Halen en brengen school

Mooi

Succes ermee.

Of nou ja, nog een ding. Het voordeel voor de grote baas is nu wel duidelijk. Zit er ook nog een voordeel voor je direct leidinggevende in, of zijn het voor haar alleen maar nadelen?

toch vind ik

dat een werkgever (of leidinggevende) ook wat meer vertrouwen in z'n medewerkers mag hebben.
Wat ik uit Desiree d'r verhaal begrijp is, dat zij een paar collega's heeft met dezelfde soort functie. In dat geval is het vaak prima onderling te regelen. De 1 wil wat later beginnen, bijv. woont wat verder weg en moet kind naar school brengen. De ander begint juist graag vroeg om wat eerder naar huis te kunnen. Als je dat onderling regelt, onderling zorgt dat er tussen 8 en 5 (zeg maar) minstens 1 persoon aanwezig is voor de telefoon, vragen en ad hoc dingetjes, dan lijkt het mij prima geregeld. Wat doet het er dan toe dat de 1 om 9 uur begint en de ander al om 4 uur weggaat. Niets, lijkt mij. Als je dat met je collega's prima regelt, kan een baas ook wat minder principieel reageren.

Tja

als je kind ziek is, blijf jij dan altijd thuis?

Ik heb van die collega's gehad, waarbij ik dacht: dat kind heeft toch 2 ouders? Waarom draait die bij ons op het werk er altijd voor op (en dus wij als collega's) en de andere ouder niet?

Daar baalde ik dan wel eens van.
Sanne

Eens

Zo denk ik er ook over en daarom kan je zo een kriegelige reactie van je leidinggevende verwachten. Waarom kan van sommige vrouwen geen professionele instelling worden verwacht? Alsof het werk maar voor "erbij" is. Ook defensie is een modern bedrijf geworden, je zegt het zelf al: je vriend heeft immers een "papadag". Al ligt het anders als je vriend op missie gaat maar ik kreeg niet de indruk dat dat het geval is.

Als onze kinderen ziek zijn lossen we dat samen op, de ene keer haal ik een kind, de andere keer zijn vader. Moeders pakken veel te makkelijk alle verantwoordelijkheid en mannen stellen simpel: "dat kan ik niet regelen met mijn werk". En vrouwen accepteren dat veel te makkelijk. Ik zou me ook ergeren aan collega's die elke keer wegrennen voor een ziek kind, terwijl vader niet wordt aangesproken.

Je moet opmerkingen hier je niet persoonlijk aantrekken. Dit is een forum en niet iedereen staat erin zoals jij, dus kan je andere meningen verwachten.

en daarom

heb ik ervoor gekozen om geen baan te nemen en freelance werk te doen (mijn man is wat ouder dan ik en had al een goed betaalde baan voordat ik op de arbeidsmarkt kwam, anders zou het misschien anders gelopen zijn).

Ik vind het te lastig, een twee banen van elk 4 dagen in de week (want minder gaat niet) en dan een van de ouders die op afstand werkt. En ik ben wel zo'n moederkloek die graag zelf met de kindertjes in de weer is.... nu wordt het wat minder maar toen ze klein waren, ik kon ze écht niet missen.

claire

...maarre, hoe zit dat met jouw man dan? Werd hij niet gezien als die werknemer die altijd naar huis moet voor de kinderen, die dus 'organisatieproblemen' op zijn werk afschuift? Zomaar even een gedachte, dat bij dit soort gevoelens onderlinge vrouwelijke rivaliteit wel eens mee zou kunnen spelen....

nee maar

man kan gewoon heel makkelijk schuiven en bijv verlof oppakken. Niemand heeft dan 'last' ervan op het werk. En dan geen zorgverlof oid wat ik velen zie doen maar gewoon zijn eigen verlof. Hij kan bijv ook makkelijk later beginnen en dan langer doorwerken.
Overigens zitten onder mijn collega's waarvan ik vind dat ze soms wel makkelijk naar huis gaan ook mannen.

Parrie, offtopic

"…als zo'n standaard-moeder die 'voor de extra' werkt (ik weet dat dit maar een vooroordeel is, misschien vind je het wel heel normaal en doe je het gewoon voor het inkomen/ voor iets buiten het gezin, en niet voor de uitjes of zo), en er ouderwetse ideeën op na houdt: als moeder moet je er zijn voor je kind - ik kreeg mijn kind niet om het uit te besteden - pappa heeft een 'pappadag' (jij bent kennelijk de standaardouder) en naschoolse opvang is zielig."

Nou en?

astrid

nou astrid, gelukkig is het nog iemand met me eens. ik heb er zoveel spijt van dit gesprek te beginnen. wat een rare reacties zeg. dat mijn vriend al een papa dag heeft kunnen krijgen, is al een wonder, dat was ook niet mogelijk. om nog meer aan zijn werk te vragen, daar gaan ze nooit mee akkoord en krijgt ie misschien wel problemen mee. een moeder moet nou eenmaal meer voor haar kinderen zorgen dan een vader. mijn vriend werkt 6 dagen per week. ik 3. als hij zijn baan verliest, kunnen we ons huis te koop zetten. dus daar is dit soort dingen al helemaal overbodig. op mijn werk is het allemaal heel flexibel, voor iedereen! iedereen werkt thuis als het echt moet, begint wanneer hij of zij wilt, neemt pauze wanneer hij of zij wilt. mag ik dan niet klagen dat er ineens nieuwe regels zijn en dat ik de eerste bent? en heb ik me niet goed aangepast nu aan hun?? en hoe oneerlijk is het, dat ik me (en nieuwe gevallen) geen akkoord krijgen om onze kinderen op te halen van school en dat de rest die dit in het verleden wel voor elkaar hebben gekregen, dit wel gewoon mogen blijven doen! en ik ben geen standaard moeder die voor extra werkt (wat de ook mag betekenen!). ik moet 3 dagen werken om rond te kunnen komen en vind werken ook fijn! maar ik wil er gewoon zijn voor mijn kind! hij is en blijft nummer 1. dat geld toch voor alle moeders, of niet?? het gaat mij in dit geval meer over eerlijkheid op werk.

parrie

Parrie, mijn vriend is niet maar 1 dag papa. Heel lullig dat je dit zo zegt. Hij zorgt ook voor zijn kind, maar is gewoon veel aan het werk. Dat jij het zo goed hebt kunnen regelen is fijn. Kennelijk heb je nooit met deze situatie gezeten. En zoals ik al tegen Astrid zei, het gaat om de oneerlijkheid van mijn werk. Lees hierboven wat ik daarmee bedoel.

Ginny

die zin viel mij ook al op.

Zelden zo'n ouderwetse opvatting gelezen van iemand die nu jonge kinderen heeft.

Moeders zorgen vaak meer omdat ze dat opeisen, opgedrongen krijgen en niet uithanden willen/kunnen geven.

De maatschappij zit daar nog wel wat in vastgeroest maar komt al aardig los. Hoe moet dat dan met de moeders die in het leger zitten? Die gaan ook op missie.
Zorgen voor je nageslacht doe je samen, en samen vind je een oplossing, maar niet omdat moeder meer MOET zorgen.

voel je niet zo aangevallen

Je brengt hier twee zaken in:

1. dat je je afvraagt wat forumleden ervan vinden dat je op je werk opeens de eerste bent die niet flexibel mag zijn (terwijl de rest dat wel mag en niemand inhoudelijk klaagt over je werk).
2. je persoonlijke visie op moederschap (die hier niet door iedereen gedeeld wordt).

Als je allebei inbrengt loop je het risico dat je op allebei reacties krijgt.
Doe ermee wat je wilt, maar zakelijk gezien is moederschap vooropstellen niet handig. There's more to the world dan moederschap .

gr Angela

Een moeder moet nou eenmaal

meer zorgen dan een vader?

Eh. Van wie moet dat?

Hier werken we beiden sinds het begin al vier dagen. Soms de één wat verder van huis en soms de ander.
We verdienen en zorgen 50/50.

Dat ze op je werk opeens streng worden is lastig, maar ongeschreven rechten kunnen veranderen. Eerlijk of niet. Pas als mensen voor én na jou het wel mogen heb je een poot om op te staan.

Sanne

Een moeder wil nou eenmaal....misschien?

ik geloof niet dat er moeten is, maar wel dat moeders vaak meer willen zorgen voor de kinderen dan de vaders. Maar hier hebben de kinderen een vader die net zo lief de haartjes kamt, de tanden poetst en kookt en bedden verschoont als ik. Hij doet het wel anders en het zou kunnen dat ik daar af en toe mijn bedenkingen bij heb En sommige dingen doe ik het meeste, zoals kleding en kadootjes (voor kinderfeestjes) uitzoeken, helpen op school, omdat ik dat zo leuk vind.

En verder.... Katniss, wat irritant. Soms verwacht zo'n school ook dat je alles maar bijhoudt wat betreft het wel en wee van je kinderen! Je gaat toch niet elke film/boek/spel volgen dat hen interesseert bekijken? Afgezien van of je (veel) werkt of niet, er is toch echt meer in het leven dan het kind.

alleen voor mijn kind zorgen??

wat raar dat jullie het allemaal zo opvatten alsof de vader van mijn zoon niks doet. echt heel frustrerend. hij is er gewoon minder ja. maar doet alles met hem als hij er wel is. en dat is toch wel iedere dag iets hoor! en ja, de maatschappij is nou eenmaal zo, dat moeders meer doen. daarom ben ik ook minder gaan werken en mijn vriend niet. zo hebben we dat SAMEN besloten. en het kan ook niet anders. hij is hoofdkostwinner. maar ik ga het er bij laten want het begint een hele andere discussie te worden. en ik heb daar geen zin in. ik ben een goede werknemer, een goede moeder en mijn vriend is een goede vader. en mijn werksituatie is allang opgelost en er zijn totaal geen problemen van gekomen of scheve gezichten door ontstaan. ja hier. erg jammer. succes allemaal.

dat

Dat vinden jullie en dat mag, maar mag zij ook haar eigen mening en invulling geven aan het ouderschap? Waarom laten we elkaar niet gewoon in elkaars waarde, ongeacht of we het ergens mee eens zijn of niet?
Zullen genoeg moeders zijn die meer of minder willen werken, dito voor de vaders. Het leven loopt zoals het loopt, maar om iemand dan ouderwets te noemen als het niet overeenkomt met hoe jij in het leven (moet) staan vind ik flauw.

bedankt astrid

ben het helemaal met je eens astrid. ik ga lekker met mijn zoon wandelen. het beste . ik ga van dit forum af .

Wat mij verwonderd

is het feit dat je vriend bij defensie werkt, (ik neem aan als beroepsmilitair) en dat hij dagen werkt en met pijn en moeite zijn ouderschaps verlof op kon nemen 1 dag in de week.

Gemiddeld genomen is het bij defensie goed geregeld, dus snap ik niets van wat je hier aangeeft.

Ik snap desiree wel!!

En ik vind het ook best irritant als hier zo wordt gehamerd over zogenaamde emancipatie. Soms zitten situaties nu eenmaal anders in elkaar. Heb je keuzes en afspraken gemaakt.

Wat doet het er toe of man of vrouw degene is die pt gaat werken, of degene is die gezien het werk makkelijker ad hoc vrij kan nemen. Of degene is die relatief dichtbij werkt en snel op school/thuis kan zijn voor e.o.a. calamiteit. Het kan net zo goed andersom zijn, dat maakt geen bal uit. Maar als de 1 (man of vrouw) degene is met het hoogste inkomen, een baan heeft die niet pt vervuld kan worden, misschien wel regelmatig (of altijd) aan de andere kant van het land is, danis dat niet degene die een deel (al dan niet ad hoc) zorg op zich kan nemen. Zo simpel is dat. En het doet er totaal niet toe of dat de man of de vrouw is.
Dus je kies op maat, afhankelijk van de situatie, wie wat doet en kan. Zowel financieel gezien als praktisch gezien.
En nee, daar hoeven de collega's/werkgever van de ander niet de dupe van te zijn, maar altijd maar roepen 'waar is de man?' vind ik zo een ontzettend domme reactie.
Om maar een voorbeeld te noemen: ik heb een vriendin en haar man werkt op een booreiland en IS er gewoon niet 2 weken per maand. Tja...

ik snap haar ook wel, maar....

misschien had ze haar zin wat ongelukkig geformuleerd, die van : "een moeder moet nou eenmaal meer voor haar kinderen zorgen dan een vader".

Die tijd waren we voorbij, dacht ik. Ik ben verder zelf ook een beetje allergisch voor dat moeten emanciperen (als je niet 4 dagen in de week werkt vergooi je je talenten en onnodig afhankelijk, etc.) maar hier kan ik me echt niet in vinden.

Tja

Natuurlijk moet iedereen samen kiezen, maar vaak genoeg is het toch de vrouw die het onderspit delft (ja, vrijwillig), en (veel minder) gaat werken. En dan over 5 a 10 jaar is er een scheiding (soms geheel plotseling) en is vrouw financieel niet zelfstandig. Ik heb dat de laatste tijd hier op OO wel erg vaak voorbij zien komen.

Het lijkt me goed dat vrouwen daar vooraf, voor ze een keuze maken om (veel) minder te gaan werken of stoppen, toch wel serieus over nadenken.... En natuurlijk snap ik dat elke situatie anders is, en als de man meer verdient dan de vrouw, is het vanuit financieel oogpunt misschien een logische keuze, maar vrouwen doen zichzelf dan (op de lange termijn) misschien toch wel tekort.

creabea

Nee, in de zin "een moeder moet nou eenmaal meer voor haar kinderen zorgen dan een vader" kan ik me ook niet echt vinden, heb ik eerlijk gezegd niet gezien. Maar wellicht was dat in een andere context.

Precies Suze

Het boeit mij echt niet hoeveel andere mensen werken, dat mag iedereen fijn voor zichzelf bepalen. Maar ik vind het dus wel dom (en dat bedoel ik dan ook zo) als mensen zich in zo'n kwetsbare financiële positie brengen. Nog niet eens zozeer als ze getrouwd zijn in gemeenschap van goederen, dan heb je na een evt. scheiding vaak nog wel een beetje extra inkomen in de vorm van partneralimentatie. Maar hoe vaak hoor en lees je geen verhalen over samenwonende stellen waarvan een van de partners (in 99% van de gevallen de vrouw) minder/niet is gaan werken om voor de kinderen te zorgen, en dan vervolgens ook geen mede-eigenaar is van het huis waar ze wonen. Ja, en dan is het huilen als je ineens met een scheiding te maken krijgt.

suze

Jouw uitgangspunt: "de vrouw moet (meestal) het onderspit delven", is voor mij niet logisch. Waarom zou dat moeten? Er moet niets en elke situatie is anders. En het doet er ook geen bal toe of dat vaker de vrouw is dan de man. Het kan net zo goed andersom. En ook al komt dat minder vaak voor (statistisch), dan is dat zo. Blijkbaar hebben vrouwen vaker meer feeling met getut thuis. Nou en? Zal wel biologisch vaker zo in elkaar zitten. Maar nogmaals, de situatie kan net zo goed omgekeerd zijn. Dus dan maak je andere keuzes. Waar het om gaat is dat als beide ouders niet willen dat hun kind ft naar creche/opvang gaat, er keuzes gemaakt moeten worden. En die maak je m.i. afhankelijk van de situatie.

kinderachtig

Ik vind het altijd zo kindertachtig als mensen meteen gaan roepen dat ze nooit meer een vraag gaan stellen of dat ze van het forum afgaan als ze niet precies de reacties krijgen die ze willen. Tjees, grow up, denk ik dan.

offtopic

Heeft ze een aardig welkom gekregen van een aantal dan?
Hoe zo grow up? Moet iedereen maar tegen mensen kunnen die directer dan direct zijn, tegen het botte of (in andere gevallen) grove af? Grow up geldt voor beide kanten. "Je moet er maar tegen kunnen" vind ik pas kinderachtig.
Vraag me wel eens af waar m dat toch in zit op fora. Zijn botte/directe mensen in het echt ook zo of voelen ze zich beschermd door een nick? Leuke voor een nieuw draadje.