Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Ondankbare kinderen

Poeh, ik heb het momenteel zooooooo gehad met het ondankbare gedrag van mijn kinderen (tweeling 7). Het is nooit goed goed, ze willen van alles en willen altijd meer.
Ze mogen veel (maar ook veel niet; hier geen Wii).

Ik merk dat ik steeds kribbiger wordt als ze weer zeuren, dralen en drammen. Kunnen ze nu nooit eens doen wat ze gezegd wordt? Moet op alles een 'maar' volgen? Ik schiet steeds meer in de houding: "ik fiets de hele stad voor je af, koop dit en dat voor je, etc.etc." Ik haal nog net de kindjes in Afrika er niet bij. En dat is natuurlijk ook zo kinderachtig van mij.

Ik besef mij dat het probleem vooral bij mij ligt. Ik denk dat het eigen is aan kinderen op voortdurend meer te willen en op hun manier (grenzen op zoeken). Maar ik kan er nu even niet meer tegen. Grrrrr, schop onder hun kont kunnen ze krijgen!

Dus .... iemand tips op hoe ik er op luchtige manier mee om te gaan zonder dat ik mijn goede humeur verlies? En herkenning doet het bij mij ook altijd goed (gedeelde smart...)

Groetjes, Linda

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
bertje1

bertje1

05-09-2011 om 20:49

Haha. had ook zoiets met puberzoontje

tja, het lijkt wel of de kinderen en ook de volwassenen steeds meer willen, hebben, hebben, iphone, wii, tablet, telefoon, etcetcetc... natuurlijk doe je hier deels aan mee (hoewel ik alle genoemde dingen niet heb, ja een oude telefoon) koop je natuurlijk regelmatig wel eens wat. Tja, dat is dan de economie.. Ik denk dat je heel duidelijk NEE moet zeggen en verder niet meer moet reageren. Misschien ook afleiden door ze eens te wijzen op iets anders wat ook schoonheid heeft?
(bos, tekening, nou ja...zie maar)

Ely

Ely

05-09-2011 om 21:03

Zakgeld

Hebben ze al zakgeld? Bood hier wel soelaas, ga maar rekenen hoelang je moet sparen

Vrees ook dat het een fase is, las in een eerder draadje geloof ik dat het vooral kort en duidelijk blijven daar hielp. En doorgaan op ander onderwerp in 1 moeite door

Succes!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Doe maar niet de kindjes in afrika

Uit wanhoop had ik ze er toch eens bijgesleept....en de volgende keer dat ik klaagde over de idiote berg was die de kindertjes produceerden: "Moeders in Afrika zouden heel blij zijn met een wasmachine en stromend water en electriciteit".
Zucht.

Ely

Ely

06-09-2011 om 01:17

Stuur het maar op....

is toch het standaardantwoord als moeder zegt "kindjes in afrika zouden blij zijn met zo'n lekkere spruitjestaart". Waar was die ook alweer uit? Jan, Jans en de kinderen?

Tineke

Tineke

06-09-2011 om 08:06

Geen reden voor dankbaarheid

Kinderen worden hier groot, dit is hun wereld, er is voor hen geen enkele reden daar dankbaar voor te zijn. Zij zijn wie ze zijn en waar ze zijn. Ze kennen geen armoede, ze kennen niet het gevoel daadwerkelijk te sterven van de honger of dorst. Ze weten niet beter dan dat dit de wereld is, hun wereld. En daar is niks mis mee.
Natuurlijk komen ze nu op een leeftijd dat ze hun wereld groter maken, steeds meer zien wat er allemaal wel mogelijk is. En dat is geweldig. Geweldig veel ook. Alsof ze in een soort luilekkerland rondlopen en steeds meer zien wat ze willen.
Tja, geef ze eens ongelijk. Weten zij veel dat toch niet alles mogelijk is. Of dat lang niet alles van wat mogelijk is, ook wenselijk is. Hoe zouden ze dat ook moeten weten? Dat moeten ze leren. En daar zijn ze nu mee bezig.
Er is dus geen reden om geïrriteerd te raken, ze zijn het aan het leren. Iedere dag opnieuw. (en volgens mij is dankbaarheid kunnen ervaren in onze maatschappij echt een volwassen-dingetje)

Jolanda123

Jolanda123

06-09-2011 om 09:04

Kort door de bocht

Ik ben het type "kort door de bocht".
Bij oeverloos gedram en gezwam (wat zelden voorkomt) en de opmerking dat ik niet lief ben, geef ik meestal als antwoord: "Je hoeft me ook niet lief te vinden, ik ben je moeder, en ik vind jou wel lief".

Of de opmerking: "luister vriend/vriendin, ik ben je moeder. Het is mijn taak om "nee" te zeggen, en het is jouw taak om te zeuren. Ik blijf alleen nee zeggen, dus je kunt net zo goed stoppen met zeuren."

Of, en dat doe ik als ik goede zin heb: We doen net alsof ik het kind ben, en zij de ouders. (LOL) En dan leef ik me helemaal uit in het zeuren om een glas ranja (te koud, te heet, niet genoeg ranja, te veel ranja) dat ik televisie wil kijken, en noem maar op....

Geweldig. De kinders helemaal moe en gefrustreerd om hun lastige kind , en ik verga van de lol.
Wat is het leven goed. < << >>

LindaJ

LindaJ

06-09-2011 om 09:27 Topicstarter

Opvoeden

Hahaha, ja die kindertjes in Afrika... Ik heb het geloof ik ooit wel eens gezegd tijdens het eten en kreeg inderdaad een Jan, Jans en de Kinderen antwoord terug (dan geven we het eten toch aan hen? -blijde gezichtjes vanwege het briljante idee).

Het is ook niet zozeer de materiële 'ondankbaarheid', maar gewoon het algehele gezeur. Zakgeld krijgen ze al wel. Ze doen er niet veel mee (hebben ze toch mij voor nodig; wie brengt ze anders naar de Bart Smit), bovendien staat dat momenteel achter slot en grendel wegens wangedrag.

@ K.Heksenvet; ik geef de kinderen geen ongelijk hè? ik zeg ook in mijn posting dat dat is hoe kinderen zijn. Ik vraag alleen hoe ik daarmee om moet gaan, omdat ik merk dat ik kribbig wordt en evenzo in kinderachtig gedrag ga vervallen. (hoewel net niet zo erg als Jolanda, hahaha)

Ik denk dat ik vooral niet moet ingaan op het gedram. Want dan ga je de strijd aan, dan is er ruimte voor onderhandelen. En bovendien, ik ga me toch niet laten gek maken door een 7-jarig joch dat mij de schuld geeft van het feit dat hij niet met de Lego kan spelen omdat hij naar bed moet?!? Pfffffff.

Inderdaad, moeders (en vaders) zijn er om op te voeden. En opvoeden is niet leuk. (dat is overigens een woord dat ze heel goed kennen, "pappa heeft weer opgevoed"). Ik zit zelf niet zo lekker in mijn vel. En dan zou het wel fijn zijn als je een stel tevreden brave kindertjes hebt, die niet nog eens wat olie op het vuur gooien.

Groetjes,
Linda

LindaJ

LindaJ

06-09-2011 om 09:32 Topicstarter

Sigmund en opvoeden

Wij hebben dat stripje van "Sigmund weet wel raad met kinderen" in de kast staan. Voorop staat zo'n moeder door een megafoon LUISTEREN te toeteren, en Sigmund zegt met een uitgestreken gezicht: harder!

Mijn kinderen noemen dat het "het opvoedboek" en zitten er wel eens met grote ogen in te kijken.

Jolanda123

Jolanda123

06-09-2011 om 09:42

Lindaj

Je schreef: @ K.Heksenvet; ik geef de kinderen geen ongelijk hè? ik zeg ook in mijn posting dat dat is hoe kinderen zijn. Ik vraag alleen hoe ik daarmee om moet gaan, omdat ik merk dat ik kribbig wordt en evenzo in kinderachtig gedrag ga vervallen. (hoewel net niet zo erg als Jolanda, hahaha)

Mijn reactie: --> Als je er bewust een spelletje van maakt, dan zien ze het verschil echt wel. De kunst is alleen om het voor te zijn, voordat je kribbig wordt.

Ik denk dat ik vooral niet moet ingaan op het gedram. Want dan ga je de strijd aan, dan is er ruimte voor onderhandelen. En bovendien, ik ga me toch niet laten gek maken door een 7-jarig joch dat mij de schuld geeft van het feit dat hij niet met de Lego kan spelen omdat hij naar bed moet?!?

Mijn reactie: --> Dat is de kunst, idd niet de strijd aangaan. En geef je zoon maar gelijk, hij heeft ook gelijk met het feit dat hij niet met de Lego kan spelen. Dat is ook zo. Die strijd hoef je niet aan te gaan.
Het enige wat nodig is, is aangeven dat hij gelijk heeft, maar dat dat niets aan de situatie veranderd, en dat hij toch naar bed moet. Punt.

En voordat je denkt dat het hier altijd overlegd en rustig en "pedagogisch verantwoord is" Dat is echt niet het geval...

Ik heb alleen geleerd in de loop der jaren LOL. Ooit heb ik in een vlaag van frustratie alle was (waar ik al een paar dagen over aan het zeuren was dat dat opgeruimd moest worden) met een grote boog tot het raam uitgegooid , waardoor het grasveld met kledingstukken en knuffels en ander spul "versierd" was.

Zoonlief heeft sindsdien nooit meer het initiatief genomen om die ervaring nog een keer over te doen

"ik wil...."

Hier wordt het gejammer van zoon nog wel eens beantwoord met 'het leven is hard, jongen; ik wil rustige kindertjes, die heb ik ook niet'
Of woorden van vergelijkbare strekking.

En inderdaad, een beetje zoals Jolanda (die doet het nog mooier, ik zal het in gedachten houden) mag ik het ook wel eens in het belachelijke trekken, vooral als zoon klaagt over het feit dat hij iets moet doen 'och Arme Jongen, moet jij nou helemaal die Lange Stijle trap af om die zware tas van je te halen en wil die akelige luie moeder dat niet even voor je doen, ach jonkie toch, wat heb je het toch zwaar...' etc. Hoewel dat vermoedelijk meer ontlading voor mij is dan dat het een positieve uitwerking heeft op zoon, want die wordt er alleen maar nijdig om. Daar kan ik dan overigens niet echt vreselijk mee zitten, ik ben namelijk een kreng.

Groeten,

Temet

Evanlyn

Evanlyn

06-09-2011 om 11:48

Hier ook een ondankbare puber en een kreng van een moeder

Helaas krijg ik de laatste tijd vaak de slappe lach als er eindeloos gezeurd wordt. Daar wordt mijn puber heel boos van en ik vind het zelf ook niet bepaald pedagogisch, maar als de tranen uit mijn ogen stromen van het lachen, heb ik daar geen boodschap aan. Soms lukt het wel het in te houden, maar dat heeft ze door en als ze dan zegt "ik háát je", knal ik toch weer los. Zou het een fase zijn? Ik ben potdorie bijna 50!

Fiorucci

Fiorucci

06-09-2011 om 12:07

Evanlyn

Een fase, tja, elke leeftijd heeft zijn puberteit vermoed ik..) Ik kan er ook heel flauw en lacherig van worden, dus ik herken het wel.

Fiorucci

Fiorucci

06-09-2011 om 12:09

Parijs

Ach ja, als ik op een doodgewone dinsdagochtend dat soort dingen hoor: Ik wil, ik wil....dan zeg ik weleens: Ik wil naar Parijs, en wel nu. Dan krijg ik als antwoord: Ja, haha, mam, dat kan nu niet zomaar ineens, want je moet werken. Dan krijgen ze terug: En dat geldt ook voor een wii met 60 spellen, dat gaat nu ook niet. Overigens vind ik iets willen niet hetzelfde als ondankbar zijn, want als er een keer wel iets kan zijn ze daar oprecht blij mee.

Kindjes in polen

hier geven we redelijk wat weg, ik heb een tijd lang dozen vol gegeven aan mensen die het verspreiden in POlen, arme gezinnen en tehuizen ed. Mijn dochter doet dan ook mee die zoekt spullen waar ze op uit gekeken is.

Dus in die zin kan je dat best aan dragen. Ipv dat jullie nu iets krijgen gaan we hier thuis eens flink opruimen en spullen verzamelen die we gaan weg geven. Maak er iets leuks van.

En verder refereer ik naar dat ze alles mag als ze het zelf betaald

MariaB

MariaB

06-09-2011 om 21:26

Ze weten niet beter?

Dat we leven in (een gedeelte van) de wereld waar veel te krijgen is, betekent natuurlijk nog niet dat je ze veel moet geven.
Dat het bestaat, betekent nog niet dat ze het moeten hebben Dus ja, dat 'het is hun wereld' vind ik maar heel betrekkelijk. Het is ook de wereld die je voor hen schept door aan wensen toe te geven.
Mijn kinderen zijn blij als ze iets krijgen. Hier wel een WII maar pas toen ze 10 waren. Zonder geweldadige games, alleen maar WII party, WII fit dat soort dingen. Geen telefoon, ja eentje voor de vakantie of als ze wat verder weg buiten gaan spelen. Maar goed, ze zitten dan ook op een school waar dat soort dingen wat later wordt geintroduceerd door de ouders (en dan nog naar mijn mening vaak veel te vroeg).
Ik denk dat je zelf wel degelijk invloed hebt op hoe blij ze met iets zijn, door er namelijk niet te snel aan toe te geven.

Tango

Tango

06-09-2011 om 21:33

Herkenbaar

Ik erger me ook weleens aan die ondankbaarheid. Overigens heb ik daarin dan wel weer twee heel verschillende kinderen. Tangozoon kan al heel blij zijn met een gogo van C1000, terwijl Tangodochter dus echt erg ondankbaar kan zijn en vaak vindt dat ze erg tekort komt. Ik vraag me weleens af of dit komt omdat ze nogal wat vriendinnen heeft die enigs kind zijn en ook echt werkelijk alles krijgen wat ze willen.
Kindertjes uit Afrika erbij halen maakt volgens mij weinig indruk. Ik zoek het meestal wat dichterbij. In bovenstaand geval zeg ik soms dat die kinderen geen broertje of zusje hebben en dat is toch ook gezellig? (Moet ze niet net ruzie hebben met Tangozoon natuurlijk). Of bij 1 vriendin doen de ouders zelden iets leuks met het kind, als ik daar iets over zeg komt dat ook wel aan.
Een half jaar geleden maakte ik van zeer dichtbij een situatie mee waarin een meisje haar beide ouders verloor op een hele nare manier. Tangodochter kende dit meisje ook een beetje. Toen Tangodochter in die periode eens met zo'n verwende opmerking kwam heb ik een keer verontwaardigd geroepen: waar maak jij je nou druk om, X. is haar beide ouders verloren, dat is pas echt erg! Ik moet zeggen dat dat wel heel veel indruk maakte, ze heeft toen echt tijden niet meer om iets gevraagd.
Zakgeld helpt inderdaad ook goed, sinds Tangodochter wat meer zakgeld heeft, kan ze ook meer kopen en klaagt ze beduidend minder.

Tineke

Tineke

06-09-2011 om 21:33

Nee, ze weten niet beter

Ze weten niet beter dan dat ze een dak boven het hoofd hebben, dat ze genoeg te eten krijgen, dat ze omringd zijn met luxe-goederen. Ze zien wat er te koop is in deze wereld. Dat kun je ze niet kwalijk nemen. En dat ze het allemaal willen is ook volkomen logisch. Daar hoef je niet geïrriteerd over te raken. En idd, aan de ouder de eer om daarin op te voeden, grenzen te stellen, etc.
Ik kreeg een WII van mijn kinderen toen mijn jongste 12 was...haha zo kan het ook.

Evanlyn

Evanlyn

06-09-2011 om 22:29

Alleen een wii?

Ik krijg later een een villa met zwembad van de dochter die directeur gaat worden. Mijn zoon ziet mijn toekomst iets anders, van hem krijg ik mijn eigen bejaardentehuis om in te wonen, vlak bij hem.

Jillian

Jillian

06-09-2011 om 23:37

Wensen

Iets willen hebben mag. Veel willen hebben mag ook. Echter je kan niet alles krijgen wat je wilt. Als mijn kinderen vragen/zeuren om iets dan beaam ik inderdaad dat dit heel mooi is en dat ik snap dat ze het willen. Ik geef hun een oplossing aan (misschien van sinterklaas vragen of er voor sparen van zakgeld) hoe ze het gewenste in bezit kun krijgen. Ik probeer hun duidelijk te maken dat er zoveel spullen zijn dat je niet alles kan hebben en je concentreren op wat je niet hebt je alleen maar ongelukkiger maakt. Het is een groot universum en er zijn miljoenen dingen die je niet kan hebben maar als je er voor openstaat zie je ook dat je genoeg dingen wel kan hebben.

Gaan ze eindeloos door met zeuren dan kap ik het af. Dat gebeurd gelukkig niet vaak. Ik heb ooit een keer een kind een week geen zakgeld gegeven omdat ze eindeloos liep te zeuren ergens om. Dat heeft dusdanig indruk gemaakt dat ze het nu niet zo vlug meer doen.

Dat is meer de praktische kant van de zaak. Er is ook een andere kant. Ik wil dat mijn kinderen dankbaar zijn voor wat ze hebben en niet meer,meer willen vergaren enkel alleen omdat er meer te krijgen is. Dat werkt alleen als ik zelf ook zo leef. Als mijn man en ik eindeloos zitten te praten over een nieuwe auto, de volgende vakantie, de verbouwing van de keuken en of we een LCD televisie moeten kopen dan is het logisch dat onze kinderen ook het materiële voorop gaan stellen. Immers zij zien dan dat we daar waarde aan hechten. Wij moeten dus dat materiële als eerste los laten voordat de kinderen dat zullen doen.

Wij moeten daarin ook keuzes maken en onze kinderen laten zien dat de keuzes die wij maken geen keuzes zijn die gebaseerd zijn op meer te willen hebben maar meer op andere dingen. Bijvoorbeeld niet wat we overhouden aan goede doelen geven maar de eerste 10% van ons inkomen. Dat hoort onze prioriteit te zijn en niet ons eigen gemak. Of bijvoorbeeld kiezen voor het kopen van spullen die op een verantwoordelijke wijze zijn geproduceerd (biologisch vlees, max havelaar koffie) en dan de kinderen uitleggen waarom we deze keuzes maken. Er voor kiezen om geen nieuwe televisie te kopen als de oude het nog doet. Spullen tweedehands te kopen. Niet zomaar aan al onze eigen wensen toegeven maar ook nadenken en sparen voor we wat kopen. Geen spullen zomaar kopen maar alleen spullen waar we een doel voor hebben. Oprecht genieten van wat we wel kopen en onze kinderen ook laten zien hoe blij we kunnen zijn met een kleine luxe en dat zoiets speciaal is. Het is uiteindelijk onze houding die de houding van kleine kinderen grotendeels bepaald.

Natuurlijk betekend dat niet dat ze nooit meer zullen zeuren of nooit meer wat te wensen zullen hebben. Dat geeft ook niet. Dat mag ook. We hebben allemaal dat gevoel wel eens en dat mag je ook best erkennen. Ik vertel mijn kinderen ook wel eens dat ik iets heel graag wil hebben. Als ik het dan niet koop maar pas later of zelfs helemaal niet dan merken de kinderen ook steeds meer dat iets wensen en iets ook daadwerkelijk kopen niet hetzelfde zijn.

Jillian

Jillian

06-09-2011 om 23:49

Kinderen in afrika

Zeggen dat arme kinderen dankbaar zouden zijn voor wat onze kinderen hebben werkt niet zo goed. Dat is te abstract. Je kan het wel duidelijker maken door andere dingen. Dat mijn kinderen het goed hebben en heel veel hebben vertel ik ze wel eens maar bovenal laat ik het ze zien. Ik laat het ze zien door ze mee te nemen als ik vrijwilligerswerk doe bij een dakloze organisatie. Ik laat het ze zien als we brieven krijgen van onze sponsorkinderen in verre landen. Ik laat het ze zien als we een vrouw met kind op straat zien bedelen. Ik vertel hun verhalen over de rest van de wereld. Dat is overigens niet eens nodig. Ook in onze eigen omgeving is er ellende als je daar je ogen voor opent.

Thuis praten we daar dan over. We delen wat we gezien hebben. We proberen het goede voorbeeld te geven door anderen te helpen. Voorleven, laten zien werkt zoveel beter dan het alleen te zeggen. Zelf ook regelmatig benoemen hoe dankbaar je voor dingen bent.

Zoals een bekend gedichtje gaat (ik weet de auteur niet)

Thank God for dirty dishes;
They have a tale to tell.
While others may go hungry,
We're eating very well
With home, health, and happiness,
I shouldn't want to fuss;
By the stack of evidence,
God's been very good to us.

Het is zo belangrijk dat we zelf ook op een andere manier naar de wereld gaan kijken anders kunnen onze kinderen het ook niet leren.

Ze leren vanzelf meer dankbaar te zijn voor wat ze hebben, meer te delen en meer van zichzelf te geven. Eigenlijk zijn ze daar beter in dan ik... Als volwassene hebben we de neiging om te geven aan anderen wat we zelf over hebben. Niet alleen geld maar ook tijd en energie. Eerst komen we zelf en mocht er dan wat overblijven de rest van de wereld. Mijn kinderen kunnen egoïstisch zijn maar dan soms zie je opeens het pure helemaal weggeven van wat je hebt alleen om een ander te plezieren.

Zoals die keer dat ik ze allemaal een klein bedrag had gegeven om iets leuks van te kopen en mijn zoon het spontaan aan een zwerver gaf. Of toen mijn zoon zo hard had gespaard voor een nieuw spelletje en uiteindelijk besloot het geld aan een goed doel te geven. Helemaal uit zichzelf. Zonder enige berekening en zonder terughoudend te zijn. Dat soort mooie, pure momenten zie je dan weer eigenlijk alleen bij kinderen...

Voorleven is het belangrijkst maar soms kunnen we ook zoveel van juist hun leren.

Referentiekader

Ook al zijn je kinderen goed op de hoogte van de hongersnood in Afrika of alle andere ellende in de wereld die kinderen in andere landen moeten doorstaan, het hier en nu is hun dagelijkse realiteit, da's hun referentiekader. Afrika en Nederland zijn dan toch twee aparte werelden.

Ik haal de kinderen uit Afrika er niet bij als mijn kinderen zeuren om iets, maar wat ik wel vaak doe is zonder specifieke aanleiding zeggen wat een bofferds we zijn dat we lekker de verwarming aan kunnen doen als we het koud hebben, naar de bakker kunnen als we trek in wat lekkers hebben, dat soort dingen.

skik

T&T

T&T

07-09-2011 om 10:02

Ooooh wat een materialisten!

Wij rijden een mooie auto, kan ik wel zeggen. Maar zelfs die moet wel eens naar de garage. Dan krijg ik een leenauto mee, altijd dezelfde; hij is ongeveer half zo groot )) en behoorlijk oud, en je moet de raampjes open draaien! hahaha. Ik zelf ben bijzonder blij met die oplossing, het alternatief is nl GEEN auto, en die hebben we dagelijks nodig.
De kinderen hebben wel behoorlijk commentaar...en zoonlief verzucht vanmorgen dan ook "nou, gelukkig ga je vandaag dat stomme kleine autootje weer ruilen!" Ik dreig ook iedere keer dat ik deze gewoon hou want het is zo'n leuk kleurtje, en met parkeren is het geweldig... maar daar trappen ze niet in. Mama zal zelf ook wel het foute voorbeeld geven.
Tess

MariaB

MariaB

07-09-2011 om 10:57

Dankbaar/ blij

Natuurlijk is dankbaarheid altijd een beetje rare term voor kinderen maar ik ga er vanuit dat je ze een dienst bewijst door een referentiekader te scheppen waarbij ze nog blij kunnen zijn met kleine dingen. Of een wat langer uitgesteld groot ding. Wat dat betreft ben ik het erg eens met Jillian en ook met T&T die schrijft: " Mama zal zelf ook wel het foute voorbeeld geven." Fout vind ik een beetje felle term maar ja, ik denk dat je zelf een referentiekader schept desnoods tegen maatschappelijke verwachtingen in.

Guinevere

Guinevere

07-09-2011 om 11:21

Hier

En hierom vind ik het altijd goed om kinderen te leren hoe je het met "minder" doet. Bijvoorbeeld door af en toe eens een simpele vakantie te houden (fietsend met een tentje). Of om in het dagelijks leven regelmatig de vergelijking te maken met mensen die het minder hebben (bv. "Vind jij je kamer te klein? Er zijn families die met 12 mensen in zo'n ruimte moeten wónen".). Duidelijk maken dat je niet alleen eet voor het lekkere, maar voor de voedingstoffen. Dat het feit dat je naar school moet/mag geen straf is, maar een luxe. Dat het prima is als je dingen wilt hebben, maar dat je er eerst iets voor moet doen (werken/sparen). Etc.

Tirza G.

Tirza G.

07-09-2011 om 17:00

Ik zeg altijd maar zo

Ik heb de ellende van een ander niet nodig om mezelf goed te voelen, waarom zou een kind dat wel nodig hebben? En als ik érgens een hekel aan heb, is het wel aan dankbaarheid. Brrrrrrrr. Ik heb al heel vaak en veel dankbaar moeten wezen in mijn leven, voor alllllll die dingen die andere mensen voor mij deden (ik kan nml. lichamelijk niet zo veel). Nou, bedankt hoor, allemaal.

Tirza

LindaJ

LindaJ

07-09-2011 om 17:15 Topicstarter

Hmmmm ja

Het gaat ook niet zozeer om materiële ondankbaarheid. Daar ben ik heel makkelijk in: als het niet kan, dan kan het niet.

Ze hoeven van mij ook niet kruiperig met grote manga-ogen aan mijn voeten te liggen van dankbaarheid. Dat zou ook een beetje eng zijn. Maar een beetje waardering zou wel prettig zijn.

Het gaat ook niet zozeer om het materiële, maar om alles wat ik voor ze doe: eten maken, ze overal naar toe fietsen, zorgen dat ze kleren hebben. Kortom, wat ik hoor te doen als moeder.

En als dat dan niet goed is en ik krijg een 'grote bek', nou dan baal ik. Ik weet alleen dat dat balen weinig zin heeft, het hoort erbij, dat is opvoeden. Maar ik baal dan wel!!!! En ik lees met veel genoegen de verhalen van 'krengerige' moeders. Ha!

Maar 'voorleven' , ja daar geloof ik wel in. Hoewel ik zelf niet zo ver ga in het begaan zijn met de wereld. Maar als zij lopen te zeuren om meer (dus niet in materieel opzicht), nou dan zal ik zelf ook wel eens ontevreden lopen te mopperen over het feit wat zij dan allemaal niet goed doen.

Zomaar wat dingen die mij te binnenschieten, dus van de hak op de tak. Nu door met voetbaltrainingen etc.

Groetjes Linda

Jolanda123

Jolanda123

08-09-2011 om 12:25

Waardering

LinjaJ schreef: Maar een beetje waardering zou wel prettig zijn.

Het gaat ook niet zozeer om het materiële, maar om alles wat ik voor ze doe: eten maken, ze overal naar toe fietsen, zorgen dat ze kleren hebben. Kortom, wat ik hoor te doen als moeder.

--> Mijn reactie -->: Kijk, hier ga je de bietenberg op. Waardering voor wat je doet voor je kinderen hoef je van je kinderen de aankomende 20 tot 30 jaar niet te verwachten. Tenminste, niet voor de normale huis tuin en keuken dingen die je nu beschrijft. Kortom, voor datgene wat je hoort te doen als moeder.

En waarom niet? Da's in mijn ogen nog simpelerer. De kinderen hebben nog niet geleerd wat de verwachtingen die aan ouders gesteld zijn, en zij weten ook niet wat voor moeite dat soms kan kosten. Het zijn namelijk kinderen, en geen mini-volwassenen. Oprechte waardering kun je krijgen van je partner of van andere ouders. Niet van je kinderen.
Ja, ze kunnen je waarderen als ze blij zijn met het feit dat je toch die mooie jas koopt, of dat ze toch één uur langer op mogen blijven, of verzin iets anders. Vla met slagroom als ontbijt wat mij betreft. Maar dat is blijheid, en geen gelijkwaardige waardering van volwassene naar volwassene. Het is waardering/blijheid van kind naar volwassene. En dat is nooooooooooooit gelijkwaardig.

je schreef ook:

En als dat dan niet goed is en ik krijg een 'grote bek', nou dan baal ik. Ik weet alleen dat dat balen weinig zin heeft, het hoort erbij, dat is opvoeden. Maar ik baal dan wel!!!! En ik lees met veel genoegen de verhalen van 'krengerige' moeders. Ha!

--> Mijn reactie -->: Kijk, hier maak je het verschil wel. Je weet dus dat als de kinderen je een grote bek geven, dat dat opvoeden is, en dat dat erbij hoort. Waar zit het verschil dan?
En zo tussen twee haakjes... Mijn kinderen waren het regelmatig niet met mij eens, maar gaven mij nooit een grote bek... 't kwam niet in hun hoofd op.

je schreef ook:
Maar 'voorleven' , ja daar geloof ik wel in. Hoewel ik zelf niet zo ver ga in het begaan zijn met de wereld. Maar als zij lopen te zeuren om meer (dus niet in materieel opzicht), nou dan zal ik zelf ook wel eens ontevreden lopen te mopperen over het feit wat zij dan allemaal niet goed doen.

--> Mijn reactie -->: ik vind dit erg "kinderachtig" klinken. Denk je echt dat ze hiervan leren dat ze "ongewenst" gedrag vertonen? Of leren ze hiervan dat het effectief is, en dat het "goed gedrag" is om te vertonen?

Jolanda 123

LindaJ

LindaJ

08-09-2011 om 13:53 Topicstarter

@jolanda123> begrijp even iets niet

--> Mijn reactie -->: ik vind dit erg "kinderachtig" klinken. Denk je echt dat ze hiervan leren dat ze "ongewenst" gedrag vertonen? Of leren ze hiervan dat het effectief is, en dat het "goed gedrag" is om te vertonen?

Hoe bedoel je? Als ik (express) ongewenst gedrag vertoon dat zij dan leren dat vervelend is, en goed gedrag gaan vertonen?

Hmmmm, dat bedoelde ik niet hoor. Wat ik bedoelde is dat ik ook wel eens op hun mopper enzo. Dat gedrag imiteren zij dan en zij gaan ook lekker mopperen, - wat ik dan als ongewenst gedrag ervaar. Dan heb ik dus het slechte voorbeeld gegeven. Het zijn net spiegels he, kinderen.

Mijn kinderen zijn trouwens ook geen draken van kinderen hoor (dat zou je bijna gaan denken). Het zijn gewone gezonde kinderen die hun grenzen opzoeken (misschien was de term 'ondankbaar' wat verkeerd gekozen). En ik als moeder heb het, net als andere moeders, wel eens moeilijk mee.

Even stoomafblazen op OO, relativeren en goede tips oplepelen (waarvoor dank allen), en ik kan d'r weer tegen aan!

Groetjes, Linda

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.