gameverslaving?

etiketje

Ja, een etiketje helpt soms, maar vaak ook niet. Want jij als ouder moet nog enorm wennen en twijfelt en hebt geen tekst, dus daar kun je andere ouders, of leerkrachten, dan ook niet mee helpen, laat staan dat ze het geloven.
Maar je krijgt steeds meer tekst met wel uitleggen wat er gebeurt en hoe je dat oplost. Maar dan is het ook nog niet zo makkelijk.
Ik verteld een broer gisteren een verhaal over onze familie, een overgrootmoeder die zogenaamd haar kind 'verwende' waar het jongetje overgevoelige scherpe zintuigen had die voortdurend in drama schoot als je daar geen rekening mee hield. Maar natuurlijk werd het omgedraaid, opa was moeilijk omdat zijn moeder hem verwend had.
Maar dan reageren mensen toch dat je 'vreemde' verhalen vertelt. En het is natuurlijk ook een vreemde wereld.

Vriendschappen

Nu het stof bij ons al heel wat jaren aan het zakken is is er toch ook veel goed gegaan.
Ondanks de spanningen met familie en vrienden is er veel goed gekomen. Het was voor hen ook soms lastig en nog steeds wordt niet alles begrepen.
Ik accepteer beter dat een bepaalde mate van onbegrip toch wel blijft bestaan. Maar ik ben blij met de interesse in ons en de interesse in mijn kinderen en de positieve aandacht die we ook gelukkig krijgen. En ik draai het altijd om de positieve aandacht die we anderen ook geven. En in vriendschap is vergeving ook heel belangrijk. Er kan een misverstand zijn, onbegrip, maar je vergeeft je zelf en de ander maakt het niet te groot en geniet van elkaar.

Onbegrip

https://sites.google.com/site/praatdokter/begin/werkwijze/diagnosen/contactstoornis/autisme-artikelen

Zelf heb ik veel gehad aan deze website vooral ook om te begrijpen hoe het gedoe om mij en mijn kinderen heen zich ontwikkelde.
In het document onder 'veelgestelde vragen'punt 4.
Lees autismespectrumstoornis waar Asperger staat.

"4. Is het onze schuld?
Sommige mensen vragen zich af of het syndroom van Asperger veroorzaakt kan worden door een verkeerde opvoeding, mishandeling of verwaarlozing. Dit idee moet van de hand gewezen worden. Jammer genoeg denken ouders vaak dat het gedrag van hun kind veroorzaakt wordt door hun manier van opvoeden of door hun eigen karakter. Pas later gaan ze zich realiseren dat er iets niet in orde is met het kind, en niet met hen. Familie, vrienden en kennissen kunnen er nog lang van overtuigd blijven dat de ouders niet goed met het kind omgaan.
Een kind met het syndroom van Asperger kan het sociale leven van de ouders, de gesprekken thuis en de sfeer in het gezin sterk beinvloeden. Het sociale leven kan op een laag pitje komen te staan, omdat de ouders steeds maar weer moeten uitleggen waarom het kind zich zo anders gedraagt, en vaak hun excuses moeten aanbieden voor zijn gedrag. Gesprekken kunnen een pedante toon krijgen en overheerst worden door het kind met al zijn onderbrekingen en vragen. In huis wordt alles erop ingericht om te voorkomen dat het kind te onrustig wordt. Ouders vragen zich vaak af of het syndroom van Asperger besmettelijk is. Zij waren toch heel normaal voordat dit kind op de wereld kwam? Zoals iemand ooit zei: “Gek zijn is erfelijk. Je krijgt het van je kinderen”.
De positie van de ouders wordt steeds moeilijker, omdat maar weinig mensen echt hulp bieden, zonder meteen kritiek te leveren. Ook officiële instanties kunnen de indruk krijgen dat de problemen van het kind het gevolg zijn van geestelijke mishandeling. Ouders gaan dan contact met hulpverleningsinstanties vermijden, omdat ze bang zijn dat ze de schuld krijgen, terwijl ze juist een open oor en steun nodig hebben."

De buitenwereld

Als je zelf al aarzelend hebt geaccepteerd dat er sprake is van een vorm van autisme komt je ontkenning daarvan toch heel vaak tegen.
Inderdaad zo van: hij heeft toch vriendjes? Of hij kijkt je wel aan? Of hij wordt toch niet zo erg gepest en buitengesloten?
En zelf wil je dat ook graag horen dus dat 'doen of het normaal' is kan een default positie worden van ouders. Het waait wel over denk je dan. Maar dat doet het niet en het is je kop in het zand steken.
En sommige ouders blijven hun kop in het zand steken en dat is heel verdrietig want dan volgt jaren van sociale ellende en verkeerde hulpverlening en scholing. En kunnen kinderen soms niet meer thuis blijven wonen en worden op veel te jonge leeftijd op zichzelf aangewezen.

Column empathie

http://kennisnetjeugd.nl/index.php/blog/242-waar-blijft-de-empathie-in-eigen-kracht

Terwijl de hulpverleners elders op de site staan te springen om ouders en ongeboren kinderen te 'helpen' door ze een OTS te bezorgen een mooie passende column van Marjan de Lange.
Sommige hulpverleners hebben het namelijk wel en die kom je ook tegen en dat gun je ouders. Dat helpt namelijk om zelf meer tot acceptatie te komen en je taken realistisch op te vatten zonder de emotionele ruis die zoveel energie kost.

Empathie met ouders die niet verwacht hadden dat het ouderschap van ze vraagt dat ze in het duister tastend een 24 uurs zorg hebben gekregen voor een kind waar ze veel van houden maar dat ze voor uitputtende vragen stelt. En dan je goede humeur zien te bewaren en de rest van je leven zonnig op orde.
Beetje begrip kan wonderen doen.

Eigen milieu

Ik moet zeggen dat ik het vaak ook een verademing vind om om te gaan met gezinnen met pubers met autisme die ik ken door de scholen van mijn kinderen en mijn contacten.
Veel spanning valt dan weg en je kunt gewoon genieten, ook van de specifieke dingetjes die je bij elkaar en elkaars kinderen zo goed ziet.
Maar ik heb ook hele goede herinneringen aan de uitjes en vakanties die we gewoon alleen met ons drieen hebben ondernomen. Je stuurt er in en sommige dingen zijn niet haalbaar maar soms met wat aanpassingen ook weer wel.

nee

Het loopt niet automatisch beter als er sprake is van een etiket, helaas. Ook niet perse meer begrip, soms juist niet. Misschien bij de ene persoon wel, bij de andere juist niet. Het is lastig te voorspellen wat de uitkomst is van voor- en nadelen.
Maar weet je wat ik je ook nog wilde meegeven. Ik heb ervaren dat het sowieso lastig kan zijn met andere gezinnen op stap te gaan. Ook toen mijn kinderen klein waren, en toen waren uitjes met mijn niet standaard kind eigenlijk geen probleem. Als er al problemen waren liet hij die niet merken, was gewoon een leuk makkelijk kind, zeker in gezelschap.
Toch wel vaker dat bepaalde normen wat botsten. Ik heb ook vaker gevonden dat kinderen nogal verwend werden. Of teveel aandacht opeisten of kregen. Of dat mensen juist wat moeite hadden met mijn standaard kind, die ook gewoon standaard kind nukken heeft gehad. Of, of.
In ieder geval is dat ijs verhaal gewoon overbekend. Heb ik vaak meegemaakt zowel bij zorgenkinderen als bij nadh kinderen. Punt is vaker denk ik dat er geen botsingen zijn als er duidelijk één afwijkend iemand/situatie is. Dan wordt daarop gefocused en lijkt het alsof de rest zo'n beetje hetzelfde is.

Het etiketje 'anders' is genoeg

Als je begrip wilt krijgen bij je kinderen voor het gedrag van één kind, dan heb je geen etiketje nodig. Je kunt wel zeggen dat Pietje anders is dan veel andere kinderen en dat hij daarom niet zo makkelijk omgaat met alle dingen van zo'n weekend in een grote groep. En dat hij het daarom bepaalde zekerheden nodig heeft die hem vertrouwd zijn, zoals een magnum, niet zo lang groepsspel. En dat hij tussendoor moet bijkomen zoals met de computer/gamen. En dat hij daarom mag gamen op zo'n weekend terwijl zij dat niet mogen.

Het is wel handig om met de ouders van die jongen de afspraak te maken dat hij op een rustig plekje gaat computeren, zodat die plek ook echt rustig is en het makkelijker te aanvaarden is voor de andere kinderen.
Met de ouders zou ik geen problematiek bespreken maar alleen maar hoe dit soort weekenden beter kunnen verlopen. Mocht er een volgende keer komen, dan kun je daar afspraken over maken.

Met hun keuzes heb je niets te maken. Die zou ik laten rusten.

het etiketje 'anders'

voor mij hoeft het ook niet meer te zijn dan dat de ouders zeggen dat Pietje 'anders' is, en dat wij met zijn allen Pietje anders kunnen behandelen en de kinderen daar ook rekening mee kunnen houden. Voor Pietjes welzijn lijkt het mij wel heel verstandig als zijn ouders zijn (game)gedrag eens onder de loep zouden nemen. Daar begon ik mijn post mee, maar het gaat intussen ergens anders heen

"En dat hij het daarom bepaalde zekerheden nodig heeft die hem vertrouwd zijn, zoals een magnum, niet zo lang groepsspel. En dat hij tussendoor moet bijkomen zoals met de computer/gamen. En dat hij daarom mag gamen op zo'n weekend terwijl zij dat niet mogen."

Zoiets inderdaad. Misschien dat vriendin en haar man daar (nog) niet aan toe zijn, om dat te erkennen. Op een gegeven moment (uitje was een lang weekend) ging iedereen jongetje als vanzelf als een uitzondering behandelen, ook wel mijden, en dat gaf ook (begrijpelijk) wrevel. Dan zat Pietje weer te gamen en hadden we de andere kinderen er na een tijdje (als ze er al niet vanzelf bij weg gingen) verzocht iets anders te gaan doen, en dan zat hij dus alleen. Vond vriendin niet leuk. Moest Pietje uiteindelijk ook van vriendin achter het schermpje vandaan, liep hij zich te vervelen. Vond vriendin (hoorde ik achteraf, toen we elkaar weer spraken) dat de anderen hem niet genoeg betrokken bij hun spel. Dat soort dingen. Ik vind het ook best moeilijk, je bent een weekendje gezellig weg met zijn allen en dan heb je ook geen zin om je kinderen die lekker aan het spelen zijn met andere kinderen, constant te wijzen op Pietje die alleen loopt. Soms doe je dat wel, maar dan merk je dat het niet lekker gaat met Pietje erbij en dan denk je ook wel weer van laat maar dan.

"Toch wel vaker dat bepaalde normen wat botsten. Ik heb ook vaker gevonden dat kinderen nogal verwend werden. Of teveel aandacht opeisten of kregen. In ieder geval is dat ijs verhaal gewoon overbekend."
Ja nou, de ijsjes waren hier een dingetje. (achteraf moest ik horen van vriendin dat zij en haar man dat ze het erg vervelend vonden dat de rest nogal kritiek had op hun ijsjes-beleid, op dat moment niet gemerkt), want man van vriendin snapte niet dat de andere kinderen ook niet gewoon wat anders dan een waterijsje konden krijgen dan en vond 'de andere gezinnen' daar weer pietluttig in. Dus wat Gloria zegt, klopt ook wel. Je kunt ook heel goed onderlinge botsingen hebben zonder dat er een kind bij is wat problemen geeft.

Vrienschappen ouders.

Ik kan dat prima scheiden. Ik zou er geen bal aan vinden om als ouders van een kind dat geen standaard gedrag heeft een weekend op pad te gaan met andere ouders met kinderen. Het jongetje is 6 en iedereen vindt iets van hem. Hij "is anders", " afwijkend gedrag", " autistische trekjes" enz. Ook de opvoeding is "anders", het kind wordt "verwend", hij is misschien " gamevetslaagd" enz.

Een bezoek aan de kinderpsycholoog is niet meer nodig, je vrienden hebben het etiket al uitgedeeld. Ik zou ook mijn zorgen niet meer kenbaar maken, de opvoedtips stromen dan binnen van de deskundigen. Allicht is er iemand bij die ook een neefje heeft met "autisme" en een buurmeisje met adhd.

Het is fijn als familie en vrienden je gezin accepteren zoals het is. Ik hoef niet uit te leggen dat mijn kind "anders" is, dat merken ze wel, net als jij doet. Die hulp komt er heus wel als het nodig blijkt te zijn, daar is school voor en professionele hulp. En forums

Bij familie en vrienden is mijn kind gewoon mijn kind, ik accepteer hun kinderen ook zoals ze zijn. En geloof me, ook aan "gewone" kinderen kan je je soms ergeren, hebben ook hun eigenaardigheden.

Vader

Je hebt kans dat vader wel wat herkent in dit kind en er daarom met meer vertrouwen en vanzelfsprekend mee omgaat.
Eigenlijk gaat het erom of je kunt accepteren dat dit kind moeizamer functioneert dan andere kinderen en of je dit kunt loslaten, dus niet oordelen, beetje geduld, beetje begrip, loslaten, meeveren, kijken waar je zelf positief met dit kind kunt omgaan. Accepteren dat het gewoon veel energie kost voor de ouders om het goed te doen met dit kind en daar een positieve sfeer in te houden.

anneJ

allemaal mooi hoor maar ik word een beetje moe van het feit dat je het belangrijkste punt negeert: die ouders doen alsof er niets aan de hand is.
Dáár gaat deze posting over, niet over wat je allemaal kunt doen indien ze dat op de een of andere manier wél proberen (desnoods op een niet zo handige manier, dan kun je daarop inhaken), maar nu is er kennelijk geen opening (ondanks dat TS die gezocht heeft).
gr Angela

Zonder naam

"Zoiets inderdaad. Misschien dat vriendin en haar man daar (nog) niet aan toe zijn, om dat te erkennen. "

En daar zit het verschil in wat ik schrijf en wat jij nu schrijft.
Je kunt best aan je eigen kinderen uitleggen dat een ander kind blijkbaar andere behoeftes heeft, anders is (in jouw ogen).

Maar daarvoor is het niet noodzakelijk dat de ouders van dat kind erkennen dat hun kind anders is. Dat is jouw zaak niet.
Je kunt het uit vriendschap een keer uitspreken en dat heb je al gedaan. En daarna kun je het uit vriendschap laten rusten.

Mocht een nieuw uitje aan de orde zijn, dan kun je wederzijds praten over verwachtingen over bijvoorbeeld gamen, ijsjes, wie mag wat. Maar niet over erkenningen van 'anders' zijn.

precies AnneJ

in je laatste post geef je een praktisch advies wat past bij de situatie die op dit moment het probleem is. Namelijk

"Het is namelijk moeilijk meedenken voor ouders die geen iadh kind hebben. Dat vraagt toch een wat pragmatischer en accepterender houding. Waar iedereen automatisch klaarstaat om er iets van te vinden dat niet deugt. Je kunt ouders hopelijk alleen maar wat steunen want niemand kan voor deze ouders bedenken hoe het verder gaat. Dat is aan hen.Je kunt wel bedenken wat je zelf kunt doen."

Al je postings hiervóór over hoe kinderen met autisme al dan niet functionren en wat je daar als ouder wel of niet mee kunt zijn interessant voor de ouders van het kind in kwestie, maar lang niet allemaal voor de gezinnen erom heen.

Ik vind dus helemaal niet dat die ouders met de billen bloot moeten (je schiet meteen in de verdediging, dat bedoel ik namelijk niet).

Zoals Moni mooi zegt: "daarvoor is het niet noodzakelijk dat de ouders van dat kind erkennen dat hun kind anders is. Dat is jouw zaak niet.
Je kunt het uit vriendschap een keer uitspreken en dat heb je al gedaan. En daarna kun je het uit vriendschap laten rusten."

En als het echt niet lekker gaat, aantal gezinnen bij elkaar, dan moet je misschien met de volwassenen apart afspreken, lekker samen eten en iedereen zorgt voor oppas van z'n eigen kind(eren). Over een paar jaar is de situatie weer anders, wie weet hoe het dan gaat.

gr Angela

functioneren

Ik hoopte door wat uitleg en handvaten iets meer begrip te kweken Angela. Maar ik realiseer me heel goed dat de positie van ouders die niet zo'n zorgintensief kind hebben met ouders die dat wel hebben een lastige is.
Net zo lastig als op school. Kun je die kinderen er nou wel of niet bijhouden en hoe dan?

jee

Kind is 6! Je krijgt geen gebruiksaanwijzing mee. Zoals ik al zei is het voor ouders van kinderen die 'lekker meedoen' zoveel simpeler, je krijgt helemaal automatisch van alle kanten nonstop (verbale en nonverbale) feedback. Bevestigende feedback, wel te verstaan. Doet je kind niet lekker mee krijg je uiteraard ook automatisch feedback maar zelden feedback waar je iets mee kunt, vaak kun je het niet eens plaatsen. Het is een ongelofelijk rotgevoel lijkt me als je op zo'n uitje merkt dat niemand je kind kan pruimen. Had je maar moeten aankondigen vantevoren; hoor 'ns, mijn kind is nogal itritant, houdt daar svp rekening mee.
Een kind is groeiende, dynamisch. Situaties zijn dat ook. Als ouder van een kind valt niet altijd te voorspellen hoe iets verloopt. Zeker niet als een kind 6 is!
Nu 'weten' ouders inmiddels helaas meer; kind doet NIET lekker mee. Ze kunnen daardoor ten onrechte het idee krijgen dat kind *dus* niet lekker meedoet.
Terwijl er zoveel factoren mee kunnen spelen. Kind kan inderdaad ass hebben. (Het belangrijkste dat dan nodig is is flexibiliteit, positiviteit van omgeving!) Kind kan ook slechts wat autistische trekjes hebben. Kind kan hoogbegaafd zijn, en de aansluiting missen met de rest. Kind kan erg gevoelig zijn, en oppikken dat er geen positieve sfeer was rondom hem. En misschien had die niet zo positieve sfeer wel meer te maken met doodgewone strubbelingen tussen ouders over opvoedkwaliteiten dan met jongetje zelf. Het kan nogal wat vergen samen als redelijk verse (dus nog vrij fanatiek opvoedende) ouders leuk op stap willen. Behalve heel leuk vond ik het vaak vermoeiend steeds te schipperen tussen eigen regels en gezamelijke regels als groep om het voor de kinderen duidelijk te houden. Misschien ook hebben jullie het gewoon niet zo op met vader vh jongetje, klinkt nogal door in bericht. Misschien ook is vader nogal autonoom van aard en past zich moeilijker aan in een groepje. En/of geldt dat ook voor zoontje. Gewoon door karakter, of toch ass, of een tijdelijke oorzaak, of gewoon een mismatch met de groep.
Wat ik nogal jammer vind (maar wel bekende groepsdynamiek denk ik) is dat in feite een groepsprobleem op jongetje afgeschoven wordt. Soort van zondebok. Het is een jongetje van 6, piepklein dus. Als het niet loopt op zo'n uitje, heeft iedereen daar een verantwoordelijkheid in vind ik. Nu werd er met scheve ogen naar de ouders gekeken en afgewacht tot ze zouden ingrijpen. Je krijgt daardoor een verwrongen sfeer. Iedereen vervult hierin een rol. Hoeveel lucht had het niet kunnen geven als één vd vele volwassenen zich serieus eens positief bezig gehouden had met de jongen. Wie weet was het dan helemaal anders gelopen.

andere ouders

"Nu werd er met scheve ogen naar de ouders gekeken en afgewacht tot ze zouden ingrijpen" >>
ik vind de tendens in je posting nogal bot naar ouders toe die niet weten hoe te handelen.
daarom post de TS toch ook?

het is ook aan de ouders van het jongetje om hem te helpen in deze situatie en als je je afvraagt wat het probleem is als 'andere ouder' en je ziet dat de ouders niet iets doen, kun jij dan zomaar ingrijpen en iets gaan doen met die jongen? Ok zou dat dus ook eerst met moeder of vader (met wie je de beste verstandhouding hebt) bespreken, "wat zou je willen dat wij deden in deze situatie." Dat heet TS nu gedaan en nu is de keuze dus aan haar wat ze de volgende keer doet als er weer zo'n uitje is.

Het feit dat je niet direct iets doet als 'buitenstaande ouder'wil echt niet zeggen dat je dus het jochie de schuld geeft. Het ligt gewoon moeilijk, ook als er niets aan de hand is met het jochie maar gewoon een slechte opvoeding heeft gehad (te vaak z'n zin gekregen kan ook nog).

gr Angela

oeps

Ok zou = ik zou

Allemaal anders

Ok, laten we nou voor het gemak eens stellen dat je gelijk hebt. Er is iets met het kind in kwestie en die ouders doen er niet goed aan dat niet te erkennen. En jij hebt gewaarschuwd. Dan is dat nu klaar. Jouw verantwoordelijkheid houdt hier op.

Wij hadden ook zoiets met een goede vriend. Kind kreeg jaren later tig etiketjes.

Maar daarom zijn we nog wel vaak samen op vakantie geweest. Ja, T mag iets wat jij niet mag. Het is mijn taak om jou op te voeden, niet T. En klaar. Dat T tot 11 uur rondstruinde wilde niet zeggen dat mijn dochter het mocht. Dat kan je kinderen moeiteloos vertellen. Daarvoor hoefde ik T niet het stempel 'anders' te geven. Of dat T woorden gebruikte die zij niet mag gebruiken.

En dat vriend zei dat T zo leuk speelde met kinderen, terwijl ik haar vrij grenzeloos contact zag zoeken. Dan benoemde ik gewoon iets leuks. Het klinkt meer of jij je gelijk wilt halen dan alsof je een vriendin wilt bijstaan. Laat het toch los. Je helpt het kind vanuit jouw situatie door er begripvol voor te zijn. Gewoon observeren wat het nodig heeft, daar heb je geen etiketje voor nodig.

Angela

Ook jij gaat voorbij aan de mogelijkheid dat eea niet aan jongetje lag maar aan de groepsdynamiek op uitje.
Met ingrijpen bedoel ik zeker niet opvoeden van jongetje, maar gewoon de gewone tips die hier al uitgebreid zijn genoemd; interesse tonen in kind, proberen positieve kanten van hem te zien, iets met hem doen. Als een kind uit de groep valt binnen een uitje vind ik dat iedere oudr daar iets in kan doen.

Nu gaan we "mijn" richting op...

Accepteren uit vriendschap, familieband. Precies.

Ts zou het fijn vinden als de ouders zouden zeggen:" Pietje is anders en daarom voeden wij hem zus en zo op".
Dat doe ik ook niet en vooral niet toen mijn zoon pas 6 was. Hoezo autistisch? Hoezo adhd? Misschien superslim en gewoon "moeilijk"?

Er vonden wel gesprekken plaats over zoons functioneren, opvoeden op gevoel, moesten er dingen anders? Ik had ook geen behoefte om dit in een groep te "verantwoorden".
Dit jongetje is pas 6, zijn gedrag is opvallend, meer hoef je (nu) nog niet te weten, de ouders zijn zelf nog zoekende.

Mijn vriendinnen hebben allemaal kinderen, ik vind daar ook wel iets van, de opvoeding is ook verschillend. Leuk om daar gesprekken over te hebben naarmate onze kinderen ouder worden. Maar niemand hoeft zich te verantwoorden en er volgt geen oordeel. Ik accepteer de driftbuien van mijn nichtje, de grote mond van neef en het slordig eten van een andere neef. Ook een vriendin die panisch werd bij ieder hoestje van haar kind kreeg van mij een luisterend oor.

Waarom zou ik moeten uitleggen waarom zoon anders is, waarom ik opvoed zoals ik doe? Dat hoeven zij ook niet aan mij. Over en weer is er acceptatie, inderdaad, uit vriendschap.

"Gameverslaving"

Daar zit ik ook nog over na te denken. De aansluiting met andere kinderen verloopt misschien niet altijd even soepel. Juf op school praat misschien ook al over "sociaal emotionele" problemen.
Dan ga je een paar dagen weg, met vrienden en hun kinderen. Eigenlijk heb je niet veel trek om een weekend te schipperen, te stressen en te corrigeren.
Dus je kind zit wat te veel achter de computer, dan is er rust. Thuis ruk je de stekkers weer meer uit dat apparaat en ga je met hem naar de speeltuin.
Kost wat strijd, daar heb je geen zin in, in een huis vol met ogen die jou optreden gadeslaan.

Ladingen kinderen zitten bij familiebezoek, op verjaardag bij oma, in een restaurant en op de achterbank van de auto als zoethouder met een apparaat. Bij de tv als mama eten kookt of bezoek heeft.

Misschien niet ideaal, misschien opvoedkundig niet verantwoord, gemakzuchtig? Jazeker, maar soms is het prettig als ouder om een makkelijke oplossing te hebben. Kan je bij een weekend weg in een grote groep even ontspannen en ja, dat neigt naar even negeren.

Moni en gloria

"Maar daarvoor is het niet noodzakelijk dat de ouders van dat kind erkennen dat hun kind anders is. Dat is jouw zaak niet.
Je kunt het uit vriendschap een keer uitspreken en dat heb je al gedaan. En daarna kun je het uit vriendschap laten rusten."

Nee, dat is ook weer zo. Ik ga het er verder voorlopig ook niet meer over hebben en we kijken wel hoe het gaat.

"Kind is 6! Je krijgt geen gebruiksaanwijzing mee. Zoals ik al zei is het voor ouders van kinderen die 'lekker meedoen' zoveel simpeler, je krijgt helemaal automatisch van alle kanten nonstop (verbale en nonverbale) feedback. Bevestigende feedback, wel te verstaan. Doet je kind niet lekker mee krijg je uiteraard ook automatisch feedback maar zelden feedback waar je iets mee kunt, vaak kun je het niet eens plaatsen. Het is een ongelofelijk rotgevoel lijkt me als je op zo'n uitje merkt dat niemand je kind kan pruimen. Had je maar moeten aankondigen vantevoren; hoor 'ns, mijn kind is nogal itritant, houdt daar svp rekening mee."

Dat is natuurlijk ook waar.... maar goed, voor de volgende keer dan (als die er komt). Het is ook moeilijk, en ik schrijf het hier ook maar een beetje van me af en hoop wat ervaringen te delen. Ik vind het trouwens wel fijn om hier te horen van ouders van iadh-kinderen, daar heb ik echt wel wat aan.

Misschien was het voor hen ook wel weer een 'verrassing' hoe zoontje reageerde tijdens het uitje. Achteraf denk ik wel: hebben ze zelf niet kunnen bedenken dat een uitje met zijn allen, met diverse activiteiten (zonder scherm) misschien niet zo'n goed idee zou kunnen zijn? Er waren ook wel dingen waarvan vriendin vond dat we niet vreemd moesten opkijken dat zoontje niet leuk meedeed (in ik noem maar wat de dierentuin, want hij houdt niet van dierentuinen. En dan denk ik weer, als je wéét dat zoontje de hele dierentuin lang tegendraads gaat zitten wezen, waarom stem je dan in met het voorstel om naar de dierentuin te gaan. En zeg je niet gewoon dat het niet gezellig wordt met Pietje erbij. En het was niet alleen de dierentuin, maar alle uitjes, op het restaurant na, waarover Pietje zijn ongenoegen liet blijken. Het is dat ik denk dat het jongetje echt wat heeft, maar anders zou ik toch ook denken van kom op, voed je kind eens op en wat is dat joch toch een tergend ontevreden verwend nest. Maarja, je wil als ouder natuurlijk ook niet bij alles zeggen van nee, Pietje houdt niet van dierentuin/het strand/wandelen/de speeltuin. En daar zal de onzekerheid en het af en toe te aardig zijn van vriendin ook wel weer de kop op steken.

Toch

Temple Grandin, zelf autistisch en wetenschapper, verteld dat haar ouders haar wel altijd overal aan mee lieten doen. Het kost wat aan stress, soms voor iedereen, maar dat heeft haar wel geholpen.
Er is natuurlijk ergens een breekpunt in wat een kind zelf aankan en waar het de omgeving teveel belast. Maar dat is balanceren en accepteren. En creatief puzzelen.
En Pietje heeft misschien andere voorkeuren maar waarschijnlijk gewoon omdat alle niet routinezaken hem stress bezorgen. En hoe kun je hem helpen om de stress te verminderen, te leren en te gaan genieten?
Al fijn om te horen dat zijn vader daar zo kalm bij betrokken is.
En inderdaad met een ipad of scherm houden ze tenminste even hun waffeltje. Dank Katniss.

Annej (ot)

"Al fijn om te horen dat zijn vader daar zo kalm bij betrokken is."
Nou...... ik kan je vertellen, de vader is heel aardige peer, gul, heel kalm, maar betrokken: nee. Vriendin loopt zich uit altijd compleet uit de naad (doet ze ook zichzelf aan) en hij laat zich alles aanleunen. Heeft bijvoorbeeld nooit (nooit!) een luier verschoond bij de kinderen.
Hij vind alles best, maar houdt niet van gezeur en wel van makkelijk. Hij is meer van het type dat op alles wat de kinderen vragen 'ja' zegt, terwijl hij in zijn computerkamertje zit of achter zijn krantje zit weggedoken. Als je hem expliciet iets vraagt, komt hij wel in actie hoor, het is ook weer geen onwil. Maar ik geloof niet dat er achter zijn kalme houding een visie zit.

Maar dat terzijde....

Geen visie

Misschien mag je blij zijn dat hij geen expliciete visie heeft. Je kunt als ouders met elk een eigen visie rondom een zorgenkind de zaak nog wat lastiger maken als je visies niet hetzelfde zijn.
En dat de emancipatie in veel gezinnen nog niet volledig doorgedrongen is is ook geen nieuwtje.
Misschien verwacht je soms ook gewoon teveel van (andere) mensen. En dat is niet allemaal onwil maar meer zit er gewoon niet in of de omstandigheden laten dat niet toe.