Hoeveel strijd bij 4-jarige?
Ik wil graag even van jullie horen hoeveel strijd jullie nu eigenlijk leveren met 4-jarigen. Even vergelijken of die bijna-kleuterzoon van mij zich nu zwaarder verzet dan andere kinderen of dat het aan mijn gevoel ligt. 
Ik zit nu op een stuk of 4-5 zware aanvaringen per dag, de minnelijke schikkingen niet meegerekend. Dat varieert van toch stiekum oversteken zonder te wachten op moeder, via discussies over het menu, tot krijspartijen over zijn schoeisel. En natuurlijk nog vele andere smeuïgheden. De hele dag word ik uitgedaagd, zo voelt het, alles wordt bediscussieerd, pfff.
Opvoeden
Ik heb ook niet de wijsheid in pacht hoor, maar wellicht moeten we dan de ouders van de "strijdvaardige kleuters" eens vragen diep in hun hart te kijken en vragen of ze vinden dat ze zodanig consequent zijn dat vervelend gedrag ook op lange termijn overgaat.
En wellicht zijn er ook ouders van "makke lammetjes" die totaal inconsequent zijn en zonder enige standvastige lijn opvoeden en toch makkelijke, goed luisterende kinderen hebben.
Ik zie ook wel eens dat ouders uit angst voor een driftbui of een scene maar gewoon toegeven. UIt schaamte of gewoon geen zin hebben in. Geheel begrijpelijk.
Als een kind dat doorheeft, is het natuurlijk vrij spel en een voedingsbodem voor lastig gedrag.
Zoals Vic zelf al aangeeft: ik ben laks en niet consequent, dan denk ik eerlijk gezegd ook dat dat de zaak "driftig kind" in ieder geval niet verbeterd.
Dc: ik voed mn kind ook zo op om zelfstandig keuzes te maken. Maar een kind van 6 maakt soms niet de beste keuzes. Of kan de consequenties van zijn keuzes nog helemaal niet overzien. Bedoel je te zeggen dat je met je kind praat om alle voors en tegens af te wegen, of ga je gewoon mee met wat hij of zij kiest? Dat lijkt me op deze leeftijd toch echt niet altijd wenselijk?
(in)consequent
Bij een kind dat zich zo pittig gedraagt, ga je je normaal gesproken volgens mij steeds consequenter gedragen, Jopi. Anders is het hek helemaal van de dam.
Ik ben dus een groot deel van de dag bezig om mijn poot stijf te houden.
Nou
Ik had met mijn jongste toen hij net 2 was zo'n strijd, dat ik eigenlijk alle consequentie een beetje liet varen, ik was zo moe van het vechten. Ik had het niet eens zo in de gaten, tot mijn zus me er op wees. Toen hebben man en ik enkel een paar punten uitgekozen, zijn daar heel consequent in geweest, en we negeerden de rest. Dat werkte toen echt heel erg goed, en het werd weer gezellig
Het hangt helemaal van de situatie af
Hierboven wordt iets gezegd over ouders die maar toegeven omdat ze de strijd niet aan durven. Zo zie ik het niet. Ik probeer de strijd zoveel mogelijk voor te zijn, omdat het voor niemand leuk is als een kind ontploft. Een driftig kind weet na 10 minuten krijsen al niet meer waar het over ging, en wil dan helemaal niets meer. Dus in de voorbeelden in het eerste bericht, over schoenen en oversteken, zou ik anticiperen. Dat doe ik nog steeds met mijn 6-jarige. Als we oversteken pak ik haar hand al vast, en dat levert dan geen gemopper op. Qua schoenen maakt het mij helemaal niet uit wat ze aan trekt. Ze heeft wel eens haar zomerschoenen aan gehad in november. Dan waarschuw ik natuurlijk wel voor koude voeten 
Mijn dochter kan erg geïrriteerd raken door sokken die niet lekker zitten. Tja, dan koop ik een maatje groter en help 's morgens even met aantrekken. Sinds een week heeft ze niet meer om hulp gevraagd, dus dat gaat de goede kant op.
Massi (ot)
Dat sloopgedrag na de geboorte van een nieuwe baby herken ik heel erg! Hier werd door onze brave peuter ineens het bed onder de stift gekliederd, en nieuw gekregen kadootjes werden vakkundig uit elkaar gepulkt. Dit alles vooral 's avonds als hij heel rustig in bed leek te liggen . Na een week of twee, drie ging het over, maar zo braaf als daarvoor is hij eigenlijk nooit meer geworden.
Mijn kinderen zijn wel wat jonger
maar mijn oudste is zo'n lieverd. Echt een kind dat je op een kleedje zet en die zich uren kan vermaken.
Die geef je een stapel boekjes en gaat zitten lezen. Driftbuien is hij makkelijk uit te geleiden. Had ik niet extensieve ervaringen met kinderen had ik mezelf op mijn borst geklopt. Zo zie je wat een goede rustige opvoeding met een kind doet. Duidelijkheid hebben ze nodig, dat opvoeden is een eitje.
En toen kwam nummer 2, die met zijn 17 maanden een eigen willetje krijgt en de daarbij behorende driftbuien kan krijgen waar ik hulpeloos naar sta te kijken en waar ik hem niet uit krijg, die dingen door de kamer gooit, overal op en af klimt, met 9 maanden al uit de wagen klom, zijn bed uit kan komen om ondeugende dingen te doen. Die uit het winkelwagentje klimt om in een stellage met bier te klauteren (en daar vervolgens met bier en al uit kukelt) Door wie we al tijden aan de salontafel eten omdat hij niet in zijn kinderstoel blijft zitten en zich met kinderstoel en al aan de tafel afzet zodat hij naar achteren kukelt, die ik geen seconde alleen kan laten en die alle veiligheidssluitingen in de keuken al open kan krijgen.
Zelfde opvoeding of als je dat liever hebt zelfde gebrek aan opvoeding
Kiki
Een tipje: een tripptrapp kinderstoel kan niet achterovervallen (nou ja, een kind van een vriendin schijnt het bijna voor elkaar gekregen te hebben, maar die was al drie ofzo). De poot loopt heel lang over de grond door, die krijg je eigenlijk niet omgekieperd. Marktplaats biedt vrij veel keus
Dochter heeft hier een hele tijd in een tuigje in de stoel vastgezeten. Toevallig laatst weer eens gedaan. Niet ideaal, maar je weet wel zeker dat ze er niet uit klimmen. De sluiting zit op de rug, dat krijgt ze niet los.
Sterkte met je Houdini
Temet
Ach
Er is volgens mij doorgaans wenig vertrouwen in de opvoedkwaliteiten van de ander, dat is wel wat ik vaak proef irl. Ik weet dat sommige mensen mij niet streng genoeg vinden (ik heb denk ik ook een beetje afwijkende mening tav wat 'brutaal' is) Maar bij dezelfde mensen zie ik dat ze veel losser zijn met normen en waarden die voor mij weer heel belangrijk zijn. Zo heeft iedereen toch weer z'n speerpunten denk ik. Je kunt gewoon niet makkelijk oordelen. Soms lijkt het of een ouder 'niets' doet, maar is een ouder ZEER BEWUST kind aan het negeren. En tsja, welk gedrag negeerbaar is is ook voor discussie vatbaar. Ik kies er bijv vaak voor om mijn kinderen pas achteraf aan te spreken op gedrag. Dat past bij ons (mijn kinderen vinden het verschrikkelijk als ze en publiek aangesproken worden) en het werkt uitstekend. En nee hoor, dat geldt niet voor gevaarlijk of echt kwetsend gedrag.
Picking your battles
Het is eigenlijk zalig om dit draadje te lezen na een hele dag met kleutertje van 4 en half en zijn partner in crime van 2..
Ik denk dat je vanuit je eigen gemoed en situatie moet Kiezen waarover je de strijd aanbindt. Ik heb vandaag beseft dat ik NIET meer met die 2 door een dorpje ga op 2 fietsjes, want kleuter steekt lekker TOCH over - wel op zebrapad maar ja - kleintje rolt een vellig af zo de weg op. En ik zie mezelf daar schreeuwend als een kenau over straat gaan en mijn geduld verliezen *zucht*. Vooral het eindeloze herhalen en roepen. En soms dringt het echt niet tot en door en dan geef ik het ook maar op en krijgt hij een zijn zin.
Waarom vooral moeders er vaak zo mee bezig zijn en ook zichzelf vergelijken met zelfs hun beste vrienden (vermoeiend).. Dat zou ik wel willen weten. En ermee afrekenen 
Anyway, kinderen opvoeden is echt een pittige taak. Succes allemaal, lotgenoten
Ps ik ben echt jaloers op de makke schaapjes- ouders, dat geef ik grif toe. Wanneer wordt het nou beter, vanaf 7? Can't wait..
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Opvoeden
Sommige ouders zijn natuurlijk wel beter in opvoeden dan anderen. Als ik bijvoorbeeld mijzelf vergelijk met mijn moeder dan kom ik er slecht van af. Mijn moeder hoeft alleen maar naar mijn dochter te kijken of ze houdt haar mond al. Mij lukt dat soms maar meestal gaat ze eindeloos door en moet ik echt boos worden voordat ze stopt met wat ze doet. Mijn moeder hoeft niet eens boos te worden. Instinctief voelen de kinderen wel aan dat er met haar niet valt te spotten. Dat weet ik ook nog van mezelf van vroeger. Ik reageerde toen precies zo als mijn kinderen nu.
Regeren is vooruitzien, jaja
Ah, goed te lezen dat ik niet de enige ben die blerend over straat gaat. Dat moet ook wel sinds zoonlief heeft ontdekt dat je op een fietsje ook snél kunt gaan, en sinds hij vindt dat hij zelf goed genoeg op het verkeer let.
Nog iets over pick your battles en het voorkomen van strijd (regeren is vooruitzien). Hoe moet ik dat dan bijvoorbeeld met die schoenen aanpakken? Meneer begint pas te klagen over zijn schoenen als we de deur al uit zijn. En als hij een boterham met kaas vraagt, wil hij zodra die voor zijn neus staat een boterham met pasta en niet met kaas. In de winkel weigert hij regelmatig te luisteren, dus dan belandt hij uiteindelijk krijsend in het winkelwagentje. Echt, ik heb geen idee hoe ik deze situaties kan voorkomen...
Bazig
Ik vind drie tot vier aanvaringen per dag best wel veel. Zulke periodes hebben we hier ook wel gehad en als ik dan eerlijk was, lag dat vooral aan mij. De aandacht vragende vernielzucht na de geboorte van een baby komt me ook bekend voor .
Ik ben van nature heel meegaand en lief in het sociale verkeer, maar tegen mijn kinderen ben ik best wel bazig. Dat moet ook wel, anders maken ze de kachel met me aan. Mijn man laat meer over zich heenlopen, dus die moet regelmatig veel harder uithalen om zijn gezag te laten gelden (niet fysiek hoor). Hij verzucht wel eens dat hij wel net zo streng wilde zijn als ik 'want dat is wel makkelijker'. Onze kinderen zijn dubbelzijdig erfelijk belast met eigenwijsheid, dus ik heb er ook een hele kluif aan .
Oostindisch doof
Met een aantal dingen ga ik geen discussie aan. Iemand vraagt om een boterham kaas, en wil dan met pasta? Jammer, je eet eerst degene op die voor je neus staat, daarna kun je een ander krijgen. Zeuren? Ga maar naar je kamer, dan eet je maar niet. Maar ik wil het gezellig hebben aan tafel.
In de winkel helpt het enorm om ze te vragen te helpen zoeken naar dingen. "Kun jij een pak melk voor me halen? Dan pak ik de kaas." "Oh, ik kan de nutella niet vinden, kun jij even zoeken?" Zo wordt het gewoon leuk (wel ruim de tijd nemen).
Wat is het probleem met de schoenen?
Guinevere
Zoon van 5 is hiertoe ook in staat. Ik heb hem van tevoren een aantal malen duidelijk geinstrueerd: pas als mamma het zegt oversteken en wie niet kan luisteren, mag niet meer zelf fietsen maar moet als een baby achterop en het interesseert me totaal niet dat je zelf denkt het wel te kunnen. Niet luisteren is niet fietsen, klaar. Dan maar krijsend achterop, daar zit ik totaal niet mee. Ik geef ook gerust een forse uitbrander op straat.
Klagen over schoenen: jammer dan, morgen beter (als het alleen om de strijd gaat). Klagen over het eten: jammer, dan eet je maar niks (of hij smeert de volgende dag zelf, maar wie eigenwijze kinderen heeft, weet dat het dan opnieuw een krijspartij wordt want dan wisselen ze alsnog van mening). Wie niet luistert, mag niet vrij rondlopen in de winkel (maandenlang krijsend kind in winkelkarretje gehad). Alleen 'vrij' rondlopen in de supermarkt met de hand aan de kar. Heb ik tijden als een havik op gelet . Overigens hield ik tijdens het boodschappen doen altijd mijn hand op zijn handen als'ie in het winkelwagentje zat, want toen hij nog kleiner was, trok hij zo alles uit de rekken (zie verhaal van Kiki) als ik even mijn ogen van hem afdraaide. Er zijn zelfs dagen geweest waarop ik meneer verbood om maar een meter uit mijn buurt te gaan in huis, want hij vernielde alles in zijn experimenteerdrift.
Kortom, ik heb me regelmatig als een totale drilsergeant gedragen. Enne, mijn kinderen vinden me nog steeds lief . Want als je mij goed aanpakt, kun je heeeeeel ver met me komen en vind ik heel veel goed. Dat vertel ik er natuurlijk ook altijd bij, wat bij mij wel werkt. Dat van die koffie, daar zou ik hard om lachen en zeggen: leuk geprobeerd .
Tnx ,maar...
Precies wat jullie adviseren doe ik altijd al. Dat betekent dus dat het bijna élke keer weer een drama wordt met dat brood, want 6 van de 7 keer verandert hij tussen zijn bestelling en het serveren van mening over het beleg. En dat wordt dus elke keer weer bleren, waarschuwen, nog een keer bleren en weigeren, op de trap zitten en dan uiteindelijk tóch die bestelde boterham met véél smaak opeten. Zucht. En dat meerdere malen per dag. Of met een bekertje melk. Er zit te weinig in. Of er zit teveel in. Maakt niet uit hoeveel ik erin doe, het moest ánders. Brul. Dan zeg ik: Okee, dan maar niet, haal de beker weg en zet 'm in de keuken, of ik negeer het en laat 'm staan. Brul. Bler.
Over die schoenen: dan loopt hij de hele tijd op zijn laarzen in huis rond. Jassen aan, even naar de winkel. Als je dan nét met hem op de fiets zit of de straathoek om bent gelopen, dan had hij zijn rode schoenen aan willen doen. En dan haalt hij alles uit de kast om me naar huis te doen omkeren zodat hij die rode schoenen aan kan gaan trekken. Betekent dus dat ik dan weer 10 minuten met oordoppen in vanwege het kabaal onderweg ben. Natuurlijk zijn dit maar voorbeelden, maar het gaat werkelijk de hele tijd zo door. Gelukkig heb ik al mindfulness gedaan. :-S
Krijsen onderweg
Dat doet ze niet meer. Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik zei dat ze kon ophouden met krijsen, of naar huis lopen. Vervolgens de auto aan de kant gezet en het portier open gedaan. Blijkbaar kwam ik erg geloofwaardig over, want het was direct stil
Vic
Wij zijn nog op zoek naar zo'n ouderwetse luxe auto, waar je het raampje tussen de achterbank en de chauffeur kunt dichtdraaien. Een Rolls of een Bentley ofzo. Ook wel fijn ivm onze andere zoon, die nog geen halve minuut zijn mond kan houden. Het zou de verkeersveiligheid in elk geval ten goede komen, zo'n raampje. Kan ik me weer op het verkeer concentreren.
Hmm
Misschien heeft hij meer ruimte en zelfstandigheid nodig, zoiets? Zoon kan hier opstandiger worden als hij te veel op de huid wordt gezeten naar zijn idee, en dan helpt het wel eens om met wat afstand te bedenken of het tijd is voor een nieuwe stap naar zelfbestuur.
In jouw rijtje zou zoon misschien zelf zijn boterhammen kunnen smeren en melk inschenken? Voor de andere problemen weet ik niet meteen een truc, maar misschien dat die ook verminderen als hij in het algemeen meer zelf gaat doen.
Overigens
wil ik daarmee absoluut niet zeggen dat je hem overdreven klein zou houden naar objectieve maatstaven... dochter van 3j9md is nog lang niet toe aan zelf boterhammen en drinken regelen (ik zou het wel wat vinden, maar ze zijn hier nogal servicegericht...). Maar voor jouw zoon kan dat natuurlijk wel heel anders liggen.
Asa
Dat zal ik morgen eens proberen. Ik zit inderdaad ook nog steeds in de bediening hier. Dan moeten we wel netjes aan tafel gaan eten, dat doen we nu bij het ontbijt en de lunch eigenlijk niet. Het zou zomaar een aanvaring minder per dag kunnen betekenen.
Hem in de winkel de boodschappen laten kiezen is nogal moeizaam. Hij komt dan alleen maar met Shrek-drinken en tijdschriften aan. Of hij neemt de benen richting de winkel naast de supermarkt. "Ja, ik was even hier gaan kijken, léuk he mama!".
Pffft
Nou, zoonlief is weer aardig bijgekomen van de operatie vrijdag. (Lees: gedraagt zich als een kleine Napoleon). En verder lijkt 't wel of hij (door de operatie? Door de pijnstillers?) niet veel meer voelt in z'n blaas, want hij vindt steeds dat hij niet moet plassen en laat vervolgens de boel lekker lopen... Ik krijg er de zenuwen van; over twee weken gaat hij wennen op school! Op de creche gaat het al tijden goed, maar thuis vertikt hij 't gewoon om te gaan plassen. En dat is dus sinds de operatie alleen maar erger geworden... Aargh.
Dat van die "verkeerde" boterham kennen wij ook. We geven geen waarschuwing, en gaan de confrontatie niet aan. We zeggen gewoon "eerst dit opeten, daarna mag je..." Krijsen proberen we ook te negeren. Meestal beginnen man en ik op opgewekte toon een "gezellig" gesprek, (wij zijn dan ook even oostindisch doof) waarna hij meestal toch gewoon gaat eten. Daarna weer gezellig doen tegen hem natuurlijk
Dat werkt aardig, maar wat ik met de andere momenten aan moet... Het blijft zoeken. En hij is vergeleken bij andere kinderen (neefje en nichtje) echt niet zo lastig...
Uhm
Blijkbaar ben ik toch niet zo'n lieve moeder, want een kind dat er in de supermarkt vandoor gaat, naar buiten, heeft echt een fikse straf te pakken (in de supermarkt zet ik dan in de wagen, maar dat heb ik bij mijn 2 jarige regelmatig gedaan, zelfs mijn 3jarige duveltje doet dat niet meer). Ik zou echt woest zijn! Ik vind echt dat je 4 jarige zich gedraagt als een 2jarige.
Het klinkt echt alsof jij alles bediscusieerbaar laat maken. (no offence intended)
Reken maar dat ik dan boos ben! Vooral als ik 'm eerst 10 minuten aan het zoeken ben geweest.
De ellende met meneer is niet dat ikzelf alles bediscussieerbaar (leuk woord voor scrabble) laat maken, maar dat hij werkelijk constant probeert over alle grenzen heen te gaan. Ook discussies, die van hem uitgaan, want hoe ik mijn poot ook stijf houdt, hij doet het toch. Ik dacht ook een tijdje dat het aan mij lag, maar op het KDV hebben ze precies dezelfde ervaring met hem, hoewel uiteraard in iets minder heftige vorm.
Hij probeert zich juist te gedragen als zijn grote voorbeelden van 7+ (broer en zijn vrienden), ik ben bang dat dat het probleem verergert. Daardoor vindt hij dat hij ook van alles kan en mag. En de opvoedstijl die we bij zijn broer moeten hanteren is juist tegengesteld aan de stijl die we bij ons kleutermonstertje moeten gebruiken. Bij broer is het juist meeveren en onderhandelen, bij kleine broer werkt die methode averechts. Maar hij ziet 'm wel toegepast worden natuurlijk.
Nou ja, wie weet trekt het wel wat bij als hij een tijdje op school zit. Dan ziet hij wat zijn leeftijdgenoten doen, en concentreert hij zich minder op het gedrag van zijn bijna 5 jaar oudere broer.
Valkyre
Lastig zeg, met die natte broeken. Maar het is nu pas een paar dagen na zijn operatie, dus probeer het hoofd koel te houden! En als hij het op het KDV wél doet, dan is er een grote kans dat hij op school ook netjes naar de wc gaat. Zéker als de juf hem op gezette tijden erheen stuurt.
Zelf ben ik wel blij, al sinds de eerste keer op school heeft zoon het drooggehouden. Wel liep hij in zijn blote kont met zijn broek op zijn enkels tussen alle wachtende ouders door toen hij van de wc terugkwam. Elegant. :-p
Nou
Het kan heel goed zijn dat je de modus met hem nog niet gevonden hebt. Een beetje strijd is prima, teveel strijd duidt volgens mij op andere zaken. Ik heb ook met periodes gedacht dat zoon wel erg bewerkelijk was, maar in periodes dat het beter met hem ging merkte ik dat hij eigenlijk heel gezeglijk is, hoewel natuurlijk net zo goed nog eigenwijs en temperamentvol, maar wel heel meewerkend. Het is een erg gevoelig kind dat zichzelf overschreeuwt.
Overigens heb ik vaker korte periodes ervoor gekozen om niet met hem boodschappen te doen. Dat was toen dan gewoon teveel voor hem. Gewoon, ook om strijd te voorkomen. Strijd wordt ook een gewoonte! (en hoewel het leek alsof zoon hier vaak uit was op strijd, kan hij er eigenlijk helemaal niet goed tegen)
Met boterhammen zou ik goede afspraken maken. Een keer gezellig een grote tekening maken bijv, waarop jullie samen de afspraken tekenen rondom de maaltijden. Bijv beleg op tafel zetten, en hem zelf laten smeren, wat hij maakt moet hij eten. Of maar net wat bij jullie aanslaat.
Ik herken ook dat je de opvoeding automatisch afstemt op de oudste. Misschien kun je met oudste er een beetje een spel van maken, jongste samen wat gaan opvoeden? (ik kan nu met oudste bespreken dat sommige regels voor hem niet zo nodig zijn, maar voor jongste wel etc)
Boterhammen
Dat met die boterhammen gebeurde hier ook. Hij is 4 en smeert al 2 jaar zelf, dan dringt het tijdens het smeren heel goed door wat hij gaat krijgen. Als ik het smeer, zeg ik een paar keer heel duidelijk dat hij nu pasta heeft besteld en dus zometeen geen pindakaas kan willen. Soms verandert hij dan nog van gedachten, soms niet. Maar het protest achteraf is verdwenen.
Op dat gebied dan.
Vanmorgen stak ik over voordat hij aan de overkant was... Weer iets nieuws om te ondervangen.
Ik beneid je niet
Ik denk dat ik met jouw kind gewoon zo snel mogelijk op zoek zou gaan naar een baan voor 60 uur per week ofzo
Ik hoop dat je snel een methode vindt die werkt. heb je hem dat weleens gevraagd trouwens, hoe hij aangepakt wil worden? Soms kan er opeens iets heel zinnigs uitkomen.
Guinevere
Ach Guin, herken het zo, al moet ik zeggen (afkloppen) dat het nu tijdelijk even redelijk gaat maar nu maakt hij de juf het leven zuur. Was hij vorige week richting groep 3 verdwenen, gisteren naar de bieb. Er mogen altijd een paar oudste kleuters naar de bieb om nieuwe boekjes te halen, dat leek meneer wel gezellig, hij pakt dus een boek uit de klas en loopt zo achter de andere kindjes aan. Juf had het pas in de gaten toen de biebjuf hem kwam terug brengen. Meneer is heel aardig en lief als alles zo gaat zoals het zijn planning zit, wijk je daarvan af dan drama. En geen 5 minuten drama, nee hij is nogal van de lange adem en kan het heel lang volhouden. Mijn hoop is nu op school gevestigd, misschien leert hij zich daar gedragen, mij is het in ieder geval niet gelukt
Herkenning
Eigenlijk zocht ik vooral herkenning in deze draad, ik heb niet echt de illusie dat al het gedonderstraal eenvoudig op te lossen is. Ik ga 'm zo wel zijn eigen brood laten klaarmaken in elk geval en proberen of we daar afspraken over kunnen maken, al dan niet met een tekening.
60 uur werken lijkt me heerlijk ontspannend, dc!
Ayla, volgens mij is jouw zoon net zo'n gevalletje als de mijne inderdaad. Een heel lief mannetje, zolang het gaat zoals er in dat koppetje zit. En als dat niet zo is, dan moet de buitenwereld maar beter naar hem lúisteren, goedschiks of kwaadschiks. Nog een stukje behang nodig?
Hier ook één
Ook een monster van 4.Ik heb letterlijk de 4 maanden voor zijn verjaardag afgeteld tot hij naar school mocht.Nu gaat het deze week weer niet zo lekker vanwege de zomertijd 
Hij is moe en dan barst de strijd weer los.
Over het pick your battles,dat is soms zo moeilijk.Hij wil namelijk alles zelf uitvinden.Overal op klimmen dingen slopen.Van de week met een mesje een snee in zijn broek gemaakt.Hoe kan ik in hemelsnaam geen battle aan gaan? Hij mag niet aan een mes komen klaar!En dan hebben we dus weer een krijsende kleuter staan.Daar ben ik inmiddels aan gewend,maar soms...soms zou ik willen dat hij zo makkelijk was als mijn oudste...
