Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
verdrietige moeder

verdrietige moeder

16-12-2008 om 16:41

Hoe kan ik het beste op mijn zoon reageren


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

De huisarts

Ik vind het helemaal geen rare boon. Er zijn de nodige problemen met de opvoeding van je zoon en de eerste weg, kijken naar de opvoeding, lijkt me dus niets mis mee. Op school of elders zijn er geen problemen? Ik zou ook eerst voor mezelf hulp zoeken.
Ook vind ik de vergelijking met een griep geen vergelijking. Een griep duurt een weekje, een diagnose is levenslang.
Jouw verhouding met je zoon ben je al positiever aan het benaderen. Ik denk dat je daarmee enorm goed doet. Er wordt hier gesproken over Asperger, ODD, kinderpsychologen of dat dat "de oplossing"is. Zelfs lees ik dat je maar moet toegeven dat je gewoon niet van je zoon houdt en dat het beter is om dat toe te geven. Dan pas kan je verder? Ik schrik daar echt van. Je zoon is 8 en jullie hebben samen problemen. De opvoedwinkel lijkt me een prima voorzichtige eerste stap.
Ik haal nergens uit jouw postings dat je niet van je kind houdt. Integendeel, je hebt er 3 en bent stapel op ze. Het ene kind is makkelijkerder als de ander. Het is vaak een wisselwerking. Mijn zoon is ook niet de makkelijkste, meest meegaande persoon die ik ken.
Maar hij bereikt wel veel met zijn eigen kijk en visie, al is dat niet altijd de mijne.Je kind heeft zijn eigen karakter en dat ontwikkeld zich steeds verder. Sommige trekjes zijn leuk, sommige niet. Hij is pas 8 en nu wat goede handvatten vinden is prima, maar het hoeft niet`opeens "opgelost" te zijn. Stapje voor stapje. Op naar de opvoedwinkel!

Wat een herkenning!

Hallo verdrietige moeder, jouw verhaal is mijn verhaal.

Ook mijn zoon is 8 en wordt in april 9 en al die jaren hebben we strijd over alles. Het zal nooit makkelijk gaan. Zeg ik A, zegt hij B, maar zou ik B zeggen, dan zegt hij A. Altijd overdwars links zeg maar.
Driftbuien zijn hier een bijna dagelijks ritueel. Want het moet gaan zoals hij het in zijn koppie heeft zitten en lukt dit niet zet je dan maar schrap. Naar zijn broertje toe is ie erg onredelijk. Ik kan er een heel boek over schrijven.

Al die jaren er tussendoor laveren, het zo goed mogelijk proberen te doen heeft mij zover gebracht dat ik zelf een paar maanden geleden gewoonweg op was, overspannen was. Al die jaren van verzet van zijn kant, het constante ruzie zoeken, moeilijk doen, niet luisteren, constant voorkauwen wat ie moet doen. ppppppfffff.
En dan dat schuldgevoel, dat gevoel dat je je eigen kind eigenlijk gewoon niet leuk meer vindt. Echt zo moeilijk.
Het kon zo niet langer, ik wilde hulp krijgen voor de opvoeding, want niemand leert opvoeden, je moet het allemaal zelf bedenken. Zo is het toch?

Sinds een maand zijn we bezig uit te zoeken wat er met hem aan de hand is, want ook ik heb al jaren het gevoel dat er iets is met hem. We hebben half december een 1e gesprek gehad met een psycho-therapeut (ik, mijn man en mijn zoontje), donderdag hebben mijn man en ik een gesprek (zonder mijn zoontje) over hoe hij zich heeft ontwikkeld van baby af aan en waar we allemaal tegenaan lopen, 2 weken later heeft mijn zoontje een individueel gesprek met een therapeut (d.m.v. spelletjes) en begin februari krijgen we een adviesgesprek. We hebben vragenlijsten meegekregen (ADHD en autistisch aanverwante stoornissen), die we moeten invullen.

Ik ben erg benieuwd wat de uitslag zal zijn van deze gesprekken/onderzoeken. Aan de ene kant denk ik: wij doen misschien iets niet goed, het ligt aan ons, hij voelt aan dat we moeite met hem hebben. Aan de andere kant geeft mijn gevoel aan dat er iets met hem aan de hand is.

Hoe is jouw zoontje op school eigenlijk verdrietige moeder? Want op school gaat mijn zoontje eigenlijk erg goed. Daar is ie zo anders dan thuis. Maar wij denken dat dit komt, omdat ie op school veel structuur krijgt. In de weekenden en in de vakanties is ie niet te genieten.

Wel is het fijn dat ie nu op een leeftijd is dat ie dingen kan aangeven. Dat ie het altijd zo druk heeft in zijn hoofd bijvoorbeeld. En hij is erg blij dat we nu hulp aan het zoeken zijn, niet om hem neer te halen, maar om hem te steunen, te helpen, dat hij minder 'boze buiken' heeft (zo noemen we zijn boosheid).

Ik zou toch proberen via de schoolarts een verwijzing aan te vragen, op die manier heb ik het ook aangevraagd.

Sterkte, ik weet hoe het is,
[Mar]

maan.

maan.

06-01-2009 om 11:16

Toch hulp vragen..

Onze jongste dochter is ook anders dan gemiddeld, we liepen regelmatig met haar tegen problemen aan ik zie heel wat herkenbare dingen in eerdere postings.

Wij zijn uiteindelijk via de schoolpsycholoog bij het Riagg gekomen, we hadden zelf het vermoeden ADD vanwege bepaalde eigenschappen die onze dochter vertoonde. We zijn daar uitgebreid te woord gestaan, hele duidelijke dingen ook voor ons naar boven gekomen. Er is een gesprek met onze dochter gevoerd waarin ze enorm zichzelf heeft getoond. Conclusie van Riagg: ze heeft géén ADD en reden om een andere stoornis op haar te plakken zagen ze ook niet.

Wel is onze dochter een starre denker, ze heeft dus een duidelijke structuur nodig en kan niet altijd even goed tegen spontane veranderingen. Verder heeft ze enorm de behoefte aan rust, ze noemde al eerder dat het soms 'zo druk is in mijn hoofd'.

We zijn blij dat we destijds (ondanks onze aarzeling vanwege 'etiketjes') naar het Riagg zijn geweest. Deze mensen waren er niet op uit om etiketjes te plakken maar hebben dit kind als een persoon op zich beoordeeld. We hebben goede adviezen gehad, bepaalde dingen zijn ons nu wat duidelijker geworden. Ze zal nooit een heel makkelijk kind worden maar door het te accepteren (zowel wij als ook zij) en er met haar over te praten (deden we voorheen ook al) wordt het wel steeds makkelijker ook voor haar.

mirreke

mirreke

07-01-2009 om 03:08

Toch wel een rare boon, die ha

Want verdrietige moeder is drie! jaar geleden ook al geweest met hetzelfde verhaal. Als je al jarenlang tegen bepaalde zaken oploopt en als de problemen langzaamaan groter worden moet een huisarts lijkt mij ook op de intuïtie van de ouders afgaan. Jij kent je kind het beste. Bovendien heeft verdrietige moeder drie kinderen, en dus kan ze ook best de verschillen onderscheiden.
Verdrietige moeder, een groot aantal dingen die jij opnoemt komen mij ook erg bekend voor. Onze zoon bleek uiteindelijke PDD-NOS te hebben, ook een vorm van autisme. Als ik afmeet aan anderen valt het gedrag van onze zoon nog best mee, maar het fysiek onbeheerst uitvallen vooral naar zijn twee broers (hij is de middelste jongen, en boven alle jongens hebben we ook nog een meisje), zijn starheid, zijn sociale onhandigheid (ja ja) en ook zijn onaardige manier van praten (niet altijd, maar toch regelmatig) zijn erg herkenbaar.
Ik geloof dat ik als ik jou was toch zou gaan voor een therapeut. Ook als je zoon 'alleen maar' faalangstig is kan een therapeut daar goede dingen in bereiken. En ik vind het ook vreemd dat je HA vindt dat je zoon niet mee zou hoeven naar gesprekken, omdat hij daar nog onzekerder van zou worden. Ik denk eerder andersom dat het voor hem veel vervelender is als er gesprekken óver hem worden gehouden (waar hij niets van weet natuurlijk, maar wat hij ongetwijfeld toch wel zal aanvoelen, dat er íets is met/om hem). Grote kans dat het voor hem juist positief werkt als hij met iemand gaat praten. Zoals anderen al schreven zal hij misschien juist onzeker worden omdat hij irritaties van anderen wel aanvoelt maar er gewoon niets aan kan doen dat hij ze veroorzaakt omdat hij nu eenmaal is wie hij is. Als anderen door een diagnose of misschien gewoon tips leren met zijn manier van doen om te gaan zul je zien dat hij zelf ook al opknapt.
Nadat wij voor onze zoon een diagnose kregen ging het eigenlijk gelijk al beter, omdat hij sommige dingen gewoon niet kan helpen. Of omdat we hem op sommige vlakken anders benaderen. En dat gaf en geeft al heel veel lucht. Voorlopig hebben wij nu ook geen therapie of zo, nu gaat het goed, de school werkt mee en heeft tips gekregen.
Ik ben trouwens benieuwd hoe het nu gaat, verdrietige moeder. De school is weer begonnen...
groet, Mirjam
Ik vind het

Herkenning

Ook ik herken hier wel het een en ander in.
Wij hebben een zoon van nu alweer 16 jaar en vertoonde ook dit soort reacties. Probeer zoveel mogelijk positief op hem te reageren, dat zal hem sterken! Kost veel energie, ik weet het, maar het werkt wel. Om even op onze zoon terug te komen. Wij zijn met hem naar de huisarts geweest, doorverwezen naar een psycholoog, en wat blijkt: ADHD. Hij heeft nu medicijnen en het gaat geweldig met hem. Is is niet de bedoeling om een etiket op iemand te plakken. Mijn zoon zei toen het bekend werd: eindelijk erkenning. Ik wil niet zeggen dat jouw zoon nu ADHD heeft maar het lijkt me wel verstandig om inderdaad een verwijzing van de huisarts te vragen. Mocht er iets aan de hand zijn kunnen ze er ook iets aan doen en weet je zelf ook waar het vandaan komt. Het zal dan ook een hele geruststelling zijn.
Sterkte!!!!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.