Hoeveel strijd bij 4-jarige?
Ik wil graag even van jullie horen hoeveel strijd jullie nu eigenlijk leveren met 4-jarigen. Even vergelijken of die bijna-kleuterzoon van mij zich nu zwaarder verzet dan andere kinderen of dat het aan mijn gevoel ligt. 
Ik zit nu op een stuk of 4-5 zware aanvaringen per dag, de minnelijke schikkingen niet meegerekend. Dat varieert van toch stiekum oversteken zonder te wachten op moeder, via discussies over het menu, tot krijspartijen over zijn schoeisel. En natuurlijk nog vele andere smeuïgheden. De hele dag word ik uitgedaagd, zo voelt het, alles wordt bediscussieerd, pfff.
Meer zelf verantwoording geven
Ja, die was ik nog vergeten. Dat zelf verantwoordelijk maken, wil hier ook nog wel eens helpen. Ook bij oudste (bijna 8) trouwens, die nu over het algemeen heel lief is maar ook nogal een dwarse kleuter was.
Bij het kdv wisten ze soms ook geen raad met mijn jongste vanwege zijn gevaarlijke capriolen. Zijn kleuterjuf heeft super veel geduld, die schaart alles onder de noemer 'hij moet nog veel leren' en wijst hem dan rustig voor de zoveelste keer op de schoolroutines. Maar de zwemmeesters hebben er ook heel wat mee te stellen.
Overigens heeft mijn jongste na de krijsperiode (rondom 4) een zeurperiode gehad; hij is nu net vijf en de zeurtoon lijkt langzaam af te nemen hoihoihoi (alhoewel je nooit te vroeg moet juichen). Mijn tante, met jarenlange pedagogische werk/ervaring zei laatst: o nee hij heeft totaal geen ADHD, dat heet gewoon een bruisende kleuter hoor, hartstikke leuk! Ooit komt het goed .
Boekje
Ik wou eugenlijk het boekje 'Tao Te King voor ouders' van William Martin aanraden. Daar staan prachtige teksten in over opvoeden in een soort dichtvorm.
Een citaat:
Bekritiser het gedrag van je kinderen nooit
en probeer het niet te veranderen
door er eindeloos over te praten en te mopperen.
Raak niet uit je evenwicht en kijk door het gedrag heen
in het hart van je kind.
Je zult er alleen maar goedheid aantreffen.
Als je tot zijn hart doordringt
zul je weten wat je doen moet.
Het komt er eigenlijk op neer dat het karakter altijd goed is maar gedrag wordt eigenlijk meer gevormd door regels, ervaringen en reacties van ons of anderen.
Als je kind zomaar de weg op rent moet je hem duidelijk zien te maken hoe gevaarlijk dat is maar als hij zich opzettelijk niet gedraagt is er misschien iets anders aan de hand: moe, meer aandacht nodig, niet lekker in zijn vel, of je verbergt je eigen gevoel, vermoeidheid of gehaastheid.
Terwijl ik dit schrijf merk ik dat ik zelf ook wel weer es een stapje terug mag doen. Ik mopper ook veel te veel omdat ik dan moe ben, of haast heb of niet lekker in mijn vel zit. Mijn dochter (4,5) is niet de makkelijkste, heeft veel aandacht nodig en heeft een sterke eigen wil. Maar als ik uit gevoel handel en geduldig ben doet ze uit zichzelf het goede wat op dat moment bij haar past.
Karakter
Mijn jongste is een hartstikke lieve vent, maar ook gezegend met een doldriest karakter en een onderzoekende geest en o ja hij is ook nog eigenwijs en goedgebekt. Dat levert regelmatig hele leuke, gezellige of hilarische momenten op, maar ook hartverzakkingen en ergernis om vernielingen. Juist het 'duidelijk maken dat iets gevaarlijk is' valt niet mee. Vandaar dat ferm vastgehouden polsje bij het oversteken, bijvoorbeeld.
Mijn oudste (bijna 8) is het totale tegendeel, die houdt zichzelf van jongsaf aan redelijk heel. Dat was meer het gewone dwarse type dat mijn kamerplantje finaal kaalknipte uit nijd (van stoute mama mag ik geen tv kijken, nou dan zal ik haar eens leren). Als zij zich misdroeg, lag het inderdaad aan ziek zijn, of te weinig aandacht of iets anders dat ik niet goed deed.
Maar eerlijk gezegd vond ik de periode tussen 3 en 4 bij beiden het meest vermoeiend wat betreft aanvaringen. Ik vond het moeilijk om ze meer autonomie te geven en ze tegelijkertijd heel te houden, inclusief omgeving en mijn geestelijke gezondheid 
.
Hoe meer
strijd je aangaat, hoe serieuzer hij wordt genomen. Hier is het zo dat over een aantal zaken wel protest is maar dat er geen disucussie of overhalen over mogelijk is. Wel: hoe kan ik jou hiermee helpen of wat heb jij nodig om dit te doen.. of het is rustig aftellen van 3 naar 0. En een aantal zaken, voer ik geen strijd over. Eten is er een. Die verlies je als ouder nl altijd: is het niet op korte termijn dan wel op lange termijn.
Strijd
Maar sommige kinderen zoeken zelf meer de strijd op dan anderen. Die maken kabaal om zaken die een ander kind gewoon braaf doet. En die strijd houden ze ook veel langer vol dan het gemiddelde kind en ze zijn minder onder de indruk van zaken zoals 'aftellen' (wat hier nooit heeft gewerkt, dan gingen ze vrolijk verder tellend gewoon door). Ik vond het echt moeilijk om die strijdtijd tussen 3 en 4 jaar door te komen zonder de relatie met mijn kinderen te verpesten.
Klopt mathilde
Ja, die van ons zijn dus kennelijk van het strijdlustige type. Vandaag was het weer dikke pret met eten. Ik weet dat je die strijd niet kunt winnen, maar wat mót je met zo'n kind. We gingen boodschappen doen, en op donderdag eet ik altijd iets klassiek kindvriendelijks. Zoon had patat bedacht. OK, maar dan ga je het wel eten zoonlief, kunnen we dat afspreken? Jajaja, dat zou hij beslist gaan eten. Nou, het waren dus weer drama's, want meneer wilde geen patat meer toen het eenmaal op zijn bord lag. Grrrr.
