Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
marie-laure

marie-laure

30-08-2011 om 11:30

M. lavell, vraag over gedrag

Misschien hoort dit niet echt bij ouders en school maar ik hoop dat je het zo eerder ziet. Ik zou graag je advies willen.
Mijn dochter van 8 heeft groep 2 en 3 in een jaar gedaan, ze zit nu in groep 6. Ze gaat graag naar school. Wel heeft ze sinds haar versnelling weinig speelafspraakjes. We zijn net verhuisd maar in de oude straat had ze wel veel speelvriendjes.
Thuis is haar gedrag al vanaf de peutertijd moeilijk. Ze luistert slecht, gaat altijd in discussie en maakt heel vaak een boze indruk. Verbaal is ze heel sterk. Ze is snel beledigd. Humor is moeilijk.
Ze heeft speltherapie gehad en ze is getest. Ze is verbaal hoogbegaafd en performaal hooggemiddeld, maar wel een flinke kloof tussen beide.
Ik denk dat we te veel de strijd met haar aangaan. Ik probeer er op te letten om dat niet te doen. Maar dan weigert ze dus te eten/te slapen/te komen op momenten dat wij het willen.
Het vrolijkste is ze als ze vrienden heeft om mee te spelen. Op school valt ze er niet buiten maar valt ook niet op. Speelafspraakjes na schooltijd lukken niet goed. En nu in de straat ook (nog) niet.
Hoe zouden wij thuis toch beter met haar om kunnen gaan???

Forumbeheer: De vraag staat helemaal onder aan de posting: hoe zouden wij thuis beter met haar om kunnen gaan. Dat is een vraag voor de rubriek Basisschoolleeftijd, niet Ouders en School. (Overigens mag iedereen hierop antwoorden, niet alleen M. Lavell. Ouders Online is immers een discussieforum en geen privéspreekuur.)

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Jemig

Ik ben geen gedragstherapeut, dus laat je vooral aan mij niks gelegen liggen.
Ik heb wel één lijfspreuk die me goed is bevallen, ook in de omgang met mijn kinderen: pick your battles.
Concreet voorbeeld: mijn zoon (toen 5 a 6) was altijd zeer traag met zich aankleden, maar hij wilde het wel zelf doen. Op een dag liep dat in tijd zo uit de hand dat ik me er toch weer mee ging bemoeien. Daar zat ik dan met al mijn wijsheid:"doe niet zo onhandig, doe nou eerst je sokken". Gelukkig echode deze zin meteen als onzin in mijn hoofd terug. Het maakt niet uit hoe hij het doet, als het maar gebeurt.
Dus toen volgde de volgende regel: als hij om 8 uur niet klaar was, dan geen ontbijt. Als hij om 8:30 niet klaar was, dan in pyama naar school.
De eerste dag probeerde hij het eerste uit en het werkte. Geen ontbijt. De tweede dag probeerde hij het tweede uit en ik ben inderdaad met hem in pyama naar school gereden. Hij gillend.
Na een kilometer of twee sloeg het gillen om in smeken en toen zijn we gaan praten. Deal gesloten: Ik bemoei me niet met hem. De deur van zijn kamer gaat zelfs dicht, zodat ik niet eens een vleugje van ergernis zou vangen. Hij zorgt dat hij op tijd klaar is met aankleden. Dan komt hij naar buiten en zeggen we alle twee iets liefs tegen elkaar.
Ja, we waren te laat op school want hij kreeg natuurlijk alsnog de kans om zich aan te kleden. Maar dat te laat komen was een peulenschil op dat wat we samen bereikt hadden.
In jouw geval zou ik zeggen: veeg niet alles op een hoop. Je noemt zoveel dingen tegelijk dat het onoverzichtelijk wordt. En dan ook nog die speelafspraakjes. Word eerst maar weer eens samen vriendjes voordat je je over andere vriendjes druk maakt.
Ik denk dat je bovendien ook wat kunt hebben aan deze link http://users.skynet.be/bk337022/casusmaurice.html
Volg het advies van dat dagboek maar op. Dan kun je voor jezelf inventariseren hoe erg het nu eigenlijk is. Je kunt jezelf bovendien betrappen op de fouten die je maakt. De beloning die je wellicht geeft in reactie op fout gedrag. Een beloning die misschien wel te vaak weg blijft bij goed gedrag.
Groet,
Miriam Lavell

marie-laure

marie-laure

30-08-2011 om 12:11

Wauw

Dank Miriam. Nee, ik weet je bent geen therapeut maar je hebt goede nuchtere blik. En de link die je tevoorschijn tovert is heel goed. Lijkt mijn kind wel en het lijken wel dezelfde ouders
Ik weet het zijn veel problemen die ik opnoem. Maar dat komt gewoon door dat ik het ook allemaal even niet meer weet. Ik noem de problemen met het te weinig speelafspraakjes hebben, eigenlijk speciaal op omdat het opvallend is hoe gezellig ze is, als ze maar lekker iemand heeft om mee te spelen.

Actie reactie

"Ik noem de problemen met het te weinig speelafspraakjes hebben, eigenlijk speciaal op omdat het opvallend is hoe gezellig ze is, als ze maar lekker iemand heeft om mee te spelen."
Een goede reden om dat vooralsnog even uit je hoofd te zetten. Het komt vanzelf wel weer. Je kunt niet uitsluiten dat jij zelf inmiddels zo hoopt op een leuk speelafspraakje in ruil voor rust in de tent, in je eigen belang dus eigenlijk, dat je dochter daarvan de indruk krijgt door jou afgewezen te worden.
Daar wordt ze dan weer gefrustreerd van... hoppeta.
Zie die link.
Groet,
Miriam Lavell

Een mogelijke aanvulling

Als ik je bericht lees, vraag ik me af wat naar jouw mening de grond van het probleem is. Ik bedoel: wil je dochter niet of vindt ze het (erg) lastig? Ik wil daarmee zeggen dat er slimme kinderen zijn, precies zoals jij je dochter beschrijft die moeite hebben met plannen en (passende) structuur aangereikt moeten krijgen. Niets mis met het iq, integendeel. Soms wordt dat niet gezien en opgevat als niet willen (luisteren).

Een van mijn kinderen zit duidelijk in die categorie en als wij de piketpaaltjes heel krap zetten met een zware consequentie is het voer voor problemen. Kind moet haasten (en de druk was al hoog), verliest het overzicht van dat wat hij al had en dan krijgen we een hele woedeaanval (logisch: de adrenaline productie is omhooggegaan). Daarnaast is er ook de valkuil waar m'n man op het vakantieadres nog in trapte: "als je je niet gedraagt, pakken we alles in en gaan naar huis". En zo wordt een probleem op de spits gedreven: of het hele gezin pakt z'n koffers of er lijdt iemand en plein gezinspubliek gezichtsverlies. En dat laatste is niet bevorderlijk voor het ouderlijk gezag en leert een kind ook niets behalve dat ie een ouder heeft die of op z'n woorden terug moet komen of wreed straft. Mi leer een kind van wreedheid, behalve dat het heel naar is. Het geeft geen veilig gevoel, doet het vertrouwen niet groeien, kan het zelfbeeld aantasten.

Ikzelf ben een groot voorstander van duidelijk naar het kind zijn (en dat kan vriendelijk) en consequent zonder agressie of ingrijpende straffen. In ons geval is het structuur aanbieden. En misschien zijn er wel kinderen dit baat hebben bij de guillotine-aanpak zoals ik dat noem.. (maar ja met 5??) maar dat lijken mij wel de heel speciaal gevallen. Wellicht is jouw dochter ook zo'n speciaal geval. En misschien zijn er wel gevallen waarbij je een kind heel duidelijk moet laten voelen: "don't f*** with me" want anders.. --> als er iemand geestelijk breekt, ben ik dat in elk geval niet".

Voor ons gezin geldt in elk geval: eten verheffen we niet tot een machtsstrijd en daarin geven mijn man en ik het voorbeeld. En dat geldt voor alle dingen die een vrijwillig karakter hebben (time out is op de gang en niet in de slaapkamer). Dus inderdaad: pick your battles. Er is een groot verschil in hoe je iets op de spits drijft: de motivatie eronder. Mi doe je er goed aan om wreedheid (en schande en wanhoop) als onderliggend motivatie te vermijden. Maar goed, dat is mijn eigen mening. Net zoals iedereen een eigen mening heeft. Maar ik vond dat ik je die als keerzijde kon laten zien.
Hoe dan ook succes want ik weet uit ervaring dat het best pittig kan zijn.

Woord vergeten

Het moet zijn: "Mi leer een kind NIET van wreedheid, behalve dat het heel naar is. Het geeft geen veilig gevoel, doet het vertrouwen niet groeien, kan het zelfbeeld aantasten."

Kobalt

Kobalt

30-08-2011 om 15:42

Nog een aanvulling

Misschien heb je er iets aan om je te verdiepen in collaborative problem solving. Www.livesinthebalance.org of het boek 'Het explosieve kind' De bedenker maakt onderscheid in drie oplossingsstrategien voor volwassenen als een kind niet aan de verwachtingen voldoet. Plan A, de volwassenen legt het kind zijn wil op, wat negen van de tien keer ongewenst gedrag bij het kind tot gevolg heeft. Plan C, de volwassene laat alle verwachtingen varen en laat het kind doen wat het kind zelf wil. (dit is goed als tijdelijke oplossing of als een oplossing voor problemen die je eigenlijk helemaal niet zo belangrijk vindt als je dacht, het kammen van haren bijvoorbeeld, of de kleur van de kleding van je kind). En dan heb je plan B. Dat is hem natuurlijk. Via een stappenplan leer je je kind om samen met jou oplossingen te zoeken voor problemen, waar jullie allebei tevreden mee zijn.

Quin van der Veer

Quin van der Veer

30-08-2011 om 20:24

Judith off topic

Ja, daar hebben wij mee gedreigd toen we op vakantie waren, dat we naar huis zouden gaan als het gedrag niet verbeterde, en dat het dan elke dag vakantieopvang zou worden ipv leuke uitstapjes. En we meenden het ook nog, want ik wens graag ook nog iets aan mijn vakantie te hebben ipv stijf van de stress rond te lopen op een camping. Merkwaardig genoeg is het gedrag daarna écht verbeterd, tot op de dag van vandaag zelfs (5 weken later). Natuurlijk werkt dit niet bij iedereen en heeft het ook te maken met het al dan niet "loos" zijn van het dreigement.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.