Kind heeft moeite met 'volwassen' worden
Mijn jongste van 10, bijna 11, zit al een tijdje niet zo lekker in zijn vel. Hij is nooit een prater geweest maar door wat moeilijke gebeurtenissen de afgelopen tijd waarbij hij door o.a. de directeur van zijn school heel goed is opgevangen, lijkt hij zich wat vrijer te voelen om te praten. Daar ben ik natuurlijk heel erg blij mee want daardoor krijg ik de benodigde handvatten om hem te kunnen helpen. Een van de dingen waar hij mee worstelt, is dat hij helemaal niet groot wil worden! De eerste prepuberverschijnselen hebben zich al bij hem aangediend zoals vetter haar en okselgeur. Hij vindt het afschuwelijk en negeert het het liefst. Verder komt de middelbare school erg dichtbij waar hij door zijn oudere broer die nu de schoolkeuze aan het maken is, erg mee geconfronteerd wordt. Zijn broer is het tegenovergestelde. Die kan echt niet wachten tot het zover is. Behalve begrip en veiligheid bieden (ik heb hem al beloofd dat hij zolang bij mij mag blijven wonen als hij wil.) hebben jullie misschien nog concrete tips hoe je zo'n gevoeligheid kind helpt dealen met het onvermijdelijke groter worden?
Nou
vind het vooral maar vreselijk dan kan het alleen maar meevallen is mijn eigen levensmotto 
Het hoort bij het leven, vrij wel niets is statisch, dat brengt ook nieuwe mogelijkheden, positieve kanten.
Wat vindt hij moeilijk eraan?
Ik denk at er een wereld achter zo'n opmerking ligt.
Zegt hij het zelf op die manier?
Ik wil niet groter worden?
Wat aan het groter worden is waar hij mee zit?
Wellicht kun je die zaken stuk voor stuk een beetje relativeren.
Mijn zoon zou zoiets ook kunnen zeggen.
Ik weet bijna zeker dat hij dan bijv zegt: nou als ik groot ben moet ik alles alleen beslissen en dat vind ik moeilijk (ik zeg maar even iets). Daar kun je het dan over hebben. Een kind doet zoveel aannames die helemaal niet waar zijn.
Dat is denk ik voor hem helpvol om uit te pluizen....
Geleidelijk
Praten lijkt me een goed idee met jouw zoon. Wat mijn dochter tijdens zo'n inwilnietgrootworden-bui geruststelde was dat het allemaal geleidelijk ging. Ik geloof dat ik letterlijk dingen tegen haar zei als: tegen de tijd dat je naar de brugklas gaat, ben je daar ook aan toe. En dan nog is het best spannend, maar je hoeft je geen zorgen te maken om later want alles gaat geleidelijk. Soms zul je het zelfs te langzaam vinden gaan!
Peter pan
Ik vind het wel heel lief dat je zegt dat hij altijd bij jou mag blijven wonen.
Ik kon het me op m'n 11e niet voorstellen dat ik ooit niet meer zou willen spelen met poppen en daar werd ik even erg verdrietig van. Dat moment weet ik nu nog goed. Toch gingen die gedachten vanzelf weer voorbij door niet teveel vooruit te denken en van de dag te genieten.
Kent hij de film Peter Pan? Dat gaat daar toch over? Er zijn misschien wel meer leuke lees/kijktips over dit thema.
Haha manda rijn
Van zo'n opmerking zou hij de humor wel in kunnen zien. Maar de mogelijkheden ziet hij nog niet zo. Hij houdt alles het liefst bij het oude.
Guera, hij zegt letterlijk...
ik wil niet volwassen worden (nadat ie mij had gevraagd of ik snel volwassen was geworden) en ik wil altijd bij jou blijven wonen. Hij stapt ook nog regelmatig in de nacht bij mij in bed. Hij is bang voor de tijd dat ik en zijn papa er niet meer zijn en dat ie alleen moet gaan wonen. Als ik dan tegenwerp dat we van plan zijn heel oud te worden, bedenkt hij dat we ook een ongeluk kunnen krijgen. Dus ik heb hem ook belooft heel voorzichtig te zullen zijn maar wel beaamt dat zulke dingen kunnen gebeuren.
Lou, dat lijkt me...
inderdaad een goed idee. Benadrukken dat het niet zo snel gaat.
Peter pan
Die ga ik eens opzoeken. Hij moet em wel kennen maar dat is van lang geleden.
Lang, sorry
Misschien is het een idee om z'n zorgen niet proberen weg te nemen maar hardop in te laten vullen? Ik herken het wel, mijn zoon heeft ook van die periodes. Zijn zorgen over groot-worden, als we dood gaan, naar de middelbare school moeten, ach, wat een narigheid. Toen hij heel erg bezorgd was over onze dood, hebben we uitgebreid gesproken over wat hij denkt dat er dan gebeurt, behalve dan dat hij heel, heel erg verdrietig is, hoe gaat het dan verder? En z'n zorgen bleken heel praktisch: 'wie moet er dan voor mij zorgen?' en 'wie vertelt me het?' en ook heel leuk: 'krijg ik dan al jullie spullen?' waarbij hij heel blij keek 
. Nu hebben we gelukkig een plan en kunnen we uitleggen dat goede vrienden X&Y met hem zullen praten om te kijken wat op dat moment de beste oplossing is. Hebben hem zelf in laten vullen bij wie hij zou kunnen gaan wonen (als in: waar is er nog plaats en dat hoeft dus niet perse bij X&Y te zijn), bij wie hij zou willen wonen. Dus zelf een beetje de oplossing laten bedenken. Ook voor de korte termijn: wat gebeurt er meteen na het onheil of: 'ben ik dan een nacht alleen???'. Misschien niet leuk om over na te denken, maar wel heel verhelderend en zoon knapte er behoorlijk van op: er is een plan en hij heeft er wat in te zeggen. Bovendien, we gaan nou eenmaal allemaal een keer dood, en dat weet een gup van 10 maar al te goed, heeft geen zin om overheen te fietsen, want het gevaar is daar en dat weten ze dus dan kan je het maar beter bespreekbaar maken.
Opmerkingen als: 'het is allemaal nog zover weg', of 'Het zal zo'n vaart niet lopen' daar kan zoon niets mee. Hij heeft concreet nodig. Dus als zoon komt met de vraag of we kunnen Home Schoolen (we wonen in het buitenland) met middelbare school, dan kom ik met de opmerking dat het best spannend is, naar zo'n school gaan met allemaal van die grote kinderen. En vervolgens de vraag wie hij kent die al naar zo'n grote school gaat. Toevallig twee favoriete neven en de grote broer van z'n vriendje. Dat hielp. Lekker dicht bij huis, het idee dat zulke leuke mensen op zo'n school rondlopen maakt het niet minder spannend maar wel minder eng, als je begrijpt wat ik bedoel.
Zoon komt overigens ook nog steeds af en toe z'n bed uit om bij ons te slapen, Heel onhandig want hij is veel te groot maar we doen er niet al te moeilijk over. Er zijn geen slaapproblemen, hij gaat altijd normaal naar bed en uit logeren is ook geen probleem dus als hij af en toe erbij kruipt, vind ik dat best, maar dat is weer een andere discussie.
Ik vind opvoeden een soort van balanceren op een rand met iedere keer het gevaar de verkeerde kant op te kukelen: teveel te moeilijk, te weinig te makkelijk, loslaten hand vasthouden, aandacht negeren....pfff maar ik geniet ondertussen zo hard mogelijk van het feit dat zoon ons nog nodig heeft, (op) ons vertrouwt en zich vrij voelt om z'n zorgen bij ons neer te leggen.
Succes met je groter wordende zoon!
Sukran
Wat een mooie post! Bedankt.
Zachtmoedige dwang
Hier ook zo'n kind (10 jaar) hoor. Ze wil het liefste voor altijd op de basisschool blijven en heeft helemaal geen zin om groot te worden. In vergelijking met leeftijdsgenoten is ze ook nog wat kinderlijk.
Ik laat haar voor een groot deel gaan in haar behoeftes, maar sleep haar dit jaar bewust al wel mee naar de open dagen van middelbare scholen. Gewoon om het perspectief te openen: hoe ziet die wereld eruit? Het voordeel is dat het nu nog vrijblijvend is. Volgend jaar zal ze toch een keuze moeten maken.
Ik hoop dat ze vanzelf gaat zien dat de middelbare school niet "eng" is en dat ze er ook zin in krijgt. Kleine stapjes dus!
n@nny
Hier ook zo 1
maar ik was ook zo. Ik was helemaal weg van dat kinderen voor kinderen liedje vroeger: "Klein is fijn ik wil niet groter zijn".
Hier had ik met dochter zo'n momentje. Ze kreeg voor haar 8e verjaardag van mijn ouders een nieuwe slaapzak. Maatje volwassene. ZO zegt mijn vader: daar kan ze later mee op wereldreis. Totale paniek. "Ik wil niet op wereldreis, ik ga niet op qweeldreis. Moet iedereen op wereldreis. Ik Hoef deze slaapzak niet als ik dan op wereldreis moet......
We praten wel over hoe je in je eigen tempo veranderd en dat je dan wel wil en dat dan mag maar als ze niet wil het niet hoeft. Zoon zit nu in groep 7 en krijgt ineens tot zijn eigen verbazing wel zin in die middelbare school dochter gaat al brullen als ze er aan denkt dat haar broer niet meer op dezelfde school rondloopt.
Mijk
Inderdaad concreet laten maken
Mijn dochter heeft het soms (op iets kleinere schaal) als ze naar school moet. Ik wil niet naar school, zegt ze dan. Als ik doorvraag, kan ze vaak goed verwoorden wat het precies is waar ze tegen opziet. En daar kunnen we dan vaak samen wel een oplossing voor verzinnen.
Saskia
Wauw
Wat een liefdevolle reacties allemaal. Genoeg inspiratie voor een heleboel gesprekjes. Heel erg bedankt allemaal!
