Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Schaamtevol

Schaamtevol

04-07-2010 om 18:56

Ik vind mijn kind zo vaak niet zo leuk

Ik heb 3 kinderen waarvan de oudste 10 jaar is. Ik ben gek op alle drie, maar mijn oudste maakt gevoelens bij me los die ik liever niet wil voelen. Ze is heel ingewikkeld, negatief, lui en doet zo vaak dom. Er zit heel wat in, dat laat ze uiteraard ook zien, maar ze maakt er eigenlijk een beetje een potje van. Het is heel lastig, want ik vind haar ronduit irritant soms. Ik schaam me er echt voor en wil dit helemaal niet voelen. Ik zie uiteraard ook haar leuke kanten hoor, maar de mindere kanten overheersen. Ze is enorm egoïstisch, deelt niets, kan de hele dag op de bank hangen als ik niet ingrijp en verslonst zichzelf. Ze is pas 10....pfff.
Ik doe echt mijn best om haar niet teveel op haar huid te zitten maar het is echt lastig. Ze heeft namelijk behoorlijk veel aansturing nodig. Broer en zus zijn een stuk minder gecompliceerd. Ze lijkt ook niet echt op mij en mijn man. Allebei niet negatief, optimistisch, totaal niet egoïstisch.... Ze lijkt heel erg op mijn zus en die van mijn man, en daar kunnen we het allebei niet mee vinden. Hoe gaan we hier mee om. Ik hou van haar, wil het beste voor haar. Ik onderneem express 1 op 1 activiteiten met haar, lekker fietsen of winkelen... dan is het heerlijk. Maar in de gezinssituatie is het heel lastig en veeleisend... Herkenning?

Groetjes Schaamtevol.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Het klinkt alsof

je met je hoofd het goede wilt doen.

Alleen maar goed dat je de vraag hier stelt, maar met je hoofd ga je dit niet oplossen.

Daarvoor moet je net een slagje dieper graven.

De termen die je gebruikt zijn erg stellig. Ik zou bijna willen zeggen negatief, ware het niet dat jij al aangegeven had dat niet te zijn (geintje). Je labelt namelijk niet het gedrag van je dochter, maar het wezen. Daarmee sluit je bij voorbaat ook je ogen voor de manieren waarop je het gedrag van je dochter zou kunnen beïnvloeden of mogelijk al beïnvloed hebt. Je zegt dat ze zelf zo is en laat geen ruimte voor a. omgevingsfactoren en b. mogelijkheden voor verandering.

Beetje streng allemaal misschien, niet lullig bedoeld. Een van de dingen, los van karakter, die anders zijn voor jouw dochter dan voor je andere kinderen is haar plek in het gezin. Misschien is het wel niet zo tof en leuk om oudste te zijn in jullie gezin? Om maar wat te noemen.

Kortom probeer wat meer gevoel in het geheel te brengen en wat minder duiding.

aaf

aaf

04-07-2010 om 21:50

Verdrietig

Wat een verdrietig verhaal. Dit wil je niet als moeder. Ik herken het niet. Wel dat ik voor mijn ene kind meer moeite moet doen om het te begrijpen dan voor het andere. Heb je altijd al zo over haar gedacht of is het iets van de laatste tijd? Bank hangen en verslonsen kan ook met beginnende puberteit te maken heben. De andere vervelende eigenschappen zijn -als je ze zo noemt- niet leuk. Probeer toch haar leuke eigenschappen hier tegenover te zetten. Ze net zo te benoemen. Wat je doet, 1 op 1 activiteiten, is heel goed. Dan is het heerlijk schrijf je. Dus je dochter IS niet zo. Want 1 op 1 zou ze net zo lui,negatief enz moeten zijn. Misschien is het goed je dit te realiseren. Misschien steekt ze wel af bij haar broer en zus. Hebben haar broer en zus eigenschappen die jullie meer aanspreken, past je oudste wat minder goed in jullie gezin.Dan zal ze dit zelf ook zien/voelen. Daar zal ze niet gelukkig van worden, en ook niet makkelijker.

Ik kan je geen tips geven maar hoop dat je gevoel gaat veranderen. Voor jullie allebei. Ik vind het heel dapper dat je het onder ogen durft te zien. Lijkt mij niet makkelijk.

Lou

Lou

04-07-2010 om 21:51

Zus en schoonzus

Ik ben het eens met beide voorgaande reacties. Daarbij nog een puntje: je schrijft dat ze lijkt op je zus en je schoonzus, waar je het niet mee kunt vinden. Laat die gedachte los, want dat kan heel beperkend werken. Ze IS immers niet je zus of je schoonzus. Ze is zichzelf. Dat weet je, maar ik hoop dat je het ook echt inziet en door-voelt.

Schaamtevol

Schaamtevol

04-07-2010 om 21:56

Reactie

Dank voor de reacties. Het is heel lastig om op "papier" te zetten en dan ook nog te kunnen overbrengen wat je voelt.

Het is een schat van een kind. Ze is mijn oudste, ik hou van haar, ben trots op haar. Ze is super creatief, geïnteresseerd in van alles en nog wat, schrijft geweldige verhalen, is zorgzaam. Kijk, ik ben een goede moeder en het kost me al heel wat om het hier op te schrijven. Dat zegt ook wat.
Ik lees hier al heel lang mee en weet dat er nu hele veroordelende reacties kunnen komen. Dat risico neem ik dan maar. Maar eigenlijk heb ik behoefte aan tips, herkenning, overleg en wellicht wat steun.

Een opmerking als: "Ook een kind wat niet op je lijkt, kan heel lief zijn", daar kan ik helemaal niets mee. Alsof ik dat zelf niet weet. Jee, dit is echt niet makkelijk hoor.

Ik wil juist dat het anders is. Ik wil me niet zo storen aan haar gedrag. Ik kan me goed voorstellen dat het misschien niet leuk is om de oudste te zijn.

Ik kan slecht omgaan met het feit dat ze zo "lui" is, er niets vanuit gaat op veel momenten, ze zeer egoïstisch kan zijn, heel negatief is. Ik wil daar beter mee om leren gaan, het beter begeleiden, ombuigen naar positief gedrag. De reden dat het me zo stoort is ook omdat ik me zorgen maak. Alles moet aangedragen worden, en ik wil dat het uit haarzelf komt. Dat zal uiteindelijk toch moeten lijkt me.

Nogmaals: tips heb ik behoefte aan.

Groetjes Schaamtevol.

Guinevere

Guinevere

04-07-2010 om 21:58

Puberen

Gezien haar leeftijd, zou ik zeggen dat dit gedrag pubergedrag is. Wie heeft er als puber nu niet op de bank gehangen en de hele tijd "nee" verkocht?
En het kan best zo zijn dat ze wat egocentrisch is ingesteld. Dat is lastig, maar ze is niet de enige op de wereld die zo is. Waarschijnlijk heeft het ook veel voordelen, en of die opwegen tegen de nadelen, dat is aan haarzelf om te ervaren. Kennelijk is het niet jóuw manier om "er" te komen in het leven, maar er zijn meerdere wegen naar Rome.
Verder nog een hart onder de riem: ik vind mijn kinderen ook regelmatig heel irritant. De rollen behang gaan er hier dan ook hard doorheen. En nee, ik schaam me er niet voor dat ik ze irritant kan vinden. Als ik er niet tegen kan probeer ik even uit de situatie te stappen, dat relativeert alles meestal voldoende om er weer even tegen te kunnen.

Guinevere

Guinevere

04-07-2010 om 22:05

Lui

Wat bedoel je eigenlijk met "lui", en dat alles aangedragen moet worden? Hoe combineert dat met haar creatieve kant? Luiheid kan trouwens ook positief uitpakken. Ikzelf ben bijvoorbeeld enorm lui, en doe dus alles zo efficiënt mogelijk. "Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan", is mijn motto.
By the way, ik vind dat je ook wat dingen zit in te vullen, je verwacht bijvoorbeeld al veroordelende reacties. Kan het zijn dat je haar ook op een bepaalde toon benadert, zo van: "je zult het er wel weer niet mee eens zijn", of "je zult wel weer niet meewerken"?

guera

guera

04-07-2010 om 22:05

Helpt het je?

om te kijken naar dat wat je van je dochter te leren hebt? wat hebben jullie elkaar te brengen? waarom is dit karakter bij jullie geboren?
Ik weet niet of zo kijken jou kan helpen. Mij helpt het nl wel als ik in een negatieve modus richting kind zit.
Je hebt ook van die testen op bedrijven hoe je tov collega's zit met allergieën en blinde vlekken e.d. Klinkt als een "allergie", bijv. het luie gedrag van je dochter. Misschien kun je er iets mee als je het zo bekijkt?

Zie hier:
........"Allergie:Zij representeert de inferieure kant van onszelf, die eigenschap die we feitelijk onacceptabel vinden en waarvan we niet onder ogen kunnen zien dat we die zelf hebben. We ontkennen dus dat we die eigenschap bezitten. Tegelijkertijd realiseren we ons op een onbewust niveau de aanwezigheid van die onaanvaardbaar geachte eigenschap. De ontkende en uit ons bewustzijn verbannen eigenschap bezorgt ons zodoende toch nog last. De mens heeft daar een magistrale 'oplossing' voor gevonden: hij projecteert de onaanvaardbaar geachte eigenschap op de omgeving en meent nu in zijn omgeving allerlei mensen waar te nemen met die onaanvaardbare eigenschap. Die mensen worden door de projecteur op grond van die vermeende eigenschap krachtig veroordeeld."...........

Schaamtevol

Schaamtevol

04-07-2010 om 22:34

Wederom reactie

Ik denk ook dat er voor een deel beginnende puberteit bij zit. Dat verklaart ook best een deel.
Maar... dit speelt al veel langer. Als wij een dagje weg gaan, wil ze nooit mee. Nooit. Ik heb daar vaak aan toe gegeven, geen dag uiteraard maar wel een uurtje ofzo naar het voetbalveld bijvoorbeeld. Dan blijft ze thuis. Als we dan thuis komen, storen we haar echt. Ze ligt dan op de bank en reageert heftig geïrriteerd dat we thuis zijn. Dat doet me pijn. Aan de ene kant wil ik graag dat ze blij is dat we er weer zijn, aan de andere kant stoor ik me aan het feit dat ze zo reageert. Ik heb haar gezegd dat ik soms het gevoel heb dat ik maar 2 kinderen heb omdat ze nooit mee wil, ze mist hierdoor heel veel leuke dingen. Dan zeg ik haar ook dat het me pijn doet dat ze nooit met het gezin mee wil doen.

Als mijn dochter een keer iets van haar wil lenen is het altijd nee, andersom kan het wel vaak. Ze is altijd bang om tekort te komen: "Dat heb je zeker niet voor mij he?" Maar het gekke is, ik heb dat voorgevoel nog nooit bevestigd. Alles is eerlijk verdeeld. Taken, beloningen, aandacht. Dat doen we heel bewust omdat we graag willen dat ze alledrie in balans zijn. Maar bij haar kunnen we het niet goed doen.

Hoe het rijmt met haar creativiteit? Als ze alleen ongestoord op haar kamer is, komen er de prachtigste dingen uit. Ze schrijft hele leuke verhalen, maakt zelf kleding met naald en draad, en tekent en knutselt heerlijk. Daar genieten we van, we lezen met veel plezier haar verhalen en zijn bere trots. Dat laten we haar ook heel duidelijk merken.
Het lijkt wel of het gezin als geheel haar niet kan bekoren. Alleen zijn heeft haar voorkeur. Maar niet als het op haar vriendinnen aankomt. Die heeft ze het liefst de hele dag om haar heen. Maar niet haar broer en zus of ons. Dat is echt heel verdrietig om te voelen.
Hoe kunnen we haar helpen, hoe veranderen we de dynamiek in het gezin zodat zij zich daarbij goed voelt en wij ook...

Pfff, het geeft wel lucht om het op te schrijven.

Guinevere

Guinevere

04-07-2010 om 22:47

Leeftijdverschil

Kennelijk heeft je dochter veel behoefte aan "peers". Hoe oud zijn je andere kinderen? Kennelijk vallen die voor haar in een andere categorie?
Verder heeft ze nou eenmaal die behoefte om alleen te zijn, ze komt dan helemaal tot bloei zo te lezen! Vergeet niet dat JULLIE als gezin haar dus wel die omgeving geven, waarin ze zich zo goed kan ontplooien! Daarvoor hoef je dus niet de hele tijd op elkaars lip te zitten.
Hebben jullie al duidelijke afspraken met haar gemaakt? Dat het goed is als ze zich terugtrekt in haar eigen wereld (kamer of vriendinnen), maar dat je op bepaalde momenten graag geniet van haar aanwezigheid, bijvoorbeeld dat je dan wel verwacht dat ze aan tafel gewoon meepraat en probeert gezellig te zijn.
Overigens ben ik bang dat het moeilijk is alles eerlijk te verdelen over 3 kinderen. De wereld ís nou eenmaal niet eerlijk, door allerlei oorzaken. De gedachte dat dat wel zo is en dat alles gelijkelijk verdeeld wordt, zal m.i. altijd teleurstellingen opleveren. Accepteren dat de wereld tamelijk oneerlijk is, is niet leuk, maar wel realistisch.

Irritant

tja misschien vindt ze jou ook wel heel irritant en lui en egoistisch, ja wat vind zij eigenlijk van jou ?

hoe is het eigenlijk verder met jou, ben je een beetje gelukkig met jezelf, tevreden met wat je bereikt hebt ed ?

Projecteer je jezelf niet te veel op haar ? Welke verwachtingen heb je wel van haar en niet van de jongere kinderen ?

Anna

Anna

04-07-2010 om 23:17

Ik heb geweldige kinderen

Maar met het karakter van de een kan ik moeilijker omgaan dan met het karakter van de ander. Mijn oudste is enorm slim, creatief en gezellig met haar vriendinnen. Aan de andere kant is ze gesloten, heeft een enorme onafhankelijkheidsdrang, is een tikje dominant, en zorgt graag dat ze voor zichzelf de dingen goed regelt. Met die laatste eigenschappen heb ik soms erg veel moeite. Ze kan net zo uit de hoek komen als haar vader (mijn ex), waardoor mijn nekharen overeind gaan staan. En eerlijk gezegd denk ik ook dat we soms botsen omdat ik ook overbedeeld ben met sommige van die minder prettige eigenschappen (gesloten, onafhankelijk, egoïstisch). Mijn jongste is een vrolijke spring-in-'t-veld, lekker ongedwongen. Zo wil iedereen wel zijn Voor allebei mijn kinderen probeer ik een zo goed mogelijke moeder te zijn als ik kan, en daarbij hun karakter te volgen. En dat is niet altijd even makkelijk, maar je kunt niet meer doen dan je best (eventueel met hulp van deskundigen).

Aaf

Aaf

04-07-2010 om 23:18

Bijzonder meisje

Zoals je haar beschrijft lijkt het mij een bijzonder meisje. Zo creatief, kleding maken met naald en draad en zo graag op zichzelf. Uit je verhaal maak ik op dat ze totaal anders is dan haar ouders/broer en zus. ze valt behoorlijk buiten de boot. En hoe jullie ook je best doen; ze zal voelen dat haar broer/zus beter in het geheel passen dan zij. Lijkt mij moeilijk voor zo'n jong meisje maar misschien kan zij er wel mee overweg. Het valt mij op dat je vraagt hoe jullie haar kunnen helpen. Waarmee? Waar heeft zij last van? Het enige -wat ik lees- waar zij last van heeft is dat ze het gevoel heeft tekort te komen.Misschien(ik zeg het voorzichtig) komt dat voort uit het feit dat ze zich niet begrepen voelt. Daar kan ik mij iets bij voorstellen. Ik denk dat jij er nu misschien meer last van hebt dan zij. Vind je dat ze veranderen moet om in jullie gezin te passen? Of kunnen jullie prettig samen leven, een gezin zijn terwijl zij zich afzondert? Zou je dit laatste willen?

Dat ze zich zo afzondert zou ik ook al vlot aan de puberteit wijten. Maar het speelt al langer zeg je. Zij heeft weinig behoefte aan jullie gezin. Enerzijds heeft ze waarschijnlijk veel tijd voor zichzelf nodig, anderzijds zoekt ze wel veel contact met leeftijdsgenoten.(pubers ten voeten uit) Maar als ze het altijd al gehad heeft zal het jou als moeder wel kwetsen. En ook dat voelt ze. Voldoet ze alweer niet aan de verwachtingen van jullie gezin/van jou.

Het intrigeert mij dat je zegt dat het 1-op-1 contact wel heel goed verloopt. Ik zou daar op inzetten. Dingen doen waarin je terloops gesprekken met haar voert(samen fietsen,hond uitlaten,wandelen-dingen naast elkaar waarbij je elkaar niet direct aan kijkt maar wel op elkaar bent aangewezen praat makkelijker) zodat je weet wat haar bezig houdt; wat ze zo fijn vindt aan alleen zijn, wat haar stoort aan jullie aanwezigheid,hoe ze zelf graag in jullie gezin zou staan, hoe zij denkt dat een gezin werkt en wat haar taak daarin kan zijn, wat jouw rol als moeder kan zijn voor haar;waar heeft ze behoefte aan. En misschien is het een idee om 1-op-1 uit te breiden af en toe naar 2-op-1. Dus pa/ma/dochter of broer/ma/dochter. Misschien kan ze ervaren dat dat ook goed kan zijn.

Je schrijft dat jullie heel bewust alles gelijk verdelen;taken,beloningen en aandacht. Daar sta ik heel anders in. Wij hebben 4 kinderen en van jongs af aan gaat het hier niet gelijk op. Bewust omdat ik het geen doen vind. Dus de ene keer krijgt de een meer dan de ander, de ander mag soms misschien meer dan de een. Soms mag er 1 lang opblijven omdat ik denk dat dat goed is terwijl de rest gewoon op tijd erin gaat.Verjaardagskado's kunnen qua waarde enorm uiteen lopen.Ik denk dat ze op deze manier leren te geven en te nemen. Een ander iets te gunnen zonder het gelijk naar jezelf te wegen. En ik moet zeggen dat dat hier geen problemen geeft en dat ze inderdaad elkaar wel wat gunnen zonder te mauwen dat ze wat tekort komen. Niet dat dit beter is dan jullie het doen maar misschien wel iets om over na te denken.

Fijn dat het je oplucht om van je af te schrijven; ik kan me voorstellen dat het je hoog zit en dat je er niet makkelijk irl over praat.

Ik begrijp je helemaal

Ik begrijp je helemaal, want ik herken veel van jouw verhaal. Hier gaat het om onze 6 jarige dochter. Het lijkt wel alsof samen met het gezin zijn een straf is. Het liefst is ze spelen met de buurtkinderen of kijkt ze een film bijvoorbeeld. Maar enthousiast op ons reageren of gewoon even vertellen hoe de dag was enzo dat zit er niet in. Al gauw doen we het niet goed in haar ogen en is ze overduidelijk geïrriteerd op ons.
Moeilijk om mee om te gaan. Wij kunnen het ook niet accepteren zoals het is. Wij hopen maar dat het een fase is en proberen haar positief te benaderen.
Dus geen tips, maar ik wilde wel aangeven dat ik je begrijp en je verhaal herken.

Schaamtevol

Schaamtevol

05-07-2010 om 06:45

Dank voor alle reacties

Ik kan hier heel veel mee, ook met de wat strengere reacties. Het helpt me te relativeren. Mijn bericht heb ik geschreven na een hele dag met dit soort dingen, dus het was diep in de emotie.

Ik ben altijd van mening geweest (en dit is echt een levensovertuiging als je het zo kunt noemen) dat iedereen zichzelf moet kunnen zijn, een eigen karakter mag hebben en een eigen ontwikkeling mag doormaken, ook binnen ons gezin. Ik hou van alle 3 mijn kinderen en vind ze geweldig.

Ik ben even kwijt wie de opmerking maakte, maar het is wel een waarheid dat mijn andere 2 kinderen heel makkelijk zijn om leuk te vinden. Altijd vrolijk, makkelijk en ongecompliceerd.

Ik herken ook dingen van mezelf in mijn dochter. Dan heb ik het bijvoorbeeld over niet veel willen knuffelen, kusjes geven e.d. Ook het alleen zijn herken ik wel, maar mijn gezinssituatie was echt niet leuk. Een van mijn ouders had een drankprobleem en ik vluchtte daarvan.

Nu ik dit zo opschrijf realiseer ik me dat ik bang ben dat wij het niet goed doen omdat ze niet mee wil doen. Ik wil niets liever dan een harmonieus gezin waarin iedereen bloeit ook met elkaar. Ik heb hele goede, leuke gesprekken met haar, heb verder echt een goede band met haar en leg uit hoe wij dingen zien, en luister naar hou zij dingen ziet. Ze vertelt me heel erg veel en ik heb het gevoel dat ze me vertrouwt.

Ik heb altijd het gevoel gehad dat ze voor mij niet hoefde te veranderen om in het gezin te passen maar als ik dit draadje teruglees, voel ik dat helaas anders. Dat is een eyeopener.

Blijft echter voor mij de vraag wel staan of zij niet volledig bij ons wegdrijft. Dat lijkt me vreselijk. Wat maakt nou dat ze ons gezin niet leuk genoeg vindt om leuke dingen mee te doen. Ik dacht dat dat heel natuurlijk was op die leeftijd.... Ik blijf het wel heel lastig vinden merk ik.

Tjee, weer zoveel om over na te denken.

Schaamtevol

Schaamtevol

05-07-2010 om 06:48

Aaf

over het verdelen. Dat is het lastige van schrijven, het staat zo zwart wit.
Ik schrijf dat wij heel bewust alles eerlijk delen, maar ik bedoel eigenlijk dat wij opletten dat we alle kinderen de ruimte geven om te vertellen, om een op een dingen te doen, om te helpen. Dat soort dingen. Maar natuurlijk gaat de een later naar bed, mag de ander soms wel iets wat de andere 2 niet mogen, of krijgt iemand een groter cadeau. Dat leggen we uit, of ze accepteren het maar. Dat is het leven.

Even snel

(hebben beeldschermloze dag).

Zou je dochter niet die deal kunnen voelen? Dat zij het thuis leuk moet vinden om jou een goed gevoel over jezelf te geven? Dat jij een verbinding legt tussen haar gedrag en jouw prestaties?

Dat kan een behoorlijke druk opleveren.

Jolanda123

Jolanda123

05-07-2010 om 10:25

Harmonieus/ verwachtingen

Je schreef: Nu ik dit zo opschrijf realiseer ik me dat ik bang ben dat wij het niet goed doen omdat ze niet mee wil doen. Ik wil niets liever dan een harmonieus gezin waarin iedereen bloeit ook met elkaar.

Het is zo geweldig om te lezen dit stukje....
Weet je, een harmonieus gezin is een ideaal beeld wat in mijn ogen vooral gepromoot wordt door de libelle en de margriet, en natuurlijk niet te vergeten de televisie.

Daar zie je namelijk alleen maar de uitersten. Of het hele gelukkige harmonieuze gezinnetje, of het gezin waar één kind grandioos ontspoort.

de tussenweg wordt volgens mij niet zo gek vaak getoond, en de beelden die getoond worden kloppen domweg niet.

Het is een illusie om te verwachten dat alle kinderen in een gezin harmonieus met elkaar kunnen omgaan, en dat ze elkaar stimuleren om te groeien en te bloeien.

Een gezin is in mijn ogen eerder een omgeving waarin je met andere mensen samenwoont, en waar je een manier in moet vinden om daar mee om te gaan. Het zijn namelijk mensen waar je niet voor gekozen hebt, maar die er wel zijn. En dan is het ook nog eens de vraag of die mensen overeenkomsten genoeg met jou hebben om daar "leuk" mee om te gaan, zoals je met vriendinnen om kunt gaan.

Elk kind heeft andere behoeftes, en daar waar de een helemaal gelukkig is om iets samen te doen met een broer of zus, is de ander helemaal gelukkig om een keer niets te doen met broer of zus.

En dat is niet verkeerd of fout of slecht, het is gewoon anders.

Wij waren bij ons thuis met 3 meiden, en echt ondanks dat het een meidengezin was, is het niet zo dat de drie zussen nu een "margriet/libelle" band met elkaar hebben.

Daarvoor zijn onze karakters te verschillend.
Je schreef ook:

Ook het alleen zijn herken ik wel, maar mijn gezinssituatie was echt niet leuk. Een van mijn ouders had een drankprobleem en ik vluchtte daarvan.

Realiseer je goed, dat jouw ervaringen haar ervaringen niet zijn. JIJ vluchtte ivm jouw gezinssituatie om het voor jou dragelijk te magen, zij zoekt de rust en de ruimte op omdat het haar behoefte is om alleen te zijn. Omdat zij zich daarbij (misschien) beter voelt.

Er zit een behoorlijk verschil tussen naar boven MOETEN vluchten, en naar boven WILLEN vluchten....

Gr. Jolanda

Schaamtevol

Schaamtevol

05-07-2010 om 10:52

Rode beuk

Daar kun je gelijk in hebben. Dat inzicht kreeg ik echter pas net na het lezen van dit draadje.

Ik bespreek alles met haar, leg haar uit dat bepaalde dingen een bepaalde uitwerking hebben. Ook de dingen die ik er lastig aan vind. Bijvoorbeeld het gevoel hebben dat zij niet mee wil doen met ons gezin.

Ik vind dat wij ons best doen om haar goed te leren kennen en haar te bieden wat ze nodig heeft. Een goede, complete kamer op zolder, deur dicht is privacy, regelmatig alleen thuis kunnen blijven.

Ik moet dit allemaal even laten bezinken want ik merk dat ik lukraak gedachten aan het opschrijven ben en dat maakt het voor jullie niet duidelijker.

Ik ga alles nog eens lezen en dan terugkomen....

guera

guera

05-07-2010 om 10:52

En...

weet dat:
"leden van dezelfde familie, zelden onder hetzelfde dak worden geboren"

Familie zijn (een bloedband hebben) betekent niet dat je een familieband hebt/verwantschap voelt..... dat hoeft ook niet....daar zijn families niet perse voor.

Precies

als je geadopteerd bent heb je genetisch helemaal geen verwantschap maar kan je toch net als alle andere gezinnen wel een hechte band voelen.

ik zou dat deel van 'ze lijkt op iemand uit de familie die ik niet mag' ook eens onder de loep nemen, dat vind ik namelijk wel iets akeligs. Ja als je daar langer overnadenkt en linken legt met allerlei akeligs uit de geschiedenis, vooroordelen op basis van genen etc, nee dat moet je echt voor jezelf iets mee doen want dat klopt niet.

buitenbeentje

buitenbeentje

05-07-2010 om 12:54

Andere kant van het verhaal

Schaamtevol, ik vind je verhaal nogal confronterend eerlijk gezegd. En weet je waarom? Omdat ik denk dat ik vroeger net zo was als jouw dochter. Misschien niet qua karakter, maar wel qua 'er niet bij horen'.

Ik weet niet meer precies hoe oud ik was, maar zeker vanaf het begin van de puberteit, en warschijnlijk al eerder heb ik heel duidelijk het gevoel gekregen dat ik niet echt thuishoorde in 'ons' gezin. Ik voelde me anders, vond andere dingen leuk dan de rest. Of het nu ging om belangrijke zaken als politiek, geloof of diepzinnige gesprekken over wat dan ook, of over platvloerse dingen als hobbies, welke boeken je leest, of naar welke muziek je luistert. We hadden werkelijk nergens aansluiting leek het wel.
Ik voelde me bij sommige vriendinnen thuis ook veel meer op mijn gemak dan in mijn eigen ouderlijk huis. En daar was ik dus ook veel. Ik heb me serieus jaren afgevraagd of ik geadopteerd was, en mijn ouders me dat nooit verteld hadden. Of zoiets. En (en dit wil je vast eigenlijk niet horen) ...het is ook nooit meer echt goed gekomen. Ik zie mijn ouders en broers nog wel, maar weinig, en het kontakt is heel oppervlakkig en nietszeggend. Zodra het ook maar een beetje diepgang dreigt te krijgen botst het onmiddelijk. Nog steeds. Triest, maar het is gewoon een feit.

Ik vind het wel confronterend om je verhaal te lezen, want het drukt me wel weer met mijn neus op die oude feiten..ik heb mijn ouders vast gekwetst. Maar wat kun je daar als kind aan doen? Als je je zo anders voelt? Jouw dochter en jij praten in elk geval wel met elkaar...hou dat alsjeblieft vast, en gebruik dat om een basis te creeren vanwaar je verder kunt gaan. En probeer positief te blijven naar je dochter toe, hoe moeilijk ook. Vooral mijn vader heeft op een gegeven moment volgens mij de conclusie getrokken dat ik me te goed voelde voor 'hun' milieu (ik was/ben slim, was het eerste studerende kind ooit in onze familie. Misschien heeft het een rol gespeeld, hoewel mijn gevoel er niet echt bij te horen al van veel vroeger dateert dan mijn VWO examen) En daar heeft hij mij mee gekwetst. En het heeft zeker niet geholpen om de banden weer wat nauwer te krijgen.

Sterkte!

Buitenbeentje

ook buitenbeentje

ook buitenbeentje

05-07-2010 om 13:07

Heel herkenbaar

Buitenbeentje, jouw verhaal herken ik precies.
Maar wat lastig is, is dat ik me daar nu nog erg schuldig om voel. Ik zie mijn ouders juist wel nog veel, ik denk dat het daarmee te maken heeft. Het is een soort schijnvertoning, want niet alleen hebben ze mij nauwelijks iets te bieden, ik hen ook helemaal niet. Ik weet dat mijn moeder mn er een enorm verdriet van heeft, dat ik steeds minder bij ze paste. Voor haar is het gezin erg belangrijk. Maar het gaat gewoon niet, we groeien alsmaar verder uit elkaar en spreken steeds meer een andere taal. Grappig dat mijn kinderen tot nu toe nog wel graag bij ze zijn, hoewel ook tussen hen de verschillen groot zijn. Maar dat maakt blijkbaar niet zoveel uit. (nog)
Overigens probeerden mijn ouders ook wel mij mezelf te laten zijn. Toch werkte dat ergens niet, en hoewel ik enorm van hen verschilde op elk gebied heb ik toch altijd geprobeerd op ze te lijken. Die loyaliteit voelde ik heel sterk, al zouden zij waarschijnlijk zweren dat het niet zo was. Misschien konden ze toch niet zo goed verbergen dat ze moeite met me hadden? Er is iig nooit openlijk over gepraat, dat zou waarschijnlijk goed geweest zijn.

Polly Shearman

Polly Shearman

05-07-2010 om 15:16

Irritiant

Hier ook een zoon die vreselijk irritant gedrag kan vertonen, ik kon daar echt gillend gek van worden. Rare geluiden maken wat niet te corigeren viel.
Anyway ik heb het altijd over zijn gedrag gehad.
Ik hou zo van je maar ik vind het feit dat je nu dit en dit doen zoooo irritant!!

ik zou ook haar laten kiezen welke gezins akt jullie gaan doen, en die kleintjes moeten zich dan maar gewoon aanpassen. Dan is het HAAR dag..

sterkte ermee!

Harmonieus gezin

Het is opvallend dat je het over een harmonieus gezin hebt en dat je vervolgens haar gedrag afkeurd. In een harmonieus gezin kan ieder zichzelf zijn.

Je dochter is blijkbaar geen spontaan groepsmens. En jij vind spontane groepsmensen leuk. En solisten zijn maar rare mensen die niet meedoen. Dus je kind moet veranderen. Je kind mag dus bij jullie zichzelf niet zijn. Dat is in tegenspraak met dat je een harmonieus gezin wilt zijn.

Schaamtevol

Schaamtevol

06-07-2010 om 10:20

An-ka

Au, die doet pijn.

Ik heb mijn berichtjes terug gelezen en vind dat je geen gelijk hebt. Ik heb heel duidelijk gemaakt dat ik haar juist alle ruimte wil geven maar dat ik de balans heel lastig vindt. Ik wil dat ze gelukkig is en dat ze het naar haar zin heeft bij ons.

Ik heb door dit draadje veel inzichten gekregen en volgens mij heb ik dat ook laten weten. Ik had dit draadje niet gestart als ik het allemaal al had geweten.
Ik vind je bijdrage dan ook echt niet constructief.

sjalot

sjalot

06-07-2010 om 10:29

Eigenschappen vs. gedrag

Ik sluit me aan bij iedereen die al zei dat het dapper van je is om hierover te schrijven. En de discussie is voor meer mensen interessant omdat vrijwel iedereen wel verschillen tussen zijn kinderen ziet en daarmee om moet gaan.
Inmiddels hebben we al best wat over je dochter gehoord, negatieve en positieve kanten. Misschien moet je proberen de zaken uit elkaar te rafelen in dingen die tot de persoonlijkheid van je dochter behoren, en gedrag dat met opvoeding bijgestuurd kan worden. Dat ze graag alleen op haar kamer zit: dat hoort waarschijnlijk bij haar. Egoïstisch gedrag valt naar mijn idee onder opvoeding.
Ik weet niet meer precies of je een voorbeeld van egoïsme hebt gegeven maar ik kan me er zelf ook wel wat bij voorstellen. Het grootste stuk taart pakken bijvoorbeeld. Wellicht is dit trouwens typisch voor oudste kinderen (of het eerst zichtbaar bij oudste kinderen) omdat die als eerst in staat zijn goed te zien welk stuk het grootste is? Enfin, dit is op zich wel heel logisch gedrag voor kinderen: neem het grootste stuk --> beloning: lekker veel taart. Het vergt uitleg en veel herhaling om te leren dat dit uiteindelijk niet slim is, omdat anderen het je kwalijk nemen als je steeds het grootste stuk pakt. En dat anderen dan minder aardig tegen je zullen doen. "En wat zou jij vinden van iemand die altijd het grootste voor zichzelf neemt?" Enzovoort. Misschien is dit wel een open deur hoor en doe je dit allemaal al (maar mijn man bijv. is meer van "ze moeten nou toch onderhand weten dat...!", die denkt geloof ik dat kinderen sociaal gedrag vanzelf wel oppikken... nou denk ik niet). Oja en dan natuurlijk uitbundig prijzen als je ziet dat ze de volgende keer niet het grootste stuk pakt.
Nog een ideetje: rollenspellen. Of een situatie die niet goed liep, nog eens bespreken. "Hoe heb je gereageerd, op welke manieren had je nog meer kunnen reageren?" (En als je de situatie dan nog eens naspeelt dan heb je al een rollenspel.) Vergeet je eigen rol niet; als ouder kun je ook verschillende manieren reageren en je pakt het natuurlijk ook wel eens fout aan.
Verder heb ik wel eens gelezen (ook op het forum denk ik) over gezinsoverleg of hoe heet dat: een regelmatige 'vergadering' met het hele gezin over wat er goed gaat en wat beter kan enzo. Ik heb er geen ervaring mee maar lijkt me best een goed middel om af en toe wat ergernissen (voorzichtig) uit te spreken of om gezinsuitjes te plannen die voor iedereen leuk zijn.

Schaamtevol

Hoi,

Dit draadje blijft door mijn hoofd spoken. Ik vind het knap dat je erover begonnen bent, maar ik denk ook dat je erover begonnen bent omdat je ergens klem zit. En het zou best wel lastig kunnen zijn om uit die klem te komen. Beetje trial en error zou daarbij ook nodig kunnen zijn. En dat maakt het weer lastig om te reageren - het is niet op voorhand duidelijk wat hierbij getrokken moet worden.

Toch nog een paar suggesties:
- ik begrijp dat je alles eerlijk wilt doen. Toch denk ik dat je kinderen beter kunnen leren dat iedereen anders is, dat iedere situatie anders is, dat ouders per keer een andere beslissing kunnen nemen.

Dat sluit ook aan bij je kritiekpunt over 'egoisme'. als je je kinderen op verschillende momenten verschillend behandelt, zullen ze meer kunnen oefenen in verhapstukken van oneerlijkheden. In het niet hun zin krijgen, of niet het grootste stuk. Op een respectvolle manier, want de volgende keer krijgen zij juist het grootste stuk. En dan heb ik het niet over taart, maar bijvoorbeeld over de prijs van hun schoenen.

- ik ben zelf door mijn vader ook als buitenbeentje gestempeld. Het werkte alleen wat anders door dan bij jullie omdat mijn moeder ertegen in ging. Ik kan me dus veel voorstellen bij jullie verhaal, maar ik weet niet of dat klopt. Het raakt me alleen erg hoezeer je eigenschappen en gedrag op 1 hoop gooit. Het zou denk ik al een heel stuk schelen als je nu eens een tijd voor de zekerheid alles op gedrag zou houden. Gewoon in hoe je het zegt. Misschien ga je er dan ook al een beetje anders naar kijken.

- ik wilde ook vaak niet mee met het gezin. Mijn ouders gaven me vaak niet mijn zin, ik moest toch mee, en ik vond dat ontzettend vervelend. Ik voelde me niet gehoord. Nu wil een van mijn kinderen af en toe niet mee, en ik ga er anders mee om dan jij. Ik geef hem veel minder de keuze. Ik zeg dat het hoort bij het gezin dat je af en toe dingen samen doet. Ik leg hem uit welke dingen wij weer doen met/voor het gezin waar wij minder zin in hebben. Ik maak lijsten van te voren, bijvoorbeeld van leuke dingen om te doen op vakantie, en dan wordt er een aantal dingen uitgekozen. Het is dus niet een kwestie van opleggen, er zitten ook wel compromissen bij, maar wel van de leiding nemen.

En dat mis ik een beetje bij jou. Ik heb het gevoel dat je alles heel goed bedoelt, heel goed overdenkt, maar toch lijkt het alsof je te veel volgt. Te weinig de regie hebt, het overzicht waarom je de dingen op een bepaalde manier doet. En of je daardoor te veel persoonlijk wordt geraakt door het gedrag van je dochter. Terwijl je eigenlijk gewoon voldongen feiten aan het scheppen bent door je eigen gedrag.

Geen pasklare oplossingen dus. Ik hoop dat ik je niet te veel in en hoek zet, dat is niet mijn bedoeling. Ik heb alleen maar geprobeerd om zo rustig en helder mogelijk mijn gedachtenflarden neer te pennen. Als je er niets mee kunt, laat ze dan.
Uiteindelijk denk ik dat ik in jouw positie met iemand hierover zou gaan praten. Het is al net als met sommige onderwerpen op het werk, soms is een mailtje niet meer afdoende, dan kan je beter persoonlijk een gesprek aangaan.

Heidi*

Heidi*

06-07-2010 om 16:01

Misschien......

.......heel suf, maar als je er eens met haar over praat? Aangeeft dat je verdrietig bent en het zo graag anders wilt. Hoe zij dat dan ziet en hoe zij het leuk zou vinden thuis?

Een van onze jongens heeft ook wel wat van de door jou genoemde punten en het helpt mij dan om hem heel bewust aandacht te geven, te prijzen en te belonen. Hij wordt vrolijker en ik dus ook.
Ik vind het heel verdrietig voor je, dat wel.

Asa Torell

Asa Torell

06-07-2010 om 21:06

Uitstapjes

die lijken me inderdaad een kwestie van: of het moet, maar dan hoef je er geen zin in te hebben. Of het mag, als je wel zin hebt en gezellig kunt zijn. Misschien kan een duidelijke keuze voor een van deze twee benaderingen helpen. Daarbij hoort dan ook dat de verwachting over bepaald gedrag gaat van je kind, en niet over gevoelens.
Ikzelf vond uitstapjes als kind trouwens ook vaak niet leuk, en ik moest als oudste het langst mee omdat dat 'gezellig' zou zijn voor mijn jongere broers, die nog minder graag mee wilden! Al waren we toen al wel ouder dan jouw kinderen. Op zich vind ik het dan ook logisch dat kinderen vooral hun eigen ding willen. Maar ik kan me het afgewezen gevoel goed voorstellen, zoals je het beschrijft. Lijkt me moeilijk.
Misschien is het nog wat om je af te vragen hoe je haar reacties zou vinden als ze een jongen was? Van een dochter, en zeker een oudste dochter, verwachten veel moeders al snel iets meer inlevingsvermogen en saamhorigheid dan van een zoon.
Hier heb ik trouwens met zoon meer moeite dan met dochter (3), dat zit me ook dwars, ik herken het schuldgevoel. 'Gelukkig' is het voor man precies andersom, zodat we weten dat het niet aan de kinderen ligt maar aan onze match, met het kind of misschien zelfs alleen maar met de leeftijdsfase.

Struisvogel

Struisvogel

06-07-2010 om 22:09

Herkenning

Ik herken heel veel in je verhaal. Liever thuis blijven, egoïstisch, creatief, verslonzen, negatief, behoefte aan privacy, herkennen/terug zien van familielid.
Voor ons kind kwam er duidelijkheid na het krijgen van een diagnose.
Hiermee wil ik dus NIET zeggen dat jouw kind ook zo'n diagnose "waardig" is. Helemaal niet.

Misschien zou je deze gevoelens, dingen die je hier noemt eens kunnen bespreken met je huisarts? Kijken wat hij/zij er van vindt?

Een diagnose betekende in ons geval geen oplossing. Wel gaf het meer duidelijkheid en begrip.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.