Naar zwemparadijs zonder begeleiding?
Hai,
oma, tante en vier kinderen tussen 9 en 12 jaar gaan een weekje naar CenterParcs. Oma liet zich ontvallen dat de volwassenen niet altijd mee zullen gaan, maar wel aan het huisje zitten of misschien een wandelingetje maken, de kinderen kunnen immers allemaal goed zwemmen en het zijn verantwoordelijke kinderen. Ik vind dit moeilijk omdat het toch over enkele uren gaat, en niet in een gewoon overzichtelijk zwembad. Ik weet dat er altijd risico's zijn, ook al zit je erbij. Zijn er extra-veel redders aanwezig in zo'n subtropisch zwemparadijs? Misschien is het daar wel de normaalste zaak van de wereld dat kinderen er zonder begeleiding zijn. Zelf zou ik me met een boekje op het terras installeren, af en toe eens zoeken en ev. afspreken dat ze zich af en toe komen melden. Dat is ook geen actief toezicht, maar wel beschikbaarheid. Wat als ze lastig gevallen worden?
Mijn vragen: Is het verantwoord hen alleen te laten gaan? Welke afspraken zijn heel handig? Ze vertrekken morgen al...
Groetjes,
Loentje
Vic
Gruwelijk! Dat van dat keihard schreeuwen/gillen moet ik ook nog eens meegeven. Ik vroeg aan oma of zij en haar dochter vroeger dan nooit lastiggevallen waren door mannen? Ik namelijk wel. "O jawel hoor, dat zijn zo van die dingen die je tegenkomt en waar je niet veel aan kan doen." Ja, inderdaad, maar je kan het toch zoveel mogelijk beperken. Ik probeer niet meer met argumen,ten te komen, ze snapt toch niet wat ik bedoel. Mijn man vindt het ook geen probleem dat ze alleen gaan zwemmen, maar heeft het voor mij wel geregeld omdat hij mij ook wel begrijpt, knap toch wel. Tja, hij en zijn zus zijn natuurlijk zo grootgebracht. Op mij waren ze te streng, ik ben echt wel minder streng, maar ik begrijp mijn ouders nu ;o)
Loentje
Tja dat is beeldvorming hè 
Voor de rest neem ik mijn petje voor je af en maak een diepe buiging. Ik vind het zo knap dat je je er zo doorheen geslagen hebt (door de moeilijke jaren bedoel ik) en er zo op terug kunt kijken.
En wanhoop niet, jouw tijd komt wel weer. Als je jongste straks wat groter en zelfstandiger is, krijg jij ook vast weer meer tijd voor jezelf.
Vandaag, en ik denk dat ik het snap
Ik denk dat ik iets snap in ons verschillend denken: ik ben niet zozeer bang dat er effectief iets gebeurt, wil er gewoon zijn moest er toch iets gebeuren. Indien ik gewoon ergens een boekje lees en bepaalde afspraken maak, kan ik ook niet voorkomen dat er iets gebeurt. Om iets te willen voorkomen moet ik de hele tijd alle kinderen vlakbij mij hebben en dat gaat niet, of zeer moeilijk. Dus kan je net zo goed aan het huisje zitten, dat verandert niets. Ik kan die redenering helemaal volgen. Maar het is voor de kinderen en de redders veel aangenamer als er wèl iemand aanwezig is. Vandaag was ik erbij en ik heb gezegd dat rennen niet veilig is. Zo kan je toch wel dingen voorkomen. De moeder van de jongste heeft formeel gezegd dat ik hem niet in de gaten moest hlouden, als ie weg was, was ie weg, geen probleem. Ik vroeg of ik dan ook niet verantwoordlijk was als er toch iets gebeurde en dat heeft ze bevestigd, met oma erbij. Tja. Gewoon op een bepaald uur ergens afspreken. Ik ging mee, ze zijn een hele tijd gewoon bij mij gebleven en waren ongeveer op tijd op de afspraak. Ze vonden het wel lollig om mij de weg te wijzen en te zeggen wat ik zeker moest doen op het half uurtje dat we maar hadden. Morgen zal er wel iemand van hen meegaan, tante vindt het wel goed om dat te doen omdat ik dat nodig vind. Omgekeerd zijn ze heel streng op voeding, ik minder, maar ik zou wel doen wat ze vragen als ze bij mij zouden logeren.
Maar ik denk dus dat zij denken dat ik er bijna zeker van ben dat er iets gaat gebeuren, en dus heel bang ben. En dat ze het daarom flauw vinden. ;o)
