigd was van de computerverslaving van haar kind dat het oorlog werd in huis omdat dat de focus van attentie werd.
Een kind met autisme waarbij het gedrag moest verbeteren, de computertijd beperkt. Ondanks dat experts vaststelden dat er van verslaving geen sprake was.
Ik had graag gewild dat de focus bij dit kind op onderwijs kwam want het is een heel intelligent kind.
Maar het is anders gelopen. Moeder kreeg uiteindelijk haar zin en kind werd, na jaren en diverse faalervaringen met pesten en foute scholen, foute want niet gericht op het autisme begeleiding, in een jeugdzorginstelling opgenomen. Zonder zijn computer.
De relatie tussen moeder en zoon is verbeterd en het kind leert inmiddels creatieve vaardigheden. Maar zijn school is van een te laag niveau en er is geen uitzicht op dat dat binnenkort beter zal worden. En het heeft al veel te lang geduurd, jarenlang. Door de focus op 'gedrag' in plaats van 'scholing'. Dat is wat mij betreft een verkeerde prioriteit.
In plaats van scholing op 'gedrag' dwz computerverslaving inzetten. Daarmee kun je de ontwikkeling van een kind met autisme ernstig schaden.

gloria

sorry hoor, maar je toon naar mij toe is nogal scherp. Ik heb het idee dat je mij veroordeelt als een soort betweter en dat ik vasthoudend ben. Terwijl ik (en niet alleen ik, maar ook mijn man en de andere mensen die mee waren met het uitje) er zeker van ben dat er iets is met het jongetje. Of hij autistisch is en een scherm nodig heeft om te overleven, of dat hij gameverslaafd is, maakt mij verder niet uit: zoals hij zich nu gedraagt is gewoon echt niet goed. Mijn man heeft zoiets van "als ze het niet willen zien, dan moeten ze het zelf maar weten, het is niet mijn kind" en de vrienden hebben zich zo geërgerd aan het gedrag van het jongetje en hoe de ouders daarmee om gingen, dat ze niet meer zo met elkaar willen optrekken. Ik moet ook zeggen dat ik vriendin liever zie zonder kinderen dan met. Dat vind ik wel erg. Maar jij vindt dus dat het beter is om afstand te nemen?

Loslaten

Je ziet een verband 'driftbui krijgt zijn zin'. Maar dat moet je leren loslaten. Want het antwoord is dan 'niet toegeven en consequent zijn'. Waarna je in een negatieve spiraal terecht kunt komen.
Het kan helpen als je bedenkt dat kinderen met autisme geen greep hebben op hun emoties, die lopen heel snel heel hoog op.
En als het leven dan veel energie vraagt omdat je overal over na moet denken, niet makkelijk situaties zonder nadenken herkent en weet hoe er mee om te gaan. Vaak meer praktische en uitleggende hulp nodig hebt om zaken goed in beeld en onder de knie te krijgen dan een gemiddeld kind, dan is elke verandering of onvoorspelbaarheid waarbij dat wel verwacht wordt een kwelling en kan een opvlamming aanzetten.
Dat zie je soms elders maar vaak juist thuis omdat kinderen zich elders extreem gaan beheersen om niet op te vallen want dan worden weer veel te moeilijke dingen van ze gevraagd als antwoorden die ze niet hebben of gedragingen die ze niet spontaan kunnen laten zien.
Driftbuien en paniekaanvallen kun je beter voor zijn door te kijken wat er aan vooraf gaat.
En vaak is dat onvoorspelbaarheid of te hoge verwachtingen.
Dat kun je verbeteren door een betere voorspelbaarheid en je verwachtingen bij te stellen en praktisch bij te springen.
Maar dat blijft een lastig uit te leggen zaak. Want mensen draaien het snel om. Als je je kind zo gaat bijstaan, je blijft langer praktische dingen samendoen, je speelt veel samen, je geeft aandacht om je kind te helpen op het goede spoor te blijven ook al gaat dat ten koste van andere belangrijke dingen van jouzelf, de anderen of je huishouden, dan ben je aan het 'verwennen'. En door je steun en praktische aanwezigheid en samendoen hulp consequent aan te bieden houdt je je kind onzelfstandig. En dat is echt lastig.
Je weet dat je kind jou meer nodig heeft maar je twijfelt of het geen kip ei verhaal is en dat wordt je ook door de anderen ingewreven, en door je eigen conditionering.
Maar gelukkig wordt je soms door je eigen intuitie geholpen. Je weet dat dit kind anders reageert, dat het je gewoon nodig heeft, en als je de hele tijd gaat verbieden, dat je dan van de regen in de drup terecht komt.
Maar om dan ook actief te gaan sturen in de voorspelbare dag en de nodige actieve praktische samendoen steun, op een geduldige concrete voorspelbare emotioneel neutrale manier, dat vraagt erom dat je in het midden van een uitputtende situatie, met goede hulp en adviezen de touwtjes in handen neemt.
Emoties lopen snel hoog op bij een kind met autisme. Dan ben je te laat, je weet dan dat er iets mis gegaan is. Daar ga je niet in met van dik hout zaagt men planken maar je sluit aan bij de angst, de frustratie, de paniek van je kind. Je brengt rust in de situatie en geeft de kans om te kalmeren en zich af te zonderen.
Als je wil dat een kind iets anders doet dan iets dat het al kan, zoals gamen, dan ga je samen andere dingen doen. Niet random maar op een vast moment op de dag op een voorspelbare manier. Je zoekt geen confrontatie op want dat kan je kind niet hanteren, je zoekt goede routines en kalmte.

zonder naam

het gaat niet meer om het kind en wat je/jullie ervan vinden, het gaat om de verstandhouding met de ouders. Ik vind sowieso dat je in vriendschappen heel erg voorzichtig moet zijn met gesprekken over opvoeden en wat wel en niet 'kan' of 'moet'. Als je het puur beschouwt vanuit 'wat is werkbaar als we gezamenlijk iets gaan doen' en de ouders snappen niet uit zichzelf dat hun 'toegeefelijkheid' anders is dan die van jullie, dan kan daar het gesprek over gaan.
Wat willen we wel en niet dat de kinderen doen of mogen doen als we met 'de gezinnen' op stap gaan?
Wat doen we met ijsjes kopen als we met 'de gezinnen' op stap gaan?

Als je probeert je alleen te houden bij een oordeel over hoe het gaat als jullie samen zijn kun je alle andere meningen bij het grof vuil zetten.
Je bent wel betrokken, maar je houdt je op de vlakte. Dat lijkt me voor iedereen het beste.

Tenzij je echt vindt dat het kind gevaar loopt, maar dan heb je ook dus een negatief oordeel of hun opvoedingscapaciteiten en dan lijkt het me ook niet meer 'gezellig' of 'normaal' dat jullie met elkaar op stap gaan.

Het is dus 1 van de 2:
of je houdt het bij afspraken tijdens uitjes (als zij zich daar niet aan houden ga jij met je gezin niet meer mee)
of je praat met hen omdat je je zorgen maakt over kind en als er dan niets verandert verbreek je de vriendschap omdat je vindt dat zij foute dingen doen.

gr Angela

Je leert de confrontatie aan

Bovendien weten kinderen niet spontaan hoe zo'n interactie gaat. Jij spreekt zij gehoorzamen. Ze zien je opspelen en dat is blijkbaar de manier om om te gaan met een waargenomen foutje of ongewenstheid. Er is vaak meer sprake van imitatie dan van dialoog en voortschrijdend inzicht en adekwate actie. En dat hebben veel kinderen, maar deze kinderen extreem zo.
Dus als het bij jou vanuit zijn eigen perspectief een onvoorspelbaarheid, een onrechtvaardigheid, een rimpeling, opmerkt, dan gaat het zelf jou imiteren door toespreekgedrag en gebaren.
Omdat een kind met autisme jou emoties niet kan filteren en allerlei emotionele uiting keihard binnenkomen moet je niet gek staan te kijken dat die er dan vervolgens ook keihard uitkomen, naar jou idee niet in verhouding maar wel zoals een kind het van jou ervaren heeft.
Dus in feite leer je het slechte gedrag zelf aan.
Dat heet dat je de autibril gaat opzetten. Wat gebeurt hier eigenlijk en hoe kunnen we door te puzzelen zien wat de interactie is en hoe gaan we dat ombuigen?
Je gunt iedereen een goede begeleider met kennis van autisme. Een spreekpaal, iemand met wie je op die manier zaken rondom je kind op een pedagogische manier kunt bespreken. Want een puzzel kan het zijn. En de anderen staan ernaast en veroordelen jou omdat er van die ongemakkelijke situaties ontstaan de hele tijd waar je geen greep op hebt en niet tegen 'optreedt' en 'ingrijpt' omdat je weet dat er dan een escalatie van drama ontstaat en dat wil je ook niet, zeker niet in publiek.
Het is echt moeilijk.

annej

waar staat dat het kind autisme heeft?
gr Angela

Vluchtgedrag

Alleen al van het ervaren van mensen om zich heen kan een kind met autisme heel onrustig worden. Het heeft vaak meer alleentijd en mogelijkheden tot afsluiten en rust nodig. En zo'n game is daar natuurlijk ideaal voor.
Ook omdat nieuwe dingen samen doen niet vanzelf gaat. Dat vraagt 'ideale' situaties als rust, geen omgevingsruis, een aandachtige een op een begeleiding.
Het kan helpen om een kind voor te bereiden op een gezamenlijke dag door vooraf door te nemen hoe de dag zal gaan en wat het kan verwachten. Maar ook hoe het zich tot jou kan wenden als zaken niet goed gaan of het heeft jou hulp nodig. Daarvoor is het belangrijk dat je het kind niet afwijst of het op zijn neus laat vallen omdat het daar maar tegen moet kunnen of groot genoeg is, maar dat je ook elke kleine hulpvraag serieus neemt. Waar is de toilet? Kan al onvoldoende zijn dat je even in de verte wijst, maar het kan nodig zijn dat je mee gaat en er bij blijft omdat de 'verte' een te groot plaatje is met teveel overweldigende details en een donker gat na de deur met een indeling die je niet kent en ook daar weer uit moet puzzelen.
Doe je dat niet dan ontstaan er de hele tijd angst aanjagende kleine situaties die een kind overalert angstig maken en om zich goed te houden extreem in overdrive moet gaan om mee te kunnen komen. Dat is geen leuke ontspannen dag uit. En de anderen snappen niet waarom een kind hier niet van kan genieten.

Vermoeden van de moeder Angela

En gedrag dat daar aanleiding toe geeft om dat te denken.

AnneJ

dankje AnneJ, dat is een helder verhaal. Van wat je beschrijft zie ik wel iets bij vriendin en haar zoontje. Ik zie ook wel dat het niet alleen verwennerij is en dat het kind anders reageert. Inderdaad wat je zegt, het kan heel heftig zijn, op het paniekerige af, als het niet gaat zoals hij wil. Of heel wordt heel erg bokkig. Niet altijd, maar wel geregeld en tijdens het uitje was het váák. Als ik het vanuit de 'mogelijk autisme' hoek bekijk, dan was het meerdaagse uitje echt teveel voor hem.

Haar man is meer van het makkelijke trouwens hoor, die gaat met zo'n beetje met alles wat zoon wil accoord om maar geen gedoe te hebben. Heeft het jongetje in de dierentuin een waterijsje gehad terwijl hij liever een magnum had, dan krijgt hij van papa rustig alsnog een magnum. Tijdens zo'n uitje met andere gezinnen staat iedereen (inclusief vriendin, die er volgens mij op dat moment niet tegenin durft te gaan) daar toch een beetje van te kijken. Of hij (en zij ook trouwens) spiegelt de dingen gunstiger af dan ze zijn; het jongetje houdt bijvoorbeeld niet van buiten zijn en dan zegt vader "we gaan nu eventjes wandelen" terwijl we een wandeling van 5 kilometer gingen doen. En dan werd de sfeer aardig verpest doordat er één was die op zijn zachtst gezegd 'niet meegaand' was.
Dat soort dingen maakt het ook niet makkelijker natuurlijk.

Maar hoe nu verder? Toen ik met haar sprak had vriendin niet meer het idee dat er 'iets autistisch' is met haar zoontje (zegt ze). Waar ze eerder altijd heel onzeker was, doet ze nu alsof er niets aan de hand is. Vooral omdat het goed gaat op school en hij wel vriendjes heeft (iets waar ze eerder bang voor was dat zoontje gepest zou worden).

Voorbereiden

Mijn zoon, die zich inmiddels wel met veel nadenken en energie maar prima zelf kan hanteren, ging eindelijk weer eens een dagje mee naar familie. We bespraken hoe de dag zou gaan, wie er mogelijk zouden zijn, wat de gelegenheid was en een aantal details over de diverse personen die hij gemist had.
En hij had zijn smartphone mee en zijn treinabonnement zodat hij niet de hele dag verplicht hoefde te blijven en even zich kon terugtrekken in zijn hoofd.
Ik zag hem even een spelletje doen voor een tijdje op zijn smartphone achterin de tuin. Maar verder is hij de hele dag gebleven en heeft met diverse mensen leuke gesprekken gevoerd. Wel wat serieus want dat is hij, maar het werd gewaardeerd, hij werd gewaardeerd, en hij heeft er een fijne dag aan over gehouden.
Daarna heeft het nogal wat tijd gekost om weer te landen. Thuis ging hij maar wat heen en weer lopen, nog iets eten, nog iets drinken, even op het balkon zitten met een filmpje op zijn smartphone en een spelletje.
Nadat we eerst anderhalf uur samen rustig gesproken hebben om zijn hoofd leeg te maken en zaken op een rij te krijgen. In opperste staat van alertheid geweest de hele dag. Soort aftrainen krijg je dan maar mentaal.

ja afstand

Ik weet niet hoe ik het je verder nog kan uitleggen, want ik heb al diverse pogingen ondernomen. Samenvatting: ouders staan wrs momenteel onder hoogspanning. (en dat hebben ze misschien nog helemaal niet in de gaten) Jij hebt hierin zoals ik het lees een negatieve bijdrage. Dat je daarin niet alleen staat, tsja dat weet ik helaas. Dat maakt het juist erger ipv juister want meer belasting voor de ouders. En meer verwarring want jee het is nogal wat als *iedereen* vindt dat je het niet goed doet. Dat kost bakken met energie. Energie die je juist hard nodig hebt voor de begeleiding van je kind en je hierbij als gezin staande te houden.
Jij kunt vanuit je comfortabele plekje gedrag van kind en ouders veroordelen. Je kunt ook afstand nemen. Ouders kunnen dat niet, moeten het doen met zoon. Waarschijnlijk zijn ze er allang achter dat zaken met zoontje niet standaard verlopen en dat standaard zaken (benadering etc) dus ook echt niet aanslaan. Kan best dat ze nog lang niet weten hoe dan wel. Dat is vaak een lange moeizame weg, die dus al die energie kost. Het kost gewoon veel om ten eerste de standaard weg los te laten. Dat is doodeng en gaat niet zonder slag of stoot. Vervolgens moet je die andere weg zoeken, waar je vaak weinig hulp bij hebt, itt bij de standaardweg. Die standaardweg is makkelijk te volgen want als je al geen boeken leest oid dan hoef je maar te kijken naar andere ouders of ermee te overleggen. Dat gaat allemaal vanzelf.
Wil je met deze mensen in contact blijven zul je ook verder moeten kijken dan je standaard overwegingen. Anders heb je niets toe te voegen. Ik snap best dat dat moeilijk is. Ik moet die omschakeling tig x per dag maken want ik heb een kind dat zich zéér standaard ontwikkelt en een kind dat dat absoluut niet doet.
Maar ik heb natuurlijk geen keuze. Jij wel.
Vaak zie je dat ouders van zorgenkinderen zich vaak pas begrepen voelen bij andere ouders van zorgenkinderen. Jammer eigenlijk.

laatste reacties

nog niet gelezen.
Of ouders iets willen met vermoeden van autisme oid is geheel aan hen. Ook dat is een ontwikkeling waar jij een positieve bijdrage aan kunt leveren door te zorgen voor minder stress in het gezin, dus minder veroordeling en minder angst voor moeder om haar vrienden te verliezen.
Op autisme is trouwens nog geen echt adequaat antwoord binnen hulpverlening dus het is geen must om onderzoek te doen. Het is wel een must voor dit kind om zoveel mogelijk positieve ervaringen op te doen.

Vader

Het klinkt alsof vader er gewoon kalm mee omgaat. En prioriteiten stelt. Maar ik kan me ook voorstellen dat hij 'even lopen' zegt terwijl het wel over 5 kilometer gaat. Je wil je kind niet tot inertheid laten vervallen terwijl elke nieuwe activiteit veel stress kan oproepen. Maar je wil wel dat ze op allerlei terreinen meekomen. Dus dat is over de drempel helpen en nieuwe ervaringen op laten doen. Mits de stress niet te hoog wordt. Die balans.
Daar zou ik zelf denk ik niet voor kiezen maar je zoekt balans om je kind wel over de drempel te krijgen en mee te laten doen. En dat kan wat reuring geven die je dan maar voor lief neemt.
Ik zou zelf duidelijker zijn vooraf maar wel mijn geruststellende aanwezigheid aanbieden en mogelijkheden voor als het niet lukt.
Als een kind ouder wordt en het wordt begrepen en leert zichzelf begrijpen kan het meer verdragen zonder dat te laten zien met bokkigheid.
Met een kind maar ook volwassenen met autisme is het vaak pas goed als het precies zo goed is, anders schrijnt het. Dat is met de manier van eten en wat je eet en wat je krijgt en wat je doet en meemaakt. De details zijn extreem belangrijk.
Ik kon mijn exman nooit een spontaan cadeau geven, dan mankeerder er altijd iets aan. Maar gaf ik hem de goedkope scheermesjes in het oranje zakje uit de supermarkt met een cadeaupapiertje dan was hij tevreden. Dan had ik aan hem gedacht en hem precies gegeven waar hij zich comfortabel mee voelde.
Als een kind een magnum gewend is en geen waterijsje dan is een waterijsje ongenoeglijk en geen prettig dagje uit gevoel maar verontrustend. Daar leren ze pas veel later mee omgaan.
Mijn kinderen hoefde je overigens geen magnum te geven daar zouden ze net zo hard ongelukkig mee zijn. Vanwege een koemelkeiwitallergie kregen ze van mij alleen maar waterijsjes en dat waren ze gewend.

Angela

wat jij schrijft heb ik inderdaad ook zo'n beetje geconcludeerd. We hebben eerder een gezamenlijk weekendje weg gehad en toen speelde dit ook al een beetje, maar nu waren de verschillen in opvoeding/het gedrag van jongetje extremer. Toen de kinderen kleiner waren zaten we meer op een lijn maar dat is geleidelijk veranderd.

"Het is dus 1 van de 2:
of je houdt het bij afspraken tijdens uitjes (als zij zich daar niet aan houden ga jij met je gezin niet meer mee)
of je praat met hen omdat je je zorgen maakt over kind en als er dan niets verandert verbreek je de vriendschap omdat je vindt dat zij foute dingen doen."

Dat laatste heb ik dus gedaan met vriendin, gepraat met haar en mijn zorgen geuit. We hebben verder geen ruzie ofzo, maar ik weet niet of de vriendschap in de huidige vorm stand houdt. Samen een weekendje op stap met de gezinnen zal er (voorlopig) niet in zitten. Zij vindt dat er niets aan de hand is, behalve dat de andere gezinnen een mening hadden over het schermgebruik van haar zoon en in haar beleving speelden de andere kinderen steeds spelletjes die haar zoon niet leuk vond en kwam hij daardoor buiten de groep te liggen. Daar is een verschil in interpretatie, wij zagen het echt anders. En ik snap natuurlijk best dat dat voor haar niet leuk is, en dat ze het voor haar zoontje opneemt.

hen als ouders serieus nemen

misschien dat er als vervolg op jullie gesprek toch nog een derde optie is.
Samen op stap gaan dat is niet handig, dat is wel duidelijk.

Maar misschien kun je haar laten weten dat je graag als klankbord voor haar wilt dienen indien ze haar zorgen wil bespreken met iemand die zowel haar kind als haar man kent. En dat je je - ondanks je zorgen die je uitte over het kind - neutraal wilt opstellen. Dus gewoon, jij en zij, samen regelmatig koffie drinken en bijpraten. De rest van de gezinnen en de kinderen en mannen zijn er dan niet bij, geen afleiding of concrete punten voor discussie. Kennelijk zijn jullie niet supergoede vriendinnen, maar misschien kun je haar toch van dienst zijn hiermee, als jij het kunt zonder negativiteit of 'superioriteit' en zij daar behoefte aan heeft.
gr Angela

gloria

ik begrijp nu wat je bedoelt.

"Waarschijnlijk zijn ze er allang achter dat zaken met zoontje niet standaard verlopen en dat standaard zaken (benadering etc) dus ook echt niet aanslaan. Kan best dat ze nog lang niet weten hoe dan wel."

ongetwijfeld, vriendin weet wel dat haar zoontje niet standaard is, ook al zegt ze dat er niks met hem is. Ik kan me helemaal voorstellen dat het lastig is, ook zo'n meerdaags uitje. Het vervelende is alleen dat zolang zij niet erkennen dat hun zoon anders is, er bij andere mensen ook weinig begrip is. Ik kan tegen mijn andere kinderen rustig zeggen dat ze geen magnum krijgen terwijl X. net zijn waterijsje wegsmijt en van papa een tweede ijsje krijgt, maar zij vinden dat toch oneerlijk. En dat maakt met alleen zo'n ijsje natuurlijk nog niet zoveel uit, maar dit soort incidentjes stapelen zich op. Zou het dan niet veel gemakkelijker zijn als ze weten wat hem 'mankeert', dat ze er gerichter mee om kunnen gaan en het kunnen uitleggen aan anderen?