Hoe om te gaan met (faal)angstig / depressief kind?
Naar aanleiding van het draadje hierboven, waar het ook heel erg om de interactie met andere ouders en vriendjes ging, toch hier maar een speciaal draadje.
Ik dacht er al langer over hier een draadje over te beginnen want mijn kind (zeven) is echt extreem faalangstig. Zo erg dat ze leuke dingen gaat missen.
Voorbeeld I: hele klas ging schaatsen, buiten schooltijd. We waren iets later en moesten lang in de rij staan. Na vijf kwartier waren eindelijk de schaatsen aan. Ze gaat op de baan staan, houdt zich aan een hekje vast en doet niets meer. Ik kom de baan op, stel voor voor haar te gaan lopen zodat zij, mijn handen vasthoudend kan proberen uit te slaan. Wil ze niet. Een oefenpinquin dan? Wil ze niet. Nou probeer het toch maar even hoor, zeg ik en ga de baan af om haar even zelf het te laten oppakken. Dan zorg ik dat ik ook even uit zicht ben. Intussen komt juffie langs, biedt haar hand aan, andere kinderen willen haar helpen, andere ouders en een meester wil haar helpen. Ze weigert het categorisch en ik zie dat ze al in een soort katatonische dip zit. Dat ken ik wel, dan wordt het niks meer. Na tien minuten of een kwartier, (ik was te kwaad, ik baalde zo dat ze het niet eens probeerde terwijl ze het de week daarvoor echt leuk geprobeerd had, maar ja toen waren er geen anderen bij) stelde ik haar voor de keuze: of je gaat het een beetje proberen, met alle hulp voor handen, of we zijn weg. Nou weg, zei ze. Ik was heel kwaad en verdrietig en wanhopig, in de eerste plaats voor haar: ze mist zo de leuke dingen, ze ziet niet eens hoe iedereen haar wil helpen. Iedereen heeft lol, zij gaat in een zwarte dip. Maar ook voor mijzelf: met koorts daar vijf kwartier staan wachten en mevrouw vertikt het. Hoe te handelen, ik heb het nu niet goed gedaan maar weet ook niet hoe wel. Tonny? weet jij het? jij hebt ervaring
Voorbeeld 2: Kind gaat naar feestje waar spelletjes gedaan worden. Later hoor ik dat ze tijdens de spelletjes zich lang op de wc terugtrekt en veinst buikpijn te hebben (mss had ze dat wel, maar ook uit angst weet ik haast wel zeker). Bij het ophalen begint vader tegen mij dat ik nu toch echt met haar naar de psycholoog moet want dat het gewoonweg zielig is.
Nu is ze het afgelopen seizoen naar een subtiel soort sociale weerbaarheidstraining geweest: Leren is Zijn. Was wel aardig, iedere keer dat ze er vandaan kwam, was ze sterk, maar na een dag kon ze al in een dip zitten.
Ze heeft het gedrag veel bij mij, maar ja, ze is ook 80% van de tijd bij mij. Soms kan ik het keren, kan ik haar stimuleren of uit een dip halen, vaak ook niet. Maar ze heeft het evengoed bij anderen (ik hoor er andere moeders over waarbij ze speelt, soms zo erg dat moeder in kwestie er zelfs chocolade van moet gaan eten, uit pure wanhoop. Bij mijn ex heeft ze het ook maar, zoals veel vaders is hij korter door de bocht: niet aanstellen. Dat kan hij ook makkelijker omdat hij altijd met anderen is en dan tot de orde van de dag over kan gaan.
Nu lag er een voorstel van de ex van mijn ex (moeder van haar halfbrusjes dus) om met hen mee te gaan op wintersport. Ik durf het niet aan. Vooral omdat haar vader of ik er niet bijzijn en ze niet even een heel dichtbij punt heeft om 'weg te kruipen', 'gezien te worden'. Haar brusjes geven om haar maar zijn drukke pubers. OOk goed, toen met hen en vader naar Frankrijk was geweest, had haar dat goed gedaan dat zag ik ook. Maar ja, daar was haar vader bij, het ging lekker zijn gangetje, met zijn allen kamperen, beetje tutten in de zomer op zo'n camping etc.
Hier zal ze 's ochtends in een klasjes gezet worden waar ze niemand kent en als ze het niet leuk vindt, zal ze moeten doorzetten. Misschien goed, maar ook kans op eenzaam en wat traumatisch. Als vader mee zou gaan, zou ik het zo doen.
Het zou de goede kant op kunnen gaan: dat ze lol heeft en zelfvertrouwen krijgt.
Nu lig ik hele nachten wakker of ik haar niet een leuk week of lol ontzeg, en of ik haar ongelukkig zijn in stand houd door bezorgd over haar te zijn. Dat zijn namelijk de verwijten die ik van mijn ex erover krijg. Ik heb daar verdriet om.
Ik vind haar gewoon ook erg jong. Negen of tien is weer een ander verhaal.
Wat ik ook nog moet er ook nog bij vermelden dat het een kindje is die genderdysfoor is verklaard: ze ziet eruit, voelt zich en gedraagt zich als een jongen maar is geboren in een meisjeslichaam. Daar zit natuurlijk op zich een hele problematiek achter. Dat is natuurlijk vaak met depressieve/ angstige kinderen, dat er veel achter zit.
Ik moet zeggen dat ik het als moeder erg moeilijk vind hierin de juiste weg te bewandelen.
Graag jullie visie en ervaringen
MariaRosa
Knurf
Ja, wat jij beschrijft, hoe een tijdje geleden je leven was, dat is hier het hele leven. Eigenlijk moet ik altijd over mijn grenzen gaan. De aandoening die ik heb is zo ontwrichtend dat ik al over mijn grenzen ga als ik opsta om haar ontbijt klaar te maken en haar van school te halen, een redelijk leefbaar huis te houden etc. Wat ik bij het schaatsverhaal er dan niet bij vertel is dat ik die week haar al drie keer door een andere moeder van school laat halen omdat dat mij weer verlicht. Diezelfde dag nog was dat ook gebeurd en ze was ook al een paar uur met een vriendje mee geweest daarom. Daarom vond ik dat ik het wel moest opbrengen voor haar om mee naar de schaatsbaan te gaan.
Ik vind het moeilijk. Je schrijft "Neem alsjeblieft ook je eigen grenzen serieus. Je wilt toch niet dat je dochter van jou leert dat grenzen er zijn om overschreden te worden? " tja, ik ben bang dat dat een gepasseerd station is. Ik ga gewoon altijd mijn grenzen over omdat die zoveel nauwer zijn dan gemiddeld. Dus ja, ik zal haar dat meegeven. Maar ik wil toch ook iets meer voor haar zijn dan een moeder die alleen maar op de bank of in bed lig.
bedankt voor je reactie
MariaRosa
Pippie
Jij ook weer bedankt voor je reactie. Dit kerstweekend voor het kersbezoek heb ik je tip al meteen toegepast door van te voren te zeggen "als er nou iets is wat je niet fijn vindt, of eng vindt of weet ik wat, dan kom je naar me toe en dan zeg je 'mama kan ik je even spreken'. Dan ga we samen even naar buiten of naar de gang en dan kun je zeggen wat er is en dan zal ik een oplossing proberen te bedenken" Ik zag aan haar dat ze dat een goede afspraak vond die haar veiligheid gaf. Er is verder niets voorgevallen, misschien daarom wel.
Ik ga zeker proberen meer stappenplannen te bedenken maar ben me tevens bewust van het feit dat alles ook altijd weer net even anders zal gaan.
Tja, de training was erg invoelend en subtiel hoor. Kijk maar eens op de site: www.lereniszijn.nl
groetjes, MR
Paul
Ja inderdaad, als een kind ouder is, wordt experimenteren wellicht ook minder tricky. Maar kijk: jij zegt: zomerkamp mooi niet dus want meisjesslaapzaal. Dat soort dingen. Zou een ouder daar wat makkelijker mee omspringen, dan is er misschien een wereld gewonnen...
Jahaa, denk ik dan. Okay, stel ik vind het best dat kind op de jongensslaapzaal gaat slapen (moet er nu niet aan denken eigenlijk, volgens mij dé manier om een gepest kind te krijgen), hoe vindt de leiding dat dan, en de andere jongens, en de andere meisjes, en de ouders?
Lijkt me eigenlijk alleen maar nieuwe problemen geven. Maar ik hoor zo om heen dat op sporten er eigenlijk steeds makkelijker mee om gegaan wordt, dan mag het kind zich op de wc omkleden en thuis douchen bijvoorbeeld. Maar wat als mijn jongen-in-meisjeslichaam zelf helemaal niet bij een club of zomerkamp wil omdat de faalangst toch voorop staat? Dan komen we er al niet aan toe.
bedankt weer, MariaRosa
Lou
Ja in jouw verhaal herken ik dus ook veel. Het ligt altijd aan iets anders dan dat ze toegeeft: ik vind het eng, ik durf niet. Ze heeft buikpijn, de schaatsen zijn te bot, de bal is bijna lek, ze heeft een wond (0,001 mm) aan haar hand. Dat maakt het lastiger haar te helpen want het ligt immers niet aan haar maar aan al die omstandigheden of anderen. pfff. Bij mij ook wel eens gewoon ongeduld. Bij haar vader helemaal. En ja, ze is heel kwetsbaar.
MariaRosa
Mammie2
Jouw tekst zeg ik letterlijk heel vaker tegen mijn dochter. Maakt meestal niks uit.
Verschil is wel dat als ik andere kids zou hebben, ik gewoon gezellig met de anderen doorga maar dat kan nu niet. Maar als er een vriendinnetje bij is doe ik dat wel en dat maakt soms wel uit soms niet.
MR
Heb net de hele draad door zitten lezen en er komen een paar vragen bij me op. Heeft jouw dochter zelf last van de situatie? Zou ze graag anders willen? Van wie uit komt de motivatie om dingen anders te moeten/willen?
De vraag komt voort uit mijn beroep, ik werk met het systeem van oplossingsgerichte therapie waarbij het kernprincipe is dat de 'client' zelf een verandering moet kunnen en willen bewerkstelligen. Soms komt het in eerste instantie niet uit hem/haar zelf hoor, maar er zijn wel manieren om iemand wat te motiveren hele kleine stapjes te nemen om te kunnen bijsturen.
Verder zou ik mijn dochter (6 en bijna een half 
) never mee laten gaan op wintersport. In alle eerlijkheid, ik zou alleen mijn zoon van 10 (en een half) mee laten gaan, en dan alleen nog maar met zijn vader, mijn beste vriendin of mijn zussen maar daarmee is dan ook alles gezegd. Zoon van bijna 9 misschien zelfs nog niet eens, de vraag bij hem zou echt zijn of hij het zelf ziet zitten.
Groet en sterkte, Terpi
Lou - faalangst
Lou, als ik je berichtje lees zie ik ook veel frustratie bij jouw dochter. Juist omdat ze het wel heel graag wil, ze doet al een poging en het vervolgens moet laten omdat het voor haar net een stapje te ver is blijkbaar.
Het kan zijn dat ze voor zichzelf de lat te hoog legt, of ze voelt dat van haar omgeving (toe maar, je kan het wel - oei oei wat als het niet lukt).
Denken dat ze het niet kan. Het blokkeert haar.
Wat je kan doen is de kleine stapjes wel benoemen. Bijvoorbeeld bij het tekenen kan je van te voren vragen:
wil je het heel goed tekenen, als een groot mens
Wil je het tekenen om het eens te proberen of het lukt
Of wil je het tekenen als een kind van 7 (misschien bedenk je nog meer opties).
Ze kan dan van te voren al zeggen dat ze het 'slecht' gaat doen. (ik zeg maar wat he). De druk is weg daarmee. Als ze het heel goed wil doen en ze doet alleen maar die paar streepjes, is het al heel goed dat ze tot daar was gekomen. Super! Wat een lef etc. Toch geprobeerd (misschien had ze daar wel voor gekozen?)
Ook met het schaatsen kan je dat zo bespreken. Hoe wil je op het ijs? eerst alleen met je schoenen, schaatsen aan maar met vasthouden of anders?
Bij een 'kwetsbaar' kind gaat het dus om de dingen die ze wel al doet en als ze zich daarvan bewust wordt kan ze daar weer verder op teren. Het feit dat ze haar munt heeft gegooid in een draaimolen.... achteraf misschien spijt maar ze heeft dat mooi wel zelf besloten (ze is dus wel goed in het vinden van oplossingen etc) en dat was beslist niet kinderachtig.
Bij mijn dochter was haar faalangst ook zo erg dat ze geen enkel sommetje op school maakte. Lege schriftjes. Dit jaar doet ze dat wel. Het interesseert mij niet eens of het goed of niet goed is. Wow ze heeft het geprobeerd. Daarna komt het goed/fout wel.
Ik hoop dat het hiermee een beetje duidelijk is wat ik bedoel. Ben niet zo lekker en kan dan erg chaotisch 'praten' 
Pippie
Nouhou knurf ...
Ik woon in Delft dus misschien wel. (Weet nu natuurlijk niet meteen zo snel wat)Hoe oud is jouw kind?
MR
Terpi
Tja, daar zeg je zo wat. Kijk een kind van zeven zegt natuurlijk niet: ik wil in therapie of ik heb een gemotiveerde hulpvraag. Maar toen we uitlegden dat we naar LerenisZijn (www.lereniszijn.nl) gingen om te kijken of ze 's avonds minder verdrietig kon worden, dat ze niet helemaal dichtsloeg met een schooluitvoering en gewoon wat meer durfde, was ze daar helemaal voor.
MariaRosa
maar kijk, dat is precies wat ik bedoel, dat zegt wat mij betreft dat ze wel wat wil 'leren'. Hoe goed is ze in staat dingen te verwoorden? Zijn er al wel eens momenten geweest dat het beter ging? Wat ging er toen beter? Hoe kwam dat? Wat was er toen wat nu weer zou kunnen gebeuren waardoor het beter gaat? Wat zou een heel klein eerste stapje kunnen zijn volgens haarzelf waardoor je een klein beetje in de richting komt van het doel 'meer durven'? Wat is de vervanging voor wat ze niet wil? (als 'minder verdrietig gezegd wordt, wat is dan hetgeen wat daarvoor in de plaats moet komen? Hoe ziet het eruit als ze 'minder verdrietig' is?)
Om haar enige controle te geven over de negatieve dingen is het belangrijk te weten wat er precies in haar omgaat waardoor ze zich onmachtig voelt op moeilijke momenten. Maar, nog veel belangrijker, om te weten wat ze wel wil en zonder heel hard te willen gaan stapjes gaan nemen in die richting.
Groet Terpi
Terpi
- "Hoe goed is ze in staat dingen te verwoorden?" Nog niet zo heel goed dus. Het is meestal: ik weet het niet, ik voel me niet lekker
- "Zijn er al wel eens momenten geweest dat het beter ging? Wat ging er toen beter? Hoe kwam dat?' Ja dat was de keren direct na de training. Toen was ze krachtiger, positiever, minder angstig, minder depri. Dat kwam dus door die training
- "Wat was er toen wat nu weer zou kunnen gebeuren waardoor het beter gaat? Wat zou een heel klein eerste stapje kunnen zijn volgens haarzelf waardoor je een klein beetje in de richting komt van het doel \'meer durven\'? " Ja dat zou ik dus bij God niet weten. Ik zou dolgraag de oefeningen etc. uit de cursus samen met haar doen maar dat weigert ze categorisch.
- "Wat was er toen wat nu weer zou kunnen gebeuren waardoor het beter gaat? Wat zou een heel klein eerste stapje kunnen zijn volgens haarzelf waardoor je een klein beetje in de richting komt van het doel \'meer durven\'? 'je bent me kwijt
-"Om haar enige controle te geven over de negatieve dingen is het belangrijk te weten wat er precies in haar omgaat waardoor ze zich onmachtig voelt op moeilijke momenten." ja volkomen mee eens, maar daar kom je dus niet achter.
- Maar, nog veel belangrijker, om te weten wat ze wel wil en zonder heel hard te willen gaan stapjes gaan nemen in die richting. " ja dat is dus ook nauwelijks duidelijk, ze weet eerder wat ze niet wil. Wat ze vervolgens wel wil is teruggrijpen op veilige bekende situaties: thuis bij de kachel zitten. Nou... ik bedenk me ze wil ook wel spelen met kinderen en dat zij het dan mag bepalen.
MR
Knurf
Ja lijkt me leuk, kan ik je mailen?
MR
Knurf
je hebt mail
Pippie
Bedankt voor je opbeurende bericht. Wat fijn dat het beter gaat met je dochter. Lege schriftjes hebben we hier gelukkig niet gehad - schoolwerk is iets waar ze goed in is (behalve gym en tekenen) en dat durft ze dan ook wel.
De frustratie is inderdaad vrij groot bij mijn dochter. Ze legt de lat eigenlijk te hoog, maar in vergelijking met leeftijdsgenoten niet raar hoog. Die andere kinderen durven meer te proberen en fouten te maken, waardoor ze ook eerder iets leren zoals schaatsen bijvoorbeeld. Dat mijn dochter het niet durft omdat ze het niet kan, heeft als gevolg dat ze het ook niet gaat proberen en dus niet gaat leren. Om vervolgens helemaal buiten de boot te vallen. Dat is de spiraal waar ze in dreigt te komen. Nu is het nog niet zo erg trouwens, er zijn wel meer kinderen van 7 die niet durven te schaatsen of bovenop een klimrek klimmen, of een liedje zingen als er iemand luistert, of iets nieuws willen eten, om maar wat te noemen. Maar het zou zo fijn zijn als ze wat minder streng voor zichzelf zou zijn. Want ze vindt het telkens zo vreselijk als er iets mislukt in haar ogen.
Vandaag moest ik denken aan jouw tip van de kleine stapjes. We waren in Kidzcity met een iets ouder vriendinnetje. Ze gingen samen in één botsautootje, vriendinnetje stuurde. En dat tien keer. Ik dacht eerst: jeetje meid, neem je eigen botsautootje of stuur tenminste ook eens. Maar toen: oh ja, vorig jaar durfde je nog helemáál niet in de botsautootjes, en nu dus wel. Het is een andere manier van kijken. Ik probeer nu niet ongeduldig te worden en haar niet (onbedoeld uiteraard) op te jagen, wat ik denk ik wel eens deed, maar de kleine stapjes te zien die ze maakt en daar blij mee te zijn.
Bedankt daarvoor!
groet,
Lou
Herkenbaar
Hoi,
Ik herken meerdere dingen in wat je vertelt over je dochter. Als eerste herken ik veel van haar in mezelf. Tot mijn 11e ongeveer wilde ik ook graag een jongen zijn. Ik speelde nooit met meisjes of meisjes dingen, kon diep teleurgesteld zijn als ik een kralendoos of pop voor mijn verjaardag kreeg. Ik speelde alleen maar met jongens en ik had een garage met auto's en speelde buiten met de jongens voetbal en bouwde hutten. Ik wilde heel graag een jongen zijn en werd ook vaak als jongen aangesproken, als ik bijvoorbeeld boodschappen moest halen voor mijn moeder: 'ja jongetje, zeg jij het maar' zei de slager dan. En dan gloeide ik van trots. En als we op vakantie waren droeg ik bijvoorbeeld altijd een jongens zwembroek, dus ik werd ook door de meeste anderen als jongentje gezien. Toch veranderde dat toen ik een jaar of 11/12 was, zo'n beetje in de laatste klas van de lagere school. Toen liet ik mijn haar groeien en werd ik steeds meer een meisje.
Verder over de angstigheid, mijn zoontje is ook geen held (10 jaar) wilde ook niet schaatsen op de schaatsbaan alhoewel hij het wel even probeerde. Een week later heeft hij nog een keertje geschaatst met zijn oudere zus samen maar verder wilde hij niet meer. Terwijl zijn zus dus echt een totaal ander kind is, heel vrij, durft heel veel, is erg ondernemend. En hij zit het liefste thuis. Durft niet bij iemand te logeren. Op ski-vakantie wil hij trouwens ook beslist niet in een klasje, dus dat hebben we maar niet eens geprobeerd en ik had hem ook niet mee laten gaan op de ski vakantie met de familie zoals jou nu is aangeboden. Ik weet dat hij daar, zonder vader of moeder in de buurt gewoon nog niet aan toe is.
Verder heb ik een paar mensen uit mijn omgeving die zeer goede ervaringen hebben gehad met spel-therapie (google daar maar eens op voor uitleg) zij en de kinderen hebben daar veel aan gehad, en het is niet belastend voor het kind, de ouders die ik heb gesproken vertelden dat de kinderen het leuk vonden om erheen te gaan en de kinderen zelf merken helemaal niet dat ze een therapie ondergaan, de therapeut(e) heeft een soort speelkamer waarbij je als ouders eerst een paar keer mee gaat om vervolgens, als het kind daar aan toe is, het kind ook eens een aantal keer alleen met de therapeut(e) laat spelen.
Groetjes
Maxime
Lou
Wat leuk om te horen zeg. En heb je het nog wel even tegen haar gezegd zodat ze zich er ook goed bewust van is. Zou zonde zijn als het haar zelf helemaal ontgaat ha.
Zoiets als:
"Jee joh. Wat had je een plezier he, heerlijk voor je. Weet je nog dat je vorig jaar niet eens durfde ... en nu ... Hoe vind je dat zeg?"
Heb je haar dat ook weer lekker meegegeven
Pippie
Pippie
Ik heb haar dat inderdaad meegegeven ja. Waarop ze weer haar onverschillige pet opzette en iets snoof van "ja, tuurlijk, echt niet bijzonder hoor." Ik denk dat deze reactie een kern raakt van wat haar dwars zit: ze kan niet kiezen tussen groot zijn en klein zijn.
Maar goed, ergens van binnen zal het compliment wel zijn aangekomen 
We modderen voort, iets vrolijker inmiddels.
groet,
Lou
