Het drama van het avondeten

Toevallig hebben we net het feest weer achter de rug. We zijn op vakantie dus de 'normale' dingen zijn niet te vinden. Mijn oudste (15) eet sinds een paar jaar gelukkig redelijk normaal, maar jongste van 9 lijkt op die van jou. Ze heeft vanavond een gebakken aardappel op, twee sugar snaps (sperziebonen vond ik niet) en een paar stukjes van een soort Zweedse rollade. Dat was een goede avond want gisteren heb ik haar maar een fruitsalade en crackers voorgezet.
Bij mijn oudste is het min of meer vanzelf overgegaan, dus daar hoop ik ook op bij jongste. Heel af en toe verrast ze me door ineens iets te willen proeven. En anders moet ze maar zo groot worden.

niet?

Ik denk dat je t los moet laten( ja klinkt makkelijk maar krijgen ze echt weinig binnen? Je maakt het jezelf nu erg moeilijk en ze eten toch niet? Een boterham aanbieden, zeggen ze nee...prima, vanavond weer een kans. Tussendoor gewoon geven wat je anders doet, niet meer. Ze krijgen vanzelf honger.
Wat hier ook wel werkte.
Maak samen een weekmenu. Elke dag mag er iemand kiezen en de andere dagen wordt er niet gezeurd. Je mag iets niet lekker vinden maar hoeft t niet te zeggen steeds.Er mochten 2 dingen aangegeven worden die ze echt niet lusten dat hoefden ze niet te eten. Ik snap wel dat als je iets echt niet lust het niet fijn is om een bord voor je neus te krijgen maar alles niet lusten ging me te ver.
Dan blijft t wel gezelliger, wel zeuren was hier: van tafel en naar boven. potdikkie dat gezeur, terwijl ik mn best deed,daar kreeg ik wat van! Het is maar 2 x voor gekomen dat zoon echt van tafel ging. Ik zette ook een schaaltje fruit/komkommer etc op tafel naast de maaltijd, dat at zoon dan meestal op naast zijn vlees en 3 happen groenten
Als ze het met elkaar eens waren overlegden ze wat er gegeten ging worden. Hadden ze net strijd gehad riepen ze juist dingen die de ander niet lekker vond
Ze eten wat ze eten, ook toetje en savonds (wat later) kan er nog een banaan( of meer fruit) gekregen worden. Dat vult ook goed en haalt de druk van de maaltijd wat af. Ik deed wel als er goed gegeten wat iets lekkers halen/maken af en toe. Zo van: het was gezellig om met jullie te eten, ik heb zin om nog iets te maken/bakken. Puur om de sfeer te benoemen die ik fijn vond. En dan maakte ik bv smoothie wat ze erg lekker vinden ( 2 vliegen in 1 klap... fruit extra haha)

Gelukkig

Meldde de huisarts dat het bijzonder meeviel met de inname van dochter toen ze klein was. Hij had een kind in de praktijk die leefde op beschuitjes met aardbeien. Daar stak dochter mijlenver bovenuit met de rauwkost en het vlees dat ze nog at.
Inmiddels eet ze nagenoeg alles, rekening houdend met een aanleg voor allergie.
Ik gaf mijn kinderen vooraf rauwkost en mandarijntjes of iets dergelijks omdat ze thuis uit werk en opvang direct honger hadden.
Verder aten ze gewoon mee of niet. En als ze nog honger hadden of ik zag dat ze weinig gegeten hadden dan kregen ze nog een droge boterham en sowieso een beker karnemelk met fruit voor het naar bed gaan.
Ook geen beloning met eten.
Verder hebben de kinderen geleerd om degene die kookt te bedanken voor het eten, zelfs als het eens wat minder is. Dat leerden ze van hun vader die bij elke maaltijd consequent bedankte voor het eten. In het arabisch een uitdrukking: jou hand heeft goed gedaan.

lastig

Mijn jongste is ook moeilijk geweest gaat nu steeds beter.
Wij zijn het gaan negeren niet eten dan niks lekkers geen vla enz..
Hij begon toen met steeds iets meer te eten.
Nu nog de sausjes bij de pasta hij eet nu alles wit zoals macaroni maar dat gaan we nu weer proberen.
De kinderarts die wij hadden zei altijd als ze echt honger hebben gaan ze wel eten.

dank, maar vraag me nog af

Fijn, die herkenning!

Vraag me vaak wel af, doe ik er goed aan om ze - als ze net hun bord vol terug naar de keuken hebben gebracht - boterhammen en stukjes kaas/worst/fruit o.i.d. te geven of leren ze het dan nooit? Meestal zwicht ik wel, vind honger ook zo zielig...

Er staan hier ook wel soepstengels op tafel (van die vieze droge dingen), maar dan eten ze alleen veel soepstengel en geen vlees/groente.

De regel "niet de hele tijd zeggen dat je het niet lust" vind ik een goede. (Eigenlijk vind ik dat wij ouders ook aan tafel niet te veel meer tegen de kinderen mogen zeuren dat ze moeten eten, maar dat blijkt erg moeilijk... )

hier ook

Gisteren heeft de kleinste kale macaroni met kaas gegeten, de grootste kale macaroni met rauwe wortels, vandaag de kleinste bonen en kip, en de grootste bonen, kip en aardappeltjes. Ik zorg altijd wel dat er minstens 1 ding is waar ze een behoorlijke hoeveelheid van eten, soms zijn het er 2, maar bijna nooit 3. Navoeren met brood heb ik pas 1x gedaan en we dringen ook niet heel erg aan bij de jongste; het heeft toch geen nut.

ik zou geen kaas/worst geven

meteen na de maaltijd, dan hebben ze meteen vervanging voor t niet eten?. Ik heb t steeds losgekoppeld van de maaltijd. Dus als we koffie dronken kregen ze een banaan of zo. Iets gezonds in ieder geval. Was er goed gegeten dan wat lekkers als een stuk kaas of koekje.

straffen en belonen

Dat lijkt me niet zo handig. Eten is gewoon nuttig en lekker, geen reden om te straffen of te belonen. Ik weet dat er mensen bij zweren maar dat zijn allemaal perverse prikkels. Eten omdat je anders geen toetje krijgt, alsof het eten zelf een straf is.
Helemaal niet nodig en niet nuttig.

Geen gezeur en niks anders

Met veel kinderen kan je het nooit voor iedereen goed doen. Mijn regel is dus dat je niet hoeft te eten maar dat ik er ook gezeur over wil horen. Ik zeur dan ook niet dat ze wel moeten eten. Ze krijgen ook niks anders. Je mag wel een paar dingen nemen en dan niet de rest (bijvoorbeeld alleen salade en vlees en geen rijst) maar er mag alleen gekozen worden van wat er al op tafel staat. Toetje mag wel als dat in de planning staat maar als er geen nagerecht is dan ga ik dat ook niet extra maken. Dan mogen ze wel fruit want dat mag altijd na het eten als we geen ander dessert hebben. Heb je dan 's avonds nog trek? Jammer maar dat is dan maar zo.

Maar ik wil in elk geval geen gezeur horen over dat het eten vies is of zo. Ik vind het namelijk wel lekker en ik wil in alle rust kunnen eten zonder dat mijn eetlust bedorven wordt door zeurende kinderen.

Ik heb het nu natuurlijk wel over kinderen die gezond zijn. Toen mijn jongste dochter ernstig ondergewicht had was de situatie anders. Dan is alles wat binnenkomt meegenomen. Hoewel gezeur dan nog steeds niet acceptabel is.

Hier ook

Ik word er ook gek van. Dochter van 11 eet nu enigzins redelijk, wel weinig. Maar wat ze eet is gezond.
Onze zoon van 5 roept ook bij vrijwel alles Lussiknie. En wat ik nog erger vind, hij heeft ook besloten dat hij geen vlees meer wil, want dat is zielig. Gelukkig eet hij nog wel knakworst en kipkorn, de link met vlees heeft hij daarbij nog niet gelegd.

Het enige wat mijn kinderen allebei echt lekker vinden is kale pasta met geraspte kaas. En brood, dat eten ze wel goed.

Ik probeer het los te laten. Ik heb geen snoep in huis. Als er tussendoor wordt gegeten is dat iets gezonds in de vorm van fruit, een stukje worst of een stukje kaas.

is uiteindelijk helemaal goed gekomen

maar oudste zoon (nu 16) wilde als peuter-kleuter en nog heel lang daarna vrijwel niets eten. Hij heeft lange tijd geleefd op peer en vissticks als avondmaaltijd. Brood at hij gelukkig wel altijd goed. Later is daar steeds iets meer bij gekomen, makkelijk vlees, aardappels, makkelijke groente, ietsje 'moeilijker' etc. En nu eet hij bakken vol van bijna alles wat we hem voorzetten. Nog steeds met voorkeuren, maar wie heeft die niet. Rauwkost en sla wil hij echt niet, dan kook ik gewoon boontjes voor hem (of laat hem zelf koken). Spruitjes hoeft hij niet - die maak ik gewoon nooit omdat ik er zelf niet van houd . Wat zeker niet geholpen heeft is de strijd die mijn man er altijd van maakte. Hoe ik hem 's avonds in een gesprek ook duidelijk maakte dat de dwang en de strijd het alleen maar erger maakte hij kon er niet mee leven dat zoon zo moeilijk deed. Dus bleef het moeilijk...

dit in elk geval niet:

Omdat mijn broertje zo'n moeilijke eter was, kreeg hij lekkere hapjes die ik niet mocht hebben, omdat ze te duur waren. Achteraf snap ik de bezorgdheid van mijn moeder wel en we waren inderdaad niet rijk, maar het is een wonder dat we later toch een goede band hebben gekregen.

Hier ook eten wat de pot schaft

Ondertussen zijn de kinderen deze fase al lang te boven, maar ik heb er nooit moeilijk over gedaan als ze iets niet lusten. Wel gewoon aanbieden en stimuleren om in ieder geval te proeven, maar wilden ze dat niet: jammer dan. Scene schoppen verlies je toch en verpest alleen maar de sfeer. Ze kregen alleen niets anders en ook tussendoor kregen ze niets extra. Eigenlijk net als Jaina dus: eten wat de pot schaft en verder geen gemekker. Wel aan tafel blijven zitten tot iedereen die wél eet klaar is.
En honger zielig? Ze krijgen helemaal geen honger. Hooguit lekkere trek en dat is dan mooi jammer voor ze.

niet straffen.

Eten is energie voor je lichaam, voedingsstoffen die je lichaam nodig hebt. Dat moet je nooit als straf gebruiken. Je kweekt er ellende mee.
Laat gaan of maak afspraken.
Jij proeft vandaag 1 hapje van mij en dan mag jij dit of dat eten/kiezen (of een deel, bv ipv gekookte aardappelen gebakken aardappelen uit de oven.)
Na een week verander je dat in 2 hapjes enz.
Of je laat het gaan.
Dat is waar ik voor gekozen heb.
Geen woord aan vuil maken.
Een boterham alleen als het iets is waarvan je zeker weet dat het geen drama is maar dat ze het echt niet lusten.
Voor de rest lijkt me dat je keuze genoeg op tafel hebt.
Laat gaan en ga weer genieten van het eten met zn allen.
Die van mij zijn nu ruim volwassen. Eten nog steeds niet makkelijk, maar er komt nog steeds per jaar een groente of 3 bij die ze leren eten. Vlees is voor beiden nog steeds iets dat ze liever vermijden.

Precies

Zeker niets geven meteen na het eten! Dat weten ze toch!

Je maakt vanaf nu de afspraak dat ZIJ niet mogen roepen dat ze het niet lusten en dat JIJ niet meer mag zeuren over dat ze niets eten. Print een groot vel papier en houd het maar bij, wie aan het eind van de week teveel gezeurd heeft (papa, mama, of één van de kinderen) moet x of y doen: iedereen bedienen op zaterdagavond ofzo.

Verder vind ik dat 1x mogen weigeren in zo'n week ook wel een goede. Plak voor iedereen achter die week op dat vel papier een postit met de naam die ze mogen inzetten op een avond. Andere avonden moeten ze dus eten of ze eten maar niets.

Honger kan opgelost worden door een stuk fruit, anders niet. Hier zou ik ook geen koek meer geven na het avondeten.

Lussiknie bij de boterham zou ik helemaal simpel oplossen: geen boterhammen meer klaarmaken maar zelf laten doen.

Inderdaad niet straffen

Hier ook zoals de meesten hierboven, met nog wel een aanvulling. Ze moeten hier wel van alles een hapje proeven, ook als ze het de vorige keer niet lusten. Ik leg uit dat je iets minimaal vijftien keer geproefd moet hebben voor je het lust en dat smaak kan veranderen. Dus al is het maar een theelepeltje of een kwart spruitje, toch proeven.

Verder probeer ik er ook gedurende de dag genoeg gezonds in te krijgen. Bijvoorbeeld met wat rauwkost als ze eind van de middag voor de tv zitten, eventueel met een dipsausje. Of iets van soep bij de lunch. Dan maakt het al wat minder uit wat er 's avonds nog gegeten wordt.

Wat hier overigens het beste werkt: een vriendje dat niet lust en overal met een zeurderig stemmetje 'dat lust ik niet' bij zegt (verder een leuk kind hoor!). Ze zien dan zelf ook dat het niet zo handig is om een moeilijke eter te zijn en begrijpen dan ook wel waarom ze van ons moeten proeven.

Sla en komkommer

Mijn dochter leeft op sla en komkommer. Ik maak daar voor de rest geen woorden meer aan vuil. Lust ze het niet? Een hapje proeven en dan zelf in de koelkast een gezond alternatief zoeken. We hebben altijd sla, wortels en komkommer op voorraad.

Al met al gaat het al wat beter. Exotische dingen zoals chili con carne, macaroni en nasi gaat ze waarschijnlijk nooit lekker vinden, maar met het lijstje aan goedgekeurde groenten kunnen we al bijna de hele week vullen. Dat is wel eens anders geweest....

Proeven

Wie het over straffen heeft gehad weet ik niet, dat is bij ons niet aan de orde.

Dat proeven, ze móeten proeven, ik zou het graag willen maar met name jongste van 5 doet het gewoon niet. Ik kan op mijn kop gaan staan, al mijn opvoedstrategien inzittend, maar tenzij ik het er met geweld in prop proeft hij dus niet. Hij wéét al dat hij geen past/rijst/groente/saus/kaas lust, dus dat proeft hij ook gewoon niet.

Zucht.

Het zal wel goed komen, ooit. Maar het irriteert wel. Al was het maar omdat hij zoveel gezelliger is als hij wel zijn buik vol heeft.

Ja idd

Dat proeven, dat wil ik ook! Maar zoon doet het niet. Vuist op tafel, omkopen, niets werkt bij hem.
Dochter wilde altijd graag nog naar buiten na het eten, dus als ik zei dat ze niet mocht als het bord niet leeg was, dan at ze wel door. Maar zoon zegt gewoon dat ie toch niet naar buiten wil
Hij is trouwens überhaubt niet omkoopbaar, nergens mee. Best lastig, want ik vind dat soms best een handige opvoedmiddel)

hier geen proeven

Mijn kinderen aten door een reden slecht en hadden een natuurlijke afkeer tegen voedsel.
Ik heb er eentje met 1 stukje peer achterna gezeten in huis in het kader van "je moet toch proeven, al ruik je er alleen maar aan".
Dat weet ze 15 jaar na dato nog en daarmee heb ik niet veel goeds aangericht. Het komt zoals het komt en anders komt het niet. Als je die houding aanneemt, genoeg op tafel hebt om uit te kiezen, alleen vervanging geeft als je eens iets eet dat jij wilt en zij echt niet lusten, dan weet ik zeker dat jij een normale avondmaaltijd hebt en dat je kinderen tzt gewoon gaan eten.

Toen ik,

jaren her, stage liep op een consultatiebureau, werd me al snel geleerd dat je een kind niet kunt dwingen om
- te eten
- te slapen
- zindelijk te worden.

Ove deze onderwerpen de strijd aangaan is zinloos, want je gaat het toch niet winnen.

Hoe je er vervolgens mee omgaat is natuurlijk afhankelijk van hoe jij en je kind in elkaar steken, en wat voor jullie het beste werkt.

Ik ben zelf ook zo'n verschrikkelijk moeilijk etend kind geweest, en nog steeds vind ik heel veel dingen niet lekker, en die eet ik dus ook niet.

Hier thuis is het wel eten wat de pot schaft, en anders is het 'knaagje in je maagje' jouw probleem.
Ze mogen wel gewoon dessert na, maar voor de rest ben je de volgende maaltijd weer aan de beurt.

Er zijn een aantal groentes die de ene helft van het gezin heerlijk vind, en de andere helft niet, en vice versa, dan kook ik soms dus twee groentes, maar meestentijds staat er maar 1 soort groente op tafel.

Succes met dit toch wel heel vervelende probleem!

herkenbaar

Ik vind het heel herkenbaar. Hier op vakantie eet er nu weer eentje niet, want 'het is anders'. ( op zeurderige toon uitgesproken)
Hoor eens, dat is ons probleem niet. Wij geven je voldoende, gezonde dingen om uit te kiezen. Neem ne ze niet, dan is dat jouw probleem.
Maar we gaan niet een tweede maaltijd houden na de normale maaltijd. We zijn geen hobbits met een ' second breakfast' (hihi).

Ik zou hun gewicht in de gaten houden. Als ze zo weinig eten dat hun bmi richting oranje schuift, zou ik wel extraatjes gaan doen. Maar niet vanwege 'honger' en al helemaal niet vlak na of voor de maaltijd. Zo stimuleer je hun gedrag natuurlijk enorm. Het zijn geen pasgeborenen die iedere paar uur moeten eten omdat anders het bloedsuikerspiegel te laag wordt.
Hier gaat het vaak zo. Kind: 'ik heb honger.' Wij:'dan had je net maar meer moeten eten'

gezelligheid

Wat ik van mijn franse man heb geleerd is dat het vooral belangrijk is dat het gezellig is aan tafel. Als je vooral bezig bent met interesse tonen in elkaar, praten, etc. dan gaat er veel in voor je het weet en wordt er veel minder gezeurd. En voor degenen die amper hebben gegeten doen we brood met kaas (ook een franse gewoonte) voor een eventueel toetje. Ik laat kinderen niet met honger van tafel gaan en het is gezellig

Geen toetje, dat heeft toch niets met straf te maken?

Je kunt een toetje inzetten als een soort beloning maar dan zonder die associatie. Heeft een kind slecht gegeten, dan krijgt het geen toetje "want daar heb je toch geen plaats voor, je hebt je bord niet eens leeggegeten". Als het kind wel (in jouw ogen) genoeg heeft gegeten dan kun je een lekker toetje voorstellen "want dat kan er vast nog wel bij".

Operante conditionering

Ik vind het wel verbazingwekkend dat het nog zo actief leeft, dat straffen en belonen, het heet 'operante conditionering' en het is een negatieve opvoedmethode.
http://kiind.nl/articles/188/Het_breken_van_de_weerbarstige_kinderwil.html
"Belonen leidt de aandacht af van het probleem
Wanneer je een kind beloont voor bepaald gedrag ga je voorbij aan de oorzaak van het gedrag. Je kunt je ook afvragen waarom een kind bepaald gedrag vertoont in plaats van het te manipuleren. Bijvoorbeeld: als een kind zijn boterham niet wil eten en jij zegt dat hij iets lekkers mag of een grote jongen is als hij dat wel doet, is de kans groot dat ze de boterham op zullen eten. Maar je staat niet stil bij de oorzaak. Het kind kan buikpijn hebben, verdrietig zijn of gewoon geen honger hebben.
Nooit meer straffen of belonen?
Zo bekeken kleven er meer nadelen aan straffen en belonen dan je op het eerste gezicht zou denken. Het zijn eigenlijk kortetermijnoplossingen met veel ongewenste bijwerkingen op de lange termijn. Daarnaast heeft het in veel gevallen niet eens het beoogde effect."

AnneJ

" Bijvoorbeeld: als een kind zijn boterham niet wil eten en jij zegt dat hij iets lekkers mag of een grote jongen is als hij dat wel doet, is de kans groot dat ze de boterham op zullen eten. Maar je staat niet stil bij de oorzaak. Het kind kan buikpijn hebben, verdrietig zijn of gewoon geen honger hebben. "

Een normale kleuter kan heel goed zeggen dat hij buikpijn heeft, of geen honger, of wat dan ook. Je kunt niet 'niet stil staan bij de oorzaak', die geven ze volop aan hoor.
Ik weet niet van wat voor soort kinderen en ouders dit artikel uitgaat...maar het is allemaal wat overdreven om de tips sterker uit te laten komen natuurlijk.

Limi

Het is een andere benadering Limi. En daar ben ik het mee eens. Je mag best eens een kind 'omkopen' om het te laten doen wat jij wenst, maar dat heeft gevolgen en bijwerkingen en dient de ontwikkeling tot een zelfstandig en onafhankelijk individu niet.
Het gaat om de intrinsieke motivatie waarom je iets doet. Dat aan te leren en mee te geven is belangrijk.
In mijn omgeving zie ik bij een kind met autisme wat dat doet als je haar bij alles waar ze moeite mee heeft 'omkoopt'. Ze leert er niets van en heeft het gevoel van haar wil beroofd te zijn en geen idee wat belangrijk is voor haarzelf. Het dient de ontwikkeling van haar intrinsieke motivatie niet.
Het is wel vaker zo dat dit soort zaken 'extreem' uitpakken bij kinderen met autisme.
Er zijn veel meer redenen waarom een kind niet wil eten, sommigen kun je niet eens onder woorden brengen, maar je kunt een kind wel respecteren.
'Operante conditionering' is in de mode geweest in de hulpverlening in de jaren tachtig. Toen was het al discutabel.

hmm

Het artikel trekt dingen in het extreme en zet daar dan iets zogenaamd positiefs tegenover. Het zet zich af tegen iets dat ze zelf gecreëerd hebben. Heel ongenuanceerd.
Maar zijn methoden voor autisten relevant in dit draadje? Ik kan me niet herinneren dat er ergens sprake was van autisten.

autisme

Kinderen met autisme zijn 'vogeltjes in de mijn'. Daar kun je in het extreme zien hoe zoiets ook bij meer normale kinderen werkt.
'normale' kinderen kunnen zich op alle mogelijke manieren onttrekken aan de negatieve bijeffecten van manipulatie door volwassenen. Kinderen met autisme komen dan eerder tot psychische en psychiatrische problematiek omdat het ze aan eigen verbeelding en vaardigheden ontbreekt om zich daar tegen te verzetten.