İk ben een slechte moeder
İk heb 2 kinderen, een van 9 en een van 6. Nu we door de corona thuis zitten en ook in de vakantietijd kom ik er achter dat ik binnenshuis niets tot weinig onderneem met mijn kinderen.
Ze vermaken zichzelf met elkaar, buiten spelen, binnen spelen of op de tablet.
Vandaag kwam mijn oudste binnen en vertelde dat er in andere straten allerlei leuke spellen waren georganiseerd en waarom dat bij ons niet was. Wij wonen niet in zo’n straat waar saamhorigheid heerst helaas.
Maar goed, toen hebben we in onze tuin allerlei oud hollandse spelletjes gedaan met haar zusje en nog een vriendin.
Als ik dan op de tv kijk en op social media hoe ouders hadden uitgepakt (ikzelf heb altijd al een hekel aan koningsdag gehad) dan voel ik me een slechte ouder dat ik toch ze niet die oranje shirt had aangedaan en moeite had gedaan om alle spellen al klaar te zetten of oranje tompouchen te halen.
İk ben nooit een meespeel moeder geweest, maar ik voel me een niet betrokken moeder, straks zijn ze groot en als ik dan achterom kijk heb ik nooit quality tijd met ze gehad. Ze spelen altijd boven samen. İk speel nooit met ze.
İk weet ook niet zo goed wat ik nu binnenshuis met ze kan doen zonder dat het teveel geld kost.
Misschien komt het door de corona tijd maar ik voel me vandaag een beetje ellendig doordat ik al die gezellige beelden voorbij zag komen.
Hoe kan ik een leukere moeder voor ze worden? İemand tips?
Ja ik ben er nog
Eigenlijk voelde ik me al rot na die kpn reclame waar alle opa’s en oma’s hun kleinkinderen misten. İk voelde de vraag al aankomen omdat we ineens allemaal stil werden (wij hebben beiden alleen onze moeders, maar die wonen mijlenver (buitenland) en zijn niet echt oma’s oma’s.
Mijn dochter vroeg toen ook waarom wij niet zulke opa’s of oma’s hadden;(
Toen ze dus met koningsdag verveeld binnenkwam en vroeg waarom wij niets deden dacht ik waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht.
İk doe (denk ik) genoeg en plaats dat bijna nooit op social media omdat ik dan van het moment wil genieten en niet op mijn telefoon wil zitten.
Maar er was een vraag waarom ik hier gepost had en of ik nieuw was. İk lees al jaren mee en op koningsdag voelde ik me dus erg ellendig en hoopte een schop onder mijn kont te krijgen door reacties als ja je bent inderdaad een slechte moeder;( maar lees allemaal super lieve reacties.
Gisteravond toch in bed aan mijn jongste gevraagd of ze een leuke dag had gehad en wat ze het leukst vond; pancakes bakken, dat ik haar 3 boekjes had voorgelezen, dat ze mocht knutselen met haar oude tshirt en dat ze papa mocht opmaken.
Alkes
Ik weet het niet. Had er eigenlijk alweer spijt van. Ik baal ervan dat mijn vertrouwen weg is. Maar ik zou nieuwe deelnemers erg toejuichen en wil niemand afschrikken met mijn vragen en evt reacties daarop.
Eileen42, je dochter stelt kritische vragen. Dat zou je moeten waarderen. Maak het niet zo persoonlijk. Laat haar eens om zich heen kijken en vragen stellen. Hoeveel kinderen in haar omgeving hebben 2 setjes opa's en oma's bij wie ze graag op bezoek gaan? Laat haar ontdekken,.of vertel haar dat reclamebeelden worden gemaakt op een bepaald gevoel op te wekken.
herkenbaar
maar ik ben toch ook meer van het eten en drinken verzorgen en verder zorgen dat er speelgoed is dat bij hun leeftijd en interesses past. Toen ze klein waren, waren ze in mijn herinnering vooral buiten. Mijn moeder was ook zo en daar heb ik goede herinneringen aan. Wij deden thuis nooit iets met onze ouders, hadden geen auto en gingen nooit weg, behalve naar de oma's. Maar we konden onszelf vermaken, gingen veel buiten spelen en voelden de warmte van onze ouders om ons heen, dat was genoeg.
Inderdaad
De kritische vraag van je dochter is geen persoonlijke aanval naar jou!
Probeer zo een vraag om te buigen. Zoals in het voorbeeld van de reclame van opa en oma: jammer he dat het bij ons niet zo is, zou het bij iedereen zo zijn denk je?
Ik heb heel vaak gesprekken met mijn kinderen naar aanleiding van de reclame, vooral mijn jongste (9) die ziet iets en wil dat ook hebben. Soms is het antwoord: vraag maar voor je verjaardag en soms hebben we een gesprekje over wat reclame is, wat het doet en hoe je dat kan herkennen.
Een vraag als: waarom doen wij niks met koningsdag, zou ik ombuigen naar: je bedoelt dat jij ook graag spelletjes wil doen? Zullen we samen eens kijken wat we kunnen organiseren?
Het is net zo iets als kinderen die zeggen: ik heb dorst. Volgens mij moetrn z3 zeggen: mag ik wat drinken?
9&6 jaar.
Je dochter vroeg "waarom hebben wij niet zulke oma' en opa's".
Een kind van 9 jaar dagelijks om me heen hebben is voor mij alweer even geleden. Maar ik herken het wel van mijn nichtje. Waarom hebben wij geen groot huis zoals bij Marietje? Waarom eten wij niet iedere dag patat? Waarom mag ik niet op paardrijden, iederéén mag dat. Waarom gaan wij niet op vakantie naar Bali?
Het is een lieve meid, maar geeft haar moeder ook vaak het gevoel dat ze liever ergens anders zou willen wonen. Het gras lijkt groener aan de overkant
Dus nee, je dochter heeft niet de oma's en opa's zoals standaard te zien is op tv. Naarmate ze ouder wordt gaat ze zien dat het bij iedereen anders is en daarom bij jou niet slechter.
Blij met de draad
Weliswaar zijn mijn kinderen allemaal al boven de 12 maar het "ik ben een waardeloze moeder" gevoel heb ik ook vaak.
En voor ik dit hier las had ik al zitten bedenken (na een fikse aanvaring met mijn puberdochter) dat ik het knap vermoeiend vind dat er blijkbaar ergens criteria zijn vastgelegd over hoe je een goede moeder en een goed mens bent maar dat die niet duidelijk bekend gemaakt worden en het je bovendien onmogelijk maken om gewoon te "zijn" ipv alsmaar hysterisch rondjes in je eigen hoofd te rennen over of het wel goed is wat je doet en of het niet anders moet maar dat je daar geen zin in hebt maar dat je je daar eigenlijk overheen zou moeten zetten maar hoe lang houd je dat dan vol? etc etc.
Man man en dan spiegel ik me niet eens aan andere moeders, ik probeer alleen maar aan mijn eigen maatstaven te voldoen...
en natuurlijk aan de altijd kritische blik van mijn kinderen.
Ik vind de tip om gewoon even te vragen wat er ergens anders zo leuk is, en dat dan in te voeren best een hele goede trouwens.
Waarschijnlijk gaat het meestal om kleine dingen, om gewoon eens iets nieuws en om het gehoord worden.
Met pubers ligt dat, heb ik de indruk, wat lastiger: die willen dingen niet anders maar vinden dingen stom.
Waarom hebben wij niet...
Als kind maakte ik mijn moeder een keer aan het huilen omdat ik zei dat ik het zo stil in huis vond (mijn moeder was weduwe en ik een nakomertje, dus we waren meestal met zijn tweeën).
Dat vond ik wel naar, want ik had het niet verwijtend naar haar bedoeld. Ik wilde mijn gevoel van eenzaamheid op dat moment gewoon delen, want ik heb graag veel mensen om me heen.
Mijn moeder kwam zelf uit een groot gezin en we gingen vaak genoeg naar de familie toe (helaas een eind verderop), waar dan veel mensen en kinderen waren en dat vond ik geweldig.
Als we dan weer thuis waren miste ik dat. Als kind zeg je dat vrij gedachteloos, mijn moeder moet het als falen opgevat hebben.
Wanneer mijn kinderen enthousiast zuchten over het grote huis of de leuke hond of het paard of het zwembad bij iemand anders dan voel ik dat ook steken, maar het is natuurlijk onmogelijk om "alles" te hebben. Overal is wel wat.
Wel kan gewoon even een spelletje doen of iets leuks, zelfs als je er zelf eigenlijk geen zin in had, voor je kind al helemaal super zijn. Het hoeft niet altijd een Jaguar of de nieuwste iPhone, aandacht is het leukst.
Dat ga ik mezelf ook maar weer eens voorhouden.
Wat doen we elkaar toch aan met al die reclames.
Nou
Jij: “ Als kind maakte ik mijn moeder een keer aan het huilen omdat ik zei dat ik het zo stil in huis vond”
En: “ Als we dan weer thuis waren miste ik dat. Als kind zeg je dat vrij gedachteloos, mijn moeder moet het als falen opgevat hebben.”
Ik denk dat ze eerder huilde omdat ze haar man/jouw vader miste. Zou dat niet meer voor de hand liggen dan ‘falen’?
Missen
Inderdaad. Zelf heb ik dat ook nog wel eens. Dat ik het verdrietig vind dat we niet een 'normaal' gezin zijn. Ik had dat mijn kinderen graag gegund.
Kinderen zullen met argeloze, of later meer beredeneerde, opmerkingen heus wel eens aan je zelfvertrouwen knagen. Of jouw keuzes bevragen.
De een is daar gevoeliger voor dan de ander.
Ellen
Hoi Ellen,
ik denk allebei.
Maar goed, ik was er bij en jij niet, dus ik zal het mis hebben.
