Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Geerdientje

Geerdientje

08-04-2011 om 11:53

Hij zegt gewoon nee - wat dan?

Een beetje voortbordurend op de topic van Annemir. Ik heb Gordon en Greene gelezen en thuis probeer ik het ook toe te passen.

Maar als je kind nou de gezamenlijk gemaakte afspraak niet nakomt? Als onze zoon ergens geen zin in heeft (bijv oefenen voor de piano, huiswerk, kamer opruimen) dan kun je afspraken maken tot je een ons weegt, als puntje bij paaltje komt, begint hij hard te krijsen en jammeren en doet gewoon niet wat je met hem afgesproken had. Het is gewoon: NEE! Doe ik niet! En daar sta je dan. Het maakt dan eigenlijk niet uit of je hem gewoon iets cold turkey opdraagt, of dat je met hem daarover afspraken maakt of er iets tegenover stelt, zeker als je zo dom bent geweest 'het leuke' voorafgaand te laten zijn aan het 'niet leuke'.

Gister werd ik er echt even wanhopig van. Hoe kun je zo'n kind toch bereiken en aan het verstand peuteren dat hij toch ook echt dingen moet doen die hij moet doen? Je kunt toch niet alles uitonderhandelen? Soms moet er toch dingen gedaan worden - ja waarom? Omdat ik het zeg!

Een dag waarin er 1 klein dingetje is wat hij moet doen wat hij niet leuk vindt, vindt hij gelijk 'geen leuke dag' en hij zegt dat hij me haat. Ik weet niet of hij dat serieus meent, of zegt om mij te shockeren. Maar het doet me ontzettend pijn.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
billie

billie

08-04-2011 om 12:33

Neem dat ook mee

Als je echt met je zoon afspraken wil maken (en dan bedoel ik een gelijkwaardig gesprek daarover aangaan) dan neem je die situaties mee. Je bespreekt ze, geeft je beleving, en kijkt of je tot oplossingen kunt komen.
Ik zou het me niet teveel aantrekken, waarschijnlijk is het echt lastig voor je zoon iets te doen dat moet, of probeert hij er zo onderuit te komen. Niet persoonlijk nemen. Maar ik zou hem verbieden te zeggen dat hij je haat.

Maaike

Maaike

08-04-2011 om 12:47

Hier

Mijn vriendin zegt altijd "hit them where it hurts"... als het hier dus zou voor komen zou ik de laptop van zoon en playstation voor een aantal uur in beslag nemen. Tevens zou de tv ook niet aan mogen overdag (desnoods neem je dus de afstandsbediening weg o.i.d.) Dát zou mijn zoon echt een straf vinden en bij jullie kind moet er toch ook wel iets te bedenken zijn? Iets wat voor hem niet leuk is? Geen vriendje, of lego wegleggen... in ieder geval iets waar hij van baalt. Weghalen en hij krijgt het pas terug al hij doet wat je zegt.

Fransien

Fransien

08-04-2011 om 13:16

Tsja, jij bent de verantwoordelijke volwassene, dus jij neemt de

Hmmm, zo te horen heeft je zoon ontdekt dat als je je afspraken niet nakomt er als sanctie praten en nieuwe, mogelijk nog voordeligere, afspraken volgen. Hij kiest voor de sanctie. Bovendien heeft hij ontdekt dat mama een knopje heeft, als je zegt dat het geen leuke dag is en dat je mama haat, dan neemt ze je serieus en probeert het om te buigen. Dat is handig, want er is best vaak iets wat niet zo leuk is en dan wordt het wel leuker.
Je zoon kan de reikwijdte van zijn beslissingen nog niet overzien, daar is hij nog niet oud genoeg voor. Jij neemt daarom het leeuwendeel van de beslissingen en hij heeft invulruimte in het deel wat jij hem toegewezen hebt. Als hij daar buiten komt, zul je hem moeten terugfluiten, want in dat gebied heeft hij geen zeggenschap.
Tsja, en nu de uitvoering. Allereerst ken ik je zoon niet, maar het lijkt me een behoorlijk slim en eigenzinnig jochie. Ik zou zoonlief mededelen dat hij afspraken zoals gemaakt na te komen heeft, hij moet betrouwbaar zijn, anders vallen er met hem immers geen afspraken te maken. Hij kan qua straf kiezen, of mama deelt de lakens uit en er is geen overleg meer mogelijk, of mama is ineens ook niet betrouwbaar meer voor wat betreft speelafspraakjes, computertijd, tv, etc. Je kan ook zelf kiezen voor een methode, maar aangezien je Gordon en Greene al gebruikt hebt, denk ik dat het overleggen erg bij jou past. De methode dat jij niet betrouwbaar meer bent gebruiken om hem een spiegel voor te houden, daarvoor moet je kind wel emotioneel oud genoeg zijn, of hij dat is, kun jij het beste inschatten.

ijsvogeltje

ijsvogeltje

08-04-2011 om 13:18

Bespreken met je zoon

En dan niet als het al escaleert, maar op een rustig moment, met een kop thee en een koekje erbij. "Zoon, ik merk dat je het lastig vindt om te oefenen voor pianoles. Ik merk ook dat je boos wordt als ik jou hierop aanspreek. Ik wil graag met je bespreken hoe we dit kunnen aanpakken." En dan doorvragen op de situatie. Meebewegen ook "ja, ik snap heel goed dat je na school liever gaat computer", jouw grenzen aangeven en hem laten meedenken over de oplossing. Probeer de situatie van verschillende kanten te belichten en wees zelf ook flexibel. Waarom moet hij dagelijks oefenen voor muziek? Blijkbaar ziet hij er zelf de noodzaak niet van. Je kunt proberen hem te laten inzien dat het belangrijk is. En dan niet door te zeggen "IK vind het belangrijk, en het moet nu eenmaal", maar laat het hem zelf bedenken. Wat gebeurt er als hij niet oefent? Wiens probleem is dat? Is het eigenlijk wel een probleem? Laat merken dat je zijn zorgen/problemen/bezwaren serieus neemt, en maak jouw zorgen helder. Zorg voor een gelijkwaardig gesprek, maar geef je zoon ook ruimte. Wat ook kan helpen, is met hem te bespreken wat jullie gaan doen als hij toch boos of brutaal wordt. Laat hem maar meedenken over de consequenties. Als het dan mis gaat, kun je heel rustig zeggen "zoon, ik merk dat je je niet aan onze afspraak houdt. Je weet wat dat betekent, namelijk dat je morgen niet mag computeren".

Geen idee

wat gordon en greene allemaal zeggen.

Ik vind dit een simpele situatie. Als iemand zich niet aan de afspraken houdt dan volgen er sancties, net zoals in het gewone leven, je moet op elkaar kunnen rekenen. En waarom, nou omdat de maatschappij anders onleefbaar zal worden, idem thuis, iedereen heeft taken die uitgevoerd moeten worden. Iets wat je in je jeugd van huis uit mee moet krijgen.

En niet telkens je grenzen verleggen, jij bent de baas en er is een doel wat gehaald moet worden (namelijk oefenen, opruimen) dan leg je uit waarom dat moet en dan is het aan hem om het uit te voeren. Zo niet dan is het afgelopen met de Wii die week, geen internet etc.

Als mijn dochter niet opruimt dan dreig ik met een vuilniszak. Als het dan nog niet opgeruimd is dan verdwijnt het ook echt bij de vuilnis. Zoiets hoef je maar 1 keer te doen, althans hier.

Ik controleer tussendoor door te vragen of de taak al uitgevoerd is, dan herhaal ik even waarom het moet en ook wat de eventuele sanctie is.

Dus niet zo soft, kom op, straks is hij ouder en dan loopt hij gewoon over je heen.

Oh ja

bij opmerkingen als "dit is de stomste dag van mijn leven" (omdat ze dan niet buiten mag spelen sávonds omdat het al te laat is) zeg ik "nou en, als jij je niet inbindt dan wordt het nog een veel rottere dag, bovendien ben ik er niet voor om jouw leven optimaal leuk te maken, had je maar sneller je bord moeten leeg eten".

Momenteel lukt het dus weer vrij aardig dat ze niet langer dan een half uur zit te prikken in een boontje aan tafel, ze wil buiten spelen, nou dan ligt het aan haar eigen inzet aan tafel of ze het gaat redden. Zo niet, jammer, morgen weer een kans, maar naar buiten mag gewoon niet meer na een bepaald tijdstip, hup de consequentie erbij.

Vic

Vic

08-04-2011 om 13:40

Hoe oud is hij?

Mijn oudste (bijna 12 en aan het puberen) is de laatste tijd ook weer erg irritant. Het is een tijd goed gegaan, met goede gesprekken en door haar inzicht te geven in haar handelen en de uitwerking daarvan op mijn gevoel maar nu is ze weer enorm opstandig/egoïstisch. Ook met van die flauwe dingen. Ik weet dat ze er prijs op stelt dat ik 5 minuten voor het eten even meld dat we bijna aan tafel gaan. En dan komt ze toch nog zuchtend en mopperend 3 minuten later dan de rest aan tafel en zegt dat ik zeur.
Ik ga dus maar weer eens een goed gesprek aan en zeggen dat ik de teugels moet aanhalen als zij zo blijft doen. Dan krijg ik een 'het spijt me' en gaat het weer een paar weken goed.

Kobalt

Kobalt

08-04-2011 om 13:51

Mijn twee centen

Volgens mij weet ik wel wat Greene zou zeggen op jouw vraag. Hij zou denk ik iets zeggen als: Als het kind de afspraak niet na kan komen, dan is er dus geen sprake van een voor beide acceptabele, haalbare afspraak. Dan is Plan B mislukt. Terug in gesprek met je kind en opnieuw beginnen.
Het klinkt een beetje alsof je niet een afspraak wilt nakomen, maar dat je wilt dat je zoon jouw wil doet. Dat is geen afspraak, dat is plan A. (om maar in de termen van greene te blijven)
Ik ben het met Ijsvogeltje eens. Je zult elk onderwerp apart beet moeten pakken en met hem bespreken. Waarom zit hij op muziekles? Wil hij dat zelf, of wil jij dat?
Waarom moet hij elke dag oefenen? Misschien is er wel een compromis denkbaar, misschien is de tijd waarop jij wilt dat hij gaat oefenen wel niet de juiste. (mijn nichtje ging altijd haar instrument in de middagpauze oefenen, de kinderen van Pelle maken hun huiswerk geloof ik voor het ontbijt) iedereen heeft zijn eigen ritme. Je zult eerst moeten onderzoeken wat het nu precies is, wat er voor zorgt dat hij zo baalt van dat oefenen.
Als je je wil bij je zoon oplegt, dan kan dat wel. Ik zal wel de laatste zijn die daar wat van zegt, heb het zelf jarenlang zo gedaan. Maar dan zul je ook te maken blijven hebben met ongewenst gedrag (schreeuwen, schelden en dergelijke)

Fiorucci

Fiorucci

08-04-2011 om 17:35

Ook nee zeggen

Ik ben meer van het spiegelen. Als een kind van mij op alles nee zegt, doe ik een aantal dagen exact hetzelfde. Op gegeven moment valt het kwartje en merken ze hoe irritant het is. Echt, probeer het eens!

Geerdientje

Geerdientje

08-04-2011 om 19:19

Plan a

Om te beginnen hij is bijna 9, dus niet aan het puberen!
Voor wat betreft het straffen: bij niet oefenen (piano) vind ik het lastig om als straf speelgoed weg te pakken (ontzeggen tv/computer doet hem niks). Ik weet dat hij alleen maar verder in verzet zal gaan (hier is eerder al eens zijn kamer he-le-maal leeg geweest door zo'n actie!).
Bij niet opruimen (meestal eerder heel traaaaag opruimen en snel afgeleid zijn) hanteer ik zo'n maatregel overigens wel, maar dan vind ik het meer een logisch gevolg en niet zozeer een strafmaatregel.
Door jullie reacties besef ik dat de pianoles idd inmiddels een 'plan a' is (geworden): ik wil dat hij het lesjaar afmaakt, omdat het zijn eigen wens was om op pianoles te gaan en omdat ik wil dat hij eens leert door te zetten en niet -zoals altijd- direct opgeeft als iets niet gelijk lukt en wat inspanning vergt.
Tijd voor een echt plan b dus. Dank jullie wel!

Margriet*

Margriet*

08-04-2011 om 21:31

Jongens jongens

straffen helpt niet, iets fijns/leuks een beloning in het vooruitzicht is zoveel effectiever! Kun je niet iets bedenken wat hem motiveert. Een leuk pianoboek, meespelen met bekende muziek, samen spelen met anderen (in het vooruizicht). En strakke afspraken maken over oefentijd.

Hier dochter van 8,5 die op turnen zit (en nog andere dingen) en nu is gaan paardrijden. Van te voren gesteld, prima maar turnen maak je af onder het mom van daar is voor betaald, voor de juf is ook niet prettig als er kinderen tussen door zonder goede reden afhaken. Hoelang duurt het jaar nou nog, drie maanden en dan is het vakantie. Misschien als je het overzichtelijk maakt hoe het er dit jaar nog uitziet (hoeveel oefenen, hoeveel lessen, wat bereik je aan het eind van het jaar) dat het hem motiveert.

Guinevere

Guinevere

08-04-2011 om 21:43

Laat hem de lusten zien, niet alleen de lasten

Hier helpt het redelijk goed om niet alleen de nadelen van "niets doen" te laten zien (en daar bedoel ik ook straffen mee), maar vooral de voordelen.
Hier mocht even oude zoon bij het muziekconcert zelfs een solo spelen. "Ja, dat komt doordat je zo goed geoefend hebt, zie je hoe goed de dirigent dat gemerkt heeft?". Nu hij regelmatiger oefent met zijn instrument merkt hij zelf dat het steeds beter gaat. Wel hebben we het aantal keren oefenen en de oefentijd bewust kort en weinig gehouden, het gaat erom dat hij er plezier in heeft. Zo nee (pleziertechnisch), of nooit oefenen, dan is het over en uit met de muzieklessen, en er komt dan niet gelijk iets anders voor in de plaats. Misschien moet je eens met hem praten, wellicht is een andere manier van musiceren leuker voor hem, volgt hij nu individueel les?
Voor het overige gemopper: Ik heb daar geen boodschap aan. En dat mag hij weten ook, ik heb zelf ook de hele dag verplichtingen die ik moet nakomen, dus dan verwacht ik van zoon dat hij even 5 minuten de tafel wil dekken. Maak je je huiswerk niet? Tja, da's jammer, zul je wel merken bij de komende toetsen (en na die opmerking gaat hij kreunend aan de slag).
En voor de rest werken we hier met een schema voor de hele week, waar precies op staat wat zoon in die week allemaal moet doen. Zoveel keer muziek oefenen, zoveel keer een schooloefening, zoveel keer huishoudelijke ondersteuning, zoveel keer zelf een boek lezen. Elke verrichte activiteit wordt aangekruist en aan het eind van de week wacht een kleine beloning, als hij het allemaal heeft gedaan. Dit schept enorm veel duidelijkheid en ook daardoor leveren de zaken op de to-do-list weinig strijd op.

Margriet*

Margriet*

08-04-2011 om 21:44

Geerdientje

"Een dag waarin er 1 klein dingetje is wat hij moet doen wat hij niet leuk vindt, vindt hij gelijk 'geen leuke dag' en hij zegt dat hij me haat. Ik weet niet of hij dat serieus meent, of zegt om mij te shockeren. Maar het doet me ontzettend pijn."

Slimme jongen heb jij, hij zegt dingen zoals ik haat je om je uit de tent te lokken en hij heeft je. Ook lijkt me het een manier om aandacht te vragen maar wel negatief. Waarom doet het je zo pijn. Als mijn zoon dit zegt, dan zeg ik iets terug in de trant van "pardon, zo praat je niet tege mij en ik heb ook wel eens niet een leuke dag, maar dan is er meestal een groter drama gebeurd". En kinderen die zo sjacherijnig tegen mij doen daar maak je mijn dag ook niet mee goed. Niet te zwaar opvatten, maar duidelijk aanspreken dat je dit gedrag niet tolereerd en dan over gaan tot de orde van de dag. Ik zeg ook wel eens heb je ook een leuke manier om aandacht te vragen van mij, zullen we het daar eens over hebben en als ik zelf met een aanbod kom (beetje zoals Krin) helpt het. Even laten rusten en dan er weer op terugkomen.

krin

krin

08-04-2011 om 21:55

Humor & spiegelen

Daar probeer ik het op goede dagen mee te redden. Ben jij te moe om zelf je schooltas naar boven te dragen en uit te pakken. Guttegut, arme ziel, ga even zitten, rust even uit, straks ben je vast sterk genoeg.
Of ik bied aan het voor hem te doen, als hij dan zo vriendelijk wil zijn het eten te koken, de was op te hangen, de hagelslag van vanmorgen van de vloer te halen enz enz enz, en dan bindt hij vaak wel in.
Zo niet, dan blijft die tas gewoon in de gang liggen, en beantwoord ik elke vraag met de mededeling dat hij dan eerst even zijn tas moet opruimen.
Op een goede dag, dus. Op slechte dagen zeg ik dat hij niet moet zeuren en moet opschieten. Vandaag was een slechte dag, ik heb nog aan dit en annemirs draadje gedacht toen ik gierend uit de bocht vloog.

+ Brunette +

+ Brunette +

09-04-2011 om 02:25

Wees ferm.

Je kind kan de consequenties van zijn weigeringen wel degelijk overzien, als je hem maar voorbeelden aandraagt. Huiswerk niet maken? Dan doe je het toch lekker niet? Maar dan moet je niet raar opkijken als de juf hem een standje geeft ten overstaan van de klas. Kamer een rotzooi? Tja, dan kunnen er geen vriendjes komen spelen. (Vanavond nog: dochter van 7 zou vriendjes te slapen krijgen maar er was geen plek om het logeerbed kwijt t kunnen vanwege alle troep op de grond. Reken maar dat ze opruimde.) Pianospelen: zie huiswerk. Er zijn echt genoeg redenen te verzinnen om je kind te doen inzien dat sommige dingen echt niet kunnen. Het blijft een heikel punt, mijn dochter is echt geen gehoorzaam type, maar als puntje bij paaltje komt is ze best vatbaar voor mij argumenten. En anders desnoods maar straf: geen tv of computerspelletjes werkt hier ook nog weleens.

Dat hij zegt dat hij je haat daar moet je je niet te veel van aantrekken. Mijn dochter roept ook regelmatig dat ze mij niet meer lief vindt maar daar komt ze altijd weer op terug. Niet dat het niet steekt op dat moment maar ik stap er altijd snel overheen. Ik denk op ruziemomenten ook weleens "was je maar nooit geboren", het enige verschil is dat ik dat niet zeg maar een kind beseft de impact van zijn woorden niet altijd.

T&T

T&T

09-04-2011 om 12:50

Ik ben een vreselijke moeder...

Tenminste, als je mijn zoon (8) zou geloven, die roept geregeld hoe stom ik ben, en dat ik stomme regels heb, waarop ik dan antwoord dat hij het inderdaad vreselijk heeft met zo'n moeder, en dan ga ik gewoon door met waar ik mee bezig was. Het raakt me ook eerlijk gezegd echt niet zo, want ik weet dat hij weer net zo snel bijdraait en ik weer de liefste ben die hij helemaal dood meent te moeten knuffelen. Ik vind je lief/ niet lief, is voor kinderen gewoon een hele duidelijke uitdrukking dat op dat moment iets al dan niet fijn is, natuuurlijk ben ik dat schuld als moeder zijnde )
Terug kaatstend heb ik me nog nooit bedacht dat ik niet wilde dat ze geboren waren, daar schrik ik zelfs van! maar wel heel vaak gedacht "waarom???" waarom moet het hier altijd zo moeilijk, waarom zijn mijn kinderen zo anders, waarom heb ik niet van die gemakkelijke spontane leuke kids die "gewoon meedoen" met wat de grote meute doet... (ze hebben allebei autisme)
Een cursus communicatie heeft hier ook wel geholpen (de Gordon methode). Duidelijk zijn! dat wist ik wel, maar hoe je dan duidelijk bent en vooral blijft! dat is nog wle eens moeilijk. Voor mijn zoon werkt vriendelijk vragen niet, wat ik doe is vriendelijk mededelen, met weinig tot geen ruimte om iets te weigeren. Dus niet "wil je nu je schoenen aandoen want we gaan zo" (antwoord: NEE) maar "doe nu je schoenen maar aan, we gaan". Wil je me even helpen? is ook zo'n instinker, dikke kans dat het antwoord NEE is Dus gewoon zeggen wat er verwacht wordt. Wat niet wil zeggen dat het dan helemaal zonder gebrom gaat, maar het is duidelijk wat er van hem wordt verwacht.
groetjes, Tess

Geerdientje

Geerdientje

11-04-2011 om 16:52

Met de vuist op tafel

Door de reacties hier ben ik nu een stuk fermer geworden en al zijn opmerkingen 'ik wil je nooit meer zien' ed laat ik soepeltjes langs me heen glijden. Alle opmerkingen daarover dat het niets betekent hebben me goed geholpen, dank daar voor! Ik merk namelijk dat ik daardoor ook makkelijker rustig kan blijven, anders kon ik nog wel eens wat opgefokt raken. Hij probeert idd steeds ergere dingen te zeggen maar telkens krijgt 'ie op een zo'n neutraal mogelijke toon: Goh jammer, maar ja, als jij dat wilt ... dan niet! En later is hij weer gewoon heel lief ...
Ons plan A hebben we nu echt samen afgesproken (dus nu echt een plan B geworden) en vandaag zelfs op papier vastgelegd, maar toch wilde hij weer niet gaan oefenen. Dus hup, daar ging de eerst bak speelgoed naar de zolder! Hij is heel boos, maar is nu wel aan het oefenen geslagen. Zucht .... nog 2 maanden!
Oh ja, belonen en voorrekenen hoeveel weken het precies nog was, prima tips en had ik ook al eerder gedaan maar maakte bij hem dus geen verschil.

Fransien

Fransien

11-04-2011 om 20:17

Truc mislukt, nieuwe truc

Ik ben blij voor je dat je deze truc, waar je duidelijk flink door geraakt werd, hebt doorzien voor wat je kind er daadwerkelijk mee bedoelt. Hij bedoelt niet wat hij zegt, hij bedoelt wat hij krijgt, namelijk aandacht en toegeeflijkheid. Als hij door heeft dat dit echt werkelijk niet meer werkt (en hij zal nog wel wat meer gaan zeggen voordat hij dat accepteert) zal hij denk ik opletten welk ander iets hetzelfde effect heeft. Hier wil zoonlief (iets jonger) wel een buikpijn faken, rustig met een dekentje op de bank gaan liggen, maar ineens wel voor leuke dingen te porren zijn en ineens een hoop lekkers wel lusten.
Tsja, en als hij niet wil oefenen, hij heeft zich voor een jaar vastgelegd en kan niet naar believen wel of niet gaan of wel of niet oefenen. Met 9 jaar kun je zo'n keuze echt wel maken en de gevolgen ook echt wel dragen. Is muziek niets voor jou? Jammer dan, dan volgend schooljaar niet, maar eerst afmaken en wel met inzet, dat is wel zo beleefd tegen de leraar.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.